τα μάγουλά του ήταν κόκκινα.. συναγωνίζοταν τα χείλια του.. ποιο θα πετύχει το τέλειο κόκκινο..
άκουγα την ανάσα του κοφτή και παρακολουθούσα τα συννεφάκια που σχημάτιζε όποτε συναντούσε τον δροσερό αέρα
κρατούσε ένα ξύλο και είχε τις τσέπες του γεμάτες βελανίδια
τα μάτια του έλαμπαν σα να ταν δακρυσμένα και έτρεχαν ακούραστα στην πλαγιά ψάχνοντας για τη νεράιδα της γης που κρύβεται λέει στο πιο γέρικο δέντρο κάθε βουνού
ξέρω πως λέγεται αυτό που νιώθω.. είπε ξαφνικά κοιτώντας με χαμογελαστός
ελευθερία το λένε, φώναξε και άρχισε να τρέχει σαν τρελός την κατηφόρα σκορπίζοντας βελανίδια εδώ κι εκεί
skiagmata 
Πάντα όμορφες οι εικόνες σου Μαρία, με προκαλούν να τρέξω μέσα στα λιβάδια τους.
Καλή σου μέρα.
Και εικόνες και κείμενα όμορφα…
Μοναδικές εικόνες!!!
Είναι απίστευτη η αίσθηση ελευθερίας που έχεις στα βουνά. Κι όμως, αυτοί που ζούνε εκεί νοιώθουν φυλακισμένοι…
Και νοιώθουν ελεύθεροι στην πόλη…
Περίεργο όν ο άνθρωπος!
Το βουνό στέκεται ακριβώς πάνω από τις θάλασσές σου, Αντώνιε!:)
Η Ζήρεια είναι.. τρέχα αφού σε προκαλεί:)
—–
oneiromageiremata, ευχαριστώ!:)
——
Άννα, ωραίος τόπος:)
—–
h. constantine, το πιο περίεργο του πλανήτη!
Συνέχεια θα ζητάμε αυτό που δεν έχουμε..
——
Καλό σ-κ έχεις μια πρόσκληση!
Απόλυτες σκηνές και στιγμές. Ωραία που είναι η ύπαιθρος χώρα μας! Αρκεί να έχουμε μάτια να βλέπουν!
Σχετίζεται και με το κλίμα των ημερών (εθνική εορτή) με ένα μοναδικό δικό σου τρόπο 😉
Οι δυο τελευταίας πολύ όμορφες αναρτήσεις σου μου θύμισαν ένα υπέροχο τραγούδι των Razastarr…
..Χρυσαφί χρώμα γέμισε όλη η πλάση,
πόσο όμορφη είναι η γη, πόσα όμορφα είναι τα δάση…
…Ελευθερία, ω ελευθερία, χρύση μέρα, τόλμη, σε νιώθω,
θέλω να τραγουδήσω με τόσο πόθο,
γαλήνια ψυχή να σε χάσω δεν θέλω,
πότε μη μου λείψεις να σαι κοντά όταν ταξιδεύω…
Καλό Βράδυ
Άννα, ευχαριστώ:)
—-
Πανέμορφη είναι Π.Κ!
Λίγο πιο κει από την πόλη και ανοίγει η ψυχή μας!
—-
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, κιτσεμιτσε, αλλά.. μου αρέσει!:)
—–
Υπέροχο πραγματικά, τρελοτουρίστα!!
Να σαι καλά
ευχαριστώ:)
—–