Αστρόμπαλες, ανεμελιά, εκτόνωση. Όλα υποταγμένα στον ρυθμό μιας μουσικής παρεξηγημένης, μερικές φορές όχι άδικα, η οποία όμως δείχνει να αναγεννάται συνεχώς όσο τα club freaks θα βγαίνουν από τις τρύπες τους τα σαββατόβραδα. Δεν είναι όμως μόνο οι στειρωμένες ή μη σάλες χορού όπου το techno εκτυλίσσεται. Διαθέτοντας βάθος και πλήθος επιλογών για όλα τα γούστα στοχεύει και σε μοναχικές ηχητικές απολαύσεις, όπου όλα κινούνται στο πλαίσιο του φανταστικού και συνεπώς απεριόριστου. Παραφράζοντας τον Ναζίμ Χικμέτ, «Αν δεν κουνηθείς εσύ, αν δεν κουνηθώ εγώ, πώς θα γίνει η νύχτα χορός;»

Ellen Allien – Galactic Horse (BPitch Control) 

Τελευταία, το Λενάκι φαίνεται να απαρνιέται το «κάτι σαν techno», στο οποίο μας είχε συνηθίσει, προς χάρη των house–disco κολλημάτων της. Ξεκινώντας στα μέσα των ‘90s, διακρίθηκε παίζοντας αυτό το techno–electro–περίεργο ηχητικό κράμα που παρέπεμπε στον βερολινέζικο ιδιωματικό της ήχο και έφτασε τα τελευταία χρόνια να είναι μια από τις σημαντικότερες θηλυκές περσόνες της χορευτικής μουσικής. Εμπορευόμενη από ρούχα που δημιουργεί η ίδια μέχρι μουσικό υλικό από τη δικιά της εταιρία B.C., καρπώνεται και αυτή το κομμάτι της πίτας που της αναλογεί από την εμπορική ακμή της χορευτικής σκηνής του Βερολίνου.

Εδώ, στην ολόφρεσκη κυκλοφορία της, κάπως σαν να παίρνει ξανά τα πάνω της προσθέτοντας μια ρετρό αίσθηση σε δυο αμιγώς χορευτικά κομμάτια. Ειδικά σε αυτό της πρώτης πλευράς, το “Take Me Out”, μας παραδίδει ένα τυπικό σεξουλιάρικο techno disco άσμα το οποίο όμως, κουβαλώντας ένα σκοτεινό ηχητικό υπόστρωμα, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ίσως αυτή η επιστροφή στα βασικά να της βγει σε καλό από εδώ και πέρα.

 

 

Planetary Assault Systems – Remixes (Ostgut Ton)

 

Για τους συγκεκριμένους, το προσωπικό σχήμα του Βρετανού Luke Slater, δηλαδή, θα χρειαζόταν πολύς χώρος για να κάνουμε αναφορά στα μουσικά πεπραγμένα τους στον χώρο του techno από το 1993 μέχρι και σήμερα. Για μια περίοδο το σχήμα ήταν ανενεργό, αλλά πριν τρία χρόνια επανήλθε με νέο δίσκο, το δηλωτικό Temporary Suspension, από την διάσημη βερολινέζικη Ostgut Ton. Μια εμφατική επιστροφή με έναν ανανεωμένο, επιθετικό ήχο που συνέδεε το παλιό με το νέο. Ανάλογη συνέχεια σημειώθηκε με το ηπιότερο, αλλά εξίσου χυμώδες The Messenger που έδειχνε να παίρνει αγκαζέ το σύγχρονο βερολινέζικο techno ρεύμα. Είναι αυτή η ικανότητα που έχει, να συνδυάζει τη χορευτική εγρήγορση με την εγκεφαλικότητα του ηλεκτρονικού ήχου, που προσδίδει ένα βάθος στη μουσική που δημιουργεί.

Στο τελευταίο δωδεκάιντσό του παραδίδει εν λευκώ δυο πρόσφατες συνθέσεις του σε διακεκριμένους συνάδελφους του, όπως συνηθίζει, για να λειάνουν τον ήχο του. Δυστυχώς τα remix που καταλαμβάνουν την δεύτερη πλευρά πάνω στο κομμάτι “Beauty In The Fear” από τους The Black Dog αποτυγχάνουν να πλησιάσουν την αριστοτεχνικότητα της πρωτότυπης σύνθεσης. Στην πρώτη όμως πλευρά, ο Silent Servant καταβάλλει μια φιλότιμη προσπάθεια και τελικώς επιτυγχάνει να δώσει έναν ελαφρά περισσότερο χορευτικό και μεστό τόνο στη δική του έκδοση του “Bell Blocker”.

 

 

Neil Landstrumm – Night Train (Killekill)

 

Άλλος ένας παραγωγός απότοκος της έκρηξης που συντελέστηκε στα μέσα των ‘90s στον χώρο της, ας πούμε, χορευτικής μουσικής. Ο Σκωτσέζος Neil πάντα ξάφνιαζε με τις δουλειές του και αποτέλεσε έναν από τους ιδρυτές εκείνου του ρεύματος στα μέσα με τέλη της προαναφερθείσας δεκαετίας που χαρακτηριζόταν από τον περίεργο funky, βρώμικο και ανάκατο ήχο. Αν και φαινομενικά δυσπρόσιτο, το νέο αυτό ρεύμα κατάφερε να επιβληθεί στις πίστες των clubs, όπως η Tresor η οποία κυκλοφόρησε τους πρώτους δίσκους του Landstrumm αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ανοιχτόμυαλη φύση των φίλων της συγκεκριμένης μουσικής.

Μετά λοιπόν από σημαντικές κυκλοφορίες που αναμείγνυαν με ρηξικέλευθο τρόπο το techno, το electro, το hip hop και τον industrial πειραματισμό, κάπου έχασε τον βηματισμό του ανοίγοντας παρτίδες με την Planet Mu records και τον διάτρητο dubstep και όχι μόνο ήχο της. Στο πρόσφατο ep του επιστρέφει κατά κάποιον τρόπο στις ρίζες του, εκεί που το πρώιμο hip hop συναντούσε το πρωτόλειο electro και techno του Detroit. Όχι πως βρίσκουμε κάτι το νέο σε αυτήν την προσέγγιση που να μας εκπλήσσει, αλλά σίγουρα αυτός ο διαστημικός ήχος έχει το ενδιαφέρον του και την ανεβαστική του αύρα. Μάλιστα, σε ένα από τα πέντε κομμάτια του ep, το “Touch It”, συμπράττει με τον ομοιοπαθή του, Si Begg, θυμίζοντάς μας δουλειές του παρελθόντος τους.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης