Over de fotocollage bij dit blog verderop meer. Of wil jij niet ook altijd alles weten? Of begrijpen? Nou ik in ieder geval wel. Zo ook wil ik het liefste alles helemaal goed doen. En ja, ik weet het, dat kan niet. Ook heb ik de ambitie om de wereld een klein beetje beter te maken. Mijn blog en mijn dagelijkse posts zijn daar een poging toe. Of het lukt? Ook dat weet ik niet. Mijn zoektocht naar kennis, naar perfectie, naar goed doen, zijn een perfect recept om je niet lekker te gaan voelen. Toch gaat het best goed met mij. Misschien komt dat omdat er steeds kansen zijn om mijn “driften” op los te laten.

Dit keer startte het niet met griep, gelukkig. Het was slechts een verkoudheid. Door een snot-kop te hebben, realiseerde ik mij dat ik een stapje terug moest en mocht doen. Ik hoefde niet naar alle yoga lessen te gaan. Ik hoefde niet elke ochtend een volledige yoga sessie neer te zetten. Ik hoefde niet elke dag 15.000 stappen te lopen. Ook met een tandje minder mag ik mijzelf lief vinden. Bovendien levert een beetje rust mij veerkracht en herstel op.

Een stapje terug doen, levert niet alleen mij ruimte op. Tijdens het project waar we op mijn werk mee bezig zijn, zie ik dat het ook anderen ruimte geeft. Doordat anderen ruimte krijgen, kunnen zij ook meer doen. Hoewel ik soms denk dat ik iets het beste kan doen, fluit de werkelijkheid mij vaak genoeg terug. Helaas betekent dat ook dat ik niet alles onder controle heb. Waarschijnlijk is controle een illusie. Nog beter, het project beweegt nog steeds – langzaam maar zeker – de goede kant op. Dus ook als ik mij er minder – op de voorgrond – mee bemoei. Dat is eigenlijk wel een opluchting.

Toch voelt het niet alles onder controle hebben best wel machteloos. Bij de anatomie lessen hoort aan het eind een examen. Wat daar gevraagd gaat worden, weet ik niet. Ik wil het straks wel halen. Door gesprekken met mede-cursisten wordt mijn onzekerheid aangewakkerd. Gelukkig herkende ik het gevoel en kon ik op zoek gaan naar het gevoel van vertrouwen. Vertrouwen in de leraar, in de opbouw van de opleiding en in mijzelf.

Vertrouwen hebben en daarnaast anderen en mijzelf ruimte gunnen, brengt mij ver. Als ik dan ook kan accepteren wie ik ben, zou ik best wel eens nóg verder kunnen komen. Helaas zitten er aan perfectionisme en nieuwsgierigheid irritante kanten. Toch zijn ze voor mij drijvende krachten. Tenminste als ik ze inzet waar het zinnig is en dat ik ze loslaat wanneer ze mij dwars zitten. Niet alles hoeft perfect te zijn en kennis lost niet alles op. Ook nu weer draait het om balans. Gelukkig maar dat ik yoga doe.

Dat brengt mij terug bij de fotocollage bij dit blog. Dit keer gingen we bij yoga op een plank liggen en werden we stukje bij beetje op onze kop gehangen. Dit betekende vertrouwen hebben in de constructie van de plank. De haken aan de schoenen. Mijn mede-cursisten die de plank langzaam maar zeker kantelden. Hoewel ik klotsende oksels had van de spanning, kon ik mij toch helemaal overgeven aan wat er gebeurde. En het was heerlijk! Daarmee is het een wijze les voor hoe ik de toekomst kan benaderen. Er gebeuren ook gewoon fijne, heerlijke en mooie dingen als ik de controle loslaat.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger bij Wat zegt Jan. In mijn blogs ben ik open en zoek ik de balans. Ze zijn geïnspireerd door mijn reis tot yogaleraar. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter.en WordPress.com, Wil je een keer met mij van gedachten wisselen of een afspraak maken voor een coaching, dan kan je hier contact met me opnemen.