Το προγραμματισμένο για τη μέρα.
Arthur Rimbaud, Une saison en enfer – Αρθούρος Ρεμπώ, Μια εποχή στην κόλαση
Jadis, si je me souviens bien, ma vie était un festin où s’ouvraient tous les coeurs, où tous les vins coulaient.
Je parvins à faire s’évanouir dans mon esprit toute l’espérance humaine. Sur toute joie pour l’étrangler j’ai fait le bond sourd de la bête féroce.
J’ai appelé les bourreaux pour, en périssant, mordre la crosse de leurs fusils. J’ai appelé les fléaux, pour m’étouffer avec le sable, avec le sang. Le malheur a été mon dieu. Je me suis allongé dans la boue.
Κάποτε, αν καλά θυμούμαι, η ζωή μου ήταν μόνο γιορτή – όπου όλες οι καρδιές άνοιγαν, όπου όλα τα κρασιά κυλούσαν
Ένα βράδυ, έβαλα την Ομορφιά να καθίσει πάνω στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα.
Ζώστηκα τ’ άρματα κατά της δικαιοσύνης.
Ξέφυγα. Μάγισσες, μιζέρια, μίσος, σε σας εμπιστεύομαι το θησαυρό μου!
Κατόρθωσα να ξεγράψω απ’ το μυαλό μου κάθ’ ελπίδανθρώπινη.
Με το βουβό σάλτο του άγριου θηρίου, χίμηξα πάνω σ’όλες τις χαρές, να τις ξεσκίσω.
Κάλεσα τους δήμιους γα να δαγκάσω, με τον τελευταίο μου ρόγχο, τα κοντάκια των τουφεκιών τους.
Κάλεσα τις μάστιγες, να με πνίξουν στο αίμα, στην άμμο.
Έκανα τη δυστυχία θεό μου.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
21 Μαρτίου, 2009 at 13:53
Δεν το πιστεύω!
Αυτό διάβαζα πριν λίγο!
great minds think alike, και άστο ασχολίαστο, οκ?