Όλα περνάν και πάμε…
Posted by sarant στο 31 Οκτωβρίου, 2012
Σαν σήμερα πριν από 124 χρόνια, στις 31 Οκτωβρίου 1888, γεννήθηκε ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης, που το έργο του το μελετάω εδώ και χρόνια. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα συνηθίζω να παρουσιάζω ένα άρθρο σχετικό με τον ποιητή, συνήθως με κάποιο αθησαύριστο ή δυσεύρετο έργο του. Το ίδιο συμβαίνει και με το σημερινό μου άρθρο, που το δημοσίευσα, κάπως εκτενέστερο, στο τεύχος Φθινοπώρου 2012 του καλού κυπριακού περιοδικού Μικροφιλολογικά.
Παιδική φωτογραφία του Λαπαθιώτη παρμένη από τεύχος του Μπουκέτου
Στο αρχείο Λαπαθιώτη στο ΕΛΙΑ υπάρχουν τέσσερις επιστολές του Βίκτωρα Ζήνωνος προς τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, των ετών 1910-11, καθώς και μια επιστολή του Λαπαθιώτη προς τον Ζήνωνα του 1912, που μαρτυρούν την πολύ στενή φιλία ανάμεσα στους δύο νέους, αλλά έχουν και φιλολογικό ενδιαφέρον. Αν όμως ο Λαπαθιώτης δεν χρειάζεται συστάσεις, καλό είναι να πούμε δυο λόγια για τον φίλο του. Ο Κύπριος λόγιος, ηθοποιός και ποιητής Βίκτωρ Ζήνων (1890-1970), ανήκε σε γνωστή καλλιτεχνική οικογένεια της Λεμεσού. Πατέρας του ήταν ο νομικός Νικόλαος Ζήνων (1838-1908), πρώην Νικόλαος Χαλήλ, γιος του Ιωάννη Νικ. Χαλήλ, κοτζάμπαση Λεμεσού, από την Τρίπολη της Συρίας. Ο Βίκτωρ Ζήνων, μαζί με τ’ αδέλφια του, υπήρξαν οι πρώτοι Κύπριοι ηθοποιοί. Έζησε στην Αθήνα πολλά από τα νεανικά του χρόνια: φοίτησε στο Βαρβάκειο γυμνάσιο και στη συνέχεια στη Νομική σχολή, την οποία ωστόσο εγκατέλειψε χωρίς να πάρει πτυχίο για να αφοσιωθεί στο θέατρο. Εκείνα τα χρόνια, συνδέθηκε στενά με τον ποιητή Ν. Λαπαθιώτη.
Στην αυτοβιογραφία του, ο Λαπαθιώτης αναφέρει ότι γνώρισε τον Βίκτωρα Ζήνωνα στο νομικό φροντιστήριο που διατηρούσε ο αδελφός του, ο Αριστείδης Ζήνων, και ότι αφού συνδέθηκαν φιλικά άρχισαν να παρακολουθούν τα μαθήματα απαγγελίας του Χρηστομάνου. Βέβαια ο Λαπαθιώτης σπάνια προσδιορίζει χρονολογίες στην αφήγησή του, ούτε και τηρεί απολύτως γραμμική σειρά στην εξιστόρηση, ενώ και η έκδοση της αυτοβιογραφίας του δεν έχει επαρκή υπομνηματισμό ώστε να μας επιτρέπει να χρονολογήσουμε τα γεγονότα. Ευτυχώς όμως ο Λαπαθιώτης κάνει εκτενή αναφορά στις παραστάσεις που έδωσε στην Αθήνα η Σάρα Μπερνάρ, τις οποίες Λαπαθιώτης και Ζήνων παρακολούθησαν έχοντας εξασφαλίσει εισιτήρια από τον Χρηστομάνο, και από τις εφημερίδες της εποχής βρίσκουμε ότι οι παραστάσεις αυτές έγιναν τον Νοέμβριο του 1908. Τότε ο Ζήνων ήταν ήδη στενός φίλος του Λαπαθιώτη· μάλιστα, σε άλλο σημείο της αυτοβιογραφίας, ο Λαπαθιώτης κάνει λόγο για ένα μπιλιετάκι που είχε γράψει στην Σάρα Μπερνάρ αλλά δεν μπόρεσε να της το δώσει, και που το φύλαξε ο Ζήνων. Εκτός αυτοβιογραφίας, πρώτη ένδειξη της γνωριμίας τους είναι η παρουσίαση ποιημάτων του Λαπαθιώτη από τον Ζήνωνα στην εφημερίδα Σάλπιγξ της Λεμεσού τον Δεκέμβριο του 1907. Άλλες αναφορές στον Β. Ζήνωνα δεν βρίσκουμε στην αυτοβιογραφία, όμως η φιλία τους είναι βέβαιο ότι συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια.
Στο σημερινό σημείωμα θα παρουσιάσουμε την πρώτη επιστολή του Ζήνωνος, που έχει και το μεγαλύτερο φιλολογικό ενδιαφέρον, μιας και μας δίνει ενδείξεις για αθησαύριστα ποιήματα του Λαπαθιώτη. (Ευχαριστίες οφείλω στον Λευτέρη Παπαλεοντίου που έθεσε υπόψη μου τις επιστολές και μου έδωσε πολλές πληροφορίες για τον Β. Ζήνωνος). Η επιστολή γράφτηκε από τη Λεμεσό. Ως φοιτητής ο Ζήνων θα επισκεπτόταν στις διακοπές του πανεπιστημίου τη γενέτειρά του, και τότε μόνο θα υπήρχε ανάγκη για αλληλογραφία με τον Λαπαθιώτη, αφού όταν βρίσκονταν και οι δυο στην Αθήνα έκαναν ταχτική παρέα.
Η επιστολή δεν έχει ημερομηνία, αλλά πρέπει να γράφτηκε δυο-τρεις μέρες μετά τις 14/27.8.1910, μια και ο Ζήνων γράφει ότι εσωκλείει απόκομμα της εβδομαδιαίας εφημερίδας Αλήθεια με την πρώτη συνέχεια της μετάφρασης του διηγήματος του Oscar Wilde «Ο μικρός βασιλιάς» (από τη γαλλική μετάφραση της συλλογής, με τίτλο La maison des grenades, 1902), η οποία δημοσιεύτηκε στις 27.8.1910 (με το νέο ημερολόγιο που ίσχυε στην Κύπρο), ενώ προαναγγέλλει τη δημοσίευση της επόμενης εβδομάδας. Έχω εκσυγχρονίσει την ορθογραφία.
Χρυσούλη μου
χι, χι, χι (λυγμοί)
Με γέλιο άρχιζες το γράμμα σου κι εγώ με κλάμα αρχίζω το δικό μου· κλαίω από ζήλεια για όσα μου γράφεις πως κάνεις, κλαίω από λύπη για όσα ποθώ και δεν μπορώ να κάνω, κλαίω από λύσσα γιατί βρίσκομαι δεμένος δω πέρα σ’ εποχή που εσύ εκστρατεύεις τροπαιοφόρος κατακτητής στο επίνειον των Αθηνών. Έτσι λοιπόν ο κακομοίρης ο Πειραιάς; κι εγώ που δεν τον εχώνευα καθόλου πριν! μα πού να ξέρω ο δυστυχισμένος! Την Καστέλα όμως πάντα την αγαπούσα δεν μπορεί να ’χει παράπονο από μένα, την εύρισκα πάλι τόσο όμορφη χωρίς να ξέρω ακόμα πως μπορούσε να δίνει άσυλο στας εκλεκτάς μας υπάρξεις. Γιατί όμως δε μου γράφεις κι ονόματα Ναπολέων μου; Ποια είναι η πλούσια εκείνη κόρη που θέλει να κλέψει την άλλη; ποιο είναι το επίθετο του Αιμιλίου σου; ποιο είναι το παιδάκι της Καστέλας; γράψε μού τα να με χαρείς ξανθή μου Αραπίτσα! ώστε για τον Αιμίλιο και για το ναυάγιό σας είχες γράψει τελευταία στον «Παρνασσό» το «Θυμάσαι που γλιστρήσαμε μονάχοι σε μια βάρκα κι έσπρωχνα τα βαριά κουπιά, κι εκράτεις το τιμόνι;» Πολλὴν δόσιν αλτρουισμού θέλεις να επιδείξεις φαίνεται, προσκαλώντας με να το σκάσω και να ξανάρθω κοντά σας, ενώ δυὸ γραμμὲς πρωτύτερα μου γράφεις πως επαρατήρησες ότι, όταν λείπω οι ερωτοδουλειές σου όλες πάνε καλά, ενώ μόλις γυρίσω θαλασσώνονται.
Αλλά κι αυτό να μην ήταν, φαίνεται χρυσέ μου πως την φορά αυτή δε θα μπορέσω να το σκάσω τόσο γρήγορα, κι αυτό ήταν που μ’ απελπίζει περισσότερο. Αν μ’ έβλεπες πώς έγινα δε θα μ’ εγνώριζες· γουρούνι κυριολεκτικώς από το πάχος· τι θέλεις να σου κάνω, φαΐ και ύπνο, ύπνο και φαΐ, κάπου κάπου γράφω κανένα χρονογράφημα στην «Αλήθεια» σε φρικτή καθαρεύουσα σαν αυτό που σου στέλνω να διαβάσεις αν έχεις τέτοια αυταπάρνηση, ή καμιά κριτική για βιβλία νιόβγαλτα. Υπάρχουν και κάτι όμορφα επεισόδια στο μπάνιο που κάνω θαλάσσια λουτρά (φαντάσου ότι έμαθα να κολυμπώ) αλλά αυτά για να σ’ τα γράψω πρέπει να βεβαιώσεις πρώτα πως δεν παραβιάζεται από τη μαμά σου το απόρρητον των επιστολών μου.
Σου στέλνω χωριστά και μιαν «Αλήθεια» εις την οποίαν άρχισα να μεταφράζω σ’ επιφυλλίδα το «Jeune roi» του Wilde, από την Maison des Grenades, θα σου στείλω αργότερα όταν εκδοθούν και τ’ άλλα φύλλα. Αν δε βαριέσαι διάβασ’ τα και γράψε μου αν είναι καλά μεταφρασμένα. Στο ερχόμενο φύλλο της Αλήθειας εκτός των μεταφράσεων δημοσιεύω και μια σύντομη βιογραφία περί Wilde και μέσα σ’ αυτήν αναφέρω κι εσένα. Βλέπεις αγωνίζομαι κι εγώ οσάκις μπορώ για το θρίαμβο της Ιδέας. Εσύ με έργα εκεί πέρα κι εγώ με λόγια εδώ κάτω.
Έχω πολλά πράγματα αληθινά περίεργα να σου γράψω μα πρέπει πρώτα να με βεβαιώσεις για κείνο που σου είπα, πως δεν υπάρχει δηλ. κίνδυνος να τα ιδεί η μαμά σου. Ξέρεις τι φούρκα μ’ έπιασε όταν, γυρίζοντας την τρίτη σελίδα της επιστολής σου, ύστερ’ από τη φράση «και τώρα άκουσε και κάτι τρομερό προ-» δε βρήκα παρά άσπρο χαρτί και ούτε τρομερό ούτ’ υπογραφή ούτε τίποτα; γιατί το ’κανες αυτό; για ν’ αποφύγεις να υπογράψεις μια τόσο σκανδαλώδη επιστολή; Τέρας! Ε τέρας! Χαιρετισμούς στη χρυσή σου μαμά.
γράψε μου γρήγορα να χαρείς.
σε φιλώ αθεμίτως
Βίκτωρας
[εδώ συνεχίζει να γράφει στο πλάι]
Έτσι λοιπόν με την καρδιά της Λώρας; δόξασοι ο Θεός που τ’ απεφάσισες· ήταν καιρός πια να κατακτήσεις και τη σκηνή για να σκάσει μια ώρα αρχύτερα ο βλακοτσοκόπουλος απ’ το κακό του. Σου εύχομαι κάθε θρίαμβο!
[τώρα γυρνά στο πάνω μέρος της πρώτης σελίδας]
Υ.Γ. πες σε παρακαλώ του Έχτωρα Άδωνι να μου στείλει όσα τεύχη της Ανεμώνης εβγήκαν από το[ν] καιρό που έφυγα. Τι διάβολο! Έτσι ξεχνούν τους συναγωνιστάς που αναγκάστηκαν να εξοριστούν εξαιτίας τους; Β.
Δεν ξέρω αν έχει αφήσει αρχείο ο Β. Ζήνων και αν σώζεται εκεί η επιστολή του Λαπαθιώτη, πάντως μπορούμε να μαντέψουμε το περιεχόμενό της· ασφαλώς θα αφηγείται κάποιαν ερωτική περιπέτεια στην Καστέλα. Φιλολογικό ενδιαφέρον έχουν τα υστερογραφικά της επιστολής. Από την εγγραφή στο πλάι της σελίδας, εικάζω ότι ο Λαπαθιώτης έγραφε στον Ζήνωνα ότι είχε αρχίσει να γράφει θεατρικό έργο με τίτλο «Η καρδιά της Λώρας». Να θυμηθούμε ότι όταν οι δυο τους φοιτούσαν στο φροντιστήριο απαγγελίας του Χρηστομάνου, είχαν παίξει το (χαμένο πια) μονόπρακτο του Λαπαθιώτη «Απ’ τα μεσάνυχτα ως τα γλυκοχαράματα». Θυμίζω επίσης ότι το 1925 ο Λαπαθιώτης δημοσίεψε στο Μπουκέτο το διήγημα «Η καρδιά της Δώρας», ίσως όμως πρόκειται για σύμπτωση. Ο Ζήνων λοιπόν ελπίζει ότι η επιτυχία του Λαπαθιώτη θα κάνει τον Τσοκόπουλο να ζηλέψει· είναι νωπές οι επιθέσεις του (επιφανούς θεατρικού συγγραφέα και δημοσιογράφου) Γ. Τσοκόπουλου από τις στήλες της Εστίας εναντίον των «οσκαρουαϊλδιστών» της Ανεμώνης.
Ακριβώς το υστερόγραφο αναφέρεται στην Ανεμώνη. Ο Ζήνων είχε συνεργαστεί σε όλα τα τεύχη πλην του τελευταίου: στο 1ο τεύχος με ένα σύντομο πεζογράφημα, στο 2ο τεύχος με το (αθώο) ποίημα «Ο θάνατος της ορφανής», αφιερωμένο στον Λέαντρο Παλαμά, ενώ στο «αμαρτωλό» τ. 3-4 συμμετείχε με ένα ποίημα με τίτλο Chansonette [Τραγουδάκι], αφιερωμένο «Στον γλυκό μου φίλο Κ.Α.», ερωτικό, προς ένα «ξανθό αγόρι». Μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε το τεύχος (και ιδίως το ποίημα «Κι έπινα μέσ’ απ’ τα χείλια σου» του Λαπαθιώτη με τους περίφημους κόκκινους μπερντέδες), η Ανεμώνη έβγαλε ένα ακόμα τεύχος (τον Ιούλιο του 1910), το τελευταίο της, που πάντως δεν ήταν «ακόμα πιο τολμηρό» όπως θυμάται στην αυτοβιογραφία του ο Λαπαθιώτης.
Η φράση του Ζήνωνος ότι «αναγκάστηκε να εξοριστεί» μπορεί να σημαίνει ότι μετά το σκάνδαλο της Ανεμώνης οι οικείοι του τον κάλεσαν εσπευσμένα στην Κύπρο, μπορεί όμως να είναι και χαριτολόγημα. Ο Έχτωρας Άδωνις (έτσι υπέγραφε, προφανώς ψευδώνυμο) ήταν μέλος της πενταμελούς συντακτικής επιτροπής του περιοδικού.
Και θα κλείσω με αυτό που υπαινίχθηκα πιο πάνω, το αθησαύριστο λαπαθιωτικό ποίημα που μας φανερώθηκε χάρη στην επιστολή. Πράγματι, αναδιφώντας τα φύλλα του περιοδικού Εικονογραφημένος Παρνασσός βρίσκουμε, στο πρώτο έτος του περιοδικού, στο τεύχος 15, δυο ποιήματα με τον γενικό τίτλο «Τραγούδια τόσα δα».
Το πρώτο από αυτά, με τίτλο La Plainte du rossignol [Το παράπονο του αηδονιού] είναι το ήδη γνωστό μας και καταγραμμένο «Αηδόνι» (Έχω έν’ αηδόνι στο κλουβί…), που έτσι αποκτά χρονολογία πρώτης δημοσίευσης, ενώ το άλλο, αθησαύριστο ίσαμε σήμερα, είναι το εξής:
Songes d’antan
Θυμάσαι τις θολές νυχτιές
-τα μαύρα μεσονύχτια-
που σ’ έσερνα στου Πόθου μου
τα ολόγλυκα τα δίχτυα,
Και, σα στοιχειά, πλανιόμαστε
στα σκοτεινά τα πάρκα;…
…Θυμάσαι που γλιστρήσαμε
μια νύχτα, σε μια βάρκα,
κι ώρες επολεμούσαμε
ως την αυγούλα, μόνοι,
να σπρώχνω τα βαριά κουπιά,
να στρίβεις το τιμόνι;
…Θυμάσαι που τραβούσαμε
μακριά, στον κάμπο, μίλια,
και παπαρούνες κόβαμε,
θυμάρια, χαμομήλια…
Κι ύστερα αργά -στο γυρισμό-
σαν ίσκιοι, αγάλι-αγάλια
βουβοί κι οι δυο, στολίζαμε
της σάλας τ’ ανθογυάλια;
…Όλα περνάνε, Αγάπη μου,
όλα περνάν -και πάμε
στο χώμα, αναστενάζοντας
«Θυμάσαι» και «Θυμάμαι»…
Αξίζει να σημειωθεί ότι τον τίτλο Songes d’antan [Αλλοτινά όνειρα] τον είχε χρησιμοποιήσει ήδη ο Λαπαθιώτης ως τίτλο ενός πεζογραφήματός του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελλάς το 1909 (Τώρα στη συλλογή διηγημάτων «Τα μαραμένα μάτια και άλλες ιστορίες» που κυκλοφόρησε, σε δική μου επιμέλεια, πέρυσι από τις εκδόσεις Ερατώ). Πιο σημαντικό είναι ότι το ποίημα είναι μεν αθησαύριστο αλλά υπάρχει στο αρχείο Λαπαθιώτη στο ΕΛΙΑ, απαράλλαχτο όπως στη δημοσίευση, με χρονολογική ένδειξη Μάρτιος 1909. Άλλωστε, και το «Αηδόνι» υπάρχει στο αρχείο, με χρονολογική ένδειξη 24.4.1909. Ο Λαπαθιώτης έχει και άλλες δημοσιεύσεις στο περιοδικό Εικονογραφημένος Παρνασσός που δεν έχουν βιβλιογραφηθεί.
Πάντως, αφού το ποίημα ήταν ήδη γραμμένο από το 1909, δεν στέκει η εικασία, που διατυπώνει ο Βίκτωρ Ζήνων στην επιστολή, ότι γράφτηκε με την ευκαιρία της ερωτικής περιπέτειας της Καστέλας. Όμως και οι επόμενες επιστολές προς Λαπαθιώτη έχουν φιλολογικό ενδιαφέρον, αλλά θα τις δούμε σε επόμενο άρθρο.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Allu Fun Marx said
Kαλημέρα
Δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι το λογοτεχνικό του έργο, πιστεύω όμως είναι ιδιαιτέρως αξιόλογη προσωπικότητα.
Με την ευκαιρία θυμήθηκα και το άρθρο σου στην Αυγή για την επιστολή που έστειλε ο Ν.Λ στον Ριζοσπάστη: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=498634
cronopiusa said
Τη λαμπερήν εζώστηκα,
Φλόγα ποδιά,
Κι είμαι μαζί σας άφραστα, –
Παιδιά, — Παιδιά!
Κάπου περνάει μια φωνή, ο ποιητής του σκιόφωτος σκουντουφλάει, μαζεύει ένα πεινασμένο γατάκι, αναπολεί την Σαλώμη
Sarah Bernhardt
καλή σας μέρα
ευχαριστούμε κύριε Σαραντάκο, είστε ένα αποκούμπι ομορφιάς
όταν γύρω μας τα πάντα σκιάζονται απ την φαιά σκόνη της φοβέρας
ψιθυρίζετε
Μη σκορπάς στάχτη στα μαλλιά, μη σ’ ανταριάζουν οι λυγμοί
Τα ρόδα βάνε, γιορτερά…
κι ομορφαίνει η πλάση
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ said
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
spiral architect said
Καλημέρα. 🙂
Διάχυτη ερωτικά ανάρτηση η σημερινή.
Σονέτο του γλυκού παραπόνου
Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.
(Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα)
Σαν χθες πριν από 24 χρόνια πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης. 😦
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια και για τα ποιήματα, κείμενα και βιντεάκια!
Και ένα δικό του για τα γενέθλια:
cronopiusa said
Λυπήσου…
Λυπήσου ἐκείνους ποὺ πονοῦν,
βουβὰ κι ἀνώφελα, γιὰ κάτι,
καὶ παίρνουν, γιὰ νὰ λησμονοῦν,
τῆς ζωῆς κάποιο ἄθλιο μονοπάτι…
Λυπήσου αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χαθεῖ,
μὲς στὴν θλιμμένη ὕπαρξή μας,
κι ἔγιναν αἴνιγμα βαθύ,
μιὰ καὶ δὲν εἶναι μεταξύ μας…
Κι αὐτόν, κι αὐτὸν ποὺ ἀναπολεῖ
τὰ περασμένα του λυπήσου:
μὰ ὅμως, ἀκόμα πιὸ πολύ,
τὶς ὦρες τῆς βαθειᾶς σιωπῆς σου,
λυπήσου αὐτούς, πού, μιὰ φορά,
μὲ φτερὰ ζοῦσαν, καὶ τὰ χάνουν,
καὶ δὲν τοὺς μένει ἄλλη χαρά,
παρὰ ἡ χαρὰ πὼς θὰ πεθάνουν…
πηγή: Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ποιήματα
cronopiusa said
Στὸ νυχτερινὸ κέντρο
Τώρα ποὺ παίζει τὸ βιολὶ κι ἔχουμε πιεῖ τόσο πολύ,
ποὺ μ᾿ ἕναν ἔρωτα τρελὸ σὰ νά ῾μαστε δεμένοι,
σ᾿ ἕνα συντρόφεμα ζεστό, βᾶνε ξανὰ νὰ ζαλιστῶ,
μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό σου νὰ κλειστῶ. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ μένει.
Γιατὶ ἂν λείψει τὸ κρασὶ κι φύγεις ἄξαφνα κι ἐσὺ
καὶ βουβαθεῖ καὶ τὸ βιολὶ μὲ τὸ γλυκὸ βραχνᾶ του,
μεσ᾿ στῆς καρδιᾶς μου τὸ κενό, μεγάλο σὰ τὸν οὐρανό,
θ᾿ ἀκούσω πάλι τὸ βραχνὸ τραγούδι τοῦ θανάτου…
πηγή: Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ποιήματα
Βαγγελης said
Καλημέρα και μπράβο!
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτές οι «μικροφιλολογικές» σπουδές στον Λαπαθιώτη, είναι απαραίτητες, ιδιαίτερα όταν αναφέρονται σε άγνωστο μέρος του έργου του, ποιητικού και πεζού, προκειμένου να ερευνηθεί περισσότερο και να διαλευκανθεί η πιο παρεξηγημένη περίπτωση (κι ένας από τους ανοιχτούς λογαριασμούς) της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Ο Λαπαθιώτης, όντας έφηβος και νεαρός, παραθέριζε κάποια καλοκαίρια στο Παλαιό Φάληρο, όπου η οικογένειά του είχε ιδιόκτητο σπίτι, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται κάποιες ερωτικές περιπέτειες του εκεί γύρω, γεμάτες συναίσθημα και ρομαντισμό. Έτσι, εκτός από την περίπτωση του Εμμανουήλ Κορτέση στην Αθήνα, περίπου το ίδιο διάστημα, έχουμε και την ανώνυμη στην Καστέλλα.
Θα το επαναλάβω, με τον κίνδυνο να γίνω βαρετός: ο Ν. Λ. μάς επιφυλλάσσει εκπλήξεις που ανατρέπουν πολλά από τα μέχρι τώρα γνωστά γι’ αυτόν, αλλά ακόμη και για τα μέχρι τώρα γνωστά δεδομένα της λογοτεχνίας μας.
Ας συνεισφέρω κι εγώ στον εορτασμό των γενεθλίων του ποιητή, 124 χρόνια μετά, αλλά και 68 χρόνια από τον θάνατό του, 3 αθησαύριστα ερωτικά ποιήματα, της ίδιας περιόδου, από το μικρό σε έκταση σημαντικό όμως σε περιεχόμενο τμήμα αρχείου του λογοτέχνη στο Ε.Λ.Ι.Α.
ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ
Στην αγάπη ενός παιδιού
Όλα μου τα δίνω,
Στην αγάπη ενός παιδιού
Που είναι σαν το κρίνο.
Κι έχει μάτια καστανά
Που ‘χουνε οι αγγέλοι
Κι έχει μάτια καστανά
Και γλυκά σα μέλι.
Και χειλάκια ολότρεμα,
Σαν μια πεταλούδα,
Και χειλάκια ολότρεμα
που ‘ναι σα βελούδα.
Και χεράκι ολόθερμο,
Σα σβησμένο αγέρι,
Που γλυκά τον πόθο μου
Να λιγώνει ξέρει…
Και κορμάκι ολόλαμπρο,
Σαν αχνό φεγγάρι
Και λαιμάκι ολόλευκο
Σα μαργαριτάρι.
Άνθισε όλη μου η ψυχή
Κι έγινε για κείνο
Ένα κατακόκκινο
Πονεμένο κρίνο.
Το ποθώ καθώς ποθούν
Τ’ αηδονάκια γύρα,
το ποθώ καθώς ποθούν
η δροσιά τα μύρα!
Το διψώ καθώς διψούν
Για το φιλί τα χείλη
Και τα νυχτολούλουδα
Το θαμπό το δείλι.
Φέγγουν τα ματάκια του
Στη νυχτιά μου μόνα,
Σα γλυκά τριαντάφυλλα
Σα διπλή ανεμώνα.
Κι είναι τα χειλάκια του
Τόσο μελωμένα
Και χρυσό ροδόσταμο
Στάζουνε για μένα
Μες στο δισκοπότηρο
Το δροσάτο εκείνο
Τη γλυκιά μετάληψη
Των χειλιών του πίνω.
11-6-1908
ΑΣ ΕΙΧΑ ΤΟ ΚΟΡΜΑΚΙ ΣΟΥ
Ας είχα το κορμάκι σου
Μονάχα για μιαν ώρα,
Κι ύστερα πια τι μ’ έμελλε;
Ας έπιανε μια μπόρα
Κι ας άστραφτε κι ας έπνιγε
Σαν καυτερό ποτάμι
Λιβάδια, κάμπους, λαγκαδιές…
Στάχτη όλα να τα κάμει.
Φωτιά τον κόσμο ας άναβε
Κι ας έκαιγε… Μονάχα
Τ’ ολόγλυκο κορμάκι σου
Για μια στιγμούλα να ‘χα!
7-3-1909
ΤΗ ΝΥΧΤΑ, ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ,
Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα
Στο σπίτι σου ήρθα απ’ όξω,
Τη μαύρη τη λαχτάρα μου
Απ’ την καρδιά να διώξω.
Κι ήταν κλειστή η οξώπορτα
Κι ήταν κλειστή για μένα
Και τα παραθυρόφυλλα
Διπλομανταλωμένα…
Δεν άφησα απ’ τα μάτια μου
Κλάμα θολό να τρέξει
Και τ’ άλαλα τα χείλη μου
Δεν είπανε ούτε λέξη…
Και δεν παραπονέθηκα
Κι αν ένιωσα και κάποια
Πικράδα, χαμογέλασα
Και την ξεροκατάπια…
Και πίσω πάλε τράβηξα
Βαριά και αποσταμένα.
Κι ήταν κλειστή η οξώπορτα,
Κι ήταν κλειστή για μένα.
8-9-1909
Εύχομαι καλή συνέχεια στις λαπαθιωτικές σας έρευνες!
Γς said
8:
Πάει και τελείωσε. Δεν είμαι νορμάλ.
Αφού μόνο σαν κλινικές περιπτώσεις μπορώ να δω τους στίχους αυτούς.
Σε αντίθεση με τόσους άλλους νορμάλ που τα θεωρούν ποίηση.
Φαίνεται ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις ορμόνες μας.
Θεωρούμε όμορφο κάτι που συμβαδίζει με τη δράση τους. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση κάθε αναφορά στη σεξουαλική πράξη δεν είναι ποίηση αλλά πορνογραφία.
Δεν είμαι «ομοφοβικός» αλλά πώς να το κάνουμε;
Δεν μπορώ να ακούω τον Χριστιανόπουλο να μιλάει για έρωτα και αντρικά κορμάκια.
Ενώ εγώ ο παλιόγερος πετάω το σκούφο μου για παρέα με κρασάκι και κουβεντούλα για κοριτσάκια.
Βαγγελης said
9:
Καλά, αν δεν ξέρατε ότι ο Λαπαθιώτης δεν πετούσε την σκούφια του για τα κοριτσάκια, θα σας άρεσαν τα ποιήματα;
Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα, που λένε!
Γς said
9:
Α ναι ξέχασα να προσθέσω και το κατάλληλο ρατσιστικό:
Ξέρετε έχω και ένα σωρό φίλους που είναι (*)
(*) μαύροι, εβραίοι, φασίστες, ομοφυλόφιλοι, κλπ
Γς said
10:
Ναι, αλλά άμα το ξέρεις, οι ορμόνες που λέγαμε, οι νευροδιαβιβαστές, όλος ο φαύλος κύκλος…
Αστα να πάνε. Θέλει πολύ προπόνηση για να υποκρίνεσαι ότι σου αρέσουν.
Κορνήλιος said
τὸ «Βίκτωρα Ζήνωνος» εἶναι κἄπως περίεργο. Βέβαια τὸ ἐπώνυμο Ζήνων, ἐφ’ὅσον εἶναι ἐπώνυμο δὲν μπορεῖ νὰ ἐκδημοτικιστῇ χωρὶς τὴν θέλησι τοῦ φέροντος καὶ τὶς ἀπαιτούμενες νομικὲς διαδικασίες. ἄλλὰ μήπως καὶ μὲ τὸ ὄνομα δὲν συμβαίνει αὐτό; ἦταν γραμμένος Βίκτωρ ἢ Βίκτωρας; θέλω νὰ πῶ ὅτι συνεπέστερο μοῦ φαίνεται τὸ «Βίκτωρος Ζήνωνος» ἢ τὸ «Βίκτωρα Ζήνωνα».
κατὰ τἆλλα πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἀνάρτησι.
Ηλεφούφουτος said
Για άλλη μια φορά άξιος συγχαρητηρίων ο Νικοδεσπότης!
Αναμένομεν τα επόμενα.
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
13: Ασφαλώς είναι άβολο. Ο ίδιος ήταν γραμμένος επισήμως Ζήνων, αλλά πολύ συχνά βρίσκεται γραμμένος είτε Ζήνωνος είτε Ζήνωνας. Και όπως βλέπεις και στην επιστολή, υπογράφει Βίκτωρας.
12: Δηλαδή, όταν ακούσεις αυτό:
θα σου αρέσει, κι όταν μάθεις ότι έχει ακροστιχίδα και γράφτηκε για τον Κώστα Γκίκα, θα ξενερώσεις;
bernardina said
Η αντίδραση του Γουσού μού θυμίζει αντίστοιχη μιας γνωστής μου –ανοιχτόμυαλης και προοδευτικής, παραδόξως- όταν πληροφορήθηκε ότι αυτό το υπέροχο τραγούδι/ποίημα δεν αφορά διάλογο ανάμεσα σε γυναίκα και άντρα… 😦
Νίκο, να ‘σαι καλά (και) γι’ αυτή την ανάρτηση για τον Λαπαθιώτη. 🙂
Ναυτίλος said
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Μάτι δειλό , που σε κοιτάζει
βαθειά, βουβά και σκοτεινά,
κι έτσι πιστά σα να σου τάζει:
Θα σ’ αγαπώ παντοτινά.
Ψηλό, λιγνό, τρελλό για χάδι,
δουλεύει σ’ ένα μαγαζί.
Το πήρα ένα Σαββάτο βράδυ
και κοιμηθήκαμε μαζί.
Αυτό το ποίημα, που δημοσιεύτηκε στα »Νεοελληνικά Γράμματα» το 1938, είναι το τελευταίο που δημοσίευσε ο Λαπαθιώτης με το πραγματικό του όνομα. Η λογοκρισία της μεταξικής δικτατορίας το έκρινε ασελγές και του απαγόρευσε να ξαναδημοσιεύσει. Ο Λαπαθιώτης, όμως, συνέχισε να δημοσιεύει με το ψευδώνυμο Πλάτων Χαρμίδης.
Γς said
15:
Δεν το ήξερα. Αλλά ομολογώ ότι δεν με ενοχλεί. Πάντα μου άρεσε!
Παρεξηγήθηκα! Παρερμηνεύτηκα! Τι άλλο να πω για να κάνω γαργάρα το Σχ.9 !;
Φοβερό το άσμα! Ο Λαπαθιώτης, η Αρβανιτάκη, ο Ξυδάκης. Κι εκείνο το γύρισμα «αχ καρδιά μου» στη μέση του έβδομου στίχου, που αναφέρεις, είναι όλα τα λεφτά.
16:
>Η αντίδραση του Γουσού μού θυμίζει αντίστοιχη μιας γνωστής μου –ανοιχτόμυαλης και προοδευτικής
Διορθώνω επί το καταληπτικότερον:
Η αντίδραση του Γουσού μού θυμίζει αντίστοιχη μιας γνωστής μου –ΕΠΙΣΗΣ ανοιχτόμυαλης και προοδευτικής
cronopiusa said
T᾿ ἁπλὸ παιδὶ ποὺ ἐγὼ ἀγαπῶ…
Τ᾿ ἁπλὸ παιδί, ποὺ ἐγὼ ἀγαπῶ, δὲν ἔζησε στὰ πλούτη,
δὲν ἔχει τρόπους νὰ φερθεῖ καὶ μήτε νὰ ντυθεῖ,
-μά ῾ναι τὸ πιὸ καλὸ παιδί, ποὺ μὲς στὴν πλάση τούτη
μπορεῖ ν᾿ ἀπαντηθεῖ!
Δὲν ξέρει γράμματα πολλά, δὲν κάνει γιὰ σαλόνι,
τὰ ροῦχα του εἶναι τῆς δουλειᾶς, τριμμένα καὶ παλιά,
-μὰ τὸ μεγάλωσε τὸ φῶς, αὐτὸ ποὺ μεγαλώνει
τὰ ξένοιαστα πουλιά…
Κι ἄλλοτε μοῦ ῾τυχε ξανά, -στὸ διάβα κάποιου δρόμου,
νὰ περπατήσω συντροφιὰ μὲ διάφορα παιδιά,
-μ᾿ αὐτό, σεμνὸ καὶ ταπεινό, βαδίζει στὸ πλευρό μου,
σὰ μιὰ μικρὴ καρδιά…
Κι ὅταν τῶν ἄλλων τῶν παιδιῶν τὰ λοῦσα βλέπει πλάι
κι αὐτὸ δὲν ἔχει πιὸ καλὸ κοστούμι νὰ ντυθεῖ,
τότε γυρίζει τὴ ματιά -καὶ μοῦ χαμογελάει,
νὰ παρηγορηθεῖ… ]
πηγή: Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ποιήματα
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Πολύ ωραίο άρθρο, συγχαρητήρια. Ο Λαπαθιώτης είναι απο τους αγαπημένους μου ποιητές, ή μάλλον ο πρώτος αγαπημένος μου ποιητής, όταν στο δημοτικό είχα διαβάσει το ποίημα, Τα καημένα τα πουλάκια, ίσως γιατί πέρναγα πολύ φτωχική ζωή τότε, να ταυτίστηκα με αυτό το ποίημα. Αργότερα στην εφηβία μου, όταν δούλευα σε βιβλιοδετείο, ξανασυνάντησα τον Λαπαθιώτη, όταν φτιάχναμε μια συλλογή του. Εκεί διάβασα και το ποίημα, Τα χλωμά τα κοριτσάκια, (και τα υπόλοιπα φυσικά) και αντιλήφθηκα μια μεγάλη ευαισθησία για το αδύναμο γενικώς. Είναι απο τους ανθρώπους που με επηρέασαν, στο να μην βλέπω την ζωή εγωϊστικά. Τότε ήταν που έμαθα απο τους μεγάλους στην δουλειά οτι ηταν ομοφυλόφιλος, (αυτός ήταν πούστης ρε χαχαχα) αλλα κάτι που είχα γνωριμίες με τέτοια παιδιά, κατι η τότε πρόσφατη μεγάλη επιρροή του Βίλχελμ Ράϊχ επάνω μου, δεν επηρεάστηκα αρνητικά, αντιθέτως άρχισα να κατανοώ γιατι τα περισσότερα ποιήματά του (που τότε πρωτοδιάβασα) είχαν τόσο μεγάλη θλίψη.
Γς – Συγνώμη χωρίς να θέλω να θίξω κάτι, αλλα δεν νομίζω οτι οι ορμόνες παίζουν κάποιο ρόλλο, μάλλον το περιβάλλον που μεγαλώνουμε, η παιδεία που έχουμε, και η αποδοχή ή όχι, της κοινωνικής ηθικής, (ίσως και άλλοι παράγοντες) είναι που επηρεάζουν την εκάστοτε κρίση μας.
Και δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνεται κάποιος αν του αρέσει ένα ποίημα ή όχι. Το πρόβλημα για μένα είναι, αν κάτι που έφτιαξε κάποιος-α μου αρέσει, και όταν μάθω οτι δεν είναι «άντρας» ή «γυναίκα» παύει να μου αρέσει, τότε το πρόβλημα δεν είναι στην όποια αξία του έργου, αλλα σε μένα.
ππαν said
Ε ναι, οι ορμόνες παιζουν ρόλο μόνο στις γυναίκες, ειδικά στις αναγνώστριες της Δημουλίδου
sarant said
17: Αυτό που γράφεις, ότι του απαγορεύτηκε να δημοσιεύει, έχει γραφτεί και ξαναγραφτεί αλλά δεν είναι βέβαιο ότι ισχύει. Ότι έγινε σούσουρο με τη λογοκρισία της δικτατορίας, σαφώς και έγινε. Και πράγματι οι επόμενες δημοσιεύσεις του Λ. έγιναν με το ψευδώνυμο Πλάτων Χαρμίδης, αλλά ήταν σατιρικές μιμήσεις, οπότε εύλογο είναι να έγιναν με ψευδώνυμο (διάφανο, πάντως: όλοι ήξεραν ποιος είναι). Πάντως, αφού πέρασε ένας χρόνος περίπου, ξανάρχισε να δημοσιεύει με το όνομά του, μεταξύ άλλων την αυτοβιογραφία του στο Μπουκέτο το 1940, την (μοναδική) ποιητική του συλλογή το 1939, κτλ.
sarant said
Περισσότερα για το Επεισόδιο:
cronopiusa said
Τίποτ’ άλλο…
Νυχτερινό
Ἕνα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
ποὺ λάμπει μέσ᾿ τὴ νύχτα -τίποτ᾿ ἄλλο.
Μιὰ φωνὴ γρικιέται μέσ᾿ τὸ σάλο
καὶ ποὺ σὲ λίγο παύει -τίποτ᾿ ἄλλο.
Πέρα μακριά, κάποιο στερνὸ σινιάλο
τοῦ καραβιοῦ ποὺ φεύγει -τίποτ᾿ ἄλλο.
Καὶ μόνον ἓν παράπονο μεγάλο
στὰ βάθη τοῦ μυαλοῦ μου. -Τίποτ᾿ ἄλλο.
πηγή: Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ποιήματα
ππαν said
ΠΟλύ ωραίο, Νικοκύρη, κι ο ποιητής και το σημερινό. Αλλά ο Λαπαθιώτης με τον καιρό και τους καιρούς που περνάμε μας τσακίζει..
Βαγγελης said
20:
«και αντιλήφθηκα μια μεγάλη ευαισθησία για το αδύναμο γενικώς.»
Ο Λαπαθιώτης, με αφορμή την απόρριψη ενός γνωστού του που έδινε εξετάσεις για την εισαγωγή του στο υπουργείο Ναυτικών, από μια στημένη επιτροπή που είχε τους δικούς της ευνοούμενους, αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, (α΄έκδοση, σ.96):
«Το περιστατικό αυτό μού ξύπνησε ζωηρά το ιδιαίτερο εκείνο αίσθημα της αγανακτήσεως, που μου δίνει πάντα στη ζωή μου κάθε αντίκρισμα της αδικίας, και μ’ οποιαδήποτε μορφή αυτή παρουσιάζεται – αίσθημα που εξακολουθεί και τώρα απαρομείωτο να με κυβερνάει. Κι όχι με την αδικία που στρέφεται προς το άτομό μου, αλλά προς τους άλλους, τους αδύνατους εκείνους που δεν έχουν προστασία.
Κάνοντας, όσο συντομότερα μπορώ, την ψυχολογική μου ανασκόπηση, ανακαλύπτω πως αυτό το αίσθημα είναι το κυρίαρχο, το μόνιμο, το θεμελιώδες της ζωής μου. Κι ένα φυσικό και συνεπές αισθηματικό του παρακλάδι, η βαθειά, βαθύτατη, ανέκαθεν, αφοσίωση κι αγάπη μου στα ζώα.»
Ας θυμηθούμε και το «Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου»
http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/proletariato.html
tamistas said
Ο έρως είναι των παιδιών το μάθημα όταν βρέχει
και των γερόντων θύμηση η νύχτα όταν κυλά.
Δεν ξέρει φύλο, δε νογά· μόνο πηδά και τρέχει
να σου γκρεμίσει κάθε αρχή που έστησες ψηλά.
Δεν άφησε ατιμώρητο κανένα που φιλά:
και λούμπεν προλετάριους και ηγετικά στελέχη.
Ἀχιλλέας Τζάλλας said
Ὡραῖο κι ἐνδιαφέρον ἄρθρο. Τολμῶ νὰ πῶ, ὅμως, ὅτι φοβᾶμαι πὼς κάνατε μιὰ μικρὴ-μικρὴ παράλειψη…
Καλαχώρας Λεώνικος said
Η Κρονοπιούσα, πρακτικά όπως πάντα. διάλεξε το πιο καλό.
Του Τμίστα @27 το λάτρεψα, ιδίως τον τελευταίο στίχο. Επιτέλους, κάπου πρέπει να υπάρχει δημοκρατία. Έλεγα συχνά γελώντας ότι στ’αποδυτήρια του χειρουργείου μπορείς να δεις τον καθηγητής σου με το σώβρακο και να του πεις: Καλημέρα σας… (μ’ ελαφριά υπόκλιση) ξέρετε το πρόβλημα με το θέμα της διατριβής μου…. Δεν υπάρχει άλλο μέρος που μπορεί ςνα πεις σε κάποιον καλημέρα με υπόκλιση και να μιλήσεις για διατριβές φορώντας σώβρακό, εκτός από τ’ αποδυτήρια του χειρουργείου.
Περί έρωτος: Δεν απασχολεί αν ένα τραγούδι γράφτηκε για ετερόφυλο ή ομόφυλο έρωτα, εφόσον είναι ποιητικά άρτιο (όπως αυτά που παρέθεσε η Κρονο-κλπ). Και αν δεν το λέει άτσαλα, ακόμα κι αν το λέει… είναι δεκτό. Τα προκλητικά μανιφέστα ΔΕΝ είναι ποίηση όμως. Αυτά από την ΕΛΙΑ τα βρίσκω εμετικά και έχει δίκιο ο Γς. Μπορεί να ενδιαφέρει τους αναλυτές κλπ, μπορεί να έχουν δημασία για την ψυχολογική ανάλυση των έργων και της εποχής, μπορεί να έχουν ενδιαφέρον για τη μάχη που έδιναν αυτοί οι άνθρωποι να αποκτήσουν ανθρώπινη υπόσταση, αλλά απαιτείται να είναι ποιητικός λόγος. Κι εκείνη η τριάδα,,, δεν είναι. Δεν κατακρίνω ότι παρατέθηκαν, διότι γλωσσικό blog είναι. Κρίνω τα ποιήματα.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ, ΚΑΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑ ΌΤΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΌ ΤΙς ΦΩΝΗΤΙΚΈΣ ΤΗΣ ΧΟΡΔΕΣ. Στην Κων/πολη άκουσα να τραγουδάει (κασέτα) και οι άνθρωποι δεν ήξεραν γρυ ελληνικά. Αυτή δεν είναι τραγουδίστρια. Δεν είναι αηδόνι, Είναι ένα υπέροχο δώρο στην Ελλάδα από το Θεό. «Πάρ’ τε μου την ψυχή…» τα είπα!
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Oι ορμόνες απ΄οτι φαίνεται, σε ορισμένους ανθρώπους επηρεάζουν και το οπτικό νεύρο, με αποτέλεσμα να βλέπουν και να διαβάζουν επιλεκτικά κάποιες λέξεις σε μια πρόταση, και να μην βλέπουν επιλεκτικά πάλι, κάποιες άλλες, π.χ …….γυναίκες, προφανώς υπάρχουν και άνδρες, βλέπουν μόνο την λέξη γυναίκες, με αποτέλεσμα να τους δημιουργούνται εμμονές. Η επιστήμη δεν έχει βρεί εξήγηση γι΄αυτο το πρόβλημα, αλλα η λαϊκή σοφία το έχει λύσει προ πολλού με το, ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΜΥΓΑ ΜΥΓΙΑΖΕΤΑΙ.
Γιωργος Αλεβιζόπουλος said
Σαραντάκο πολύ ωραία, ο μέγιστος Λαπαθιώτης κάποια στιγμή πρέπει να πάρει τη θέση που του αξίζει στη λογοτεχνία μας. Κι ένα ποίημα του από τα «τρία μου σονέττα σε τραχύ ρυθμόν» (Maya, Karma, Nirvana), που δημοσιεύτηκαν στην «Ποικίλη Στοά»
ΜΑΥΑ
«ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ
ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι – πλὴν ἐμοῦ».
Άφιλος κι’ αδύναμος πάντα προς ένα κάτι
Άυλο, κι’ ανορμήνευτο, κι’ απ’ όλα πλιό καλό,
Στρατοκόπε θλίβερε κι’ αποσπερνέ Διαβάτη
Σ’του ονείρου το ξεφάντωμα συμπότη σε καλώ.
Σ’ ακαρτέρα η μάννα σου όλη νύχτα στρατολάτη
Και σ’ απάντεχε, ω Καλέ, η Καλή σου ’στο γυαλό,
Μα στυλώθη αγνάντια σου η γιορτή και το παλάτι
Που όποιος έμπη μιάν, εκεί, δε ματαβγαίνει πλιό…
Άκαρδος κι’ Απαρνητής των όλων ως τα τέλη,
Κρούσε τα’ αχνά κύμβαλα κι’ αλάλλαξε ως το δώμα,
Κι’ άμποτε η Στρίγγλα η Χίμαιρα, κερνώντας το υδρομέλι,
Λαγγεμένη σ’ αρωτά μήνα διψάς ακόμα,
Να λες το ναι, το ναι, κι’ ακόμα ναι, και πάντα ναι,
Στρατοκόπε θλίβερε, Διαβάτη αποσπερνέ…
Δόκτορας Γεώργιος ο Βούς.
Γς said
30:
>Oι ορμόνες […] επηρεάζουν και το οπτικό νεύρο, με αποτέλεσμα να […] μη βλέπουν επιλεκτικά […] π.χ …….γυναίκες.
Μη το γελάς. Και μην αστειεύεσαι με τις μύγες. Μια ζωή μύγες μελετούσα. Δροσόφυλλες.
Ξέρεις ότι μπορούν να προκαλέσουν οι ορμόνες ‘επιλεκτική όραση’ στις μύγες; .
Λοιπόν οι μύγες αυτές άπαξ και φάνε χυλόπιτα το ρίχνουν στο αλκοόλ και δεν θέλουν πια να δουν γυναίκα. Η επιστήμη όμως, όσο κι αν λες ότι έχει σηκώσει τα χέρια, βρήκε ότι υπεύθυνο γι αυτήν την συμπεριφορά είναι ένα πεπτίδιο. Το νευροπεπτίδιο F:
Sexual Deprivation Increases Ethanol Intake in Drosophila.
🙂
cronopiusa said
Ναπολέων Λαπαθιώτης Κλεῖσε τὰ παράθυρα
ΛΑΜΠΡΟΣ said
26 – Δεν έχω διαβάσει την αυτοβιογραφία του, (γενικώς τις αποστρέφομαι, μου αρκούν οι γενικές πληροφορίες για κάποιον επιφανή) και δεν γνώριζα αυτό το περιστατικό. Εγώ γύρω στα εικοσιπέντε μου, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα οτι προερχόταν απο την τρομακτική καταπίεση που αισθανόταν απο την κοινωνική ηθική, (και τώρα δεν είναι και πολύ καλύτερα τα πράγματα στην ορθόδοξη Ελλάδα) και το αίσθημα του εντελώς ανυπεράσπιστου ανθρώπου, που του προκαλούσε. Τότε τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο, για σκέψου έναν άνδρα να γράφει εκείνη την εποχή για τον έρωτα, χωρίς να αναφέρει την γυναίκα, πόσο καταπιεσμένα συναισθήματα είχε, πόσο έπρεπε να τα κρύβει.
Μυστικό
Είναι ψυχές πλασμένες απο μάρμαρο
κι άλλες απο χαμόγελο, είτε πόνο.
Είναι και μια πλασμένη απο τριαντάφυλα,
όμως εκείνη δεν τη φανερώνω.
Πόσο η καρδιά μου θά τρεμε αν την έλεγα!
Βάνω μια κλειδαριά γερή στο στόμα!
Τόσοι σοφοί που βρίσκονται τριγύρω μου
και δεν την μάντεψε κανείς ακόμα;
Είναι ψυχές πλασμένες απο κρύσταλλο
κι άλλες ψυχές με κλάματα έχουν γίνει.
Είναι και μιά πλασμένη απο ροδόσταμο
μα δε θα σας τη πώ ποτέ μου κείνη.
Όρκο έβαλα να μη τη πώ, ώς το τάφο μου,
μα πάλι….ποιός ξέρει……καμμιαν ώρα…
Κάτι μου καίει τα χείλη μου! Καλύτερα
να κλείσω το τραγούδι μ΄ απο τώρα.
Τα «στρατευμένα» ποιήματα, δεν ήταν φόρτε του, δεν του πήγαινε η σκληράδα.
Γς said
σσσσ! δροσόφιλες
gpointofview said
#18
Εγώ όμως Γουσού, οταν πληροφορήθηκα πωςτο Angie γράφτηκε για τον…Μπάουι
σταμάτησα να καμακώνω μ’ αυτό το τραγούδι. αρα είμαι λιγότερο νορμάλ από σένα.
sarant said
Eυχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
36: Να κάτι ακόμα που δεν ήξερα (δεν εννοώ το ότι σταμάτησες να το χρησιμοποιείς)
31: Ναι, όλην εκείνη τη δεκαετία ο Λαπαθιώτης γράφει κάμποσα «τραχιά» ποιήματα -αν και πολλά της εποχής εκείνης λανθάνουν.
29: Σε τι θα διέφερε η Οξώπορτα (το τρίτο της… εμετικής τριάδας) αν είχε γραφτεί για κορίτσι, δεν μπορώ να το διακρίνω.
28: Και δυσεξήγητην.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
32 – Αν το λέει η επιστήμη τι να πώ, εγώ άλλωστε σπίτια φτιάχνω (πλέον έφτιαχνα). Με τις μύγες δεν αστειεύθηκα ποτέ, και ανέβηκαν στην εκτίμησή μου, όταν είδα ένα ντοκυμαντέρ με τις εκπληκτικές ιδιότητες που έχει. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με τους κολλημένους.
Μιάς και έχεις σπουδάσει τις δροσόφυλλες, ξέρεις πώς μπορείς να τις σκοτώσεις με τα δάχτυλα? Το είχα δεί στο ντοκυμαντέρ, και όταν το δοκίμασα δεν το πίστευα οτι πέτυχε.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Φύλλα της δροσιάς οι δροσόφιλες.
Γς said
36:
Ωρες είναι να μου πεις πως ο Jagger τον Bowie..αλλά ψαράς δεν είσαι; Αρχιψεύταρος!
Δεν ήταν για την πρώην του Bowie; Καλά ξέρω είναι για την ηρωίνη. Γλυκό τραγούδι για την Ανγκελα λα-ντους, που το CDU το είχε ψωμοτύρι στις περασμένες εκλογές.
Γς said
39, 35 Δροσο-φιλες
Γς said
38:
Ναι τις πιάνεις και με τα δυο σου χέρια απο το λαιμό και τις καρυδώνεις!
Οχι δεν ξέρω,
gryphon said
36
Kαλά για τους Στοουνς εχω διαβασει τά μυρια οσα που τά περισσοτερα μοιαζουν να ειναι απο ανθρωπους κακεντρεχείς η απλους κουτσομποληδες που ποτε δέν τους αρεσε πραγματικα η μουσικη τους και επικεντρωνονται στα της προσωπικης ζωης κλπ.
Πολλα ειναι παραμυθια μαλλον αλλα μπορει να ειναι και αληθεια.Δεν εχει σημασια παντως γιατι υπηρξαν παντα αληθινοι μεσα στα τραγουδια τους.Εγω για το Αντζι εχω ακουσει οτι γραφτηκε για τήν τοτε γυναικα του Μπαουι που ειχε αυτο το ονομα οχι για τον ιδιο τον Μπαουι.
Η αλλοι λενε οτι αναφερεται στην Αντζελα Ντειβις μια μαυρη ακτιβιστρια.
Εγω πιστευω οτι δέν ισχυει ουτε το ενα ουτε το αλλο αλλα ετσι κι αλλιως αυτο μικρη σημασια εχει για οποιον το ακουει και τον αγγιζει συναισθηματικαΤο ταιριαζει με τήν δικη του κατασταση..Το ιδιο θα ελεγα και για το τραγουδι της Αρβανιτακη με τους στιχους του Λαπαθιωτη (που σημερα το εμαθα οτι ειναι δικοι του).
ΛΑΜΠΡΟΣ said
42 – Ανοίγεις τα τρία μεσαία δάχτυλα, και με το άλλο χέρι σηκώνεις το μεσαίο δάχτυλο, και πλησιάζεις την μύγα απο το κεφάλι για να σε βλέπει. Επειδή μπορεί να εστιάσει μόνο σε ένα σημείο, (αν θυμάμαι καλά) όταν βλέπει τρία διαφορετικά, μπλοκάρει και μένει ακίνητη, αφήνεις τότε το δάχτυλο και χλιάτς. Και να μην την πετύχεις, και μόνο οτι μπορείς να την πλησιάσεις τόσο κοντά, θα σου φανεί απίστευτο.
Υ.Γ Νοικοκύρη, μήπως να προσάρμοζες την ώρα του ιστολογίου?
gpointofview said
#40
Δεν είμαι ψαράς αλλά πσαράς, με πισίγμα και δεν λέω ψέμματα, το μεγαλύτερο ελάττωμά μου (;)
#43
Προσωπικά λατρεύω τους Στόουνς. Αυτό που έγραψα κυκλοφόρησε έντονα μαζί με το τραγούδι τότε. Για την γυναίκα του Μπάουι το μόνο που είχα ακούσει ήταν πως τους έκανε τσακωτούς, ενω η γυναίκα του Τζάγκερ είχε δηλώσει πως κάθε φορά που ήταν να βγει ο Μικ του έκανε ένα γρήγορο μήπως τον εξαντλήσει και δεν της τα φορέσει…
Πάω ν’ ακούσω το Ντεντ Φλάουερ, όλοι ξέρετε για ποιΑν τόγραψε…
cronopiusa said
Over a Dozen Nuclear Power Plants in Hurricane Sandy’s Path
Eight of these plants have the same design as the Fukushima plant
– Common Dreams staff
Γς said
44:
>Και να μην την πετύχεις, και μόνο οτι μπορείς να την πλησιάσεις τόσο κοντά, θα σου φανεί απίστευτο.
Τι λες βρε παιδί μου…
Δεν μ έχει αξιώσει ακόμα ο θεός να την πλησιάσω τόσο κοντά!
Εχω μεγαλώσει εγώ εκατοντάδες χιλιάδες δροσόφιλες (παρθένες) για πειράματα με λιγούρηδες δροσόφιλους.
Βάρδα όμως να μην ισχύει η μετεμψύχωση. Με βλέπω να περνάω από δικαστήριο για γενοκτονία. Χώρια το άλλο ειδικό δικαστήριο για κατά συρροή διευκόλυνση αλλότριας ακολασίας
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
# 8: Σίγουρα στο Παλαιό Φάληρο Βαγγέλη; Εχουμε άλλα στοιχεία πάνω σε αυτό; (Φαληριώτες γαρ και ο Νικοκύρης κι εγώ επίσης, θα μπορούσαμε να το ψάξουμε).
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Κατά τ’ άλλα το τι γράφει ο ποιητής / ποιήτρια και για ποιόν – ποιά – ποιό είμαι πεπεισμένη πια ότι συνήθως δεν το ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ομως δεν θα κρίνουμε την αξία των ποιημάτων από το αν γράφτηκαν για τον Κώστα Γκίκα ή το Μαριώ (Σκαρίμπας) ή για κάποια «αγορασμένη φίλη» (Καρυωτάκης) ή δεν ξέρω για ποιόν…
Τον Λαπαθιώτη τον αγάπησα και τον ξεχώρισα ως μαθήτρια, πολλά χρόνια πριν μάθω για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Και όταν το έμαθα δεν άλλαξε κάτι, παρά στο ότι κατάλαβα λίγο καλύτερα γιατί βάζει το ουδέτερο «το παιδί» και όχι, δεν ήταν παιδεραστικοί οι λόγοι…
Μιχάλης Ρουμελιώτης said
36: 40: 43:
Δείτε σχετικά στή βικιπαίδεια, στό οικείο λήμμα: «Popular belief has it that the song was about David Bowie’s first wife Angela or even about actress Angie Dickinson. Another belief was that the song was about Richards’ daughter Dandelion Angela who had just been born.[4] The song was written almost entirely both lyrically and musically by Keith Richards and in Richards’ own biography he claims that the name Angie is a pseudonym for heroin and his attempt to quit while detoxing in Switzerland.»
Λείπει βέβαια η παραπομπή σε συγκεκριμένο σημείο τής περί ής ο λόγος αυτοβιογραφίας.
Μαρία said
50 Για την κόρη του:
http://thecoastwatcher.wordpress.com/2011/01/15/keith-richards-tells-a-great-story/
gpointofview said
#52
και σύμφωνα με το τάδε βούλευμα ο Νιάρχος ήταν αθώος ή όπως έλεγε ο εθνάρχης για τις εκλογές του 61 «δεν υπήρξε βία και νοθεία, είσαστε απληροφόρητοι, μελετήστε τα έγγραφα»
Τα γραπτά μένουν αλλά κάποια πράγματα δεν γράφονται ποτέ, (τι ήθελες να πεί ο Κήθ 😉 ή επίσης δεν διαψεύδονται ποτέ για να ξεχασθούν σαν φήμες χωρις υπόσταση χωρις να γίνει φασαρία
gpointofview said
Α, ναι και μια που το θυμήθηκα και το «πότε θα κάνει ξαστεριά» ψέλνεται με κατάνυξη στις σχολικές γιορτές και προκαλεί ρίγη πατριωτισμού ενω αναφέρεται σαφώς σε κόντρες ζωοκλεφτών, έτσι ;
Λεώνικος Καλαχώρας said
Aν, λέω και τονίζω αν, το 30 είναι απάντηση στο 29, δεν έχω τίποτα να πω. Δεν αποκλείεται οι ορμόνες μου να μου προκαλούν εκλεκτική τύφλωση. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν, για να προκαλούν επιλογές. Εάν το 30 ΔΕΝ έχει σχέση με το 29, λέω ακόμα λιγότερα.
Το Μυστικό στο @34-Λάμπρος είναι ωραιότατο ποίημα.
Πάντως αναφέρθηκα σ’ εμετικά ποιήματα όχι για το περιεχόμενο ή ἃ κατὰ διάνοιαν ἔχει ο ποιητής αλλά για την εύκολη ρίμα τους. Είναι φουκαριάρικες στιχοπλοκές. Πιθανώς να προορίζονταν για μελοποίηση ή να τα τραγουδούσαν στις παρέες τους με καμιά κιθαρίτσα, όπως κι εμείς έχουμε κάνει με δικά μας ποιήματα που δε βγήκαν στο πάλκο και στη δισκογραφία. Ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Μ’ αυτό απαντώ και στον Νοικοκύρη @37. Κι εγώ αν γράψω ‘αφού φάγαμε τα πατατάκια / πήγαμε και κάναμε νανάκια’ κανείς δε θα καταλάβει αν τα έφαγα με γκόμενα, με γκόμενο, με γκόμενες, με γκόμενους, ή περιγράφω απλώς μια τρυφερή στιγμή ενός παιδιού σε στιλ μελό. Αλλά η ρίμα πατατάκια / νανάκια συνιστά στιχοπλοκή. Και αν με προκαλέσετε (πλάκα κάνω) μπορώ να σας αραδιάσω κάμποσα αριστουργήματα του τύπου ‘μείνεμαζί μου έγκυος / είμαι πολύ φερέγγυος’.
@49 Σοφία. Άρτια τοποθέτηση. Έτσι πορευτήκαμε όλοι με όλους, ακόμα και με τον Καβάφη. Εγώ ήμουν λόγω απουσίας μεταχρονισμένος. Μέχρι τα 10 μου πήγα σ’ ελληνικό δημοτικό (πρόλαβα Σωτήρη Σκίπη, έλληνα ακαδημαϊκό – Skip) και στα 16 μου σ’ ελληνικό γυμνάσιο, οπότε έχω κάπως στρεβλή εικόνα από τότε. Τη διόρθωσα μετά. Αλλά ενοχλήθηκα όταν έμαθα ότι η Ιθάκη του βιβλίου μας (πρώτη επαφή με τον Καβάφη) ήταν λογοκριμένη περί τα ‘ηδονικά μυρωδικά’, μας το αποκάλυψε οκουρέας της γειτονιάς μας, σεβάσμιος σήμερα γέρων αλλ’ ανέκαθεν homo, που μας γνώρισε όλόκληρο τον Καβάφη χαρίζοντάς μας, σε δυο τρεις από μας, το δίτομο του Ίκαρου. Με τον Λαπαθιώτη άργησα κάπως. Ποτέ δε με συνεπήρε ως ποιητής, ήταν όμως πιο αγαπητός στα κορίτσια μας.
Βαγγελης said
Καλημέρα σε όλους!
47. Σοφία, αντιγράφψ από την αυτοβιογραφία του (α΄έκδοση, σ. 100):
«Εκείνο τον καιρό είχαμ’ ένα σπίτι ιδιόκτητο στο Παλιό το Φάληρο, που υπάρχει, με μικρές προσθήκες μόνο, δίπλα στο ξενοδοχείο «Κύματα», με το ξύλονο μπαλκόνι του, ως σήμερα (το πούλησε κατόπιν ο πατέρας μου).»
Πότε άραγε; Αμέσως πιο πάνω αναφέρει ότι μόλις είχε τελειώσει το Γυμνάσιο, επομένως το 1905, όταν ήταν 17 χρονών. Θα υπάρχει όμως σήμερα αυτό το σπίτι;
ΛΑΜΠΡΟΣ said
54 – Όχι φίλε μου δεν είναι για σένα η απάντηση, άλλωστε δεν γράφεις πουθενά για ορμόνες. Επι της ευκαιρίας, έχω μετανιώσει που το έγραψα αυτό το σχόλιο, γιατι δεν μου αρέσει να έρχομαι σε στείρα αντιπαράθεση, για ανούσια θέματα τελικά, ούτε μου αρέσει να «ταπώνω» τον άλλον, για να ανέβω πιο πάνω, δεν έχω τέτοια πρόθεση συνειδητά ποτέ, κι αν κάποια φορά συμβεί, δεν χαίρομαι καθόλου μετά για το «κατόρθωμά» μου. Προτιμώ τον εποικοδομιτικό διάλογο, ή τα καλαμπουράκια, ή απλώς να ακούω. Και ένας άλλος σοβαρός λόγος που μετάνιωσα, είναι οτι πιάστηκα κορόϊδο, και έπεσα στην παγίδα της συγκινησιακής πανούκλας, που έλεγε και ο Ράϊχ.
Ζητώ συγνώμη απο το άτομο αυτό, και δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ μαζί του, οτι κι αν γράψει για μένα, εκτός κι αν ξεφύγουμε και οι δύο απο το επίπεδο της κατίνας.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
47 – Μιλάω για τις αλανιάρες και οχι του μυγοτροφείου, γνωρίζεις καλύτερα απο μένα πόσο γρήγορη αντίδραση έχει η μύγα, όταν πάμε να την σκοτώσουμε, κυριολεκτικά μας βλέπει να κινούμαστε σε αργή κίνηση, έτσι δεν είναι?
cronopiusa said
Καλημέρα Καλό μήνα
ΕΡΤ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ Επεισόδιο:003
Ποίηση:Nαπολέων Λαπαθιώτης ~ Μουσική:Λουδοβίκος των ανωγείων& Ομαδική Απόδραση ~ Το ρόδο της ερήμου.
Μάτι δειλό, που σε κοιτάζει
βαθιά, βουβά και σκοτεινά,
κι έτσι πιστά, σα να σου τάζει:
Θα σ’ αγαπώ παντοτινά
sarant said
55: Δεν έχω ψάξει να βρω πού ήταν το ξενοδοχείο Κύματα. Πάντως πολλά ποιήματα της περιόδου 1905-07 έχουν γραφτεί στο Φάληρο, όπως σημειώνει ο Λ. στο χειρόγραφό τους.
τυφλόμυγα said
Ωραίο και χρήσιμο το άρθρο.
Δυσκολεύτηκα να βρω ποίημα του Λαπαθιώτη που δεν το έβαλε η Κρόνι (έκανε καλή δουλειά χτες) :). Νομίζω το βρήκα. http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/nuxter1.html
Κι αυτό για το #4τέλος του Αρχιτέκτονα: http://www.youtube.com/watch?v=6g5Df0bHCOY
Να θυμίσω επίσης πως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν εξοντώθηκαν μόνο Εβραίοι αλλά και τσιγγάνοι και γκέι. Δεν είναι καλό σήμερα η μία μειονότητα να στρέφεται εναντίον μιας άλλης. Αυτό θέλει η ΧΑ.
cronopiusa said
Ξέχασα το “υπερσουρρεαλιστικό σοννέτο”,
ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ
Ζινώντας παβίδονο σαβίνι,
Κι ἀπονιβώντας ἐρομιδαλιὸ
Κουμάνισα τὸ βίρο τοῦ λαβίνι
Μὲ σάβανο γιδένι τοῦ Θαλιό.
Κι ἀνέδοντας ἕν᾿ ἄκονο λαβίνι
Ποὺ ραδαγοσαλιοῦσε τὸν ἀλιὸ
Σινέρωσα τὸν ἄβο τοῦ ραβίνι
Σ᾿ ἕνα ἄφαρο δαμένικο ραλιό!
Σουβέροδα στ᾿ ἁλίκοπα σουνέκια
Μέσ᾿ στ᾿ ἄλινα ποὺ δὲν ἐσιβονεῖ
Βαρίλωσα τ᾿ ἀκίμορα κουνέκια.
Καὶ λαδαμποσαλώντας τὴν ὀνὴ
Καράμπωσα τὸ βούλινο διράνι
Σὰν ἄλιφο τουρένι ποὺ κιράνει.
πηγή: Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ποιήματα
Γς said
57:
Αντιλαμβάνονται τις διαφορές στην πίεση του αέρα. Η κυρά μου έχει ταράξει τα κουνούπια γιατί πλησιάζει την παλάμη της στα μουλωχτά στο τοίχο που είναι αραγμένα και γκαζώνει στους 4-5 πόντους.
Προχτές μόλις ξύπνησα τη βλέπω να εξαφανίζει ένα που μου ρούφαγε το αίμα όλη τη νύχρα.
-Βρε γιατί το σκότωσες αυτό;
-Και τι σε νοιάζει;
-Αίμα μου ήτανε γμτ…
Για τις αλανιάρες δροσόφιλες υπάρχουν ένα σορό παγίδες. Π.χ. ένα δαχτυλάκι μπύρα σε ένα βάζο καλυμμένο με μια πλαστική σακούλα με μια τρύπα. Ομαδικές αυτοκτονίες.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
62 – Χαχαχα καλό αυτό με το αίμα μου. Φυσικά και υπάρχουν διάφορες παγίδες μαζικής εξοντώσεως, αν και νομίζω οτι η ναζιστική μέθοδος (ψεκασμός με αέριο) εξακολουθεί να είναι η πιο αποδοτική. Εγώ αναφέρομαι στην προσπάθεια να τις σκοτώσουμε με τα χέρια, πολλές φορές αντιδρούν πιο γρήγορα κι απο την σκέψη μας.
Γς said
63:
Μεγαλώσαμε με το φλιτ και το DDT
gryphon said
57-62
Δέν το αντιληφθηκα πώς μεσα στο νημα για τήν ποιηση προεκυψε αναφορα στις μυγες αλλα μου κινησε το ενδιαφερον αυτη η αναφορα για τήν ταχυτητα αντιδρασης τους.Ειναι σχετικο αυτο.Ειναι γρηγορες σε συγκριση με μας τους ανθρωπους που δεν ειμαστε πραγματικα καλοι σε τιποτα οσον αφορα τις σωματικες ικανοτητες(δυναμη,ταχυτητα κλπ).
Δεν ξερω εαν κανεις σας εχει ζησει με γατες.Εγω εχω απο παντα απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου.Εχω δει απειρες φορες τήν παρακατω σκηνη.Μια γατα( η γατος ) που σχεδον κοιμαται ορθια στην αυλη.Μια μυγα να πεταει εκνευριστικα γυρω της.Της τραβαει τήν προσοχη.Την παρατηρει για μερικα δευτερολεπτα και μετα οπως η μυγα βρισκεται στον αερα σε μικρη αποσταση απο το εδαφος κανει η γατα μια απλη κινηση με το ποδι και τήν πιανει στον αερα και την καπακωνει κατω απο το πελμα.Αλλα επειδη ειναι λιγο χαζουλα το σηκωνει για να δει και η μυγα φευγει.Αμα θελει τήν ξαναπιανει αμεσως αλλα συνηθως βαριεται και ξαναπεφτει σε ληθαργο.Μιλαμε ομως για ταχυτητακαι αστραπιαια αντιδραση.Ακομη πιο γρηγορα σε σημειο που μονο καποιες ειδικες καμερες μπορουν να πιασουν την κινηση του ειναι κατι μικρα αραχνακια που πηδανε και πιανουν τις μυγες για πλακα.Η το αλογακι τής Παναγιας.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
64 – Γι αυτό βγάζουμε τέτοιους πρωθυπουργούς.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
65 – Aυτο που λές είναι εν κινήση η μύγα, το κάνει και η δικιά μας η Σίση, όταν είναι αραχτή και πάς να την σκοτώσεις είναι το θέμα. Άν σε βλέπει δεν έχεις καμία πιθανότητα, ούτε και μη γάτα, μόνο αν την εφνιδιάσεις. Το ρεκόρ αντίδρασης στους έμβιους οργανισμούς, σίγουρα ανήκει στα έντομα. Όσο για τον άνθρωπο, είναι ζήτημα εξασκήσεως και εξειδικεύσεως, για να έχει πολύ γρήγορη αντίδραση, τουλάχιστον με τα χέρια. Εγώ μέχρι τα 30 ήμουν πιο γρήγορος απο τα φίδια, τώρα στα 51 δεν έχω την ίδια αντίδραση, και δεν κάνω τα ίδια παιχνίδια μαζί τους.
Γς said
67:
>Εγώ μέχρι τα 30 ήμουν πιο γρήγορος απο τα φίδια, τώρα στα 51 δεν έχω την ίδια αντίδραση, και δεν κάνω τα ίδια παιχνίδια μαζί τους.
Γητευτής φιδιών;
ΛΑΜΠΡΟΣ said
68 – Όχι ακριβώς, απλώς απο τα 12 έκανα Κούνγκ Φού, και είχα έναν δάσκαλο που μας έβαζε όσοι πηγαίναμε για ντάν (στα 19 πλέον εγώ) να αποκρούουμε την επίθεση του φιδιού, συνήθως κροταλία, χωρίς δηλητήριο βέβαια, του είχαν αφαιρέσει τους αδένες, φλούφλης δηλαδή, και φοράγαμε λαστιχένιο γάντι, που δεν μπορούσε να το τρυπήση το φίδι. Όπω όλα τα φίδια έτσι κι αυτός, όταν έκανε τρείς αποτυχημένες επιθέσεις, μαζευόταν και έκρυβε το κεφάλι του, οπότε ήταν εύκολο να τον πιάσεις μετά, αλλα το ζητούμενο ήταν να τον χτυπήσεις ή να τον πιάσεις την στιγμή της επίθεσης. Εγώ επειδή απο τα 7 έπιανα φίδια όταν πηγαίναμε στο χωριό, (όλο το σόϊ τα πιάνει εκτός απο την μάνα μου) δεν αισθανόμουν φόβο και το κατάφερνα, τα άλλα 4 παιδιά, ενώ ήταν πολύ γρήγορα, δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν, και δεν τα κατάφεραν. Το μάθημα αποσκοπούσε, στο να μάθεις να μην υπερεκτιμάς τον αντίπαλο, όποιος κι αν είναι έχει αδυναμίες και πρέπει να τις εκμεταλευθείς, αλλα ούτε και να τον υποτιμάς. Αργότερα έκανα μόνος διάφορα με τα φίδια, τα οποία τα σέβομαι και δεν τα σκοτώνω. Το ίδιο δίδαξα και στις κόρες μου, όταν τις τους έδειχνα πώς να τα πιάνουν, για να μάθουν να υπερνικούν τους φόβους τους.
Και επειδή ξεφύγαμε πολύ απο το θέμα του άρθρου, και κάποιοι θα ανατρίχιασαν, ας διβάσουμε αυτό.
Έχω ένα αηδόνι
Έχω έν αηδόνι στο κλουβί
κι απ΄τον καημό του λιώνει.
Έχω έν αηδόνι στο κλουβί
και μοίρεται, τ΄αηδόνι.
Μου λέει για τις αμυγδαλιές
π΄ανθίζουν άσπρο χιόνι,
μου λέει για τις τριανταφυλλιές
και μοίρεται, τ΄αηδόνι.
Και παραδέρνει ανώφελα
και ταφτερά τ΄απλώνει,
κάθε που φεύγουν τα πουλιά
κι αναρρηγούν οι κλώνοι.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
# 55 το βρήκα, αντιγράφω (από εδώ : http://tvxs.gr/news/moysiki/isos-mia-mera-otan-xatho-napoleon-lapathiotis?quicktabs_happens_now=0) : είχαμ’ ένα σπίτι ιδιόκτητο στο Παλιό το Φάληρο, που υπάρχει, με μικρές προσθήκες μόνο, δίπλα στο ξενοδοχείο «Κύματα», με το ξύλινο μπαλκόνι του, ως σήμερα (το πούλησε κατόπιν ο πατέρας μου). Παραθερίσαμε ένα καλοκαίρι – το καλοκαίρι του «μεγάλου» έρωτά μου! Τότε το Παλιό Φάληρο δεν ήταν όπως σήμερα: ήταν μάλλον ένας ερημότοπος, με λίγα καλά σπίτια σειρά στην παραλία, που τέλειωνε ως το ξενοδοχείο «Αύρα», με μακρινό του, τελευταίο σύνορο, την έπαυλη της κόμισσας Καπνίστ. Μείναμε εκεί οικογενειακώς ως το φθινόπωρο που πήραν οι βροχές.
Μοναδική του διασκέδαση ήταν, μπροστά μας ακριβώς, μια «ταραντέλα», δηλαδή ένα ξύλινο παράπηγμα, που μερικές βαμμένες Ιταλίδες τραγουδούσαν, με μια μικρή ορχήστρα, καντσονέτες τρυφερές, ναπολιτάνικες, με χτυπητά, φανταχτερά φορέματα, όλο χρυσές κι ασημένιες πούλιες, καθώς και τα πολύ της μόδας τότε βαλς της Εύθυμης χήρας και του Ονειρώδους.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Οπότε αρκεί να βρούμε την «Ταραντέλα» νομίζω… Δεν την έχω ξανακούσει αν και εμείς ως οικογένεια ήμασταν στο Παλιό Φάληρο από το 1910 περίπου και μου έχουν πει πολλές ιστορίες…
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
(άσχετο αλλά διαβάστε και την υπόλοιπη ιστορία στον σύνδεσμο που έβαλα και που αναφέρεται στον νεανικό του έρωτα για μια … κοπέλα του Αρσακείου! δεν έχω διαβάσει την αυτοβιογραφία, αυτό το απόσμασμα βρήκα ορμώμενη από αυτό που έβαλε ο Βαγγέλης))
Γς said
69:
>απο τα 12 έκανα Κούνγκ Φού, και είχα έναν δάσκαλο που μας έβαζε όσοι πηγαίναμε για ντάν (στα 19 πλέον εγώ) να αποκρούουμε την επίθεση του φιδιού
Τι άλλο σου έβαζε ο δάσκαλος;
>Εγώ επειδή απο τα 7 έπιανα φίδια
Φίδια ε; Φίδια με @@ ;
>Αργότερα έκανα μόνος διάφορα
Μόνος έ;
Και μετά και μετά; Ηρθαν τα χρυσά αυγά!
>ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ.!!!
Περαστικά!
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Εδώ ένα φοβερό αφιέρωμα στο Νέο Φάληρο του Μεσοπολέμου, με φωτογραφία μιας Ταραντέλας όπου βλέπουμε πως είναι. Αλλά προφανώς υπήρχε και άλλη μικρότερη Ταραντέλα στο Παλιό Φάληρο, υποθέτω κάπου στον Μπάτη / Φλοίσβο , τι λες Νικοκύρη; http://pireorama.blogspot.gr/2012/01/blog-post_1900.html
Μαρία said
74 Είναι πιο εύκολο να βρεις άκρη με τα ξενοδοχεία. Η Αύρα, αν είναι το ίδιο, βρίσκεται στο Φλοίσβο. Άρα τα Κύματα προς το Τροκαντερό (;)
sarant said
74-75: Πιθανώς ένα άλλο ορόσημο είναι η έπαυλη της κόμισσας Καπνίστ. Θέλει ψάξιμο…
Μαρία said
76 Η εν Παλαιώ Φαλήρω και εν τοποθεσία Ροδοδάφνη έπαυλις, όπου νυν είναι εγκατεστημένον το ζυθεστιατόριον «Έντεν». Φύγαμε πια μακριά απ’ τη μια μεριά. Τα Κύματα ήταν απ’ την άλλη πριν απ’ το Τοκαντερό πιστεύω.
Πρόκειται για τους Ζακυνθινούς Καπνίσηδες που πήγαν στη Ρωσία και έγιναν Καπνίστ.
Επίσης προσήλθε και η εξ Ελλήνων καταγόμενη ΡωσσΙς κόμησσα ΚαπνΙστ και άλλαι κυρίαι εν μελαίνη περιβολή απο έντυπο του 1902, που βαριέμαι όμως να κατεβάσω και το ψαχτήρι του δε δουλεύει.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
73 ????????????????????
sarant said
77: Ναι, το Έντεν είναι από την άλλη. Καπνίσηδες-Καπνίστ, δεν το ήξερα.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Kι εγώ δεν το ήξερα τα περί Καπνίστ, όμως ξέρω ότι στο Εντεν είχε το τέρμα το τραμ, οπότε εάν η Αύρα που υπάρχει σήμερα είναι η παλιά Αύρα μπορούμε να πούμε ότι τα σπίτια ήταν χοντρικά από τον Φλοίσβο ως το Εντεν ή Εδεμ όπως το λέμε (το κέντρο που υπάρχει λέει ΕDEN μέχρι σήμερα πάντως στην ταμπέλα), κάπου 1 χλμ παραλίας δηλαδή, οπότε ίσως το ξενοδοχείο Κύματα να ήταν στη μέση, στο ύψος του Μπάτη. Ταραντέλα στο Παλιό Φάληρο δεν βρίσκω πουθενά.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Το Τροκαντερό πρέπει να ήταν μεταγενέστερο.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Βρήκα αυτό: ΔΗΜΟΣ Π. ΦΑΛΗΡΟΥ
Έκταση 4.600 στρ., κάτοικοι 65.244.
Στην αρχαιότητα ήταν λιμάνι της Αθήνας. Ιδρυτής του ο μυθικός ήρωας Φά-
ληρος, εγγονός του Ερεχθέα. Από τους χρόνους του Θεμιστοκλή το Φάληρο
συνδέονταν με την Αθήνα με το Φαληρικό Τείχος μήκους 6,5 χλμ. Στο τέλος του
19ου αι. λέγονταν Τρεις Πύργοι, από τους 3 πύργους-παρατηρητήρια. Το 1910-
15 κοντά στην θάλασσα οι πρώτες βίλες-αρχοντικά. Μεταξύ Π. Φαλήρου και Κα-
λαμακίου μέχρι το Β’ παγκόσμιο πόλεμο σώζονταν η Πικροδάφνη, κτιστή δεξα-
μενή για άρδευση ίσως και ύδρευση, όπου ιδρύθηκε το 1900 ο πρώτος ζωολογι-
κός κήπος, που καταργήθηκε το 1916. Το 1910 στο Φάληρο λειτουργούσαν τα
ηλεκτροκίνητα τραμ. Το 1925 έγινε Κοινότητα και το 1942 Δήμος. Συνοικίες:
Αμφιθέα (παλιότερα λέγονταν Βουρλοπόταμος) και Έδεμ (από την ομώνυμη
έπαυλη που είχε χτίσει το 1908 η Αικατερίνη Καπνίστ, χήρα του Ρώσου κόμη Πέ-
τρου Καπνίστ. Στην έπαυλη λειτούργησε πολυτελές εστιατόριο πριν και μετά το
Β’ παγκόσμιο πόλεμο).
Click to access athlitis_37.pdf
ΛΑΜΠΡΟΣ said
73 – Γς, δεν κατάλαβα την επιθετικότητά σου εναντίον μου, και μιάς και δεν μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις, έψαξα να βρώ εγώ για ποιό λόγο με συνδέεις με την χρυσή αυγή. Αφορμή πρέπει να στάθηκε το σχόλιό μου στο νήμα για την χρυσή αυγή.
Κατ΄αρχήν το έγραψα γιατι λίγο πρίν είχα μάθει οτι κατέβηκε το έργο, και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Καμιά διακοσαριά φανατικοί θρησκόληπτοι φασιστικοί καρνάβαλοι, κατέλυσαν ουσιαστικά την δημοκρατία, και κανείς εισαγγελέας δεν ενοχλήθηκε, εν αντιθέση με τον παστίτσιο και τον Βαξεβάνη, που τα αντανακλαστικά τους ήταν πιο γρήγορα κι απο της μύγας.
Φυσικά και δεν απολογούμαι για κάτι, αλλα μου έκανε εντύπωση απο πού έβγαλες το συμπέρασμα οτι υποστηρίζω την χρυσή αυγή. Αν εσύ που απ΄οτι έχω καταλάβει έχεις βγάλει πανεπιστήμιο, δεν μπορείς να αντιληφθείς την καταφανέστατη ειρωνία στο σχόλιό μου, (εκτός κι αν νομίζεις οτι μπορεί να πάει πολεμικό πλοίο στο χυτήριο) βγάζοντας εντελώς αντίθετο συμπερασμα, τότε δικαιολογημένα ενοχλήθηκαν απο το έργο, όλοι αυτοί που δεν το είδαν αλλα είχαν άποψη γι αυτό.
Λυπάμαι αλλα δυστυχώς επιβεβαιώνεις κι εσύ όπως και τόσοι άλλοι, τον Ζάν Κλώντ Μισεά στο βιβλίο του, Η εκπαίδευση της αμάθειας, εκδόσεις βιβλιόραμα, όπως και την (τεκμηριωμένη πλέον) άποψή μου για τον ρόλλο του διαδυκτίου, που ελέγχεται φυσικά απο το σύστημα, δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας του λόγου.
Το λυπηρό δεν είναι η λάθος εκτίμησή σου, αλλα που δεν απάντησες στο ερωτιματικό μου, που σημαίνει οτι έγραψες κάτι διαβάλλοντας κάποιον, χωρίς να ξανακοιτάξεις αν έχεις δίκιο, η ξανακοίταξες το σχόλιο και έβγαλες το ίδιο συμπέρασμα, οπότε ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ.!
sarant said
82: Πολύ καλό!
Γς said
83:
Δίκιο έχεις.
Να σου πω την αλήθεια αν και δεν πολυθυμάμαι τι σου είχα γράψει, θυμάμαι όμως ότι είχα αναρωτηθεί, ρε μπας και μας κάνει πλάκα;
Αλλά στην κατάσταση που ήμουν (να μην τα ξαναλέμε πάλι) «οποιον πάρει ο χάρος».
Οσο για τα ερωτηματικά, τώρα τα είδα κι αυτά (έπρεπε να κοιμηθούμε κιόλας μετά από τέτοια CH3CH2OH-κατάνυξη).
Καλημέρα
ΛΑΜΠΡΟΣ said
85 – OK Aνθρώπινα τα λάθη, άλλωστε δεν είναι και τόσο σημαντικό για να ενοχληθώ.
Πάνω σ΄αυτο θα σου απαντήσω στην ειρωνική ερώτηση σου (λόγο της κατάστασης που ήσουν) τι άλλο σου έβαζε ο δάσκαλος; O John el Khoury μου δίδαξε τα εξής. Μήν αφήνεις τα μικρά και ασήμαντα πράγματα, να σε αρρωσταίνουν, και να θυμάσαι όλα είναι μικρά και ασήμαντα. Εγώ μετά απο σκληρές βιωματικές εμπειρίες απο τον θάνατο, με τον οποίο πλέον έίμαστε φίλοι, πρόσθεσα σε αυτο το γνωμικό, μόνο η υγεία είναι μεγάλη και σημαντική.
Και κάτι απο το ΖΕΝ, Να αλλάζεις αυτά που μπορούν να αλλάξουν, να αποδέχεσαι αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν, να έχεις την σοφία, να καταλαβαίνεις την διαφορά.
Σου εύχομαι οτι καλυτερο στην ζωή σου, τα ξαναλέμε.
Γς said
86:
Μόλις σε είδα Λάμπρο. Σε ευχαριστώ, υποκριτή, θεατρίνε. Ησουν τόσο παραστατικός και μετά εκείνο το ‘Ελλάς, ελλήνων χριστιανών φασιστών’ δεν ήξερα τι να πρωτοπετάξω στον χιτ-εντ-ραν αντάρτη. Να είσαι καλά, ευχαριστώ.