De gedefinieerde resonantietheorie is in wezen een alledaags beestje, maar hoe vaak gebeurt het dat het plaatje aanvoelt alsof alles echt klopt? Curator Sabine Sil overkwam het bij het aanschouwen van de recente keramische en stalen sculpturen van Maëlle Dufour (Jusqu’ici tout va bien) die samengaan met de nieuwe geluidscreatie van Yannick Franck (𝘌́légie à l’ absence – décomposition d’un spectre), die speciaal voor deze cross-mediale dialoog werd geproduceerd.
Zo kan wie al dan niet op professionele basis of domicilie-redenen al eens langs de gevangenis van Haren passeert, moeilijk naast deze mastodonten van de hand van Maëlle Dufour kijken.
Aangestuurd door de angst voor de instorting van ecosystemen, voeden begrippen als entropie, degradatie, verspilling of simpelweg verzadiging op zijn minst sinds begin jaren zeventig de vocabulaire van experimentele beeldhouwkunst en muziek. Dit is dus geen nieuwe materie, want bijna een halve eeuw geleden werd het ook al zichtbaar hoe bedreigend de mens voor zijn omgeving kan zijn.
Afgeleid van klastos – wat in het Grieks zoveel betekent als ‘gebroken’ – rees de idee voor deze tentoonstelling CLASTIQUE op. In de geologie verwijst dit naar afzettingen door detritische afbraak, gebarsten fragmenten van rosten en mineralen door verwering of erosie.
Geïnspireerd op deze wetenschap resoneren Dufours werken, die de alarmerende reflecties van tonnen giftig afval tot leven brengen, met de redenering om destructie in te zetten als tegengewicht voor a world of excess, surplus, entrophy and indifference.
Meer info:
poelp.be/clastique
SVN's Unsane Vortex 