Ik kwam een filmpje tegen waarin Broadway-sterren het lied ‘What the world need now is love’, met elkaar zingen. In de USA weten ze wel hoe je met sentimenten om moet gaan. Het gaat hier om een eerbetoon voor de slachtoffers van de schietpartij in een nachtclub in Orlando. De doden zijn begraven, de gewonden getraumatiseerd en de wereld draait gewoon door. Wapens vliegen als zoete broodjes over de toonbank en de wereld kijkt toe. We wachten op het volgende incident.
Het is een mooi gebaar dat deze sterren hun longen uit hun lijf zingen om meer liefde in deze wereld. Heel mooi, maar de ouders van die jongen of dat meisje die bruut is afgeslacht tijdens een avondje uit, hebben daar niets aan. De mooie en -ik geloof er in- oprechte woorden van Obama vervliegen in de lucht. Ze zijn geen pleister op de wonden, want de wonden die er zijn zullen nooit geheeld worden. Er zijn geen pleisters die deze wonden afdekken. Te groot, te diep, te veel.
Het frustreert me mateloos dat dermate excessief geweld telkens weer plaatsvindt, dat mensen elkaar in de diepste van hun wezen haten, dat ongelijkheid voortduurt. Vandaag hier, morgen daar. Het maakt allemaal niet uit, waar, wie, hoe, wanneer. We zijn allemaal slachtoffer. De wereld heeft liefde nodig, graag een overdosis en als het moet met kracht en tegenzin geforceerd toegebracht.
Biancaschrijftblog 