Altijd is hij druk bezig als ik hem bij het ZRCN tegen kom. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar hem. Peter Eggen is projectmedewerker van het ZRCN en voorzitter van de WMO Denktank die is gehuisvest in het Zelfregiecentrum Nijmegen. Meer over wat die WMO-denktank precies is, lees je hier. Maar Peter is ook ervaringsdeskundige en ik vond het boeiend zijn persoonlijke verhaal te horen.
Tot zijn veertiende woonde Peter thuis en zorgden zijn ouders voor hem. Zijn vader zei hem geregeld: “Als je 30 bent, wil ik je niet meer op je nek zitten”. Wel, Peter is nu 29 en hij is zijn vader heel dankbaar voor die stimulerende houding.
Want na een periode vanaf zijn 14e intern in Werkenrode te hebben gewoond en geleerd, woont Peter nu zelfstandig in een Focuswoning in Bottendael en hij heeft niet alleen een opleiding gevolgd die hij ambieerde (sociale dienstverlening) maar hij is nu ook projectleider van het ZRCN en voorzitter van het WMO. En hij heeft werk waar zijn hart ligt, dat is heel bijzonder.
Tien jaar geleden was Peter al geinteresseerd om voor en met mensen met een beperking te werken. Hij zat al bij de WIG (Werkgroep Integratie Gehandicapten) en was soms gastdocent precies zoals het ZRCN nu met gastdocenten werkt. Hij wilde graag een opleiding volgen. Dat lukte aanvankelijk, hij voltooide de MBO opleiding sociale dienstverlening en liep stage bij Pluryn en kwam zo in aanraking met het ZRCN. Hij kreeg van Pluryn een dagbestedingsindicatie en wilde vervolgens verder gaan studeren. Maar, al meteen bij zijn aanmelding, eerst bij het ROC, vervolgens bij het REA college (een UWV-instelling), werd hij geweigerd. Men was bang dat hij mogelijk vanwege zijn beperking wat meer tijd nodig zou hebben dan de twee jaar die voor die opleiding gebruikelijk was. En bij het REA-college moest de opleiding leiden tot betaald werk en dat zag men op dat moment nog niet als reeele mogelijkheid bij Peter.
Ja, dat doet natuurlijk wel iets met je, zo’n afwijzing. Iedereen heeft het tegenwoordig over een inclusiesamenleving, een samenleving waarin alle mensen mee kunnen doen. Maar, heeft Peter ervaren, men zegt er dan niet bij: je mag alleen maar meedoen op onze voorwaarden. De nadruk in onze maatschappij ligt op presteren. Je mag niet altijd zijn wie je bent en hoe je bent. En natuurlijk voel je je dan soms wel eens aan de kant gezet. Dat is niet om zielig of zuur te doen, maar het zijn wel dingen die je dan moet overwinnen.
Die hindernissen hebben Peter echter ook het nodige gebracht. Uiteindelijk heeft Peter doorgezet en individueel een vervolgopleiding gevolgd. En hij kan het extra waarderen als hij een keer prima ondersteund wordt. Bijvoorbeeld, dat zal hij niet snel vergeten, een keer door een arbeidsdeskundige die echt goed de tijd nam om door te denken en creatieve oplossingen bedacht die verder gingen dan alleen maar letterlijk de regels volgen. Peter merkt dat hij nu, in zijn werk, met al zijn opgedane ervaring, heel goed kan invoelen en meevoelen wat andere mensen meemaken. En hij wil nu op zijn beurt proberen om hen te helpen.
Peter vertelt: “Het maakt echt verschil als je mensen tegenkomt die je steunen, zoals mijn vader mij bijvoorbeeld stimuleerde om mijn eigen weg te gaan. Ik wil graag dat we het in de Denktank WMO naar ons zin hebben en dat we de dingen doen waar we voor staan, waar we tevreden over kunnen zijn, waar we sterker van worden. Daarom wil ik bijvoorbeeld ook veel aandacht geven aan de individuele leden van de denktank. Ik ben niet altijd razendsnel van reageren. Als ik van iemand van de werkgroep iets zie of hoor, heb ik soms even wat tijd nodig om het op me in te laten werken. Maar daarna kom ik er bij die persoon op terug en dan probeer ik hem of haar te ondersteunen en te stimuleren en verder te helpen.” En het is wel fantastisch dat hij ziet hoe ieder steeds meer in zijn of haar eigen kracht komt en hoe de leden van de denktank elkaar versterken.
Ik vroeg Peter, maar heb je er ook soms niet genoeg van, altijd maar bezig zijn met mensen met een beperking. Heb je ook een eigen leven, met familie, met vrienden, met ontspanning, met muziek, met uitgaan. …. En gelukkig beaamde dat Peter dat. Ja, het klopt, hij neemt zijn werk heel serieus, en hij gaat er erg in op. Maar naast en na zijn werk is er ook tijd en aandacht voor heel andere dingen en kan hij weer een beetje opladen. En dat moet ook, want het wordt soms echt wel eens wat te veel, er zijn nog zoveel dingen t.a.v. de WMO niet in orde, er kan nog zoveel meer gedaan worden voor mensen met een beperking. Maar Peter wil absoluut niet klagen. Hij is juist erg blij met wat hij en de Denktank al allemaal heeft kunnen bereiken.
Fotoverhaal Zelfregiecentrum Nijmegen 