Mijn knieën butsen tegen het harde kunststof. Op handen en knieën beweeg ik mij onelegant voorwaarts. De groene buis heb ik gehaald. Nu nog het laatste stukje van de gele doorkruipen. Gelukkig, ik kom uit op een zachte mat. Tijd om op adem te komen is er echter niet. Die kleine sprint alweer vooruit. Ik strompel in gebogen houding met mijn rug tegen de netten aan erachteraan. Mijn meisje heeft zich inmiddels door een kleine ruimte naar een plateau hoger gewerkt. Als een soepel slangenmens probeer ik haar te volgen. Terwijl ze op mij wacht, kijkt ze om haar heen. Met verbazing en een trots koppie merkt ze op: ‘Jij bent de enige mama hier!’ Ik ben minder verbaasd, maar dit toetje dat ik nu voor mij zie, maakt het alles waard.

We zijn op het hoogste punt aangekomen. Eindelijk kan ik rechtop staan. Als ik mijn armen strek kan ik bijna het dak van de grote hal aantikken. Het doel van deze klim is het startpunt vinden van de metershoge kurketrekkerglijbaan met landing  in de ballenbak. Ik hoor nog een schaterlach, inmiddels ver onder mij, en dapper volg ik haar. Verrek, ik glijd veel te snel! Al die bochten keren mijn lijf op de kant en de poging om mezelf af te remmen levert schaafplekken op. De glijbaan spuugt mij na een te lange rit uit tussen gele, groene, rode en blauwe ballen.

Met een ballen-bekogelingsontvangst staat mijn meid mij lachend op te wachten. O en je wilt mij nu helemaal onder de ballen verstoppen? Prima. Als moeders maar even mag bijkomen is alles best. Zelfs bedolven worden onder deze onfrisse ballen.
En tuurlijk, hoe zou ik het ooit kunnen vergeten, het ‘Nog een keer, nog een keer!’ zit in jouw slogan-assortiment. Ik probeer de ballenbak uit te komen en pijnig mijn voeten staand op de te harde ballen. Ik wurm mij door de opening in het net.  En daar gaan we weer over het hindernissenparcours, op naar boven. Ik voel me haast balorig als ik even later, voluit lachend met jou als een aapje aan mij vastgeklemd, via een grote rode hobbelglijbaan beneden aankom.

Vertederd en zittend met een drankje, volg ik even later mijn stand-in. Ik zie ze samen op de trampoline. Het raakt me.
Dat ik mijn best voor haar doe is vanzelfsprekend, maar dat hij hier nu ook zo staat te springen en grappen. Beschermend met haar meeloopt als ze rondjes rijdt op het motorautootje, zijn schoot aanbied als ze een plekje zoekt om te rusten en haar troost na een val maakt me stil.

Ik ben alleenstaand moeder, maar niet single.
Hij is lief voor onze gebutste plekken.