Je zult maar een fascinatie voor dans en beweging hebben, maar architect zijn en beeldhouwer; voor #IvanCremer (1984) geldt dat. In ruw hout, roest, staal en brons ziet hij vloeiende vormen, giet hij beweging, kneedt hij het leven er in, dat er van oorsprong in zit. Als een Hebreeuwse “Golem” van klei, uit de joodse legende, tot levend mens gewekt door een rabbijn.

ORIGINS, heet zijn 7 meter hoge sculptuur in de Thomaskerk, aan de Prinses Irenestraat, langs de Zuidas.

In de serene grijs- betonnen protestantse kerkruimte van zijn grootvader, de architect Karel Sijmons (1908-1989), zet Ivan Cremer deze zomer – in het kader van #ArtZuid – zijn beeldengroep neer pal onder het driehoekig dakraam. De “Trinity” – de heilige Drie-eenheid beschijnt de Origins. Op naar het Licht, rijzen en buigen de beelden achterover, reikend naar omhoog. Hallelujah.

In de kerk uit 1966 – geïnspireerd op de betonnen architectuur van de beroemde Franse architect Le Corbusier – heeft lichtinval een zelfstandige rol. Als dragend onderdeel van de architectuur geeft het Licht vorm aan spiritualiteit, zoals het dat ook deed in de gekleurde gebrandschilderde ramen van middeleeuwse kathedralen.

Weer is het bij Cremer een groep sculpturen, die samen één kolossale sculptuur vormen. Geen eenlingen, maar een ensemble. Twee jaar terug tijdens Art Zuid 2019 deed hij dat ook al met zijn mega-grote sculptuur op de Apollolaan: “The birth of Apollo“, met middenin de muziekgod en daarom heen 9 schonkig dansende houten nymphen. Ik schreef er toen een blog over: “Muziek in wrakhout“, waarin ik het ballet van Stravinsky belichtte, dat Cremer als voorbeeld nam. Muziek in wrakhout

Buiten, vóór de Thomaskerk, zet hij nu een ensemble bronzen “Dancers of Oblivion” neer, waarbij “oblivion” verwijst naar de staat van non-bewustzijn die intreedt na de dood, als je de mythologische rivier “de Lethe” oversteekt in het hiernamaals. Als je daarvan drinkt, zoals Dante deed in zijn paradijshemel, vergeet je alles uit je voorbije leven.

Ik zie zelfs een golvende rivier in het houten plafond, boven de preekstoel in de Thomaskerk van Sijmons.

Zo speelt de jonge Cremer m.i. op geheel eigen wijze met de grote thema’s van het bestaan. Kleinzoon Cremer eert zijn grootvader Sijmons in de Thomaskerk met Origins. Vader Jan Cremer (1940), de schrijver/kunstenaar, is hun verbindende schakel, en is aanwezig met een gedicht dat hij schreef bij de dood van zijn schoonvader Sijmons:

“door gouden gloed/
verlicht gelaat/
Een zonnenstraal/
Het is de laatste”.