Vel

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik goed in mijn vel zit. Vel is er alvast genoeg. Aan mijn armen, mijn billen en mijn buik. Opnieuw, voor de tweede keer, kan ik aan die reis beginnen. De reis van terug in mijn lichaam zitten zoals ik het wil, zoals ik het goed vind en me goed kan voelen. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er al ben. In de spiegel kijken is lastig. Dat lichaam aanvaarden moeilijk. Baby’s krijgen is mooi, maar eens ze het lichaam van mama verlaten, laten ze een puinhoop achter of zo voelt het toch. Een puinhoop die hersteld moet worden en herstellen neemt tijd in beslag. Het voelt goed om te sporten, maar ik verbaas me er steeds over vanwaar ik kwam en waar ik nu sta. 

“Baby’s krijgen is mooi, maar eens ze het lichaam van mama verlaten, laten ze een puinhoop achter of zo voelt het toch.”

Ik vraag me af of mensen soms ten volle beseffen wat dat met een mens kan doen, dat veranderende lichaam. Dat het met momenten mentaal moeilijk kan zijn om je lichaam niet meer te kennen zoals voorheen. Het is alvast geen afscheid, het zal een weerzien worden. Ik zal mijn lichaam weer graag zien, opnieuw leren kennen. Alleen nu nog niet. Nu ben ik er soms verdrietig om, en dat is ok. Ik kom er wel weer. 

Weten wat er mentaal allemaal veranderd wanneer er baby’s in het spel komen?‘Roze wolken en tequila’ is het antwoord voor al die bekommernissen.