Zilte zee, zon, wind en zoutkristallen

Als het in het hoofd eenmaal stormt, dan stormt het goed, in variatie op het thema van het lied van De Dijk. Het tolt in het rond, een aantal gedachten, dringt zich een voor een op, en maalt en het schuiert. Er is geen houden aan. Alles heeft te maken met de zoektocht naar een tijdelijk onderkomen of tijdelijke behuizing voor vriendlief, die het nu op een kleine kamer moet zien uit te houden met, minimaal, met eveneens rondtollende gedachten k tegen het decor van de depressie, die nu over het land trekt, een allesbehalve opbeurende situatie.

Gemiddeld om het uur word ik wakker en ontsluit de verscheidene pagina’s van tijdelijk verhuur, anti-kraak, natuurparken met huisjes voor tijdelijke bewoning, groter dan een kip caravan. iedere keer slaap ik daarna weer in en droom dan een ideale of een desastreuse situatie bij elkaar, eigenzinnig.

Zelfs de kauwtjes uit de dakgoot laten zich niet zien in deze somberte. Hoe doen kauwen dat, zich verstoppen. Waarschijnlijk koppie diep tussen de vleugelveren en je niet meer verroeren. Grijs, grijzer, het grijst, vijftig tinten zijn het niet, maar gemiddeld vallen er vijf schakeringen te ontdekken. Van Payne grey tot blauwgrijs. om de donkerte kracht bij te zetten valt de regen bij tijd en wijle loodrecht naar beneden of miezert en sijpelt door.

Met dat ik bovenstaande opschreef en tussendoor naar Filmtalk keek, een interview van Noa Johannes met Danielle Kwaaitaal over de film van gisterenavond van de VPRO met de titel ‘Jimi. All is by my side’, blies een stormachtige wind de dikke deken open. Als je de film gemist hebt, is het zeer de moeite waard om hem terug te kijken om te zien hoe de wat verlegen Jimmy transformeert in de legendarische Jimi Hendrix in de vrijstaat die het leven eind jaren zestig/ begin jaren zeventig was, kleurrijk en experimenteel.

Gisteren bleef het bij rondlummelen en dan is de keuken de aangewezen plek nog iets uit de handen te krijgen, in dit geval een Caprese in bladerdeeg op de plaat. Heerlijk, half uurtje bereiding en daarna binnen twintig minuten op tafel. Op de geur alleen al roffelde zoonlief met schoondochter de trap af om te kijken wat moeders nu weer had verzonnen. met 2/3e van de plaat verdwenen ze weer naar hun domein. Het smaakte heerlijk.

Hoera, schapenwolkjes, dat klaart letterlijk en figuurlijk op. Onmiddellijk komt de energie terug en kunnen plannen gesmeed worden om deze dag wat te ondernemen. Ik verlang naar het strand om alle perikelen en stofnesten daarboven even door te laten blazen en schoon en fris weerom te keren. Vaak levert het nieuwe ideeën op en de betere ingevingen, hard nodig nu. De zon piept er zelfs doorheen.

Schoonzoon is jarig maar mijn beurt om op het feest te komen is pas donderdag, dat hebben we op oudjaar afgesproken. Morgen wordt er wel een kleine verrassing bezorgd. Het heeft ook wel wat, dat intieme vieren. Het komt sneller tot diepgang en het moment van ontmoeten telt dan dubbel.

De oproep om naar zee te gaan is geplaatst in de app van de zussen. Ik ben benieuwd wie ik naar buiten gelokt krijg. Ik kom eraan, zilte zee, wind, zon en zoutkristallen.