Wanneer ik de deur open doe, zie ik dat er letterlijk een rode loper voor me is uitgerold. Op uitnodiging doe ik een paar stappen naar buiten, waarop ineens een knal klinkt. Nog geen seconde later dwarrelen de eerste confettisnippers op me neer en verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Dít feestje kan ik aan.

Het is de Week van de Mantelzorg. Eén van mijn beste vriendinnen organiseert daarom vanuit haar werk bij Stichting Wijz Welzijn feestjes bij mantelzorgers thuis. Of ze mij ook op mocht geven, vroeg ze enkele weken terug, dan zouden zij of haar collega’s me komen verrassen.

Het idee om mensen in het zonnetje te zetten is natuurlijk hartstikke leuk. Jezelf bewust in het zonnetje láten zetten, is een ander verhaal. En dan heb ik het nog niet eens over het lastigste gehad: ik houd helemaal niet van verrassingen!

Gelukkig mocht ik vooraf kiezen uit twee soorten feestjes: de uitgebreide of de bescheiden variant. Nou, dan maar de laatste, want ik moet er niet aan denken dat er straks een fanfare bij me op de stoep staat.

Vanavond is dus mantelzorgverrassingsavond. Ik heb de meiden niks verteld; met een beetje geluk liggen zij op bed voordat de bel gaat. Moet ik eigenlijk nog een briefje ophangen, dat ze moeten kloppen? Ik voel de onzekerheid en spanning oplopen, laat het alsjeblieft niet te lang duren.

Nu sta ik hier op de loper, met confetti in mijn haar. Ik hoor de meiden roepen, hun gezichten verschijnen boven aan de trap: ‘Wat is dat voor herrie buiten?’ Zij mogen ook beneden komen; dit minifeestje vieren we samen. We krijgen een speech, een taart en goodiebags. Aan alles is gedacht, want terwijl wij binnen op de foto gaan, wordt buiten de loper opgerold en de confetti opgeveegd.

Als we weer in de deuropening verschijnen, nog steeds een beetje overdonderd van alle aandacht, sluiten de medewerkers van Wijz Welzijn het feest af met iets warms: een warm applaus. ‘Nou,’ reageert mijn oudste dochter, die in haar pietenpakje naast me staat, ‘ik krijg het er anders helemaal niet warm van. Het is hier hartstikke koud!’

Toch geeft ze ons bezoek nog een paar tips mee voor het weer vertrekt. ‘Volgende keer wat eerder komen en niet zoveel lawaai maken, want daar schrok ik van.’ En een top: ‘Misschien toch wat later komen, want dan mag ik nóg langer opblijven!’ Lachend trek ik de meiden tegen me aan en zwaai de feestvierders uit. Wat een een toffe verrassing was dit toch.