“Ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ”

Εν αναμονή του σημερινού αγώνα του Ολυμπιακού με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μπήκα σε κάποιες σκέψεις, όπως ας πούμε για ποιο λόγο ένας οπαδός μιας Ελληνικής ομάδας μπορεί να περιμένει έναν αγώνα σαν τον αποψινό με τόση προσμονή. Τα ποδοσφαιρικά μεγέθη, τα μπάτζετ των δύο συλλόγων και φυσικά η προϊστορία των μεταξύ τους αγώνων δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η λογική λέει ότι οι Άγγλοι, εύκολα ή δύσκολα, θα πάρουν την πρόκριση για τους 8, πιθανότατα αήττητοι.

Ήμουν παρών στις δύο προηγούμενες εν Ελλάδι αναμετρήσεις των δύο ομάδων. Η πρώτη στο πιο γεμάτο ΟΑΚΑ που έχω δει ποτέ, με μια πραγματικά φοβερή ατμόσφαιρα, που σε αυτή τη χώρα έχουμε την ατυχία να βιώνουμε μόνο σε βραδιές ευρωπαϊκών αγώνων. Η δεύτερη στην επίσης κατάμεστη Ριζούπολη, σε ένα σαφώς μικρότερο αλλά πολύ πιο ποδοσφαιρικό γήπεδο, που έδινε μια μεγαλύτερη αίσθηση “έδρας” σε γηπεδούχους και φιλοξενούμενους. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν το ίδιο πικρό. Νίκη της Μάντσεστερ, “σβηστή” με 0-2 στο ΟΑΚΑ, λίγο πιο περιπετειώδης με 2-3 και το νικητήριο γκολ προς το τελος του αγώνα στη Ριζούπολη. Κι όμως αυτές οι δύο ήττες είναι καταχωρημένες στη μνήμη μου σαν δύο όμορφες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις. Θα μου πεις γιατί ρε φίλε, δεν χάσατε; Θα σου πω ότι τελικά με τα χρόνια το αποτέλεσμα ξεφτίζει, θυμόμουν μεν το τελικό σκορ και στις δύο αναμετρήσεις αλλά όχι όλους τους σκόρερ ας πούμε. Με τον καιρό πιθανόν να ξεχάσω και το αποτέλεσμα, αλλά αυτό που θα θυμάμαι πάντα θα είναι το γεμάτο γήπεδο, χωρίς άπειρες διμοιρίες ΜΑΤ, η φοβερή ατμόσφαιρα, χωρίς ιπτάμενα μπουκάλια και ροχάλες, χωρίς ρατσιστικά πανό τότε (για να μην ξεχνιόμαστε), χωρίς αυτή τη γαμημένη αίσθηση ότι κινδυνεύεις να μη γυρίσεις αρτιμελής σπίτι σου χωρίς καν να είσαι ο διαιτητής του αγώνα.

Κυρίως όμως θα είναι αυτή η γλυκιά προσμονή του θριάμβου της μιας βραδιάς, η ελπίδα ότι στο ποδόσφαιρο γίνονται και θαύματα, όπως ας πούμε το να κερδίσει η ομάδα σου με 6-2 τη φιναλίστ του προηγούμενου Champions League, η απαίτηση του “Θρύλε παίξε γερά παίξε με τσαμπουκά και ο κόσμος σου θα τραγουδά”. Αυτή η αναίτια αισιοδοξία του οπαδού, το φανταστικό πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας “Με όπλο τον δωδέκατο παίκτη του ο Θρύλος έλιωσε την Μάντσεστερ” δεν είναι τελικά αυτά που μας κάνουν να αγαπάμε το ποδόσφαιρο; Και στην τελική “ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ”, γιατί να μη σε θυμάται ο Κάρικ διάολε;