Rondje Oostzee met de Calenture!

Bij het bezoeken van de Opera in Saarema valt het ons op, de enorme toeschietelijkheid van de inwoners van Saarema. Tijdens de pauzes worden we gastvrij en vriendelijk aangesproken door mensen, die willen weten welke taal we spreken, wat we van Saaremaa en Estland vinden en of we speciaal voor de Operadagen gekomen zijn. We zijn niet aangesproken door intellectuelen die de buitenlandse talen (Engels, Duits) goed beheersen, maar door gewone inwoners die hun angsten overwinnen om hun nieuwsgierigheid te beantwoorden.

Ook de havenmeester is heel vriendelijk, dienstverlenend, geeft adviezen, regelt een auto, drijft de spot met van alles en vertelt persoonlijke dingen. Zo maar! In de VVV gids van het eiland hebben we het al gelezen, maar het is toch anders om het ook zo te ervaren, dit zegt men over zichzelf:
“They are said to be wise-cracking chatterboxes you’ll never get a straight word out of”.

Opvallend is hoe hier gedacht wordt over de zomer en de winter. Wij geven aan wel wat moe te zijn, soms, van de vele dagen op zee, de Esten roepen dan dat vermoeidheid iets is om pas in de winter aan toe te geven, dan mag je slapen, in de zomer moet je leven zo lang het licht is!

Van Saarema gaan we op weg naar Riga (Letland), we maken halverwege in de Bocht van Riga een tussenstop op het eiland Ruhnu (Estland net als Saaremaa). Ruhnu is een klein eiland, ongeveer 7 km lang en 5 km breed, er leven 63 permanente bewoners, die een deel van het jaar (de winter) geheel afgesloten zijn van de buitenwereld. Op het eiland Ruhnu vaart geen gewone regelmatige veerdienst, maar ze hebben wel een mooie jachthaven.

Net als op veel plaatsen langs de kust in het voormalige Oostblok, Polen, maar ook in de Baltische Staten, zijn veel haven voorzieningen aangelegd met financiële steun van de EU. Hier en daar is dat al wat langer geleden, dan zien we ook hoe daar mee om wordt gegaan. De giften worden in dankbaarheid aanvaardt en geëxploiteerd, maar niet onderhouden (Łeba). Dus de economische levensduur is niet zo groot, ondanks het verval gaat de operatie door, maar zonder onderhoud of vernieuwing. We hebben al veel sanitaire voorzieningen gezien die niet meer voldoen aan de eisen van vandaag, ook in grote steden zoals Gdansk. Op Ruhnu is alles 3 jaar geleden aangelegd. Dus helemaal perfect in orde, de haven heeft (zoals overal in het Oostblok) gratis WIFI Internet en deze keer ook een Sauna.

We maken een tocht over het eiland op onze fietsen, dan blijkt het bijzondere karakter al snel aan de verkeersborden en dergelijke, verder valt op dat iedereen in het bezit is van een 4 x 4 (gewone auto’s vrijwel niet gezien), in verschillende staten van verval, van nieuw tot bij elkaar gehouden met ijzerdraad.

Op het eiland is alles wel aanwezig, maar voor veel gewone dingen moet even wat ‘geregeld’ worden. Veel mensen hebben dubbelfuncties om alle ambtelijke en dienstverlenende taken te kunnen verdelen onder zo weinig mensen.

De havenmeester kan wel Diesel regelen, we willen 20 L, dat kan tegen de prijs van 2009, want toen ingekocht zegt de havenmeester. We krijgen het over een uur, hij zet het op de steiger. Ik voel al aan dat dit nog niet zomaar zo zal gaan, want afrekenen, dat doen we wel bij aflevering zegt ie, we houden er wat vrijheid in…. Iedere keer als we hem zien roept hij, ‘Diesel Yes, will be there soon!’; als hij zijn kantoor sluit, als hij een biertje drinkt in de zon, als hij met vrienden (relaties van de president van Estland!) aan de BBQ is, als hij uit de Sauna komt, als hij gezwommen heeft in de jachthaven (will do tomorrow 6 clock, now free). We roepen dat we niet weggaan voor 8.00 en om 9.00 komt ie het vaatje brengen (office allways open at 8.00, Diesel will be there then)….

Bij het inchecken vragen we of er winkels of een cafe zijn op het eiland. Het restaurant aan de haven gaat zo open, zegt hij, en ja hoor, om 19.00 komt er leven in de brouwerij en gaan veel mensen uit de haven wat eten of drinken in het cafe. Wij drinken na onze avond fietstocht nog een biertje en informeren dan naar de openingstijden, voor de terugweg, vragen of ze de dagen van de week op het bord met openingstijden bij de deur willen vertalen. Er wordt iemand bij geroepen. Ze willen wel vertalen, maar dat heeft geen nut. Ze gaan namelijk alleen open als ze zin hebben en van de havenmeester hebben gehoord dat er voldoende ‘yachties’ zijn om open te gaan…

Eigenzinnig volkje, hier op het eiland. Prachtige authentieke gebouwen, mooie sfeer, alsof je in de vorige eeuw bent, een prachtige natuur met veel diversiteit; moeras, bos, duinen, strand en een waddenachtige kuststrook. Het bijzondere karakter van deze afgesloten gemeenschap en de mooie natuur maken het de moeite waard om het eiland te bezoeken!

This entry was posted on 27 juli 2010 at 20:31 and is filed under baltic sea, Cultuur onderweg, Eten & Drinken, natuur, ons en actueel, oostzee, Restaurant, Zeezeilen. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.