“Ben je bang mama?” vraagt ze als we samen in de sauna van ons vakantiehuisje zitten.
Ik schrik er even van. Want net zoals ik deze vraag al dagenlang aan voelde komen, zo wist ik ook al die dagen het antwoord niet.
Eerlijk zijn of haar gevoel van veiligheid waarborgen en zeggen dat ze zich iets in het hoofd haalt en dat er niets is om bang te zijn?
Ik kies voor het eerste, omdat ik 13 jaar een leeftijd vind waarop een jongere mag leren dat de wereld ook heel hard en onveilig kan zijn.
Hoe afschuwelijk dat ook is.
Dus ik antwoord eerlijk dat ik wel een beetje bang ben.
Bang voor wat er in Oekraïne en Rusland gebeurt, verdrietig om wat de mensen dáár mee moeten maken en ook zeker erg nerveus voor wat er nog kan komen.
Ze kijkt me aan en fluistert: “Ik ook.”

Een paar dagen geleden hebben we met haar afgesproken dat ze alleen nog samen met ons naar het nieuws uit Oekraïne kijkt via de juiste kanalen. We weten dan wat ze ziet en kunnen meteen vragen beantwoorden. Tiktok blijft ongevraagd filmpjes door haar strot duwen waar ze heel bang van wordt en informatie uitwisselen met andere nerveuze meiden helpt ook niet.
En ze wil het állemaal weten.

Haar zussen zijn er ook mee bezig, maar op een andere manier. Jenneke en Merte roepen stoere dingen over kleine mannetjes met dito piemeltjes die iets te compenseren hebben. Daar zit ook vast een kern van waarheid in.
Achter die praatjes zijn ze ook onzeker en nerveus, dat besef en zie ik.

Lucia is nog op een leeftijd dat ze er heilig van overtuigd is dat papa met het tomatenmesje ( ze heeft een den lijve ondervonden hoe scherp dat is ) iedereen kan verjagen.

“En anders laat mama gewoon een windje, dan is iedereen sowieso weg” zegt Lucia die met ijskoude billen tussen ons in komt zitten in de sauna.
Sanna lacht hard en voegt eraan toe dat we ook de zweetsokken van Merte op de stoep kunnen leggen. Niemand die daar voorbij durft.
In gedachten laten ze Dobby bommen aporteren, Deez in kuiten hangen en de juf Poetin straf geven. Oma, het paard van tante Lobke en hun grote neven krijgen allemaal een rol toebedeeld.
Voor mijn ogen ontstaat een erg kleurrijk en bijzonder vreemdelingenlegioen.

We fantaseren nog een tijdje verder, het is heerlijk en flauw en het slaat helemaal nergens op.
En dat is goed.
Want eerlijk is eerlijk: deze wereld slaat op dit moment óók nergens meer op!!