De Canadese wielrenner Alex Stieda viert vandaag zijn zestigste verjaardag en daar ben ik erg blij om want ik lag al lang op de loer om bovenstaande fotomontage te kunnen publiceren.
Daar is immers een verhaal aan verbonden. Laten we beginnen met Stieda zelf: ik herinner me dat de foto genomen is toen hij (ik vermoed in 1982) een amateurwedstrijd won hier in België. Helaas kan ik niet terugvinden over welke wedstrijd het zou gaan.
Maar hoe is dat truitje dat hij toen droeg dan in mijn bezit gekomen? Ook dat is weer een heel verhaal. In die tijd was ik immers theaterrecensent en dan heb je altijd recht op twee vrijkaarten. Vrijgezel zijnde ging ik daar met diverse vriendinnen naartoe en één daarvan, Myriam Dolders, was het lief van de verzorger van Stieda, eerst bij de Canadese nationale ploeg, nadien bij 7-Eleven. Ik ben de man zijn naam vergeten, maar voor alle duidelijkheid wil ik hier wel specifiëren dat men de definitie van “vriendinnen” in relatie tot een vrijgezel in diverse betekenissen kan interpreteren, maar in het geval van Myriam was dit inderdaad puur vriendschappelijk, als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar goed, Myriam vond dat ze op de een of andere manier bij mij in het krijt stond (wat zeker niet zo was, want ik was altijd blij als iemand mij vergezelde op dergelijke avonden, die in een periode die wel eens werd omschreven als “de nieuwe esthetiek” niet altijd als prettige uitstapjes konden worden bestempeld) en bracht mij dus op een bepaald moment dit truitje mee. Zelf paste ik er ook toen al hoegenaamd niet meer in, maar mijn kinderen waren maar al te blij met de aanwinst. Als je overigens ziet hoe goed het truitje Roddy (links) paste, die toen zo’n dertien jaar was, dan is ook duidelijk dat Alex Stieda een voorloper was op het vlak van het “extra scherp staan”. Voor John (rechts) die toen amper tien jaar was, was het uiteraard nog wat te groot.
Het truitje is later doorgeschoven naar de kleinkinderen (met name naar de oudste, Thomas), maar aangezien die helemaal niet in wielrennen geïnteresseerd bleken, is het totaal onzeker of het op dit moment nog ergens in de familie circuleert.
Maar goed, terug naar Stieda. Ik was al een supporter vóór zijn truitje bij mij terechtkwam, dus daarna uiteraard nog méér. Misschien dat ik daarom een vertekend beeld van hem kreeg, want als ik nu ter gelegenheid van zijn verjaardag zijn erelijst overloop, dan is die niet zo schitterend als ik had gedacht. Zijn enige uitschieter is het feit dat hij niet alleen de eerste Canadese geletruidrager is geweest, maar zelfs de eerste Noord-Amerikaanse geletruidrager (dus nog vóór de eerste Amerikaan). Dat was dan in de Ronde van 1986, waarin hij 21ste was geworden in de proloog, voorafgegaan door zijn landgenoot Steve Bauer (14de) en gevolgd door zijn Amerikaanse ploegmaat, de gewezen schaatser Eric Heiden (25ste). In de eerste rit in lijn werd hij echter vijfde en mede door bonificaties onderweg kon hij op die manier de gele trui veroveren ten nadele van onze landgenoot Eric Vanderaerden en alweer Steve Bauer. In de daaropvolgende ploegentijdrit over 56km eindigde 7-Eleven echter pas op de 19de plaats (enkel nog met de twee Colombiaanse ploegen, Postobon en Café de Colombia achter hen) op niet minder dan 6’15” van de winnaars (Renault). En zo werd Thierry Marie, die reeds de proloog had gewonnen, opnieuw leider.
Verder heeft Stieda enkel wedstrijden gewonnen in de VS, Canada en een enkele keer in Australië, maar verdere prestaties bleven – zoals gezegd – uit. Zijn voornaamste uitslag is nog een derde plaats in de zogenaamde Red Zinger Race (de vroegere Coors Classic) van 1988 na Davis Phinney en Andy Hampsten.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 