| ooo | |
| Let the author say it: ‘I didn’t write this story as a gay story [but] as a universal story about sex, that is to say what may happen between man and man, man and woman, and even between woman and woman. In the world of this story, the man-man relationship is just one form of relationship, not a gay relationship. This frame of thought is rather important because it makes us understand that pain stems from being human, not as homosexual or bisexual lovers. That wasn’t what I was after. To put it bluntly, the characters in the story being of one sex or another is not important. They should be genderless, at least in the domain of my tales.’ Furthermore, ‘In this story I decided to use “you” for the two men so that readers feel lost representing to themselves which “you” is which … I wanted every dialogue to be unclear [so that it’s] hard to know who’s talking.’ You’ve been warned. Don’t blame the traduttore. MB | |
| ooo |
มนุษย์แก้ว |
MADE OF GLASS
|
|
 |
 |
|
วิวัฒน์
|
Wiwat
|
|
| TRANSLATOR’S KITCHEN | ||
| 1 | 1 | |
| ข้างในตัวคุณ มีบางสิ่งแตกสลายอยู่ คุณไม่มีวันรู้จนกระทั่งโลกรอบๆคุณสั่นสะเทือน เศษแก้วเคลื่อนขยับ บาดอยู่ข้างในโดยที่คุณไม่รู้ | Inside you, something breaks. You have no way of knowing it until the world around you quakes, broken glass on the move, splinters inside you, unknown to you. | แตกสลาย: literally ‘goes to pieces’. |
| พอวางสายจากเธอ คุณก็รีรออยู่พักหนึ่ง อากาศยะเยือกของโรงแรมหรูหราสงบนิ่งเลื่อนลอย โคมไฟนวลตาเสียดเย้ย เป็นแสงกะพริบของป้ายไฟและขบวนรถที่เคลื่อนไปเลื่อนไหลอยู่เบื้องนอก หัวใจคุณเต้นหนักหน่วงก่อนจะโพสท์กระทู้ลงไป | As you put the phone down after that call to her, you hold back for a while. The freezing cold air of the luxury hotel drifts quietly. The soft electric light is scorned by flashes from blinking hoardings and from the cars sliding past outside. Your heart beats hard before you send the posting. | |
| อีกสองนาทีก็มีคนติดต่อมา คุณแลกรูปกับอีกฝั่ง เด็กหนุ่มอ่อนวัยกว่าคุณหน้าท้องเนียนเรียบ และเครื่องเครา คุณรู้สึกผิดแต่คุณก็ทำลงไป คุณคุยกับเด็กหนุ่มตกลงให้เขามาหาที่โรงแรม คุณมาสัมมนาสามวัน จองห้องเดี่ยวและยอมจ่ายส่วนต่างอย่างไม่มีเหตุผล คุณคิดว่าเธอจะมาด้วย แต่เธอไม่ได้มา คุณจองห้องเดี่ยว เปลือยกายนอนดูทีวีในอากาศยะเยือก จนเด็กหนุ่มโทรเข้ามา คุณจึงลงไปรับที่ลอบบี้ | Two minutes later someone contacts you. You exchange pictures with the other side. The fellow, younger than you are, has a smooth flat tummy and all that. You feel guilty but proceed. You chat with the young man, agree for him to come and see you at the hotel. You’ve come for a three-day seminar, booked a single room and agreed to pay extra without reason. You thought she’d come too but she hasn’t. In the single room, you lie naked watching TV in the freezing cold air until reception calls, so you go down to meet the young man in the lobby. | เครื่องเครา: gadgets, spare parts, accessories, paraphernalia=I’ve altered the last line to have reception call up, rather than the young man, as is the practice in luxury hotels. |
| คุณปกปิดความตื่นเต้นไว้ไม่ได้ มือคุณเย็นเฉียบและออกจะสั่นน้อยๆ เด็กหนุ่มดูสบายๆ มีกลิ่นหอมติดมากับตัวเขาด้วย คุณกังวลว่าคุณจะดูน่าเกลียดหรือเปล่า คุณพยายามทำตัวแสร้งว่า นี่ไม่ใช่ประสปการณ์ใหม่ เด็กหนุ่มกุมมือคุณในลิฟท์ คุณจับสังเกตเรื่องมือเย็นๆนั่นได้ พอเข้าไปในห้อง คุณก็ไม่ได้รุกเร้าเหมือนที่คิดเอาไว้ คุณหันรีหันขวาง เด็กหนุ่มนั่งบนขอบเตียง คุณชวนดื่ม คุณรับคำ คุณหยิบเหล้าขวดจิ๋วๆจากมินิบาร์ของห้องแล้วเริ่มต้นดื่ม | You can’t hide your excitement. Your hands are very cold and shake a little. The young man looks at ease, perfume wafting from his body. You worry whether you look repellent or not. You pretend to act as if this is nothing new. The young man takes your hand in both his in the lift. You notice how cold they are. Upon entering the room, you don’t pounce on him as you’d meant to. You’re paralysed with indecision. The young man sits down at the edge of the bed. You offer him a drink. You accept. You take a mini bottle of alcohol from the room minibar and you begin to drink. | |
| พอสายฝนหล่นลงมา พอลมกลางดึกพัดผ่าน คุณก็กระหายบางอ้อมกอด อ้อมกอดที่เศษแก้วในตัวคุณ จะบาดอ้อมแขนแปลกหน้าจนเป็นแผลเหวอะหวะ คุณจึงหนีไปอยู่ในที่ที่มืดและอับชื้น อย่างน้อยถ้าอยู่ในที่ที่ไม่มีสายลม คุณก็พอจะปล่อยให้ความมืดที่มีหนามแหลมได้โอบกอด และทิ่มแทงคุณกลับคืน | When it starts raining, when the night wind has blown away, you long for a hug, a hug in which the broken glass in you will score the stranger’s arms with gaping wounds. So you flee into a dark and sultry place. At least if you are where there’s no wind you can let the darkness embrace you with its sharp thorns and pierce you back to consciousness. | In a paragraph like this one, it’s important to translate as close to the text as possible to preserve its ambiguity. |
| คุณปฏิเสธจริงจังว่าคุณเหงา คุณเร่ร่อนอยู่หน้าจอมาพักใหญ่แล้ว ตอนที่เห็นกระทู้นั้น โรงแรมอยู่ไม่ไกลจากห้องเช่าของคุณ คุณจึงตอบรับ เลือกรูปที่ดูเซกซี่ของคุณส่งไป ดูไม่ใช่สเปกของคุณเลย ผิวคล้ำ ท้วม แต่ก็ดูไร้พิษสงอะไร ผีเสื้อนับพันบินอยู่ในอก คุณสนทนา คุณรู้ว่าชายคนนั้นมาจากที่อื่น คุณรู้จักโรงแรมที่ว่า มันดูหรูหราและปลอดภัยดี ชายคนนั้นดูสุภาพ และคุณขึงขังตั้งเด่ คนรักของคุณจะไม่กลับมาคืนนี้หรือไม่ว่าคืนไหนๆ เขาไปที่อื่นเสมอ และที่อื่นๆด้วย คุณตกค้างอยู่ในห้องเช่าไม่มีหน้าต่าง คุณตอบรับนัด ออกไปข้างนอก | You strenuously deny being lonely. You’ve been tramping in front of the screen for a long time. When you saw that posting, the hotel wasn’t far from your rented room, so you answered, chose a sexy picture of you and sent it. It didn’t look like you at all, swarthy, chubby, but seemingly harmless. Thousands of butterflies romping about in your chest, you chat. You know the man has come from somewhere else. You know the hotel he mentioned. It looks luxurious and safe. The man seems polite and you serious and erect. Your lover won’t return tonight or any other night. She always goes somewhere else and then somewhere else again. You’re left behind in the windowless rented room. You accept dates, go out. | สเปก is usually what characteristics you expect from someone. An alternative translation of ดูไม่ใช่สเปกของคุณเลย would be ‘it didn’t match your expectations’. |
| เสมอในห้องไม่มีหน้าต่างของคุณ เขาจะปิดไฟทุกดวงในห้อง แทบจะมืดสนิท เหลือเพียงช่องแสงเหนือประตูเท่านั้นที่ยอมให้แสงมัวซัวผ่านเข้ามาในห้อง สองคน คุณกับเขา นอนกอดก่ายฟังเพลงรัก เขาไม่เคยบอกคุณว่าเขาเขียนอะไรอยู่ คุณตกหลุมรักเขาเพราะเขาเขียนเรื่องเศร้า แล้วคุณก็ค่อยๆรู้ว่าเขาชอบเขียนเรื่องเศร้าเกี่ยวกับพวกตัวละครที่ไม่มี อยู่จริง พวกนักเขียนหรือนักร้องที่ตายไปแล้ว เขียนถึงตัวละครที่เหมือนเงาของเพื่อนคนเดียวที่เขารู้จัก เพื่อนที่เขาจินตนาการขึ้นจากหนังสือพวกนั้นจากดนตรีพวกนั้นเพราะเขาเกลียดมนุษย์ เขาไม่สามารถจะทนเขียนพวกเรื่องมนุษย์ได้จริงๆหรอก เขาทนพวกมนุษย์ไม่ได้สักนิด ในยามบ่ายมืดมิดร้อนอับที่ท้องเปลือยเปล่าของคุณชนกัน คุณรู้ว่าเขาจะไม่เขียนเรื่องของคุณ และที่คุณรู้แน่ๆก็คือคุณไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาจะเกลียดคุณ คุณเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่เขาทนได้ เขากระซิบบอกคุณเช่นนั้นเสมอและคุณก็หวาดกลัวเหลือเกินที่จะต้องสูญเสียตำแหน่งนั้นไป ไปสู่อีกตัวละครหนึ่งที่เขาคิดขึ้นมาใหม่ ร่างกายที่ไมมีจริง ซึ่งคุณไม่มีวันเป็นส่วนหนึ่งของมัน | STOP PRESS 02/06/2012: These changes from ‘she’ to ‘he’ after a belated correction of the translation by the author, who explains that the ‘he’ here is the young man’s partner.=Note the double translation of มนุษย์, as ‘mankind’ and as ‘real people’. | |
| บางสิ่งเคลื่อนที่ เชื่องช้าเข้าสู่จุดจบ ประดุจดั่งเรือโดยสารทวนน้ำบรรทุกศพของความหวังในวันเก่าๆ ความหวานซึ่งคุณพยายามยื้อยุดสุดกำลังไม่ให้เลือนไปจากปลายลิ้น โดยที่คุณรู้ดีว่าไม่มีทางสำเร็จ สรรพสิ่งเคลื่อนห่างออกจากความควบคุมของคุณทีละน้อย มีแต่ความโดดเดี่ยวเท่านั้นที่คุณเป็นเจ้าของ บนถนนโรยเศษแก้วซึ่งร่วงลงจากเนื้อตัวของคุณเอง คุณดุ่มเดินไปและหวังจะพบดอกกุหลาบสักดอก ซึ่งยังคงบานรอคอยคุณอยู่ แต่ไม่มีอะไรแบบนั้น มีแต่ร่องรอยของเลือดซึ่งไหลออกจากปากแผลของวันวาน เมื่อคุณเผลอพลั้งทำความรักตกแตกไปพร้อมกับบางสิ่งในตัวคุณ | Something moves imperceptibly to a conclusion, like a passenger boat bucking the tide with its load of corpses of bygone hopes, the sweetness you try with all your might to prevent from fading from the tip of your tongue, knowing very well that there’s no way you can succeed. Everything moves away from your control a little at a time. The only thing you possess is loneliness. On the road sprinkled with the broken glass falling off your own flesh you keep plodding in the hope of finding a rose still in bloom waiting for you. But there’s no such thing. There’s only the trail of blood that flows out of the gaping wounds of yesterday, when you inadvertently let love fall and break into pieces along with parts of yourself. | |
| = | = | |
| 2 | 2 | |
| เธอเขียนจดหมายลามาในอีเมลล์ และคุณก็โกรธที่มันไม่ใช่จดหมายรักจดหมายเลิกแบบเขียนมือพับใส่ซอง และยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อในไม่กี่ชั่วโมงถัดมา เธอเข้ารหัสแอคเคานท์ของคุณแล้วลบมันทิ้ง เธอรู้เหมือนที่คุณรู้ว่าคุณได้เปิดอ่านแล้ว คำลาห้วนสั้นเรื่อเรืองบนหน้าจออิเลคทรอนิคส์ คืนนั้นคุณไม่กลับบ้าน เช่าโรงแรมรูหนู ฟังเพลงรักกรีดกรอตลอดคืน เพลงที่คุณตั้งไว้เป็นริงโทนของคุณกับเธอ คุณฟังมันซ้ำจนแบตเตอรี่โทรศัพท์หมดไป ปล่อยให้มันดังอยู่เช่นนั้น ไม่ใช่เพราะคุณรักเธอเกินไป แต่เพราะคุณรักใครไม่มากพอ | She wrote a Dear John letter in an email and you were angry it wasn’t a hand-written, signed, sealed, delivered goodbye love letter, and even angrier when a few hours later she entered your mailbox and deleted it. She knew as you knew that you’d already read the email, a curt note glowing on the electronic screen. That night you didn’t go back home, checked into a grotty hotel, waited all night listening to a squalling love song, a tune you’d set up as the ringtone for her and you. You listened to it so long that the battery in your phone went flat, letting it resound like that not because you love her too much but because you don’t love anyone enough. | |
| เครื่องปรับอากาศยะเยียบ คุณแยกออกจากร่างของกันและกัน รูดถุงยางอนามัยใช้แล้วออก เหวี่ยงลงไปข้างเตียง คุณพลิกตัวลงนอนคว่ำหน้ากับหมอน ความรู้สึกผิดลึกลับพรั่งพรูเหมือนแม่น้ำเชี่ยว คุณลุกไปทั้งยังเปลือย ควานหาบุหรี่ในกระเป๋ากางเกง ขยับเปิดหน้าต่างกระจกออก ลมกลางคืนพรั่งพรูเข้ามาในห้องเหมือนแม่น้ำเชี่ยวอีกสายหนึ่ง | The air-conditioning is chilling. You break off contact, slip the used condom off, throw it by the side of the bed. You turn to lie on your belly, face buried into the pillow. A secret feeling of shame surges like a river in full spate. Still naked you get up to look for cigarettes in your trouser pocket, shift to open the glass window. The night wind gushes into the room like another engorged river. | One condom or two? The eternal dilemma… |
| – สูบบุหรี่ได้ไหม คุณถาม เอาสิ คุณตอบ นายล่ะเอาไหม ไม่ ผมไม่สูบบุหรี่ อ้อ คุณรำพึงแล้วเงียบไป | Do you mind if I smoke, you ask. Go ahead. Do you want one? No, I don’t smoke. Oh, you groan and then are silent. | |
| – นายมีแฟนหรือเปล่า มีสิ ผู้หญิง? อื้อ นายล่ะมีแฟนไหม อือ คุณปล่อยควันบุหรี่ลอยล่อง ผู้ชายน่ะ อ้อ ครับ คุณรับคำ | Do you have a partner? Of course. A she? Right. What about you? Sure. You release a trickle of smoke. A he, I mean. Oh, right, you acknowledge. | |
| – นายโอเคไหม ครับ ผมโอเค คุณตอบพลางส่งยิ้มให้กับสิ่งมีชีวิตงดงามที่ริมหน้าต่างซึ่งขับให้คุณดูชำรุดน่าเกลียด | You all right? Yes, I’m fine, you answer as you smile at the beautiful living thing at the windowsill that makes you look horribly run down. | |
| แต่คุณไม่ได้คุยกัน คุณนอนเปลือยเปล่าเงียบเชียบ คุณยื่นมือข้างที่คีบบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่าง เครื่องปรับ อากาศครางหึ่ง เสียงจอแจของข้างนอกลอดไหลเข้ามา และเสียงใบยาสูบมอดไหม้ | But you don’t chitchat. You lie naked and silent. You stretch the hand holding the cigarette out of the window. The air-con is humming; the outside noises enter along with the crackle of tobacco being burnt. | |
| – นายจะกอดเราก็ได้นะ คุณดับบุหรี่ปิดหน้าต่างแล้วคืบเคลื่อนขึ้นมาบนเตียงแต่คุณไม่ได้กอด ไม่เป็นไรครับ แค่นอนเฉยๆก็พอ แล้วคุณก็อยู่ในท่านั้น ไม่ได้สนทนากันยาวนานหลายนาที | You can hug me if you want. You put out the cigarette, close the window, then crawl back onto the bed but you don’t hug. Never mind, just lying like that is enough. And then you stay like that, not talking for minutes on end. | |
| – งั้นเราไปก่อนดีกว่า คุณก็พูดออกมา คลายสมดุลชวนอึดอัดขัดข้องหลังเสร็จกิจ อ้าว เดี๋ยวสิครับ อยู่คุยกันก่อน | Then I’d better be off, you finally utter, as if to balance the strain felt once business is over. What! Not yet. Let’s talk first. | |
| เปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มของโรงแรม ถุงยางอนามัยฉ่ำชื้นยับย่นค่อยๆเหือดชีวิตไปทีละน้อย คุณไม่รู้จักกัน จนแล้วจนรอดก็จะไม่รู้จักกัน | Naked under the hotel blanket, the condoms wet, crumpled, life slowly drying out little by little. You don’t know each other. No matter what, you don’t know each other. | Plural here, in the interest of safe sex. |
| – คุณกับแฟนรักกันดีอยู่ไหม ก็เรื่อยๆนะ เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แฟนเราเขียนหนังสือว่ะ วันๆก็ตะลอนไปเขียนหนังสือ ไปที่นั่นที่นี่ แล้วนายล่ะ ก็ใกล้จะเลิกกันแล้วล่ะ คุณตอบ เจ็บแปลบที่ในที่สุดก็พูดมันออกมา | Are you getting along well with your partner? Well enough. We’re not often together. My partner’s a writer. Day after day he’s out and about for his writings. Where does this leave you? Well, looks like we’re about to split, you answer, with the searing pain that it finally had to come out. | |
| – เหรอ ทำไมเหรอ คุณถาม แต่คุณจะไม่ตอบ คุณไม่มีคำตอบใดๆหลงเหลืออยู่อีกแล้ว หัวใจของคุณก็เหือดไปเหมือนถุงยางอนามัยที่ข้างเตียง | Why is that, you ask. But you won’t answer. You don’t have any answer left any longer. Your heart is as dried up as those condoms by the bed. | |
| – นายเอาเก่งนะ ขอบคุณครับ คุณเขินเล็กน้อย นัดเอากับคนในเนตบ่อยเหรอ คุณอึกอัก ถ้าคุณตอบตามความจริงคุณก็กำลังยืนยันว่าคุณเพิ่งโกหกในกระทู้เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เปล่าหรอก คุณคนแรก คุณตอบตามความจริง ว่าแล้วเชียว คุณยิ้มมุมปาก คุณมีเซกส์มามาก พอจะแยกความเก้ๆกังๆเล็กๆน้อยๆพวกนั้นออก คุณรู้ได้แทบจะในทันทีว่าคุณกำลังเจอไก่อ่อน แต่คุณก็เล่นเกมไปด้วยกัน จะว่าไป มันก็เป็นเซกส์ที่ไม่เลวร้ายนัก | You’re good in bed. Thanks. You feel a little awkward. Do you often date through the net? You hesitate. If you answer truthfully you’ll be admitting you lied in your posting two hours earlier. Not at all. You’re the first, you answer truthfully. That’s what I thought. You smile from the corner of your mouth. You’ve had lots of sex? Enough to figure out those that are a bit ill at ease. You knew almost at once that you’d met a greenhorn, but it takes two to tango. All told, it wasn’t bad sex at all. | |
| คุณก็คิดเหมือนที่เคยคิดมาหลายร้อยครั้งตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ถึงที่สุดคุณจะอยู่คนเดียว เธอจะไปจากคุณ เรื่องราวเรียบง่าย ความรักไม่มากพอ คุณรักเธอไม่มากพอ เมื่อเธอรู้ เธอก็จะไปจากคุณ คุณแตกสลาย ไร้การเยียวยา คุณเติบโตมาเช่นนั้น ปิดกั้นจากสิ่งต่างๆ เต้นรำคนเดียวเวลาเป็นสุขแล้วแอบดูโลกอยู่หลังประตูที่เปิดแง้ม คุณคิดถึงเสียงเดินของเธอหรือการถอนหายใจเมื่อเธอไม่พอใจคุณ คุณคิดถึงสิ่งต่างๆ ความสำนึกผิดยังคงพรั่งพรูแม้เมื่อปิดหน้าต่างแล้ว แม้เมื่อถะถั่งหลั่งล้นแล้ว คุณเบียดชิดกับร่างกายของคุณ ล้อเล่นอยู่กับหน้าท้องเนียนเรียบ แบบที่คุณใฝ่ฝันมาตลอดช่วงวัยหนุ่ม | You think as you have hundreds of times since you’ve been together: in the end you’ll be alone, she’ll leave you. Quite plainly: not enough love. You don’t love her enough. When she knows, she’ll go away from you. You’ll break down beyond healing. You’ve grown up like that, inhibited by things, dancing alone when you were happy and then looking at the world behind a door slightly ajar. You think of the sound of her footsteps or of her sighs when she isn’t happy with you, you think of all sorts of things. Your guilt surges even with the window closed, even after you’ve come. You press against that body, play with the flat smooth tummy as you’ve always dreamt since you were a young man. | |
| – แล้วคุณนัดแบบนี่บ่อยเหรอ อือม ก็แล้วแต่นะ แล้วแฟนคุณล่ะ เขาไม่ค่อยอยู่หรอก | Do you date like this often? Hum, it depends. What about your girlfriend? She’s not often here. | |
| คุณคิดถึงคนรัก คิดถึงเสมอไม่ว่าคุณจะนอนอยู่กับใคร คุณคิดว่าเขาก็คงจะนอนกับคนอื่นเหมือนกัน คุณรู้สึกปวดแปลบต่อข้อตกลงอันเห็นแก่ได้นั้น คุณคิดว่าเขาก็คงปวดร้าวเหมือนกัน ในความพึงพอใจมีความเจ็บปวดเสมอ อะไรพวกนี้กัดกินผู้คน ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ | You miss your lover, miss her all the time no matter who you’re sleeping with. You think she’s sleeping with others as well. You feel seething pain at that selfish arrangement. You think it must hurt her as well. In satisfaction there is pain always. This sort of thing gnaws away at you. It can’t be helped. | |
| = | = | |
| 3 | 3 | |
| คุณอาบน้ำทีหลังในห้องน้ำที่ฟุ้งไปด้วยหมอกของน้ำอุ่น คุณรู้สึกราวกับถูกโบยตีด้วยมวลน้ำของฝักบัว โลกสั่นไหวจนเหมือนจะพังลงต่อหน้า เศษแก้วแสนเศร้า กระจัดกระจายอยู่ภายใน เรือเชื่องช้าเคลื่อนถึงฝั่งฟาก เส้นใยสุดท้ายยึดสรรพสิ่งขาดผึง ร่องรอยของเด็กหนุ่มอบอวลอยู่ในละอองฝ้าเกาะกระจก คุณมองไม่เห็นใบหน้าตัวเอง เมื่อคุณปิดน้ำอุ่น เปลือยอยู่หน้ากระจกที่สะท้อนได้เฉพาะรูปทรงเลือนราง คุณก็หนาวยะเยือกอยู่ภายใน | You shower afterwards in the bathroom clouded with vapour from the warm water. You feel you’re being whipped by the jet from the shower head. The world quakes as if about to crumble down in front of you. Very sad broken glass scatters around inside. The sluggish boat moves closer to shore. The last cobweb holding all things is about to snap. There are clues of a young man in the vapour clinging to the mirror. You can’t see your own face. When you turn off the hot water, naked before the mirror reflecting merely a blurry silhouette, you’re freezing cold inside. | |
| คุณอาบน้ำสดใหม่ ลงลิฟต์หรูหราออกไปสู่กลางคืนมืดสนิท ความมืดของมันเข้มข้นราวกับหลุมดำ ในท้องน้อยที่ความหื่นอยากถูกถอนออกไปทั้งหมดจนเหลือเพียงความว่างเปล่ามืดตื้อ คุณรักชอบกลางคืนเสมอ อากาศโปร่งเบาเศร้าสร้อย ร่องรอยของหยดน้ำอุ่นบนแผ่นหลังที่ซึมอยู่ในเสื้อยืดสีสดค่อยๆระเหยไป คุณลืมชื่อเขาไปแล้ว แต่ความทุกข์เศร้าบางส่วนของคนที่คุณนอนด้วยติดมากับคุณเหมือนรอยด่างที่ลบ ไม่ออก คุณอาจจะเพิ่งร่วมรักกับบางสิ่งที่คล้ายคลึงกับตัวเอง เพียงแต่คุณไม่รู้ รอยแผลปริแตก หลังการถูกชำแรกด้วยความแปลกหน้า อีกคืนกำลังล่วงพ้น คุณชอบการอยู่คนเดียว คุณคิดกับตัวเอง | You shower again, with cold water, take the posh lift down and go out into the pitch-dark night. Its darkness is thick as a black hole in the underbelly which lust would like to tear off altogether to leave only dark emptiness. You’ve always loved nights, the air clear, light, melancholy. The stains of warm water drops on the back that have seeped through the brightly coloured shirt evaporate. You’ve already forgotten his name, but parts of the sadness of the person you’ve slept with have stuck to you like stains that can’t be erased. You may have made love with some things similar to yourself, except that you don’t know. The wounds have burst open after being pricked by alienation. Another night is ending. You like to be alone, you think to yourself. | |
| = | = | |
| 4 | 4 | |
| เธอบอกกับคุณว่าเธอจะไปแล้ว น้ำเสียงเรียบง่ายงดงามเหมือนกับการบอกว่าจะออกไปซื้อของที่ปากซอย หรือจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนสักสองสามวัน กระเป๋าใบที่เหมือนเป็นคู่แฝดกับใบของคุณ เมื่อครั้งที่ซื้อมาพร้อมกัน เผชิญหน้ากันตรงปากประตู เธอคอยให้คุณกลับเข้าบ้านเพื่อที่จะบอกลา วูบหนึ่งคุณเผลอคิดว่าเธอรู้ว่าคุณนอกใจเธอ ครั้งแรกตลอดหลายปีที่คบกัน นี่เป็นครั้งแรกที่คุณไปนอนกับผู้ชายคนอื่น คนแรกของคุณ การเล่นตลกเล็กๆน้อยๆของชีวิตทำให้ความรักของคุณล่มสลาย แต่คุณรู้ว่าไม่ใช่เรื่องนั้น คุณรู้ว่าการนอนกับผู้ชายเป็นความผิดจำลองที่จะทำให้คุณไม่ต้องยอมรับความจริงที่ว่าเธอไม่ได้รักคุณอีกแล้วเพราะคุณไม่เคยรักเธอหรืออะไรทั้งสิ้น ไม่รักผมแล้วเหรอ คุณปล่อยไม้ตาย ไม่รู้เลย เธอตอบเสียงเศร้า เศษแก้วขยับเคลื่อน คุณได้ยินเสียงมันเลื่อนลั่นอยู่ในร่าง ผมรักคุณนะ คุณอาจจะพูดออกไปอย่างนั้น เพื่อยืดความทุกข์ทรมานนี้ออกไป เราอาจจะเดินด้วยกันไปจนถึงแก่เฒ่า ทิ่มแทงกันครั้งแล้วครั้งเล่า และคุณก็รู้เหมือนที่เธอรู้ หลังจากทิ่มแทงกันอย่างสาแก่ใจ พวกคุณก็จะมีแต่กันและกัน คนที่ทนกันได้มากที่สุด เพราะต่างรู้ว่าจะตอบโต้กันอย่างไร แผลหนึ่งของเธอแลกกับอีกแผลของคุณ คุณได้อ่านอีเมลล์นั่นใช่ไหม เธอถาม อือ ผมได้อ่าน ทำไมคุณต้องลบมัน เธอไม่ตอบ ทำไมคุณไม่บอกผมตรงๆ ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง เธอลงไปดาบหนึ่ง อย่างน้อยเขียนจดหมายด้วยลายมือของคุณเอง คุณหมายจะฟันกลับคืนด้วยคำพูดทึ่มทื่อของเด็กแต่ใจ แต่คุณพ่ายแพ้ กวัดแกว่งดาบป้อแป้ เธอมองคุณด้วยสายตาสมเพชแกมเศร้า เส้นผมของเธอสะท้อนแสงแดด โลกเลื่อนลั่นอยู่ในหู คุณมีคนอื่นหรือ คุณฉวยอาวุธใกล้มือ มันไม่ใช่เรื่องนั้นเลยสักนิด เธอตอบด้วยอาการของคนที่จะร้องให้ออกมาได้ทุกเมื่อ เธอยื่นมือมาลูบใบหน้าของคุณ แต่คุณเบือนหน้านี้ กลัวเศษแก้วในดวงตาจะบาดเธอ เธอชะงักมือตรงนั้น คิดว่าคุณรังเกียจเธอ มือชะงักค้างก่อนจมลงคว้ากระเป๋า คุณโผเข้ากอดเธอไว้ได้ยินเสียงร่างของตัวเอง โดนทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า ดูแลตัวเองนะ เธอกระซิบกับคุณ | She tells you she’s leaving in an easy lovely tone of voice as if she was saying she’s going out to buy something round the corner or going upcountry with a friend for a few days. Her bag which is almost the twin of yours, from the time you bought them together. Coming face-to-face right at the door, she waiting for you to come back home to tell you she’s leaving. For a moment you catch yourself thinking she knows you’ve been unfaithful for the first time in the many years you’ve been together. This is the first time you’ve gone and slept with a man, your first man. Life’s little jokes have destroyed your love. But you know it isn’t that. You know that sleeping with a man is the sort of excuse that will prevent you from accepting the truth that she doesn’t love you any longer because you’ve never loved her or anything at all. You don’t love me anymore? You resort to that trick. I don’t know, she answers sadly. Broken glass moves. You hear it clink in your body. I love you, you know. You may speak like that to stretch torment further. We’d walk on together until old age, knifing each other time and time again. And you know as well as she knows, after knifing each other to your hearts’ content, each of you would be left with the other, for bearing best with each other, for having learnt to hit back, one of her wounds in exchange for one of yours. You’ve read that email, haven’t you, she asks. Yeah, I’ve read it. Why did you have to erase it? She doesn’t answer. Why didn’t you tell me to my face? Well, that’s what I’m doing now, she parries. At least write a letter in your own hand. You mean to strike back with self- centred childish words, but you’ve lost, and sheathe that dagger in weakness. She looks at you with compassion and sadness in her eyes. Her hair reflects the sunlight. The sound of the world around you grows in magnitude. You’ve got someone else? You grab the weapon nearest at hand. It’s got nothing to do with that at all, she answers with the air of someone about to break into tears. She stretches out her hand to stroke your face, but you draw back, afraid the broken glass in her eyes would hurt you. She withdraws her hand at once, thinking you hate her. The hand is withdrawn before plunging to grab the bag. You rush to hug her, hearing the noise of your body, knifed time and time again. Take care, okay, she whispers to you. | |
| ห้องของคุณมืดสนิทเหมือนที่เคยเป็น เขาเปิดไฟดวงเดียวในห้องไม่ติด กลางคืนมืดหมองโอบกอดสรรพสิ่ง จนไม่เหลือแสงแม้แต่จากช่องเหนือประตู เขากดโทศัพท์มือถือแทนไฟฉาย ห้องของคุณคล้ายเป็นถ้ำลึกลับ ที่นักสำรวจมาถึงหลังจากหินงอกหินย้อยทั้งหมด ได้ถูกทำลายล้างลงไปแล้ว ที่นอนยับย่น ตู้เสื้อผ้าว่างเปล่า ห้องโอบกอดเขาไว้แทนคุณ เขานั่งลงบนฟูกนอนเหม็นอับ ไฟนีออนหลอดขาดไม่ทำหน้าที่แล้ว เขาเอื้อมมือไปเปิดทีวีและใช้แสงของมันแทนแสงไฟ แสงกะพริบเศร้าสร้อยทุกข์ระทมแนบมากับเสียงจากละครหลังข่าว ชั่วขณะที่หญิงสาวออกจากบ้านใหญ่ที่ไร้หัวใจ ชั่วขณะที่นางมารร้ายยื้อยุดพระเอกไว้กับตัวไม่ให้ออกไปตามเด็กสาวที่กำลัง เดินพ้นสวนหน้าบ้านไป เรื่องเล่าใหม่ๆอัดแน่นอยู่ในเป้ของเขา สุกสว่างเรื่อเรืองในห้องที่ไม่มีคนอยู่อาศัยอีกแล้วเงียบใบ้มืดดำเหมือนท้องน้อยของคุณ | Your room is totally dark as it used to be. |
|
| คุณยังคงลักลอบเข้าไปในเวบบอร์ดพวกนั้นเป็น บางครั้ง ตอนที่เธอไม่อยู่ ตอนที่แสงแดดในห้องเช่าใหม่สาดส่อง คุณไล่สายตามองดูผู้คนแปลกหน้านัดพบกัน คิดถึงเซกส์อันดิบเถื่อนที่อีกผู้คนกลายเป็นวัตถุทางเพศของกันและกัน เธอยังคงอยู่กับคุณในที่สุด แต่เขาไม่อยู่กับคุณแล้ว เป็นคุณที่เขียนหนังสือดูบ้าง คุณคิดว่าการเกลียดมนุษย์บ้างก็เป็นเรื่องดี แต่คุณไม่เคยเกลียดใครได้จริงๆ คุณคิดเสมอว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ คุณยังคงตามอ่านบลอกของเขา คุณยังคงเห็นร่องรอยบางอย่างที่คุณทิ้งไว้ให้กับเขา ในข้อเขียนต่างๆ คุณเห็นตัวละครบางตัวที่อาจจะเป็นตัวคุณ แปลบปลาบอยู่ลึกๆที่คุณกลายเป็นตัวละครอีกตัว เป็นคนที่เขาไม่เกลียดแต่ไม่อาจครอบครองชั่วนิรันดร์ คุณชอบห้องที่มีแสงแดด และคุณยังคงคิดถึงเรื่องต่างๆเวลาเดินทางไปสัมมนา คุณยังคงรู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้ง รู้สึกว่าถ้าคุณรักเธอมากกว่านี้เธอจะไม่ทอดทิ้งคุณ แต่คุณไม่รู้อะไรเลย คุณไม่รู้อะไรเลย แต่คุณก็เขียนเรื่องบางเรื่องออกมา เรื่องที่หยิบตัวละครมาจากคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่คุณเคยนอนด้วย คนที่ดูเศร้าๆและมีเซกส์ปานกลาง ไม่ลวแต่ไม่ดี คนที่ตัวสั่นน้อยๆตลอดการร่วมรัก ราวกับร่างกายทำจากกระจกบางชนิดที่เปราะบาง ซึ่งของแบบนั้นตกแตกเสมอ เช่นเดียวกับคุณ | You still steal into that web board on occasion now she’s not here, when the new rented room is flooded with sunlight. Your eyes sweep through strangers dating one another, you think of raw sex in which the other becomes a sexual object. She may still be with you in the end, but she’s no longer with you. It’s you who are trying your hand at writing. You think that hating mankind can be good, but you’ve never really hated anyone. You always ask yourself where she is, what she’s doing. You still follow her blog; you still see traces of you in her writings; you see some characters that might be you. It hurts deep down to have become another character, someone she doesn’t hate but may not own forever. You like sunlight in a room and you still think of various stories while you travel to the seminar. You still feel that you’ve been left behind, feel that if you’d loved her more than you did she wouldn’t have left you behind, but you don’t know anything. You don’t know anything but you write stories, stories that pick up characters modelled on a stranger you once slept with, someone who looked sad and whose sex performance was middling, neither bad nor good, someone who shook a little during the whole act as if his body was made of brittle glass of the kind that always breaks. Just like you. | |
| Previously unpublished; sent by the author on 31.3.2012 |
||
| Wiwat Lertwiwatwongsa, a well-known film critic under the pen name Filmsick, is at the forefront of modern Thai writing with such works as Alphaville Hotel, A tale without a name and A damaged utopia (all available from thaifiction.com). |
. |
Tagged: วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา, bisexual sex, heterosexuality, homosexuality, love, pain, safe sex, separation, Wiwat Lertwiwatwongsa
marcel barang
เรื่องสั้นไทย | thai to english fiction 
[…] https://thaifiction.wordpress.com/2012/06/01/made-of-glass-wiwat-lertwiwatwongsa/ […]
[…] Hotel, A tale without a name and A damaged utopia (all available from thaifiction.com). See also ‘Made of glass’, published […]
[…] Hotel, A tale without a name and A damaged utopia (all available from thaifiction.com). See also ‘Made of glass’ and ‘A world behind eyelids’, published […]
[…] Hotel, A tale without a name and A damaged utopia (all available from thaifiction.com). See also ‘Made of glass’, ‘A world behind eyelids’ and ‘Life is a slow curse’ published […]