Η ηλιοκαταιγίδα ίσως και να ήταν «μια κάποια λύσις»

Εντάξει,  νομίζω πως τουλάχιστον βαθιά μέσα μας όλοι μοιραζόμαστε μια κοινή αίσθηση πως ζούμε σε εποχή που το σύμπαν περνάει από «stress test» τον πλανήτη γη. Πανδημία, σεισμοί, τυφώνες,  ηφαίστεια, κλιματική κρίση και μια επικείμενη ηλιοκαταιγίδα που μπορεί, όπως  λένε οι αστροφυσικοί,  να ρίξει το Ίντερνετ για μερικούς μήνες. Οι σχετικές δημοσιεύσεις το προβάλλουν ως σενάριο καταστροφής εφόσον κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως μπορεί να μοιάζει η ζωή στον πλανήτη χωρίς ίντερνετ. Σίγουρα δεν είναι τόσο απλό … αλλά και από την άλλη, κάθε τέλος δεν είναι και μια ευκαιρία καινούργιας αρχής;

Ειδικά όταν το θέμα έχει πάει τόσο πολύ λάθος ανθρωπολογικά. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της Frances Haugen για τους αλγόριθμους της παραπληροφόρησης από το Facebook με μόνο στόχο την αύξηση της προσωπικής περιουσίας του «Ζούγκι» είναι απλά το σύμπτωμα. Το «δηλητηριασμένο μήλο» της ματαιοδοξίας είναι παντού. Απλώς φαίνεται περισσότερο στα social media, με εκατομμύρια «χιονάτες» influencers , «νάνους» followers  και «κακές μάγισσες» που μανατζάρουν αλγοριθμικά το engagement. Κι έτσι είναι δύσκολοι καιροί για «πρίγκιπες» που προσπαθούν να αφυπνίσουν τη σοφία του ανθρώπινου σμήνους, όπως δείχνει η συνεχιζόμενη  live μετάδοση του αργού θανάτου του Τζούλιαν Ασάνζ, προς παγκόσμιο παραδειγματισμό και συμμόρφωση. Όμως το συμπαντικό «stress test» δεν κάνει εξαιρέσεις, διαπερνά οριζόντια τα πάντα και τους πάντες.

Κάθε στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος θα αναρωτιόταν αν βρίσκεται στο σωστό μονοπάτι της ζωής, δεδομένων των συνθηκών. Θα προβληματιζόταν για την όποια ιστορία λέει σε όλη τη ζωή στον εαυτό του. Ποιες αξίες; Ποιες σχέσεις; Ποια δικαιώματα; Ποιες ελευθερίες και έναντι ποιων ευθυνών;  Και εν πάση περιπτώσει, αν κάποτε κάποιος μπορούσε και να παριστάνει τον ανήξερο, σήμερα δεν μπορεί. Όλοι ξέρουμε πως αυτό που έχει φτιαχτεί και συμμετέχουμε όλοι δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, απλά γιατί δεν είναι βιώσιμο σε κανένα επίπεδο. Από την κορυφή της πυραμίδας μέχρι τη βάση. 

Ωστόσο οι πολυσυζητημένες «αλλαγές» και «μεταρρυθμίσεις» ποτέ δεν αφορούν τη μεταμόρφωση της πυραμίδας σε κάποιο άλλο σχήμα, σε ένα κύκλο για παράδειγμα, ο οποίος θα έφερνε περισσότερη αρμονία και δικαιοσύνη. Οι αλλαγές,  στο τέλος της μέρας,  αποδεικνύεται πως γίνονται  με τρόπο τέτοιο ώστε να  ψηλώσει κι άλλο η κορυφή. Η βάση απλά περισσεύει. Χάνεται κάπου στο βάθος της αβύσσου, ειδικά όταν κοιτάς από τόσο ψηλά. 

Δείτε το παντού. Από τα κράτη μέχρι τις πολυεθνικές, από τα κόμματα μέχρι τις ΜΚΟ. Από τις συμμορίες εφήβων μέχρι τον συνδικαλισμό. Κι αυτό λέγεται «πρόοδος», όταν στην πραγματικότητα,  οι Νεάντερνταλ είχαν περισσότερη ενσυναίσθηση για το διπλανό τους. Απόδειξη πως έθαβαν τους νεκρούς τους με τιμές. Εμείς πλέον ως καταναλωτές του κόσμου και των άλλων για την προσωπική μας ευχαρίστηση, είμαστε ανίκανοι να κάνουμε ακόμη και αυτό. Τουλάχιστον όσο παραμένουμε πιστοί στο σχήμα της πυραμίδας. Οπότε  τελικά η ηλιοκαταιγίδα ίσως και να ήταν «μια κάποια λύσις».