Σας γράφω αυτό το (τελευταίο) ποστ για να σας … παινευτώ . ………………….
Είμαι … ερωτευμένη και όχι μόνο (υπάρχει και κάποιος , που είναι ερωτευμένος μαζί μου … όσο παράξενο κι αν ακούγεται) .
Πάντα ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται , θέλει να το μοιραστεί με κάποιους άλλους … που αγαπάει … που πιστεύει ότι θα τον καταλάβουν … που θα νοιώσουν (ίσως) κομμάτια απ’ την χαρά του … Σε ποιον όμως , να το πω ?… που έχω καβαντζάρει τα … 60 , που έχω μια όμορφη οικογένεια , που ακούγεται … αφύσικο , ακόμα – ακόμα έως και … γελοίο ?… Διάλεξα … εσάς . Εσάς ηλεκτρονικοί μου φίλοι … Εσάς διαδικτυακοί μου αναγνώστες . Εσάς που μαζί σας εδώ και 5 1/2 περίπου χρόνια , «μοιραστήκαμε» τόσα και τόσα … Που γελάσαμε , δακρύσαμε , περάσαμε την νύχτα μας μαζί … οθόνη με οθόνη … πλήκτρο με πλήκτρο … Εσάς που … αν μη τι άλλο δεν γνωρίζω (από τους περισσότερους) τα μάτια σας και πως θα με κοιτάξουν , όταν σας πω πως … αποφάσισα να τα … εγκαταλείψω όλα και να ζήσω το … μικρό (ομολογουμένως) υπόλοιπο της ζωής μου με το αντικείμενο του Έρωτα μου , έναν … νέο (σχετικά) άντρα (όταν λέω «νέο» , εννοώ νεότερο από εμένα) … Πόσοι άνθρωποι μεσήλικες … πείτε μου ειλικρινά , δεν έτυχε , εκεί … κοντά στην Δύση τους , να ερωτευθούνε ; Πόσοι όμως είχαν το θάρρος … την «ψυχή» … το «στομάχι» να τα αναποδογυρίσουν όλα και να ζήσουν έτσι όπως φτιάχτηκε για να ζει ο άνθρωπος … Ευτυχισμένος … Ερωτευμένος … Θα μπορούσα , να σας μιλάω … όλη την νύχτα , γι αυτό … Νύχτες πολλές και ημέρες … όμως … …όμως , αυτό που ήθελα να σας πω … σας το είπα . Προσπαθείστε όχι να με καταλάβετε , αλλά απλά … να μην με κρίνετε .
Κοιτάξτε μέσα σας και προσπαθήστε να «δείτε» αυτό το μικρό , ζωντανό , ακραίο … «κάτι» , που σιγοκαίει καλοκρυμένο μέσα στα «άδυτα» του κάθε ανθρώπου … Αυτό το «κάτι» , για το οποίο , δεν μετράνε τίποτα … ούτε ηλικίες , ούτε κοινωνικές καταξιώσεις , ούτε υποχρεώσεις και πρωτόκολλα … παρά μόνον η ευδαιμονία … η ολβιότης , η μακαριότητα του Έρωτα … Ευτυχία … Ευτυχία μικρή ; … με ημερομηνία λήξης ;… χτισμένη πάνω σε πόνο άλλων ;… Μπορεί … αλλά ΕΥΤΥΧΙΑ … Δεν θα «ξαναμιλήσουμε» (όχι μόνον γι αυτό , αλλά και για οτιδήποτε άλλο) , καλοί μου φίλοι … Όχι γιατί ντρέπομαι για κάτι , αλλά γιατί δεν έχει κάποιο νόημα πια το να κουβεντιάζουμε μαζί . Η ζωή που μου μένει είναι λίγη … Η ευτυχία , ευάλωτη … Η απόσταση ανάμεσα στο επιθυμητό και το … γελοίο , μικρή … Σας φιλώ . ================================
Επειδή κάθε ερωτευμένη γυναίκα θέλει να «δείξει» σ’ όλον τον κόσμο , αλλά και περισσότερο σ’ αυτούς που αγαπάει , το κρυφό αντικείμενο του Πόθου της και επειδή δεν θα τα «ξαναπούμε» ποτέ πια από εδώ μέσα και επειδή με «πνίγει» όλος αυτός ο έρωτας και η χαρά αλλά και η λύπη για την απόρριψη τόσων και τόσων πολύτιμων (μέχρι τώρα) καταστάσεων (γάμος , παιδιά , φίλοι , συγγενείς , μια ολόκληρη ζωή γενικά) , κάντε «κλικ» ΕΔΩ , για να τον δείτε .
Anna-Silia 
Sotiris Kanell.
1 Απριλίου , 2012 at 02:05
Χα! Ναι σιγά 🙂
Και του χρόνου!!!!
Με πολλούς έρωτες!!!!
silia
1 Απριλίου , 2012 at 22:20
@ Sotiris Kanell.
Ο έρωτας είναι μια έννοια … ευρεία .
Μ’ αυτήν λοιπόν την ευρεία του έννοια , μπορεί να είναι και … πολλαπλός .
Ερωτευόμαστε ένα έργο τέχνης , ένα τοπίο , μία ανάμνηση , ένα πολύτιμο αντικείμενο , μία ιδέα …
Γιατί όχι λοιπόν στην όμορφη ευχή σου (Και του χρόνου!!!! Με πολλούς έρωτες)
Sotiris Kanell.
1 Απριλίου , 2012 at 02:07
Καλό Μήνα!
silia
1 Απριλίου , 2012 at 22:21
@ Sotiris Kanell.
Καλό μήνα , σε όλους μας.
Nina C
1 Απριλίου , 2012 at 02:16
Σιγά μην κάνω κλικ… Σιγά μην πιστέψω έστω και λέξη… Δεν έχω μόνο θεσπέσιο ξέρετετί, αλλά είμαι και αηδιαστικά έξυπνη!
Φιλιά, Ωραία μου, καλό μήνα!
silia
1 Απριλίου , 2012 at 22:24
@ Nina C
Άνθρωπος που ερωτεύτηκε πάνω από μία φορά στην ζωή του , δεν μπορεί να είναι … αηδιαστικά έξυπνος …
Έξυπνος , ναι … μπορεί . Αηδιαστικά , όχι .
Φιλί κι από εμένα .
pitsiloti
1 Απριλίου , 2012 at 02:40
Και του χρόνου Αννα…….
Να είμαστε καλά, χαρούμενες και γεμάτες διάθεση τέτοια παιδική, αυθεντική, αμόλυντη από την μιζέρια της καθημερινότητας, για να μπορούμε να ξεγελιόμαστε και μετά να γελάμε……
Σου ευχομαι μέσα από την ψυχή μου, να είσαι πάντα γερή, χαρούμενη και «ερωτευμένη» ….με τη ζωή……
silia
2 Απριλίου , 2012 at 00:23
@ pitsiloti
Μακάρι να είμαστε έτσι και του χρόνου … και του παραχρόνου , και πάντα όσο μας μένει …
Και ναι … Δεν θα αφήσω την μίζερη πραγματικότητα (δεν πρέπει να την αφήσω) να μου χαλάει το (όποιο) κέφι .
Το κέφι , είναι … πολύτιμο . Πάντα ήταν . Τώρα , ακόμα πιο πολύ .
monahikos likos
1 Απριλίου , 2012 at 06:03
καλό μήνα και του χρόνου εύχομαι να σαι πραγματικά ερωτευμένη και να τα (και μας) παρατήσεις όλα σύξυλα και να ζήσεις τον καινούργιο έρωτά σου..
silia
1 Απριλίου , 2012 at 22:25
@ monahikos likos
Όνειρο … εαρινής νυκτός .
Σ’ ευχαριστώ για την πραγματικά … ενδιαφέρουσα ευχή σου .
Velvet
1 Απριλίου , 2012 at 08:43
Κι ομως ενδομυχα θα το ηθελες
Να ξαναερωτευτεις
Να ξαναερωτευτουμε
_________
Ακουσε αυτο και πεσμου αν κανω λαθος
Καλο μηνα Αννα
silia
2 Απριλίου , 2012 at 00:30
@ Velvet
Και χωρίς να το ακούσω αυτό (που είναι ειρήσθω εν παρόδω και υπέροχο) , βελούδινε φίλε μου , σου λέω με το χέρι στην καρδιά , ότι … ΔΕΝ κάνεις λάθος .
Και ενδόμυχα το ήθελα και … εξώμυχα (θα με δείρει ο Μπαμπινιώτης) το θέλω …
Και ποιος δεν το θέλει ?
(χμμμ… εδώ που τα λέμε , υπάρχουν και κάτι σοβαροφανείς δεοντολόγοι κρυόκωλοι και «δήθεν» , που … δεν το θέλουν , αλλά αυτοί δεν πιάνονται γιατί πιστεύω πως δεν ερωτεύθηκαν ποτέ τους για να μπορούν ή να σκέφτονται ότι μπορούν να … ξαναερωτευτούν) .
Καλό σου μήνα .
Z.
1 Απριλίου , 2012 at 08:46
Τελικά οι αναγνώστες σου είμαστε έξυπνοι.:)
Καλό Μήνα!
Z.
silia
2 Απριλίου , 2012 at 13:37
@ Ζ.
Έξυπνοι και καλόγουστοι .
(αυτό το «καλόγουστοι» , το έγραψα , γιατί σήμερα έφτιαξα για πρωινό – εντάξει , σήμερα δεν είναι Κυριακή , αλλά για μας τους συνταξιούχους , κάθε ημέρα , σαν Κυριακή είναι – έφτιαξα λοιπόν το «Γαλλικό τοστ με φράουλες» και ο από 35ετίας σύζυγος μου , κόντεψε να με … ξαναερωτευτεί .
Καλό μήνα .
Minorakias
1 Απριλίου , 2012 at 15:22
Θα το θέλαμε όμως να μην είναι πρωταπριλάτικο έτσι ;
Δεν θ΄άταν κι΄άσχημο και… δεν μιλάω για μένα.
Τα σέβη μου
silia
2 Απριλίου , 2012 at 01:02
@ Minorakias
Καθόλου άσχημο …
Κι εγώ , μιλάω … για μένα .
Για σένα , δεν ξέρω .
Και τα δικά μου , τα σέβη .
Minorakias
1 Απριλίου , 2012 at 15:30
Βασικά με/μας κοψοχόλιασες γιατί θα σε χάναμε, και κεί πάνω που μας έβγαινε κι΄ο κόμπος στον λαιμό, θέλησες και να μας τον παρουσιάσεις, τον μοντέρνο Πάρη (που να τον πάρει και να τον σηκώσει).
Μη μας κάνεις τέτοιες λαχτάρες Άννα γιατί είμαστε και εαίσθητες ψυχές και θα μας αφήσεις στον τόπο και, όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν θα είσαι και κοντά για να βοηθήσεις.
Άντε λοιπόν και καλό σου μήνα.
silia
9 Απριλίου , 2012 at 19:35
@ Minorakias
Εντυπωσιακό αυτό που έγραψες . ‘Όχι το ότι κοψοχολιάστηκες , αλλά το γεγονός ότι … σου βγήκε … κόμπος στο λαιμό …
Η αλήθεια είναι πως όταν έγραφα αυτό το ποστ , εκεί στο «Κοιτάξτε μέσα σας και προσπαθήστε να “δείτε” αυτό το μικρό , ζωντανό , ακραίο … “κάτι” , που σιγοκαίει καλοκρυμένο μέσα στα “άδυτα” του κάθε ανθρώπου» … μου ανέβηκε κι εμένα ένας κόμπος στο λαιμό και προς στιγμήν , είπα να το σταματήσω … να μην το γράψω , αλλά το κέφι υπερίσχυσε και το συνέχισα σ’ αυτούς τους ρυθμούς …
….
Ξανασυγκινήθηκα …
Σ’ ευχαριστώ για το όμορφο και ευαίσθητο σχόιλο σου .
vita2011
1 Απριλίου , 2012 at 16:09
Καλό μήνα! Και του χρόνου. Πιστευτή η φάρσα και πειστική η ανάρτηση 🙂
silia
9 Απριλίου , 2012 at 19:49
@ vita2011
Χαίρομαι που «έπιασε» η φάρσα μου σε κάποιους και χαίρομαι που σε «βλέπω» εδώ … Καλώς ήρθες .
ακροβατιστής
1 Απριλίου , 2012 at 16:10
Διαβάζοντάς το ζήλεψα…
Είπα «κοίτα να δεις τσαγανό η Αννα Σίλια και…εγω…κότα!»
Καλό μήνα!!!!
silia
9 Απριλίου , 2012 at 19:47
@ ακροβατιστής
Χμμμμ…τσαγανό …
Ειλικρινά , δεν ξέρω τι να σε συμβουλέψω (η ηλικία μου , μου επιτρέπει να δίνω συμβουλες , κάποτε) … Να σου πω δείχνε «τσαγανό» τέτοιου είδους στη ζωή σου , ή να σου πω , μένε προσηλωμένη στο Δέον …
Δεν ξέρω …
Πολλές φορές στη ζωή μου , αλλά και σ’ αυτό το blog , το αναρωτήθηκα , το ανάφερα , το συζήτησα , το … τυράννησα γενικά αυτό το δίλημμα …
Δεν θα μπορούσα να πω το α’ ή το β’ , με σιγουριά .
————————————-
Διάβασε (αν δεν βαριέσαι) το https://silia.wordpress.com/2008/01/31/ , με τα σχόλια του .
Μια γλυκιά Ανάσταση να έχεις .
ακροβατιστής
9 Απριλίου , 2012 at 20:33
Το…ρούφηξα!Οπως και τα σχόλια…
Μέσα έπεσες…κάπως έτσι φαντάζομαι τις αναμνήσεις μου στο μέλλον .Γλυκόπικρες…
«Παράλληλες» με πολλά κοινά στοιχεία μου μοιάζουν οι ζωές μας Αννα Σίλια.Παράξενο συναίσθημα…
Να χεις και συ καλή Ανάσταση σε ότι και αν συνίσταται αυτό για σένα…
Και με ρέγουλα τα τσουρέκια Ε?
Φιλιά πολλά.
anlu
1 Απριλίου , 2012 at 20:53
Καλό μήνα! Και του χρόνου με περισσότερους έρωτες 😉
silia
12 Απριλίου , 2012 at 00:29
@ anlu
Περισσότερους από … 5-6 (έρωτες … τον χρόνο) , δεν σηκώνει ο οργανισμός μου … Έχω και φιλάσθενη κράση …
Καλό μήνα και σε σένα .
AGGELIKI
1 Απριλίου , 2012 at 20:54
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ
silia
12 Απριλίου , 2012 at 00:30
@ AGGELIKI
Χαίρομαι που είμαι … πειστική .
Χαίρομαι και που σε βλέπω εδώ και σε καλωσορίζω .
Νewagemama
1 Απριλίου , 2012 at 22:38
Δεν το έχαψα, αλλά μ΄άρεσε. Κι αν έρωτας θα ήταν η αιτία, χαλάλι! Και του χρόνου!
silia
12 Απριλίου , 2012 at 00:32
@ Νewagemama
Και για μένα , οτιδήποτε άπτεται του Έρωτα , χαλάλι είναι
Και του χρόνου γλυκιά μου .
Θεία Λένα
1 Απριλίου , 2012 at 23:48
Αντε..σκατούλα ! και το πίστεψα
silia
11 Απριλίου , 2012 at 13:23
@ Θεία Λένα
Α χα χα χα χα χα !!!… γλυκιά μου Θεία Λένα … Τι πλάκα !…
Το νόστιμο είναι ότι κι εγώ θα σε πίστευα αν έγραφες κάτι τέτοιο …
Ποιος είπε πως υπάρχουν στεγανά χρόνου για τον Έρωτα ?…
bibliothekarios
2 Απριλίου , 2012 at 11:11
Να ‘σαι καλά… αλλά θα σου γράψω τι είπα όταν είδα τον ‘έρωτα»: «άει στο διάολο». Γιατί αυτό «το λίγο που απομένει» με είχε στείλει. Μπα σε καλό σου. 🙂
silia
12 Απριλίου , 2012 at 00:34
@ bibliothekarios
…. Είχα κάποτε , παλιά … πολύ παλιά , έναν παιδικό φίλο (φίλος – φίλος … ίσως ο καλύτερος που έκανα στην ζωή μου) στην Ξάνθη , που στην εποχή της νιότης μας , τότε δηλαδή που δεν υπήρχαν Διαδίκτυο , κινητά , τηλέφωνα γενικά , e-mails , SMS , Skype , MSN κλπ … επικοινωνούσαμε με … γράμματα και μάλιστα όταν δεν υπήρχε “σάλιο” και για γραμματόσημα , στέλναμε τα γράμματα με φίλους ή γνωστούς που ταξίδευαν ή δέχονταν γενικά να παίξουν τον ρόλο του ταχυδρόμου … Πάντα λοιπόν , όταν τελείωνε μια επιστολή του , έκλεινε με την φράση : “Σε φιλώ γλυκά στη μούρη” …
—————————-
Σε φιλώ λοιπό κι εγώ , γλυκά στη μούρη Βιβλιοθηκάριε …
Πολύ μου άρεσε το σχόλιο σου …
silia
12 Απριλίου , 2012 at 11:26
@ bibliothekarios
Και κάτι ακόμα φίλε μου …
Αυτό το “το λίγο που απομένει” , αν κατορθώσεις και το αποδεχθείς θα γίνει «φίλος» καρδιακός σου . Μα , αν το φοβηθείς και ξορκίσεις , θα γίνει ένας άσπονδος και επικίνδυνος εχθρός της ψυχικής σου ισορροπίας …
Εντάξει , για σένα , μακρινή είναι αυτή η προοπτική ακόμα . Αλλά , κράτα τον αυτόν τον λόγο μου , καταχώνιασε τον κάπου μέσα σου , και ανέσυρέ τον όταν θα σου χρειαστεί …
Γιατί θα σου χρειαστεί (σαν συμβουλή) μια μέρα … Σίγουρα .
Φιλί Κατσαμάκη … Θα σου το ξαναπώ αυτό το «Πολύ μου άρεσε το σχόλιο σου …»
faros
2 Απριλίου , 2012 at 19:27
Απλά, ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ ! 😀
(καλά, τι σου λέω τώρα … αυτό, δα, το ξέρεις ! 😀 )
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, χαιρετισμούς στον έρωτά σου ! 😀
silia
9 Απριλίου , 2012 at 19:03
@ faros
Το ξέρω , αλλά μου αρέσει να το ακούω … ξανά και ξανά , ίσως γιατί βασικά , … είμαι ερωτευμένη με τον εαυτό μου …
Πλάκα κάνω .
Κι εγώ κι ο έρωτας μου σου στέλνουμε την αγάπη μας .
erimos
5 Απριλίου , 2012 at 00:04
Άργησα, ελπίζω να μην πειράζει. Από την αρχή έως τη μέση, νόμισα πως έχεις κάποια ευχάριστη είδηση ερχομού νέου προσώπου στην οικογένεια,
και λέω, πάει τη χάσαμε την Άννα… γιατί είναι αδύνατο να μην ερωτευτεί το νέο πρόσωπο, Από κει και μετά γέλασα με την καρδιά μου πονηρούλα μας που ήθελες να κάνουμε και κλίκ.
Νάσαι πάντα καλά, πάντα ερωτευμένη, και του χρόνου.
Καλό σου ξημέρωμα, και…
χαμογέλα.
silia
9 Απριλίου , 2012 at 19:06
@ erimos
Μπααα … σαν να αργεί αυτός ο «αγγελικός» έρως …
Για την ώρα , παραμένω στους επίγειους (έρωτες) .
——————————
Χαίρομαι τόσο , μα τόσο πολύ , που σε έκανα να γελάσεις …
DaisyCrazy
5 Απριλίου , 2012 at 19:03
κι εγω το εχαψα 🙂
κι αν σου τύχει κι αποφασίσεις να αφήσεις όλους κι όλα πίσω για ένα έρωτα (ανεξαρτήτως ηλικίας ο έρωτας είναι έρωτας) εγώ μαζί σου γιατί σ’αγαπάω βρε Σίλια μου και σε εκτιμώ. Άρα σίγουρα κάτι θα ξέρεις παραπάνω για να κάνεις τέτοιο βήμα 😉
πολλά φιλάκια!!!
silia
9 Απριλίου , 2012 at 19:08
@ DaisyCrazy
Ρε συ Daisy … Με συγκίνησες μάτια μου μ’ αυτό το «…γιατί σ’αγαπάω βρε Σίλια μου και σε εκτιμώ. Άρα σίγουρα κάτι θα ξέρεις παραπάνω για να κάνεις τέτοιο βήμα» .
Φιλιά κι από εμένα και χαρούμενη Ανάσταση .
mr e.
9 Απριλίου , 2012 at 18:02
Εχασα το χρωμα μου… Θες να λεει αληθεια σκεφτηκα… Τη κουρασαμε τοσο πολυ που σταματα το γραψιμο ? Μα αν είναι ετσι πως και μας εξομολογειται τοσο βαρυ μυστικό ? Δεν μπορει κατι συμβαινει εδω σκεφτηκα και χωρις να το καταλαβω το ματι μου επεσε στο κατω μερος της οθονης. 1/4/2012 ! Α ρε Αννα ! Α ρε ¨φιλαρακι¨ τι μας εκανες ! Μας την εφερες παλι ! Ας είναι ! Μας εδωσες ομως να καταλαβουμε το ποσο σε αγαπαμε !
______________________________
Καλο Πασχα σε σενα και την οικογενεια σου. Στους μεγάλους και τους μικρους σου ερωτες…εκπληρωμενους και μη….
Καλό Πασχα σε ολους σας.
silia
12 Απριλίου , 2012 at 01:16
@ mr e.
Λοιπόν φίλε μου mr e., από την ώρα που διάβασα το σχόλιο σου , εδώ και 2-3 ημέρες , σκεφτόμουν ότι είσαι μάλλον υπερβολικός (αναφέρομαι σ’ αυτό το «Εχασα το χρωμα μου…» που είπες …
Όμως , σήμερα το απόγευμα , μου τηλεφώνησε ένα φίλος , παλιός συνεργάτης-συνάδελφος (δουλέψαμε μαζί πάνω από 10 χρόνια) και μου είπε λίγο πολύ τα εξής :
«Καλά … δεν το πιστεύω ότι κατάφερες να με γελάσεις … Το διάβασα καθυστερημένα σήμερα το μεσημεράκι στο γραφείο και τα έχασα … Λίγο πριν φτάσω στο τέλος με φώναξαν μέσα στο χειρουργείο και αφήνοντας την τελευταία παράγραφο αδιάβαστη μπήκα στο χειρουργείο ΧΛΩΜΟΣ … και εμφανώς ταραγμένος , έκανα αμήχανα την δουλειά μου και στις ερωτήσεις όλων τι μου συμβαίνει απαντούσα «είναι πολύ σοβαρό…. θα σας πω , όταν πρέπει» … Γυρίζοντας στο γραφείο , διάβασα και την τελευταία παράγραφο … και μου ήρθε να … σε δολοφονήσω … Αλλά παλιο…. έπρεπε να το πω σ’ όλες τις νοσοκόμες , να γίνεις βούκινο σε χρόνο dt σ’ όλη την Ελλάδα και μετά να πας να αποδείξεις ότι δεν είσαι … ελέφαντας … Μετά … ξαναβρήκα το …ΧΡΩΜΑ μου και γέλασα με την καρδιά μου … Μας λείπεις βρε…»
———————————-
Εκλαμβάνω το σχόλιο σου σαν υπέροχη φιλοφρόνηση και σ΄ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου .
Χαρούμενη Λαμπρή σε σένα και σε όλους όσους αγαπάς , αλλά και σε όλους όσους , σ’αγαπάνε .
Πάνος
12 Απριλίου , 2012 at 09:46
🙂
Άργησα να περάσω… Καλό Πάσχα, με τις αγάπες σου!
silia
12 Απριλίου , 2012 at 13:44
@ Πάνος
Όσο περισσότερο αργεί κάποιος να διαβάσει το συγκεκριμένο ποστ , τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να το … “χάψει” .
Την αγάπη μου , την εκτίμηση μου , και τις ευχές μου για χαρούμενη Ανάσταση .
stephania
12 Απριλίου , 2012 at 13:40
Είμαι στην δουλειά μου. Βαριέμαι σήμερα αφόρητα. Λίγο αυτός ο ήλιος που σε ξεμυαλίζει, λίγο η αναμονή του τετραημέρου που έρχεται….Όχι βέβαια ότι θα εκδράμω εις τας εξοχάς ….που τέτοια τύχη….δεν υπάρχει και χωριό…αλλά τέλος πάντων, θα ξεκουραστώ λίγο, θα πάω και καμιά βολτίτσα! Περιμένοντας λοιπόν να περάσει η ώρα, χαζεύω στο internet και πέφτω πάνω στο blog, σ’ ένα παλιότερο post. Το βρίσκω ενδιαφέρον, με πολύ χιούμορ κι έτσι συνεχίζω την ανάγνωση, με αυτό το πρόσφατο post σου. Σιγά σιγά τα μάτια μου βουρκώνουν, σχεδόν ταυτίζομαι μαζί σου (καθ’ ότι το τελευταίο διάστημα βιώνω κι εγώ έναν έρωτα, χωρίς ανταπόκριση όμως) προσπαθώ να ελέγξω το συναίσθημα, να καταπιώ τον κόμπο που με πνίγει, έχω και τον φόβο μη με δουν οι συνάδελφοί μου σ’αυτή την κατάσταση…..κι άντε να τους εξηγήσω το γιατί…..και βέβαια κάνω αμέσως κλικ!!! Δεν ξέρω αν χάρηκα ή αν απογοητεύτηκα…..πάντως ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω αυτές τις γραμμές (πρώτη φορά σχολιάζω σε blog). Σ’ ευχαριστώ…… Καλή «Ανάσταση» !!!!
silia
23 Απριλίου , 2012 at 01:51
@ stephania
Άφησα κάποιες ημέρες να περάσουν , για να σου απαντήσω , κι αυτό γιατι το σχόλιο σου με συγκίνησε και ειλικρινά , δεν ήξερα τι ακριβώς να σου πω .
Θέλω να σε καλωσορίσω εδώ μέσα και να σου πω , πως άσχετα με το αν χάρηκες ή απογοητεύτηκες , θα ήθελα να σε δω να … ξανάρχεσαι .
Η ζωή μας stephania , κάπως έτσι … εκτυλίσσεται . Σαν μια παρτίδα … Σαν ένα παιχνίδι … όπου σου στρώνουν κάποια κλειστά χαρτιά , και πρέπει να «ανοίξεις» κάποιο για να «κερδίσεις» ή να χάσεις … Ανοίγεις λοιπόν κάποιο , μετά από χρονοβόρα σκέψη και … δεν είσαι σίγουρος αν αυτό ήθελες … αν αυτό ήταν που θα σε βοηθήσει να πας παρακάτω … αν ήταν συμβατό με τις επιδιώξεις σου , με τις επιθυμίες σου , με το (καταραμένο) το Δέον …. Κι όμως , όλοι οι άλλοι σε θεωρούν τυχερό , άξιο , καλύτερο απ’ αυτούς … αλλά εσύ … όχι … δεν … ίσως … αν … Και η παρτίδα συνεχίζεται και η τράπουλα ξαναμοιράζεται , κι εσύ βρίσκεσαι και πάλι μπροστά σε ένα κλειστό χαρτί , που πρέπει ή να το ανοίξεις , ή να πας «πασο» και … πάει λέγοντας .
Δεν ξέρω τι περίμενες να δεις πίσω από το «κλικ» … Ή μάλλον … μπορώ να υποθέσω :
Επειδή ταλανίζεσαι από μια πολύ ζόρικη κόπια του Έρωτα (χωρίς ανταπόκριση) περίμενες να δεις κάποια γυναίκα , να κάνει αυτό που … ονειρεύεσαι … και μάλλον … απογοητεύτηκες …
Ακόμη όμως και να είναι έτσι τα πράγματα κράτα κάτι καλό απ’ αυτή την «εμπειρία» σου (Κάθε τι , που μας συμβαίνει , έχει και την καλή ή την λιγότερο κακή πλευρά του) . Κράτα την … ευθυμία … το μικρό χαμόγελο … το κέφι που μπορεί να σου προκάλεσε η ανάρτηση αυτή . Γιατί , αυτός ήταν ο σκοπός μου … Να ευθυμήσουμε .
Όχι γιατί δεν μπορώ πια να ερωτευτώ . Ούτε γιατί αποκλείεται κάποιος να με ερωτευτεί . Ούτε γιατί δεν έχω τις γνώσεις και τα «όπλα» για να παλέψω με το Δέον , αλλά γιατί , ήταν απλά … Πρωταπριλιά .
Συγχώρησέ μου το μακρυνάρι αυτό , αλλά … είμαι φλύαρη … Αν θα έρχεσαι συχνά εδώ μέσα , θα το αντιληφθείς γρήγορα .
Σε φιλώ .
stephania
23 Απριλίου , 2012 at 21:23
Παρ’ όλο που δεν είθισται η ανταπάντηση, με το θάρρος του νεοεισερχομένου στην παρέα, επίτρεψέ μου να παραβώ τον κανόνα για να σ’ ευχαριστήσω από καρδιάς. Δεν είχα σκεφτεί έτσι την ζωή…σαν μια παρτίδα…που το λάθος έχει τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες με το σωστό. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής, όταν τραβούσα αυτό το χαρτί, ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν αυτό που θα με βοηθούσε να πάω παρακάτω….»τότε γιατί;» θα με ρωτήσεις…γιατί δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά….σα να ήμουν πρωταγωνίστρια στην ζωή κάποιας άλλης…. Ξέρεις, καμιά φορά, εκεί που πιστεύεις ότι όλα στην ζωή σου βρίσκονται σε ισορροπία, ξαφνικά φυσάει ένα αεράκι διαφορετικό, γεμάτο άρωμα εφηβείας, που σχεδόν το είχες ξεχάσει και εισβάλλει, ερήμην σου, από κάποια χαραμάδα και γίνεται ανεμοστρόβιλος και σαρώνει τα πάντα και ανατρέπει ολόκληρη την κοσμοθεωρία σου….και το «θέλω» γίνεται τόσο αφόρητα, γοητευτικά, βασανιστικά, ακαταμάχητα ισχυρό…..και το «πρέπει» απομακρύνεται τόσο πολύ που δεν το βλέπεις πλέον…. Και τρως τα μούτρα σου…Και τότε ψάχνεις απεγνωσμένα, χωρίς να ξέρεις τον τρόπο (γιατί τίποτα πια δεν είναι όπως πριν),να επιστρέψεις…. Να επιστρέψεις στο «δέον»(το καταραμένο), στην ασφάλειά του, στην «ευτυχία» που νομίζεις ότι σου προσφέρει ή που όντος σου προσφέρει…. γιατί, πες μου αλήθεια, ποιός μπόρεσε ποτέ να απαντήσει στο ερώτημα «τι είναι η ευτυχία»;
Σταματώ εδώ, γιατί νομίζω ότι καταχράστηκα τον χώρο και τον χρόνο σου. Σ’ ευχαριστώ και πάλι για όλα αυτά που μου έγραψες και για το βήμα που μου έδωσες και να είσαι σίγουρη ότι θα το ξαναχρησιμοποιήσω. Ήδη νιώθω ένα «τσακ» πιο δυνατή. Μάλλον, η δια της πληκτρολόγησης …. ψυχοθεραπεία….λειτουργεί!!!
Θα τα ξαναπούμε. Σε φιλώ.
Υ.Γ. 1. τελικά χαίρομαι που όλο αυτό ήταν απλά μια πρωταπριλιάτικη φάρσα.
Υ.Γ. 2. σε γουστάρω(συγνώμη για την έκφραση) γιατί δεν είσαι «καθώς πρέπει»…..παθαίνω αλλεργία με τους «comme il faut»….
silia
30 Απριλίου , 2012 at 17:46
@ stephania
Στεναχωρέθηκα που νομίζοντας πως καταχράσαι του χώρου μου , σταμάτησες αυτό το υπέροχο , χειμαρρώδες σχόλιο σου …
Το «ρούφηξα» και ήθελα … κι’ άλλο …
Να έρχεσαι .
Μου αρέσεις .
Liakada
17 Απριλίου , 2012 at 17:55
αει να χαθεις! Με κοψοχολιασες! Εχει πλακα να το εννοει – να κλεισει το μπλογκ – σκεφτηκα προς στιγμην! Χαρα στο κουραγιο της να μπει στον κοπο και να σταθει να μας εξηγησει το λογο, ειπα μετα! Διαβαζα και δεν πιστευα τα ματακια μου! 😀
Oμολογω πως εμενα ναι με ξεγελασες! Καλο υπολοιπο του μηνα Αννακι μου !
Πολλα φιλια και ευχομαι να ζεις ολους τους … ερωτες σου οπως εσυ επιθυμεις!
silia
23 Απριλίου , 2012 at 01:59
@ Liakada
Λιακάδα … σταμάτα τα … ψεματάκια , γιατί η πρωταπριλιά … πέρασε .
Δεν το πιστεύω , ότι … με πίστεψες … Καλά , … είσαι σοβαρή ?
Πολλά φιλιά και σε σένα .
Liakada
23 Απριλίου , 2012 at 19:18
Nαι , σε πιστεψα ! Για ενα δευτερόλεπτο! 😉 ppp
ακροβατιστής
18 Απριλίου , 2012 at 20:36
Ανάσταση στο προσδοκόμενο!!!
silia
23 Απριλίου , 2012 at 01:56
@ ακροβατιστής
Η Ανάσταση ήρθε και παρήλθε , αλλά ουδέν … αναστάσιμον μου συνέβη πάνω στο … (ή μάλλον «στα» ) προσδοκόμενα …
Ωστόσο , δεν απογοητεύομαι και δεν παύω να ελπίζω γιατί είμαι και … αισιόδοξο άτομο , αφ’ ενός και αφ’ ετέρου οι ευχές από καρδιάς , όπως οι δικές σου , έχουν «…μακράν ημιπερίοδο ζωής» , όπως λέμε και στην Ιατρική .
heliotypon
26 Ιουλίου , 2012 at 05:45
Αχ! κι εγώ θα το ήθελα… Δεν μου συμβαίνει πλέον!