ฉันภูมิใจที่คนไทยไม่ทิ้งกัน ฉันรู้สึกไม่โดยเดี่ยวอีกต่อไป
นี้เป้นคำๆ หนึ่ง ที่ฉันได้ยินจากผู้ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ที่ผ่าน

ในวันที่ 30 มิถุนายน 2553 เป็นวันที่มอบเงินช่วยเหลือครอบครัวที่ได้รับผลกระทบ
เป็นวันที่เหล่าจิตอาสาหลายท่าน มีความสุข ภาคภูมิใจ และ ปลาบปลื้มใจ
ในสิ่งที่เราได้ทำร่วมกันมา

สำหรับความรู้สึกของฉันแล้วเกินบรรณยาย ฉันไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ฉันลางานมาวันนี้
แม้กระทั่งโดยหักเงินก้ตาม

เพราะความรู้สึกนั้นเงินไม่สามารถซื้อได้ ฉันได้คุณกับคุณยาย และ พี่ ๆ ที่มารับเงินช่วยเหลือ
ในวันนั้น..บางท่านก็จำเราได้ …และ ดีใจ ที่เราไม่ทิ้งพวกเขา
(ซึ่งก่อนหน้านี้เขาคิดว่า พวกเราแค่ต้องการข้อมูลไปเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไร)

ยายท่านหนึ่งพูดว่า หนู ๆ รู้ไหม ยายไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เงินนี้
ยายคิดว่าพวกหนูแค่ไปขอข้อมูลโดยไม่สนใจอะไร
สมัยนี้ ยังมีแบบนี้ด้วยเหรอ ยายดีใจจริง ๆ

พี่อีกท่านหนึ่งพูดว่า เขาดีใจมากที่คนไทยไม่ทิ้งกัน เขารู้สึกไม่โดยเดี่ยวอีกต่อไป
ซึ่งก่อนหน้านี้เขารู้สึกท้อ และหมดหวัง เพราะทำงานคนเดียวเลี้ยงลูก 3 คน

แต่ตอนนี้เขามีกำลังใจสู้ เพื่อลูกของเขา…เราก็พูดให้กำลังใจพี่เขา
บอกว่า… พี่ค่ะ อย่าท้อน่ะ พวกเราจิตอาสา คอยให้กำลังใจค่ะ
พวกเราทุกคนมาด้วยใจ บางคนลางาน บางคนอยุ่ไกล
บางครั้งแม้ร่างกายไม่ไหน แต่ใจเราเกินร้อยค่ะ

พวกเราเหล่าจิตอาสา จะคอยให้กำลังใจอยู่เสมอค่ะ

ป.ล เป็นประสบการณ์ที่ดีของชีวิตที่ได้มาเป็นจิตอาสา
ได้มารู้จักอาสาสมัคร พี่ ๆ น้อง ๆ ป้า ๆ หลาย ๆ ท่าน
ถือว่าดีมาก…ฉันหวังว่าพวกเราจะจับมือกันเดินก้าวต่อไป
อย่างแน่วแน่น บางครั้งมีปัญหา..ก็ช่วยกันแก้

เพราะปัญหาในโลกนี้มันไม่มีอยู่จริง..แค่ทำใจยอมรับมัน