Türkiye, merhamet ve vicdanla yoğrulmuş küresel bir güç olacak…
Sadece ekonomik kalkınmayla ekonomik güç olursa, o ekonomik güç Karunlaşır, zalimleşir. Hep barış ve demokrasiden bahseden, insanlıktan bahseden ama bunlardan nasibi olmamış olanlar; ‘Kapımızı sadece bizimkilere açalım. Diğerleri bizden değil!’ diyorlar. Bugün; ‘Realist olalım, eğer bir güç varsa hakka, adalete değil de güçlü olana bakalım’ diyenler, Hazreti Hüseyin’e şunu söylelerdi; ‘Ne kadar realist olmayan bir iş yapıyor. Küçük bir insan topluluğuyla çok büyük bir orduya karşı yürüyor. Hiç mi aklı yok? Hiç mi hesap etmiyor?’ Fakat, Hazreti Hüseyin, vicdanıyla, merhametiyle, onuruyla yürüdü, küçük hesaplarla yürümedi.
Russian-Turkish Cooperation in a Turbulent Neighborhood
Nationalism under Pressure: Kurdistan
Germany’s Islamic State Problem
***
Biz Hazreti Hüseyin’in yolcusu olmaya devam edeceğiz. Bütün dünya karşımızda olsa eğer bir zalim varsa zalime ‘zalim’, mazluma ‘mazlum‘ demeye devam edeceğiz ve zalimin karşısında mazlumun yanında olmaya bütün dünya karşımızda olsa devam edeceğiz.
Ensar bilincine sahip olanlara soruyorum. Bu kardeşlerimize kapımızı açmak ensarın emanetine sahip çıkmak mı, Türkiye’ye ihanet etmek mi?
Biz Esed’in zulmünden kaçan Araplara, Türkmenlere, Kürtlere, IŞİD’in zulmünden kaçan Araplara, Kürtlere, Türkmenlere hiçbir ayrım yapmadan kapımızı açarken 3 yıldır bizi eleştiren HDP’liler, hani hep barış ve demokrasiden bahseden, insanlıktan bahseden ama bunlardan nasibi olmamış olanlar, onlar da şunu diyorlar: ‘Kapımızı açalım ama sadece bizimkilere açalım. Diğerlerine kapatalım. Bırakalım diğerleri ölsün’. Üç yıldır ölüyordu insanlar. Size tabi olmayan Kürtler ölüyordu, Araplar ölüyordu, Türkmenler ölüyordu. Neredeydiniz, neredeydiniz? Onlar şunu diyorlar: ‘Eğer bizim klanımız gelecekse, bize tabi olanlar’… Sakın ha bunu Kürtler olarak anlamasın kimse. Çünkü bize gelen ilk Kürt mülteci grubu Suriye’den, geçen sene geldi ve PYD’nin zulmünden kaçarak geldi Haseke’den. PYD’nin zulmünden kaçarak geldi. Bir kısmı bize, bir kısmı Kuzey Irak’a sığındılar. Onların da dediği şu; (Benim partimdense, benim ideolojimdense yardım edelim, kapıları açalım. Yok ama benim ideolojimden değilse, benim örgütümden değilse ne olursa olsun.)
Muhacir, Medine’ye yürüdüğünde Medine, Yesrib’ti, küçük bir şehirdi. Ama sonra bütün İslam şehirlerine adını veren ve Medinetü’l Münevvere olma şerefine nail olan bir şehir oldu. Hala milyonlarca insan Medine’nin kokusunu alabilmek için oraya yürüyor. Eğer Yesrib, Peygamber’e ve muhacirlere kapısını açmasaydı Medine olamazdı, milyonlarca insan oraya yürüyemezdi. Küçük hesaplar yapsalardı ve deselerdi ki ‘Benim aşım zaten sadece bana yeter, muhacirle paylaşamam. Benim odam sadece bana yeter, odamı paylaşamamam’ deselerdi, Yesrib, Yesrib kalırdı. Medine olduysa merhameti sebebiyle oldu. O merhametin getirdiği bereket sebebiyle oldu. Emin olunuz, Türkiye eğer bölgesel bir güç olmaktan küresel bir güç olmaya yürüyecekse bu merhamet ve vicdanla yürüyecek. Yoksa ekonomik kalkınmayla sadece değil. O merhamet ve vicdan olmadan ekonomik güç olursa o ekonomik güç Karunlaşır, zalimleşir. Ama biz vicdanla eğer insanlara yüreğimizi açarsak, aşımızı paylaşırsak Rabbimiz de o sofrayı bereketlendirir, ülkemiz de bütün dünya ülkelerinden farklı bir konuma gelir. Biz hep merhametin yolcuları olacağız.
Yine insanlık onuru için bu kez Medine’den Kerbela’ya doğru yürüyen bir ulu yiğit, bir ulu önder, Hazreti Hüseyin. O gün birileri Hazreti Hüseyin’e baksaydı, şunu derdi. Hani bugün ‘Realist olalım, şunu yapalım, eğer bir güç varsa hakka, adalete değil de güçlü olana bakalım’ diyenler, Hazreti Hüseyin’e herhalde şöyle bakarlardı, uzaktan, uzaktan. ‘Ya ne kadar realist olmayan bir iş yapıyor. Küçük bir insan topluluğuyla çok büyük bir orduya karşı yürüyor. Hiç mi aklı yok? Hiç mi hesap etmiyor?’ Hani şimdi birileri bize diyor ya. ‘Hak ve adalet söz konusu olduğunda susun ve güçlülerin yanında olun’ diyenler var ya. Onlar eğer Hazreti Hüseyin’i görselerdi Kerbela’da, ‘Hiç mi aklı yok?’ derlerdi. Hazreti Hüseyin’in dahi aklını ölçmeye kalkarlardı. Ama Hazreti Hüseyin, vicdanıyla, merhametiyle, onuruyla yürüdü, küçük hesaplarla yürümedi. Aynen bizim şimdi vicdanımızla, onurumuzla dünyanın her yerinde mazlumlara sahip çıkmamız gibi. Hazreti Hüseyin, hem Hazreti Peygamber’in torunuydu, hem de insanlık vicdanının sembolüydü, ebediyete kadar sembolü olacak. Çünkü o hesap yapmadan yürüdü zalime karşı. Çünkü o sonunda şehadet olduğunu bile bile yürüdü Hakk adına, adalet adına, kardeşlik ve insanlığa verilecek mesaj adına. Başbakan Ahmet Davutoğlu (Tamamı)
*
AKP’nin Ortadoğu ve Rojava politikası çökmüştür.
AKP iktidarının gelişmeler karşısındaki karşıt politikaları ve tepkisi Kürtlere yaklaşımının dışa vurumu olmaktadır. Çünkü AKP iktidarı Rojava Devrimi ve Kobanê Direnişine karşı yürüttüğü olumsuz politikalardan vazgeçmiş değildir. AKP’nin bütün çabası Rojava’da halkımızın diğer halklar ve kültürlerle birlikte ortaya çıkardığı demokratik irade ve statüsünü tasfiye etmektir. Rojava Devriminin özgürlükçü ve demokratik karakterinin kendisinin çözümsüzlükte ısrar eden politikalarını teşhir etmekte ve Kürt karşıtı anlayışını gözler önüne sermektedir. Kobanê Direnişinin yaratacağı sonuçların önüne geçmek için tüm imkanlarını seferber ederek PKK ve PYD karşıtı bir sonucun ortaya çıkması için çalışmaktadır. Kendisinin PKK ve PYD karşıtlığına başkalarını da ortak etmek istemektedir. AKP bu politikalarıyla sadece Kürt halkının demokratik iradesine karşı değil, aynı zamanda Rojava Devrimi içinde yer alan ve Rojava Devrimini demokratik Suriye’nin umudu olarak gören Arap, Süryani, Êzıdî, Ermeni, Türkmen halklarına karşı da düşman bir politika izlemektedir.
AKP’nin Ortadoğu ve Rojava politikası çökmüştür. Kürt halkının direnişi ve uluslararası siyaset karşısında ciddi biçimde zorlanmaktadır. Fakat buna rağmen politikalarını değiştirip başta Kürt halkı olmak üzere tüm halklar ve inançlarla kardeşliği getirecek bir politikaya yönelmemiştir. IŞİD’e verdiği destek, Kobanê politikası, Erdoğan’ın “Kobanê düştü düşecek” söylemleri, PKK’yi IŞİD’le özdeşleştiren değerlendirmeleri ve PYD’yi terörist ilan etmesi halkımızda ve tüm devrimci demokratik güçlerde büyük bir öfke patlamasına neden olmuştur. Halkımızın Kobanê Direnişine destek vermek için ayağa kalkmasından dersler çıkarmadığı görülmektedir. Özellikle IŞİD’e sunduğu destekten vazgeçmemesi, hala Kobanê Direnişinin yenilmesini isteyen politikalarda ısrar etmesi AKP’nin gerek Kürt sorununun çözümünde, gerekse Kobanê politikasında bir zihniyet değişikliğine gitmediğini ortaya koymaktadır. Önder APO’nun sağduyulu tüm çağrı ve yaklaşımlarına rağmen yaygın tutuklamalara gitmekte ve geliştirdiği baskı ve operasyonlarla halkımızın iradesini kırmaya çalışmaktadır. Polise daha çok tutukla, gözaltına al ve öldür anlamına gelen yeni güvenlik yasaları AKP’nin Kürt sorununda bir çözüm iradesi olmamasının ortaya çıkardığı bir çıkmazı ifade etmektedir. Kürt sorununun çözümünde adım atma yerine bu tür yasalara yönelmesi, halklarımız açısından büyük sorunlar yaratacak durumlar ortaya çıkarmakla kalmayacak, AKP hükümetini de çözümsüzlükte bitirecek bir rol oynayacaktır.
2011 ve 2012 yıllarında Kürdistan ve Türkiye’de yaşanan gerilimli sürecin önemli bir nedeni tamamen politik amaçlı geliştirilen KCK tutuklamaları olmuştur. Şimdi aynı zihniyetle asayiş ve güvenlik adı altında benzer operasyonlar yapılmaktadır. AKP’nin KCK operasyonları ve sonraki süreçte yaşananlardan ders çıkarmadığı anlaşılmaktadır. Kürdistan’ın dört parçasında, Türkiye’de ve Avrupa’da Kobanê’deki Direnişi desteklemek amaçlı geliştirilen serhıldanlardan sonra yaygın bir şekilde yapılan operasyon ve tutuklamalar KCK operasyonları zihniyetiyle yapılmaktadır. Bu tutuklamalarla Halkımızın iradesini kırmak ve Kürt sorununun çözümünü getirmeyen palyatif adımlarla kültürel soykırımcı sömürgeciliği sürdürmeyi hedeflemektedir. Halkımızın iradesini kırmaya ve bu temelde Kürt sorununda çözümsüzlüğü sürdürmeye yönelik bu siyasi soykırım operasyonları ve tutuklamalara karşı halkımızın meşru savunma hakkını kullanması doğaldır. KCK olarak daha önce yaptığımız açıklamada her tutuklamanın bir direniş ve serhıldan nedeni olduğu ortaya konulmuştur. İmralı’da görüşmelerin yürütüldüğü bu süreçte bu tutuklamaların yapılması, Önder APO ile yapılan görüşmelere karşı da gayriciddi bir yaklaşım olmaktadır. Halkımız AKP’nin bu zihniyeti ve uygulamalarına karşı elbette sessiz kalmayacaktır. Her tutuklamayı bir direniş nedeni olarak görüp mücadelesini yükseltecektir. Bu mücadele, Kürt sorununun çözümü ve demokratikleşmekten kaçınan AKP hükümetine karşı Kürt sorununun çözümü ve demokratikleşme mücadelesinin parçası olarak gelişecektir.
AKP hükümeti KCK operasyonlarını farklı bir örtü altında sürdürerek gerilim ve çatışma ortamını canlı tutmaktadır. Anlaşılıyor ki geçmişte KCK operasyonları yaparken ileri sürdükleri gerekçelerle bu tutuklamalar yapılmaktadır. Bu yaklaşım geçmişteki KCK operasyonlarının da AKP lideri ve hükümetinin kararı ve iradesiyle gerçekleştiğini ortaya koymaktadır. Bu tutum karşısında sadece Kürt halkı değil, tüm demokrasi güçleri mücadele vermeli, AKP’nin antidemokratik politikalarını etkisizleştirerek Türkiye’nin demokratikleşmesi ve Kürt sorununun demokratik siyasal çözümünün önünü açmalıdır.
*
Duhok anlaşması Kürt ulusal birliğinin yaratılmasına hizmet edecek.
Rojava’da Tev-Dem ile ENKS ve genel olarak Kürt örgütleri arasında uzun zamandan beri önemli bazı sorunlar ve sıkıntılar yaşanmaktaydı. Bu sorun ve sıkıntıların temel nedeni, Rojava’daki halkımızın ortaya çıkardığı demokratik irade ve kanton yönetimlerinin tanınmaması olmuştu. Sorunların nedeni ne olursa olsun Kürdistan’ın dört parçasındaki halkımız bu durumdan büyük rahatsızlık duymuş ve Kürt örgütleri arasında bir an evvel ilişki, birlik ve ittifakın gelişmesini arzulamıştır.
KCK olarak baştan beri Kürt örgütleri arasındaki birlik, dayanışma ve ortak hareket etmenin önemine inanarak bunu sağlamak için her zaman büyük bir sorumlulukla çalışmalarımızı sürdürdük. Hiçbir zaman bir ya da birkaç partinin yönetiminde bir siyasi sistem istemedik. Rojava Devriminde her partinin yer alacağı çoğulcu bir demokratik sistemin olması gerektiği konusunda düşüncelerimizi söyledik ve bu konuda teşvik edici olduk. Rojava Devrimci Güçleri de her zaman beş altı parti dışında kalan diğer siyasi partileri de devrimin yapılanması ve yönetimi içine çekmek için çaba göstermiştir. Bu çerçevede Rojava’daki Kürt örgütlerinin bir araya gelmesi, var olan sorunlarını görüşmeler ve diyalog yoluyla çözmesi için birçok toplantı gerçekleştirilmiştir. Bizim de desteklediğimiz bu görüşme ve toplantılarda sorunlar çözülememiş ve sorunlar bugüne kadar sürmüştür. Kürt örgütleri arasındaki ilişkilerin düzelip sorunların çözülememesi Rojava Devrimi açısından olumsuzluklar yarattığı gibi, devrim düşmanlarını da cesaretlendirmiştir.
Tev-Dem’le ENKS, var olan sorunlarını çözmek için Duhok’ta bir kez daha toplanmıştır. Hareket olarak teşvik edici, cesaretlendirici ve birleştirici çaba ve duyarlılığımız sonucunda Duhok’taki toplantı anlaşmayla sonuçlanmıştır. Uzun süren tartışma ve müzakereler sonucunda tarafların halkımızın beklentisi olan bir anlaşmaya varmaları olumlu ve sevindirici bir gelişme olmuştur. Rojava Kürdistan’da halkımızın büyük direnişiyle gerçekleşen devrimin ortaya çıkardığı kazanımlar bu anlaşmayla daha da büyüyecek ve güç kazanacaktır.
Halkımız diğer halklar ve kültürlerle birlikte köklü bir demokratik devrim gerçekleştirmiş, kendi demokratik iradesi ile örgütlü demokratik topluma dayanan kanton yönetim modeline ulaşmıştır. Rojava’daki devrim bu nedenle demokrasi, özgürlük ve Kürt düşmanı güçlerin saldırılarına muhatap olmuştur. Halkımızın iradesinin kırılmak istendiği ve demokratik irade statüsünün tasfiye edilmeye çalışıldığı bir dönemde tüm Kürt örgütlerinin kendi iç sorunlarını çözüp birlik ve dayanışma içinde olmaları son derece önemlidir. Bu anlamda Tev-Dem ile ENKS’nin kamuoyuna da deklere edilen protokol üzerinde anlaşmış olmaları Rojava Direnişini daha da güçlendirecektir. Halkımız bu temelde varlığını ve özgürlüğünü koruyacak, her türlü saldırıya karşı bugüne kadar olduğu gibi bundan sonra da direnecektir.
Duhok’taki anlaşma tüm Kürt örgütlerini büyük bir sorumluluk altına koymuştur. Bundan sonra daha büyük bir sorumluluk anlayışıyla hareket etmek Rojava’daki tüm Kürt örgütlerinin temel görevi olmaktadır. Kürt düşmanlarının ve arkasındaki güçlerin Rojava’da ve Güney Kürdistan’da halkımızın kazanımlarına saldırmaları, tüm Kürt örgütlerinin dar çıkarları düşünmeden Ulusal Birlik zihniyetiyle hareket etmeleri tarihi sorumlulukları olmaktadır. Çünkü Rojava ve Güney Kürdistan’daki saldırılar sadece bir örgüte ve bir parçaya değil, tüm Kürt halkına yöneliktir. Tüm bu saldırıların amacı da Kürtleri soykırıma uğratıp Ortadoğu’da ortadan kaldırmak ya da çok güçsüz hale getirmektir. Kürt örgütlerinin bundan sonra böyle bir bilinçle hareket etmeleri halkımıza karşı tarihsel bir sorumlulukları olmaktadır.
Rojava’daki Kürt örgütlerinin Duhok’ta birlik, dayanışma ve ortak hareket etme yönünde anlaşmış olmaları, Kürt Ulusal Birliğinin ve Kürt Ulusal Kongresinin gerçekleşmesi için olumlu bir zemin yaratmıştır. Gerek Rojava, gerekse Güney Kürdistan’da gerçekleşen saldırılar, Şengal’de yapılan soykırım bir kez daha göstermiştir ki, Kürt Ulusal Kongresinin bir an evvel toplanması bir zorunluluktur. Ulusal Kongre ile birlikte halkımızın ortak iradesinin ortaya çıkması, beraberinde müşterek bir savunma gücünün örgütlendirilmesini ve ortak bir diplomasinin yapılmasını öncelikli bir görev olarak önümüze koymaktadır. Böyle bir Ulusal Kongreyi gerçekleştirmek için de kesinlikle her türlü parti ve parça çıkarlarının üstünde bir düşünmeyle hareket etmek gerekmektedir. Hiçbir Kürt hareketi ve örgütü bu tarihsel süreç ve halkımızın yüzyıllık rüyası olan Ulusal Birlik özlemleri karşısında yüzeysel ve dar yaklaşım ve tutumlarla hareket etmemelidir. Tarihsel bir sorumlulukla hareket etmek tüm örgütlerin ulusal sorumluluklarının gereğidir. Duhok anlaşması bu açıdan daha da önemli hale gelerek Kürt ulusal birliğinin yaratılmasına hizmet edecektir. KCK Yürütme Konseyi Eşbaşkanlığı
*
Turkey gives ground over Kobane
by Szymon Ananicz – Turkey’s decision is a reaction to the US launching its support for Syrian Kurds from the PYD. Turkey fears that the American aid will lead to an excessive consolidation of the PYD and PKK (which Ankara deems hostile), to strengthening their co-operation with Washington and that this in consequence will make it more difficult for Turkey to regain control over developments in the area near the Turkish-Syrian border. In order to prevent this scenario Ankara has decided to allow the army of allied Iraqi Kurdistan to pass through its territory, hoping that this will provide a counterbalance to the PYD and PKK.
Involvement in the Kobane crisis constitutes a breach in Turkey’s policy since Ankara had not previously agreed to the transit of the Peshmerga forces and had made its support for the anti-terrorist operation dependent on the US adopting Turkey’s complete plan to resolvee the Syrian conflict (including the fight against the Assad regime and arms supplies to the anti-Assad opposition). Pushing for the adoption of this plan has so far proven ineffective; it has not led to a change in US policy—on the contrary, it has contributed to co-operation between Washington and the PKK being established. This has persuaded Turkey to adopt a more flexible position and to undertake ad hoc measures which have in fact been forced upon them by the American policy. Despite this temporary abandonment of the complete plan to regulatee the Syrian conflict it should be expected that Ankara will continue its attempts to impose it on the US.
It remains an open question whether Turkey will gain considerable control over the situation in this part of its southern neighbourhood by allowing the Peshmerga army to pass through its territory. It will depend on a large number of factors, the majority of them beyond Ankara’s control, including: developments in the theatre of war, relations with Syrian and Iraqi Kurds (who have so far been in competition with each other) and further US policy. It is not either clear how Islamic State will respond to Turkey’s decision. To date it has not undertaken large-scale operations against Turkey. Ankara assumes that the decision to allow the Peshmerga forces to pass through its territory will result in the regional position of the PYD and the PKK being limited. This is, however, also the most decisive step Turkey has taken against jihadi fighters. The risk of start of a conflict with Islamic State is therefore increasing. Full Commentary.
*
Nationalism under Pressure: Islamic State, Iraq and Kurdistan
Has the Iraqi Kurds’ sense of national identity been strengthened by the emergence of the so-called Islamic State? Not necessarily. If anything, mounting socio-economic and political tensions inside northern Iraq have been tearing at Kurdish nationalism for the last decade.
By Erlend Paasche – The so-called Islamic State (IS) continues to pose a serious threat to the Middle East and beyond. Its fighters currently have the upper hand in parts of northern Syria, and continue to threaten Baghdad’s control over southern Iraq as well as the Kurdish Regional Government (KRG) in the north. And while the United States, United Kingdom and others continue to provide air support and military training for the likes of the Kurdish Peshmerga, calls for Washington and its partners to do more are growing. Yet, an intensification of airstrikes and the possible deployment of boots on the ground risk obscuring the bigger picture, particularly when it comes to Iraq.
Since 2003, any semblance of an Iraqi national identity has gradually given way to a society now fractured along ethnic and sectarian lines. But while nationalism has often been associated with violence and militarization in modern history, it can also provide the ideological glue that brings seemingly disparate societies together. Consequently, the apparent lack of Iraqi nationalism is both a root cause of the ongoing turmoil inside the country and the main reason why the battle with IS will not be decided by money and weapons alone.
Nothing to Defend
Indeed, the overall importance and strategic value of nationalism and national identity is by no means lost on IS. Take, for example, its ongoing attacks against Kurdish territory. The IS has been quick to label its campaign as an attempt to reclaim disputed land that is ‘not a part of the Kurdistan region’. In this respect, the overall effectiveness of IS has been bolstered by the local support it receives from Iraq’s marginalized Sunni Muslims. After a prolonged period of privilege, the Sunnis underwent a sudden political exclusion following the American-led invasion of Iraq in 2003. The sense of national identity indoctrinated by Saddam Hussein and the Ba’ath Party over several decades was undermined not only by strategic errors committed by the Americans, but also by a corrupt political elite whose members enriched themselves at the expense of the state. Since then, ineffectual public institutions have continuously failed to provide for most Iraqis’ basic needs and further eroded the moral legitimacy of the state.
Accordingly, when Iraqi soldiers fled instead of defending Mosul earlier this summer, it was partly because they lacked a sense of nationhood and belonging to a state worth defending. As one Middle East correspondent reported on the melt-down in Iraq’s second largest city, ‘every derogatory story I had heard about the Iraqi army being a financial racket in which commanders bought their posts in order to grow rich on kickbacks and embezzlement turned out to be true. The ordinary soldiers may have run away in Mosul, but not as quickly as their generals.’ Such stories therefore help to explain why Iraq’s vast security apparatus has quite often disintegrated in the face of the Jihadists’ attacks.
It should also be remembered that Iraq is consistently ranked by Transparency International (TI) as among the ten most corrupt countries in the world. The Berlin-based organization has often reported that massive embezzlement, procurement scams, money laundering, oil smuggling and widespread bureaucratic bribery have propelled the country to the bottom of international corruption rankings. High levels of corruption has also fuelled political violence and hampered effective state building and service delivery.
False Borders
If IS partly derives its legitimacy from attacking a corrupt and discredited state, then it is further bolstered by its clarion call for pan-Islamic nationalism and the restoration of the Caliphate. The origins of this concept can largely be traced to the « artificial » nature of the borders of the Middle East, which were mapped out following the collapse of the Ottoman Empire in the aftermath of the First World War. There is also an historical background to IS’ declaration of an Islamic Caliphate, as this was the system of government that persisted in various forms from the death of the Prophet Muhammad in 632 until the Ottoman Empire was finally abolished in 1924. Past glory shall thus be restored by erasing what IS and its adherents believe to be false borders for the Muslim community, a goal that echoes the post-colonial nationalism of the last unifying leader of the Middle East, the Egyptian president Gamal Abd al-Nasser.
The post-World War I redrawing of the Middle East also created one of the world’s largest stateless populations: the Kurds. Despite sizable Kurdish communities in Iran, Turkey and Syria, it is in Iraq where the Kurds have come closest to having their own state. Beyond the opportunities provided by the US-led occupation of Iraq, the Kurds have also benefited from the sense of national identity that the remote and sometimes inhospitable Kurdish mountains have offered. In more recent times, these mountains have served as a place of refuge for the civilian population and a base for guerrilla fighters.
Yet, even though the advance of IS during recent months continues to raise concerns over the Iraqi Kurds’ ability to fight back, their sense of nationalism and national identity has never seriously been questioned by international observers. Historically speaking, the embers of Kurdish nationalism have been smouldering for nearly a century, and the Kurds have never given up on their struggle for self-government, even when the military power of Iraq’s central government was far superior.
Identity under Pressure
However, a number of comparatively recent developments have brought the Iraqi Kurds’ overall commitment to a distinct Kurdish nationalism into question. Since 2003, the region controlled by the KRG has experienced extraordinary economic growth and relative political stability. Oil revenues in particular have helped to bring economic development to many of the region’s towns and cities. However, rising prosperity has also been accompanied by widespread perceptions that corruption is on the increase. A2012 Gallup poll, for instance, revealed that 81% of the population viewed corruption as a major problem facing the KRG, compared with just 37% three years earlier.
The KRG’s youth population is a particular source of discontent and major cause for concern. Because a university degree no longer guarantees employment, many are struggling to establish themselves amidst dramatically rising costs of living. Many are also critical towards and alienated from their political leaders, whom they widely perceive as corrupt and self-interested. Thus, while the Iraqi Kurds’ sense of shared identity and social cohesion has served them well in the past, these features are seemingly under pressure.
In addition, the new generation of Peshmergas are cosmopolitan, urban and consumer-oriented in a way that was unthinkable in the bloody decade of the 1980s. They are also far weaker militarily than their self-mythologization perhaps suggests. Indeed, two recent incidents serve to demonstrate that the Kurdish opposition might need more than just moral and material support in the long run. Towards the end of this summer, IS fighters got to within 40 kilometers of the Kurdish capital Erbil before US fighter aircraft came to the Pershmergas’ aid. The attack on Erbil followed IS’ well-documented and brutal assault on the Kurdish Yezidi community.
That the Iraqi Kurdish authorities blamed both events on inferior weaponry and a lack of ammunition is perhaps to be expected. It also demonstrates that there is a limit to what the Peshmergas can achieve against an organization that is currently better equipped and imbued by recent military successes, in both Iraq and Syria. That said, the West should not be blindsided into thinking that the advance of IS can be defeated by money and weapons alone. It must also take into account the relative strength of nationalism and identity among civilians and fighters from both sides.
What it will undoubtedly find is that many Sunni Muslims have become disillusioned with Iraq and what it means to be an Iraqi, and that a number of Iraqi Kurds are starting to experience the same disillusionment after more than two decades of semi-autonomy. In addition to preventing the fragmentation of the state , Iraq’s new Prime Minister Haider al-Abadi now faces the uphill task of regaining both communities’ trust by cleaning up systemic corruption and rehabilitating this most dysfunctional of Middle Eastern states. The long term solution is to rebuild a state that both Iraqis and Kurds can be proud of, and that IS cannot easily dismantle. Source.
*
Germany’s Islamic State Problem
By Benjamin Weinthal – There is a growing sense among leading German politicians that the Federal Republic’s preoccupation with the NSA surveillance scandal should not overshadow the pressing need to confront the Islamic State.
“German worry over Islamist attack eclipses spy scandal,” Bloomberg News headlined its Oct. 8 report on the issue. A new reality appears to be sinking in. Roderich Kiesewetter, a Bundestag deputy from Chancellor Angela Merkel’s Christian Democratic Union and a former army colonel, was quoted as saying, “In the German public, there is more of an awareness that our intelligence services need information to confront these terror threats.”
Some German politicians from powerful opposition parties, the Greens and the Left Party, have called for US airstrikes on Islamic State positions near the besieged city of Kobane in northern Syria. This call has come despite the Greens’ and the Left Party’s traditional anti-Americanism and hardline anti-intervention policies.
According to German authorities, an estimated 450 German Muslims have gone to fight against the Syrian regime. Most of the 450 sought membership with Islamic State. Roughly 40 women and a 13-year-old boy are among those who have departed for Syria. Die Welt provides a helpful systematic breakdown of “German Jihadists in Syria.”
A spokeswoman for Germany’s intelligence agency told this writer that the government cannot track individuals traveling to Turkey because the country does not require visas. European jihadists frequently use southern Turkey as an entry point into Syria.
Germany’s interior ministry is struggling to modernize its counterterrorism policies. On Oct. 2, Interior Minister Thomas de Maiziere acknowledged, “The situation has changed over the last few months.” Germany outlawed Islamic State activities in September. In the same month, a Frankfurt court started the trial of 20-year-old Kreshnik Berisha for membership in the Islamic State; it is the first terrorism trial of an Islamic State member in Germany. Berisha, who was born in Germany to Kosovan parents, was arrested in December 2013.
De Maiziere stressed the need for more sophisticated surveillance mechanisms to track Islamist combatants. He cited revocation of passports and identity cards as ways to combat terrorism.
German officials are tangled up in knots over Islamic State. While they recognize the threat, there has been little appetite over the years to clamp down on jihadist networks in the country. In short, Berlin’s lax policies toward terrorist groups have contributed to its Islamic State crisis.
It is worth recalling that Hezbollah’s so-called political wing is legal in the country. According to Germany’s national domestic intelligence report covering 2013, and published in June 2014, Hezbollah has 950 active members in the Federal Republic. There are also roughly 6,300 radical Islamists in Germany who are supporters of the Sunni branch of Salafism, Interior Minister de Maiziere said last week. Many of these Salafists are connected to the ideologies of al Qaeda, Shabaab, or the Islamic State.
Germany’s latest domestic intelligence report described the growth of Salafists as the most “dynamic Islamic movement” in Germany.
An estimated 150 radical Islamists have returned from the Middle East war theater to Germany. In recent days, the battle for the northern Syrian town of Kobane, where Islamic State fighters are carrying out an assault on Kurdish civilians and fighters, has had repercussions in Germany. On Oct. 7, pro-Islamic State Muslims fought Kurds in the city of Hamburg, resulting in 14 people being injured and 22 arrests. The police used water cannons to disperse the street battle [see video from Online Focus].
In an eye-popping report last week, Germany’s ARD television station stated that over the years authorities allowed — and even encouraged — the travel of German Islamists to foreign countries. The policy appeared to be a kind of “export of terror” designed to reduce the risk domestically. “Persons who are dangerous and could launch attacks are brought outside of the country,” a government official said. Full Story.
*
Related:
Filed under: 2015 General Elections; June - Nov_Genel Seçimleri; Haziran - Kasım, A K P, Barış Süreci/Peace Process, Başbakanlık_Prime Minister, HDP, Iraq-Irak, Kürt Sorunu, Middle East, Orta Doğu, Religious Affairs, Suriye/Syria/Syrie, Terrorism, Turkey - Russia relations_ilişkileri, İslâm |
YERELCE 
Laisser un commentaire