Elf jaar dag en nacht doorlezen. Dat moet je doen als je heel Wikipedia tot je wil nemen, althans, dat berekende de Duitse journalist Peter Grünlich. En als je al die jaren zou doorlezen, dan moet je er volgens hem ook nog eens een redelijk tempo op nahouden.

Elf jaar dus. Het klinkt als een prijskaartje, of een periode die je ‘moet zitten’. Wikipedia, de gigantische online-encyclopedie, is dan wel gratis, maar het kost toch iets: tijd. Voor de makers, en voor de lezers.

Het is als het leven zelf, zou je bijna zeggen.

En, wacht even, wat ook nog meetelt is dat het plus, plus, plus gaat: er komen elke dag, elk uur, elke minuut weer porties Wikipedia bij – dat is nog niet eens in de optelsom meegenomen. Evenals de schrikkelsecondes (kun je nagaan), dat soort dingen tellen ook.

Gelukkig is Grünlich niet alleen een man van het berekenen. Hij besloot ook iets te gaan doen. Hij nam zich voor als een gek aan het lezen te slaan. Jawel, hij begon een heuse Wiki-leesmarathon. Alles om Wikipedia goed te leren kennen.

Een spectaculair experiment waarvoor hij een jaar vrijaf nam. Hij begon bij de A, gewoon bij de A, om zich er vervolgens helemaal doorheen te vreten.

Zo kwam hij op de naam van Adolfo Kaminsky, een man die in de Tweede Wereldoorlog paspoorten vervalste in Parijs, en daarmee duizenden mensen het leven redde.
Grünlich was verbaasd dat hij niet eerder van deze held gehoord had, en meteen vol ontzag. Net zoals hij dat eerder al eens had gehad bij Oskar Schindler, maar ja, die kent iedereen, dankzij de film.

Ondertussen druk aan het doorlezen, rekende Grünlich uit dat hij met zijn Wikipedia-avontuur nog een lange weg te gaan had, sterker, dat hij zichzelf voor een te grote uitdaging had gesteld.

Maar hij bleef nieuwsgierig. En enthousiast. Opgeven zat er dus niet in. Hij ging grasduinend verder.

Oftewel, hij gaf zich over aan het experiment.

Het mondde uit in een grondig onderzoek, met verbazingwekkende ontdekkingen. Over mensen die onze wereld op beslissende wijze vooruitgeholpen hebben, maar waar amper iemand van gehoord heeft (zoals die Kaminsky), maar ook over geheime projecten van de CIA, over de belangrijkste en verrassende werken en personen uit de cultuurgeschiedenis, over een dier dat maandenlang wist door te leven zonder kop, en verder ontdekte hij de reden waarom het voor mensen zo moeilijk is om gedrag te veranderen (ja, geen gek idee om je eens in te verdiepen).

En zo kwam het tot, hoe kan het ook anders, een boek. Der Alleswisser heet het, een boek met een zelfhulpachtige-ondertitel: ‘Wie ich versucht habe, Wikipedia durchzulesen, und was ich dabei gelernt habe’.

Er zitten betrekkelijk weinig fouten in Wikipedia, concludeert de schrijver die een vergelijking maakt met Brockhaus en andere beroemde encyclopedieën. Was een traditionele encyclopedie, met vele rijen dikke delen in de kast, een zekere aanleiding te veronderstellen dat er nog wel wat bij te leren valt, Wikipedia kan er ook wat van: Grünlich schat in dat we qua kennis op zo’n 0,0001 procent zitten van wat er op het portal aan informatie voorhanden is.

Ondanks dat je met internet de suggestie krijgt dat alle mogelijke wetenschap en kennis altijd dichtbij is, zou het dus best eens kunnen zijn dat het met de alwetendheid van de mensen wel meevalt.

Ojee. Wat nu, even een wist-je-datje of zo?
Oké, oké. Komt ‘ie…. Wist je dat wanneer je op iets stuit waar je niet naar op zoek was, dat je dan pas echt een vondst hebt?
Tijd voor een paar mooie woorden van Robert Walser ‘opgevangen’ tijdens een wandeling door de buurt:

Altijd fijn zeg maar om iets geruststellends in je achterhoofd te hebben.

---

© tekst en foto: mixed media soup / Ilona Verhoeven
www.mixedmediasoup.com