در ستایش همدستی جنبش دانشجویی با فرودستان و ستم دیدگان/ ناصر پیشرو
16 آذر نماد مبارزه دانشجویی است و امسال دانشجویان جسورانه این سنت مبارزاتی را به عرصه اعتراض علیه کشتار فرودستان و مردمان به تنگ آمده از رژیم و فضای سرکوب و اسارت آزادی بدل کردند. دربیانیهها و گردهمآیی خود از حقوق زنان و ستم دیدگان قومی و ملی و آزادیهای سیاسی دفاع نمودند. علیه سرمایهداری و سیاستهای نئولیبرالی و نیز آلترناتیوهای ارتجاعی موضع گرفته و همبستگی خود را با جنبشهای اجتماعی و در مرکز آن جنبش طبقاتی کارگران اعلام نمودند.
فریبا امیر خیزی: بررسی مختصات جنبش دانشجویی در دورهی اخیر
جنبش دانشجویی در سالهای اخیر تحولات مهمی را از سر گذرانده و با ساز و کارهای نوینی در عرصههای مبارزاتی حضور یافته است، بیگمان واکاوی عرصههای مختلف این جنبش، همگرایی آن با جنبشهای سیاسی و اجتماعی و جانب داری دانشجویان از تهی دستان و سرکوب شدگان و نیز نقش زنان در آن و به چالش گرفتن ساختار های جنسیت زده و … نمونه های برجسته تحرکات این جنبش است. فریبا امیر خیزی فعال پیشین جنبش دانشجویی در سخنرانی خود (در 6 سپتامبر 2019 / ۱۵ آذر 1398 ـ به دعوت کانون کنشگران دمکرات و سوسیالیست ـ هانوفر) به بررسی مختصات جنبش دانشجویی در دوره اخیر میپردازد.
در باره برآمد نوین جنبش دانشجویی در ده نود/گفتگوی «تارنمای واکاوی سوسیالیستی» با هژیر پلاسچی
حضورموثر چپ در جنبش دانشجوی، سنت دیرپایی در جامعه ایران است. از دوران سلطنت تا جمهوری اسلامی و از انقلاب ضد فرهنگی تا کشتارخونین دهه شصت، همواره چپ در جنبش دانشجویی نقش برجستهای داشته است. پس از آن نیز شاهد تداوم این سنت در برآمد جنبش دانشجویی دهه هشتاد و سپس برآمد نوین آن از آغاز دهه نود تا کنون بودهایم. شواهد نشان میدهد که جنبش دانشجویی در سالهای اخیر با سوخت و سازها و خواستههایی نوینی عجین شده که درتاریخ جنبش دانشجویی کم نظیر بوده است. در گذشته این جنبش بیشتر با جنبش آزادی خواهی و تلاش برای اداره امور دانشگاه گره خورده بود و حضور چپ در آن بیشتر با آرمان خواهی سوسیالیستی تداعی میشد و نیز بستری برای جذب فعالین آن به جنبش سیاسی و سازمانهای چپ بود.
بازخوانی تجربههای جنبش دانشجویی
سازمان ملی دانشگاهیان ایران در انقلاب ایران. ناصر پاک دامن
نقل از: منجنیق
» سازمان ملی دانشگاهیان ایران، سازمانی بود که در جریان مبارزات انقلابی، در شرایطی که سلطنت پهلوی آرامآرام دیگر نمیتوانست سلطنت کند و تودهها آرامآرام دیگر نمیخواستند کسی بر آنها حاکم باشد، توسط کارمندان علمی دانشگاههای مختلف تشکیل شد و به سرعت، به میانجی وضعیت ارگانهای خودش را تشکیل داد. روایت ناصر پاکدامن، یکی از موسسان سازمان ملی دانشگاهیان ایران از چگونگی شکلگیری این نهاد صنفی و نقش آن در کشمکشهای سیاسی ماههای منتهی به سرنگونی نظم سلطانی و روزهای نبرد بر سر سرنوشت انقلاب ۵۷، تنها یک روایت تاریخی نیست. برشی از تاریخ است که مانند دهها قطعهی دیگر از تصویر مرسوم انقلاب ۵۷ حذف شده و تنها با یافتن و کنار هم چیدن این قطعات است که تصویر حقیقی انقلاب از زیر بار سالها تحریف و دروغ آشکار میشود. به ویژه در وضعیتی که امروز در آن قرار داریم و نظر به وضعیتی که فردا در آن قرار خواهیم داشت، روایتی دقیق از شکلگیری قدرت دوگانه، کشمکش میان دانشگاه انقلابی با دولت موقت، ادارهی شورایی دانشگاه و تجهیز ضدانقلابِ در حالِ حاکم شدن علیه آن و البته بخش نانوشتهی غیبت استراتژیک سازمانهای سیاسی، که نباید غایب میبودند، موجب میشود جورچین سوم تنها یک سند تاریخی برای مصرف و کتابخانه نباشد و پاسخی باشد برای این پرسش که وقتی به سراغ گذشته میرویم چه چیزی را در گذشته جستجو میکنیم؟ آرشیو چگونه به مبارزهی سیاسی امروز ما مربوط میشود؟ «سازمان ملی دانشگاهیان ایران در انقلاب ایران» ما را یاری خواهد کرد در پرتو گذشته تصویری از آینده را ببینیم و بدانیم برای چه چیزی باید مهیا شویم.»
نشریهها سهم مهمی در برآمد و سازمانیابی جنبش دانشجویی داشتهاند. «ویرگول» نشریه شورای صنفی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران است که دانشجویان با دیدگاههای متفاوت به بررسی برنامهها و موانع جنبش دانشجویی میپردازند.
درشماره 53″ویرگول» لیلا حسین زاده مطلبی دارد تحت عنوان «نه به بسیجیسازی و انجمنیسازی. بحران فعالیت صنفی دانشجویی چیست؟»
جریان صنفی دانشجویی در طول چهار سال فعالیت خود موضعی ثابت و پایدار نسبت به هر دو جناح سیاسی حاکم در ایران داشته است. این جریان که همواره منتقد سیاست های کلانی بوده که نهاد آموزش را به بنگاه اقتصادی و انتفاعی بدل ساخته و گروه های فرودست را از ورود بدان محروم کرده اند، هر دو جناح حاکم را در پیشبرد این سیاست ها عامل می داند. به همین دلیل نسبت به هر دو جناح سیاسی، استقلال تام و تمام و بلکه تبری داشته است.
فایل های صوتی:
فایل های صوتی زیر بمناسبت هم زمانی با «انقلاب فرهنگی» و سرکوب در دانشگاه گزین شده است و نسل کنونی دانشجویان به بازگویی و واکاوی گذشته و گرهگاههای کنونی جنبش دانشجویی میپردازند.