Espera eterna en Amarante. Fotos: Sole e Manolo
O mosteiro de San Gonçalo en Amarante
O Solar de Mateus, en Vila Real
O val do Douro con Pinhão en medio plano
Ao noso naufraxio viaxeiro desta Semana Santa decidimos salvalo, prendendo o coche e enchendo os ollos con vistas memorábeis do norte do noso sur. Por riba do río Douro, a densísima trama poboacional, que enche de coches e casas canto val verde se abre diante dos ollos, deixa lugares marabillosos. Non coñecía Amarante, unha deliciosa vila aos pés do río Támega, e o magnífico conxunto renacentista do mosteiro de San Gonzalo. Amarante aínda conserva ruínas queimadas da Guerra Peninsular, que é como lle chaman por aquí, con bastante máis criterio, á Guerra da Independencia.
O Solar de Mateus vén sendo o Pazo de Oca do norte do país, un pequeno tesouro irreal contruído polos Morgados de Mateus no século XVIII. Esta fantasía, non por mil veces concorrida e excursionada, é menos fermosa. Ao pazo rodéano xardíns xeométricos e afrancesados, e todo el é un magnífico exemplo de elegancia. Do interior, o máis notábel é a Biblioteca, con primeiras edicións de Os Lusíadas e curiosidades, para quen lle guste remirar na correspondencia familiar aristócrata, como unha carta de expulsión de Francia, no puro estilo conflito migratorio España-Brasil, que Talleyrand, o plenipotenciario ministro de finais do Antigo Réxime e a post revolución francesa, lle envía a un membro da familia Mateus.
A penas puidemos ver o que en futuras viaxes pararemos e nos deteremos: o Douro vinícola. Esta paisaxe, patrimonio da Humanidade, é grandiosa e extensiva. Fe e paixón nun negocio que deu moito diñeiro ao país, e que tamén o sacou, a xulgar por todos os nomes de adegas de clara orixe británica. Vendo o Douro, observamos como o viño puido transformar unha paisaxe. Todo isto puido ter acontecido -pensaba- no Ribeiro. Hoxe, camiñamos por estas pequenas estradas prometéndonos volver de vagar. Como sempre hai que volver a Portugal.
Diches cunha pastelería mítica que hai moi preto de San Gonzalo de Amarante?
Penso que a coñecín a través da Viagem a Portugal de Saramago (aínda que non estou seguro) e ben que merece a visita.
Non, pero é curioso a gran cantidade de pastelerías que hai na vila. Nelas é famoso o seu biscoito de castañas. Tiña moitas gañas de probalo pero eran demasiado grandes!
Assi como non compreendo o vosso “naufrágio no Gerès”, entendo que a viagem quedara “salvada” nos vales do Douro.
À fermosidade da paisagem, podes sumar a experiéncia da cata e visita das excepcionais quintas de Tourigas e Roris.
No Douro, arquitectos-iconas como o Siza están a construir adegas e hoteis. Hai toda unha nova geración a recolher o relevo… hai visitas organizadas, degustacións, venda de vinho, catamaráns polo río, caminhos de ferro históricos em funcionamento… experiéncias para gozar desses `socalcos´ de vida. Umha vez mais, ao voltar a casa, a nossa realidade galega mostra-se crua: Cualquera comparación co Ribeiro resulta brutalmente áceda.
A conclusión é que temos muito que aprender, muito que fazer… e que aínda é possibel.
Achego unhas fotografias para documentar a minha enveja galaica ao Sul (Son do mes de maio pasado, quando as vinhas e mapoulas mostram todas as cores… convém marcar datas para esta excursión inexcusabel).
http://nachom-galiza.blogspot.com/search/label/Douro
Fantásticas fotos do Douro e interesantes referencias de Quintas, Nachinho! Quedan anotadas para unha futura visita.
O do Gerês, como digo no post, supoño que foi un proceso curioso: non encaixar no tempo axeitado no lugar convinte. Dareille outra oportunidade a eses montes, por suposto, dentro dun tempo.
marabillosa a foto da eterna espera…que protagonista tan elegante e serena