ေတာကစားထြက္ခန္း

ကင္မရာထဲ ၀င္လာသမွ် အကုန္ပစ္ခ်လိုက္တယ္
ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္းကင္မျပာ့တျပာမွာ
ေငြေရာင္မေပါက္တေပါက္တိမ္စိုင္ေတြ ဘာေတြကို အရင္ဆံုး(အရင္ကတည္းက
ဆံုးေနတာလား) ရသေပါ့ ေခ်ာင္းနံေဘး ဓာတ္တိုင္ေပၚ စုၿပံဳနားခိုေနတဲ့ ပ်ံလႊားဆန္ဆန္
ငွက္ကေလးေတြ(ငွက္ေတြကို အမ်ိဳးအစားသိပ္မခြဲတတ္) ငွက္ကေလး ၾကက္ကေလးလို
လူကိုဆက္ဆံခ်င္လို႔ ရမလားဟဲ့ အေကာင္ နင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ပဲ ရမယ္ ငါ့အခ်စ္ေတာ့မရဘူး
ဒါကိုလည္း ရသေပါ့ မ်က္လံုးကတဆင့္ အခ်က္ေပးစနစ္အရ “အစိမ္းေရာင္”
ေနာက္ဆက္တြဲ “ျမ”ဆိုတာက သိမႈမွာ အလကၤာထပ္တူျပဳလိုက္ျခင္းတဲ့
အဲဒီ့ စိမ္းျမေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြၾကား ၀ါးလံုးတိုင္မွာ ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴတစ္ထည္
ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့(ေစာေစာကလို ငွက္ေတြ အပါအ၀င္ မည္သည့္ ငွက္အမ်ိဳးအစား
အတြက္မဆို အထူးရည္ရြယ္လ်က္) ေဒသခံအေခၚအေ၀ၚအားျဖင့္ စာေျခာက္ရုပ္ကို
လည္း အလင္းပြင့္တယ္ ေခ်ာင္းထဲက မေဗဒါဟာ တစ္ဖုတ္တည္း အဲ မွားလို႔ တစ္ပင္
တည္း မဟုတ္ဘဲ အံုလိုက္ဖုတ္လိုက္ မွားျပန္ၿပီ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ဒါကိုလည္း
ခလုတ္တစ္ခ်က္ဆြဲလိုက္တယ္ ရႊံ႕လူးအိုင္ထဲမွာ အမ်ားမညီလည္း သဘာ၀က်က်ျဖစ္ၿမဲ
ကၽြဲေတြ ေက်ာေျပာင္ေျပာင္ေပၚ က်ီးမည္းတစ္ေကာင္တစ္ေလ နားေနတယ္
(က်ီးျဖဴျဖဴက်ီးမည္းမည္း ကၽြဲေက်ာေပၚမွာ နားရဖို႔သာ အဓိက)
အဲဒီ့ကၽြဲေတြ ေခ်ာင္းထဲျဖတ္ကူးေတာ့ ေရပါတယ္ မီးပါတယ္ ေက်ာင္းနဲ႔နီးတယ္
ေစ်းနဲ႔နီးတယ္ ရဲစခန္းမေ၀းဘူး တစ္ခ်က္ပစ္ရင္ တစ္ေကာင္က် ကင္မရာေခ်ာင္း
ၾကည့္ေပါက္က ပစ္တယ္ ကၽြဲေက်ာင္းသားက ပုေလြမမႈတ္ဘူး အီမိုေကနဲ႔ ဂစ္တာတစ္လက္
ေက်ာမွာ လြယ္ထားတယ္ စီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရထဲ ပလတ္စတစ္ဘိုမရုပ္ေလး
၀တ္လစ္စလစ္ေမွာက္ခံုေမ်ာသြားတာ မိလည္းမိ ရလည္းရေအာင္
မိမိရရ လွမ္းကလစ္(ခ္)ေတာ္မူလိုက္တယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၃.၁၀.၁၀
မနက္ ၀၀း၁၅နာရီ