Ik zit aan een ronde tafel bij het raam met vier stoelen, alleen uiteraard, anders kan je niet schrijven. Aan de tafel naast mij zitten twee zwarte vrouwen. Een jongere en oudere, de jonge praat onophoudelijk, op enigszins bedekte toon, de oudere luistert, een opengesneden croissant met wat kaas in haar hand boven het bord houdend.
Haar korte grijze kroezende haar en de bril, die enigszins naar de tip van haar neus is afgezakt, laten haar rol zien: de wijze oudere vrouw die geduldig luistert.
Beiden zijn in een chique kleur groen gekleed, met goud in de oren. De jongere vrouw probeert een jeugdige indruk te geven met netjes in een donkere kleur gemanicuurde handen die voortdurend bewegen als ze praat, half samengebonden lang haar tot halverwege haar rug en een wit stretchshirt met lange mouwen onder de groene bodywarmer.
Het enige moment dat haar handen en vingers, geheel vanuit de polsen, geen rondjes door de lucht draaien is wanneer ze een glazen beker met thee vastpakt. Uiteraard heeft ze geen haast om hier uit te drinken, ze houdt hem met beide handen voor haar gezicht geklemd, ondertussen doorpratend.
De oude wijze dame vraagt af en toe iets. Verder luistert ze geconcentreerd. Haar handbewegingen, ellebogen op tafel en boven de tafel op dochter gerichte gezicht zeggen alles.
De dochter tilt één arm op boven haar hoofd en laat haar handen, naar beneden hangend, vanuit de polsen twee volledige cirkels draaien. Hun gesprek moet wel over mensen gaan, de geanimeerde toon wijst erop. Een partner, kennissen, een gezamenlijke vriendin, familie misschien? Ondertussen hebben ze vier halflege glazen op hun tafel staan, een halve portie gezonde fruitstukjes en een halve croissant. De drank die de oudere vrouw nog met een roze rietje sipte uit een glas, het lijkt op witte wijn, staat nu ook onaangeroerd. Voor familie neem je hier de tijd.
Sacha Kahn
Haagspraak 