‘Een zomerse avond in het Amsterdamse bos is altijd een goed idee’. Dit schreven we vorig jaar toen Manouk en ik de voorstelling Julius Ceasar zagen in een bewerking van Orkater. Ook deze zomer mag een avond in het Bostheater niet ontbreken. En ook dit jaar kwam onze goede vriendin en allround-guru Serap mee, voor de gezelligheid en voor de frisse blik. Want Manouk en ik zijn nogal blasé geworden.
De avond begon met een picknick in het bos. Serap had heerlijk eten meegenomen en ook de wespen vonden het erg aantrekkelijk. Maar ach, er viel genoeg te bepraten (roddels over andere vrienden) en te bekijken (hints-spelende Indiërs en yuppenmannen uit Amstelveen). Nadat de watermeloen ook opgegeten was, liepen we naar het Bostheater waar het altijd gezellig is. De gastheer maakt bij iedere bezoeker de grap: ‘Bent u al ingesmeerd? Anders ligt uw date daar op tafel.’ Dit is natuurlijk een verwijzing naar het muggenspul Deet, maar je mag raden wie het snelste naar die tafel rende…
Dit jaar speelt het Amsterdamse Bostheater in samenwerking met het Noord Nederlands Toneel een bewerking van een beroemd stuk van Anton Tsjechov, De Meeuw. In die bewerking door Ingejan Ligthart Schenk (tevens regisseur) en Erik Bindervoet is geprobeerd de thematiek te bewaren, maar werden flinke maatregelen genomen om het voor de hedendaagse theaterkijker aantrekkelijk te maken. Verwijzingen en grappen zijn geactualiseerd en dit werkt goed. De namen zijn deels aangepast, waardoor ik die helaas niet heb onthouden, maar de muziek van nu en het hedendaagse taalgebruik zorgde voor herkenning, waardoor het kunstwerk dat Tsjechov maakte geen kracht verliest.
In het kort gaat het verhaal over een jongen wiens moeder een beroemde actrice is. De jongen wil modern theater maken en vraagt zijn buurmeisje mee te spelen. De moeder heeft een relatie met een schrijver die door de jongen niet kan worden verdragen. En dit alles speelt zich af op het landgoed (waar niks te doen is, terugkerend thema bij Tsjechov) van de oom die een grote toekomst voor zich zag, maar waar niks van terecht is gekomen. Dan is er nog de dokter, de tuinman, de leraar en een ander meisje. De acteurs speelden met overgave en zetten sterke karakters neer. De humoristische Esther Scheldwacht zet een ijzersterke moeder Dina neer die sfeerbepalend is. Serap voegt hier nog aan toe dat het fijn is om te zien dat het een diverse cast was. Belangrijk thema in het theater als het ander publiek willen aantrekken.
Kritische puntjes zijn er natuurlijk ook. Het decor was prachtig (een tuin van kunstgras), maar door de plaatsing van de stukken was de diepte (die zo mooi aanwezig is in het Bostheater) voor ons niet te zien. En richting het einde ging de vaart uit de voorstelling, maar misten we verdieping. Hierdoor was de dood van de jongen niet echt het dramatische hoogtepunt, maar eerder een wat trage afwikkeling van het verhaal.
Maar, zoals allround-guru Serap altijd zegt: ‘het was een aardig stuk en een mooie avond.’ Ik weet niet of ze dit altijd zegt, maar het is een goede afsluiting van een warme zomeravond in het Amsterdamse Bos.
Foto bovenaan: Ben van Duin
Het Grote Recensieboek 
Eén reactie op “”