«Είναι, αλήθεια, γλυκό στην ησυχία του μικρού σου δωματίου να φανερώνεις ό,τι μέσα λέει η καρδιά» – Διονύσιος Σολωμός
Παραδομένο με εμπιστοσύνη στον ύπνο. Φωτό του sinjoop, flickr
Από τότε που γεννήθηκε αυτό εδώ το ιστολόγιο, η πιο αγαπημένη μου ώρα μέσα στο 24ωρο είναι όταν όλοι στο σπίτι κοιμούνται εκτός από μένα. Μη φανταστείτε πως ξενυχτάω, δυστυχώς δεν έχω πια την ενέργεια για τέτοιες πολυτέλειες. Απολαμβάνω όμως έστω και για λίγο την ησυχία και μια φευγαλέα αίσθηση μοναχικότητας που μου επιτρέπει να συμμαζέψω την ενέργεια και τις σκέψεις μου και, καμιά φορά, να γράψω κιόλας.
Η βραδινή μου ιεροτελεστία κλείνει πάντα με μια επίσκεψη στο δωμάτιο των παιδιών που ήδη κοιμούνται βαθιά. Μ΄αρέσει να κάθομαι δίπλα τους και να παρατηρώ τις αλλαγές στα προσωπάκια τους, το άφεμα της γνήσιας αθωότητας, την απαλή και αυθεντική τους φύση να ξεδιπλώνεται…
Είναι μια μαγική στιγμή για ένα γονιό να κοιτά το παιδί του παραδομένο στην εμπιστοσύνη και τη γλύκα του ύπνου, συντονισμένο με τις πιο λεπτές και αγνές χορδές της ύπαρξής του. Ακόμα κι αν βαραίνουν οι απαιτήσεις του κόσμου τις καρδούλες τους, την ώρα που ονειρεύονται το πνεύμα τους αναδύεται ελεύθερο κι αυθεντικό, αιθέριο και παιχνιδιάρικο. Καθρεφτίζεται στη μορφή τους και φέγγει πεντακάθαρο και λαμπερό, δείχνοντάς μας πόσο πολύτιμη και θαυμαστή είναι η ζωή που μας εμπιστεύθηκαν.
Aγγελος που κοιμάται, από την antonina1999, flickr
Σ΄ένα μαξιλάρι – φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκε.
Ολη η πλάση στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει απ΄το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Ολα τ΄αστέρια
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.
Σιγά μανούλα,
σιγά.
Θα το ξυπνήσεις.
Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.
Πηγή: Απόσπασμα από το Πρωϊνό άστρο του Γιάννη Ρίτσου (1955), το τρυφερό έργο που έγραψε ο αγαπημένος ποιητής εμπνευσμένος από τη γέννηση της κόρης του.
Δείτε ακόμα: Κοριτσάκι μου, με περισσότερους μαγευτικούς στίχους από το Πρωϊνό άστρο.
Newagemama.com 
Κι εμένα είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές, όταν μπαίνοντας στο δωμάτιο να δω μήπως ξεσκεπάστηκαν, τα βλέπω παραδομένα, να κοιμούνται, ακούω την ανασούλα τους βαριά και η καρδιά μου γεμίζει με ζεστασιά… και μερικές φορές βουρκώνω, δε σου κρύβω! Έχουν τέτοια αγγελική μορφή τα παιδιά όταν κοιμούνται που δε μπορείς παρά να τα «χαζεύεις» με δέος…
Εϊναι το πνεύμα τους που μας συγκινεί και βγάζει στην επιφάνεια τα πιο όμορφα συναισθήματα αγάπης! Αραγε, το ίδιο θα νιώθουμε κι όταν ενηλικιωθούν;
Η ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΘΥΜΗΣΗ.ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΘΟΡΥΒΟ ΤΗΣ ΠΙΠΙΠΙΛΑΣ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΓΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΚΑΛΑ……
Ω, ναι έχεις δίκιο. Αυτό το γουτς-γουτς της πιπίλας το είχα ξεχάσει. Τώρα έχω μόνο τον «ήχο» της ανάσας και καμιά φωνούλα που βγάζουν καθώς ονειρεύονται…
Πολλές φορές το κάνω κι εγώ, συχνά τον φιλάω κιόλας απαλά…
Καμιά φορά τη νύχτα ακούω την ανάσα του και νομίζω πως μου ψιθυρίζει:«μαμά, μαμά…»
Φλώρα, μου θύμισες τη «βιονική ακοή» που είχα αποκτήσει τα πρώτα δυο χρόνια της μαμαδίστικης πορείας μου, όταν μπορούσα να ακούσω από μακριά και τον παραμικρό «κιχ» του παιδιού ενώ κοιμόταν (όπως κάθε μάνα σ΄αυτή τη φάση πιστεύω)…
Κι εγώ πριν κοιμηθώ περνώ απαραίτητα μια βόλτα από το δωμάτιο της μικρής…
Απίστευτο το πόσο γλυκά το περιγράφει ο Ρίτσος…
…Αννα, τελικά όλες οι μάνες το ίδιο κάνουμε! Κι όλες το απολαμβάνουμε με τον τρόπο μας απ΄ό,τι βλέπω!