συγκαταβατικά χτυπάς κάποιο παιδί στον ώμο και του λες: Κατανοώ / είτε ειπωθεί είτε όχι, παραμονεύει το ‘αλλά’ / έτσι και με την παρέλαση της 28ης Οκτ. ή αλλιώς το silly walk των Monthy Pythons /
όχι / τα παιδιά δεν πρέπει να επαναστατήσουν / ούτε είναι αναμενόμενο / ούτε τίποτα / δεν είναι μια φάση που ξέρουμε ότι θα περάσει / το διαφορετικό δεν είναι μια ορμονική διαταραχή που έχουμε αποδεχτεί όλοι ως προσωρινή / είναι μια απόφαση και η απόφαση – αν πρόκειται να έχει κάποιο νόημα – θα πρέπει να ριζώσει στον τόπο της / και ο τόπος της παρέμβασης των παιδιών ήταν η παρέλαση / μην τα χτυπάτε άλλο στον ώμο συγκαταβατικά / δεν χρειάζεται να σεβαστούν τίποτα / ούτε και να σέβονται / έχει ενδιαφέρον αυτός ο τρόπος που σκεφτόμαστε: Τα σύμβολα έχουν νόημα μόνον όταν ριζώνουν κάπου / όχι στο φαντασιακό / αλλά στην πρακτική μας / και η πρακτική δεν είναι εθιμοτυπία (είναι και αυτό αλλά όχι μόνον ή κυρίως αυτό) / όχι: κανείς δεν σκοτώθηκε για να είμαστε εμείς ελεύθεροι / οι ίδιοι και οι ίδιες θελήσανε την ελευθερία τους (και των παιδιών τους) / παραδείγματα είναι – όχι σκελετοί / περαστικά μας