(Door: Manlio Dinucci – Vertaling: E.J. Bron)

Men hoefde alleen maar te wachten. De deling van Libië, die wij al in het begin van de oorlog tegen Jamahiriya aangekondigd hadden, staat opnieuw op de agenda. Wat in het lawaai van de wapens, omdat dit te opvallend was, onmogelijk geweest zou zijn, wordt nu aan ons gepresenteerd als een betreurenswaardige noodzakelijkheid. “Libië moet weer een stabiel en solide land worden”, twittert de Italiaanse minister-president Matteo Renzi uit Washington, waarmee hij “minister-president Fayez al-Sarraj, eindelijk in Tripoli” zijn grootste ondersteuning garandeert.

Diegenen die in Washington, Parijs, Londen en hier ook aan denken, zijn dezelfden die, nadat de door een oorlog de Libische staat gedestabiliseerd en vernietigd hadden, nu de puinhopen met de “Missie internationale bijstand voor Libië”zullen oogsten.

Dit idee hebben zij via geautoriseerde stemmen al laten blijken. Paolo Sconti (een van de grootste Bilderberg-aanhangers van Italië), die aan de top van ENI in Libië tussen rebellen- en huurlingengroepen gemanoeuvreerd heeft en nu vicepresident bij de Rothschild-bank is, verklaart in de “Corriere della Sera” dat men “met de fictie Libië…”, een door het Italiaans kolonialisme “…bedacht land… – … moet afsluiten”. Men moet “de geboorte van een regering in  Tripolitanië ondersteunen, die buitenlandse krachten te hulp kan roepen die haar helpen te overleven”, en Cyrenaica en Fezzan ertoe zou dwingen hun eigen regionale regeringen te vormen, eventueel met het doel zich op de lange termijn aaneen te sluiten tot een federatie. Tot dat moment “zou iedereen zijn eigen energiebronnen kunnen beheren”, die in Cyrenaica en Fezzan voorhanden zijn. Een analoog idee wordt door Ernesto Preziosie, een afgevaardigde van de katholieke vleugel van de Partito Democratico (PD) uitgelegd: “Het vormen van een Libische Unie uit de drie landen Cyrenaica, Tripolitanië en Fezzan, die gezamenlijk de olie- en gasvoorraden beheren”, ondersteund door “een Europese militaire macht ad hoc.”

Dat is de oude politiek van het kolonialisme van de 19^e eeuw, opnieuw aangewakkerd in een neo-kolonialistische functie door de VS-NAVO-strategie, die functionerende nationale staten afgebroken (Joegoslavië, Libië) en enkele anderen (Irak, Syrië) gebroken heeft (of geprobeerd heeft te breken) om hun territoria en bronnen te controleren.

Libië bezit in zekere zin 40% van de Afrikaanse aardolie, kostbaar door zijn hoge kwaliteit en zijn geringe exploitatiekosten, evenals ook grote reserves aan aardgas, waarvan de exploitatie nu wezenlijk hogere winsten zou kunnen opleveren voor Amerikaanse en Europese multinationals dan de winsten die werden toegestaan door de Libische staat. Bovendien kunnen zij, door de uitschakeling van de nationale staat en aparte onderhandelingen met de verschillende machtsgroeperingen in Tripolitanië en Cyrenaica de privatisering van de openbare energiereserves en zodoende hun directe controle verkrijgen.

Behalve van het zwarte goud willen de Amerikaanse en Europese multinationals zich meester maken van het witte goud: de immense reserves fossiel water van de Nubische diepwaterlaag strekt zich uit tot onder  de gebieden van Libië, Egypte, Soedan en Tsjaad. De mogelijkheden die dit biedt, werden al gedemonstreerd door de Libische staat door waterleidingen te bouwen die drinkwater en irrigatiewater vervoerden, miljoenen kubieke meters per dag, vanuit 1300 bronnen in de woestijn over een afstand van meer dan 1600 kilometer naar de kuststeden en woestijngrond vruchtbaar maakten.

Door nu in Libië terecht te komen, onder het officiële voorwendsel het land bij te staan en te bevrijden van de aanwezigheid van ISIS, kunnen de VS en de grootste EU-machten ook hun militaire bases in een geostrategische belangrijke ligging op het kruispunt tussen de Middellandse Zee, Afrika en de Midden-Oriënt heropenen, die Moammar al-Qadhafi in 1970 had gesloten.

Uiteindelijk delen de VS en de grootste EU-machten met de “Missie bijstand voor Libië” de buit van de grootste roof van de eeuw: $ 150 miljard aan Libische staatsfonds, geconfisqueerd in 2011, dat zich zou kunnen verveelvoudigen als de energie-export van Libië het vroegere niveau weer zou bereiken. De gelden van het staatsfonds, die door al-Qadhafi destijds werden geïnvesteerd om een valuta en autonome financiële organisaties voor een Afrika Unie mee op te richten (de reden waarom besloten werd al-Qadhafi af te slachten, zoals ook blijkt uit de E-mails van Hillary Clinton), zullen gebruikt worden om datgene kapot te slaan wat nog van de Libische staat is overgebleven. Een staat die “nooit bestaan heeft”, omdat er in Libië immers alleen maar “heel veel stammen” waren, heeft Giorgio Napolitano verklaard, ervan overtuigd zich in de Senaat van het Koninkrijk Italië te bevinden.

Bron:
www.voltairenet.org
Auteur: Manlio Dinucci

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)