Η πρώτη Μάη στην ανατολική Ουκρανία.

Η πρώτη Μαϊού όπως ήταν φυσικό γιορτάστηκε και στην ανατολική Ουκρανία. Εκεί η διαχείριση του συμβολισμού της ημέρας ήταν διαφορετική απ’ οτι στο καθεστώς της Δύσης. Στην Δύση αντίθετα με τη φημολογία η πρωτομαγιά (αν και δεν δόθηκαν άδειες όπως κάθε φορά, με την δικαιολογία του «φόβου επεισοδίων») η πρωτομαγιά δεν εμποδίστηκε. Παρά τα προβοκατόρικα επεισόδια που προσπάθησαν να προκαλέσουν ακροδεξιοί, στη συγκέντρωση του ΚΚΟυ και στην συγκέντρωση των αναρχικών, αξίζει να σημειωθούν δύο ακόμα περιστατικά για να γίνει πιο κατανοητή η προσπάθεια του Ουκρανικού κράτους να διαχειριστεί την κατάσταση μέσω ενσωμάτωσης. Η πρωτομαγιά ενσωματώθηκε και αυτή στη λογική της σύγχρονης εθνικής ενότητας της Ουκρανίας. Στην Δυτική Ουκρανία η διαχείριση του φαινομένου είναι χειρουργική σε επίπεδο κρατικής προπαγάνδας. Η ημέρα έπρεπε να προβληθεί ως ημέρα των ουκρανών εργαζομένων και όχι ως σοβιετική εορτή και προφανώς όχι ως απεργία. Έτσι από τη μία απαγορεύτηκαν τα κομμουνιστικά σύμβολα(να και χρησιμοποιήθηκαν κανονικά χωρίς κάποια αντίδραση από τις αρχές μέχρι στιγμής, όπως σε όλες τις χώρες που έχουν απαγορευτεί) μερικές μέρες ουσιαστικά πριν τη πρωτομαγιά, και όσοι προσπάθησαν να επιτεθούν στις πορείες, εμποδίστηκαν από τη μία από την άλλη αφέθηκαν ελεύθεροι άμεσα. Οι εκδηλώσεις έγιναν σε αστυνομικό κλοιό. Από την άλλη όμως ο πρόεδρος της ουκρανικής βουλής, ο Τουρτσίνοβ, (άτομο βαθιά δεξιό και φιλελεύθερο, ο οποίος υπήρξε από τους βασικούς αρχιτέκτονες της δομής της σημερινής Ουκρανικής κυβέρνησης και του ρόλου των ακροδεξιών στο πόλεμο στα ανατολικά) έκανε διάγγελμα στους Ουκρανούς εργάτες δηλώνοντας  ότι «χωρίς αυτούς η χώρα δεν είναι τίποτα, η «νέα χώρα» δεν χτίζεται από μόνη της, αλλά μόνο με τις δικές σας προσπάθειες«(sic). Η αστική «αυστηρή» δημοκρατία με το κράτος έκτακτου ανάγκης και τη συνεχή αναδιάρθρωση, σε όλο της το μεγαλείο.

Από την αλλη στα ανατολικά η κατάσταση ήταν διαφορετική. Η 1 Μάη εκεί ήταν όπως αναμενόταν χωρίς επιθέσεις, καθώς τα κράτη αυτά διεκδικούν άμεσα τη κληρονομία της ΕΣΣΔ, και παρουσιάζονται ως μια κάποια κακέκτυπη εκδοχή τους. Η πρώτη Μαίου στα ανατολικά ήταν πλήρως κρατικοποιημένη και προπαγανδιστική. Η 1η Μάιου είχε τόσο οργανωμένα «events» από το κράτος όσο και συγκέντρωση μπροστά από το άγαλμα του Λένιν με ρωσικές και σοβιετικές σημαίες και εμβατήρια. Σε σύγκριση με τη συγκέντρωση του ΚΚΟυ στο Κίεβο η συγκέντρωση δεν ήταν τόσο μαζική στο Ντόνετσκ(ή σε σχέση με τη 1η του 2014 στο Ντόνετσκ που ήταν πολύ μαζική και αντιπολεμική). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την πλήρη στρατιωτικοποίηση της εκδήλωσης από το κράτος. Παιδιά ντυμένα στρατιώτες, προπαγανδιστικές αφίσες με τους «μεγάλους ηγέτες», τηλεπαρουσιαστές που «παινεύουν» τη πόλη και το λαό, μεγάλοι ηγέτες( ο γενικός γραμματέας του τοπικού ΚΚ, άτομο εξ αρχής αναμεμιγμένο με τους τοπικούς φιλορώσους ακροδεξιούς που συμμετείχαν στο σχηματισμό των τοπικών κυβερνήσεων, πλέον δεξί χέρι του ντόπιου εθνικιστή φιλορώσου πρωθυπουργού Ζαχαρτσένκο κτλ) αγκαλιασμένοι με παιδιά κτλ. Η συγκέντρωση γενικά ήταν αρκετά άτονη.(εδώ το πλήρες βίντεο της συγκέντρωσης) εδώ προπαγανδιστικές φωτογραφίες του ηγέτη του ΚΚΝτ. Στην ίδια συγκέντρωση συμμετείχε και το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα «Άλλη Ρωσία», όπως φαίνεται από το βίντεο εδώ(η σημαία με τη χειροβομβίδα) και εδώ από την ίδια μέρα. Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι εξ αρχής αναμεμιγμένη στο Ντόνμπας και στις Λαϊκές δημοκρατίες και διατηρούσε στενές σχέσεις με πλήθος τοπικών παραγόντων. Στην Ρωσία είναι απαγορευμένη μετά από διάσπαση της (μια φιλοπουτινική και μια αντιπουτινική). Όπως μεταδίδουν ρωσικά και ουκρανικά ΜΜΕ στο Ντόνετσκ (αλλά όχι τα τοπικά ΜΜΕ, τα οποία μετέδιδαν ότι τα μέλη του lgtb κινήματος στη Ρωσία είχαν σημαίες της ΕΕ, των ΗΠΑ, και του Ισραήλ-sic!) υπήρξε ένταση μεταξύ 3 ακτιβιστών της οργάνωσης και της αστυνομίας, η οποία προσήγαγε 3 ακτιβιστές της οργάνωσης και μετά τους απελευθέρωσε. Η ίδια η οργάνωση αναφέρει ότι αυτό είναι «απαράδεκτο» καθώς οι ίδιοι έχουν στηρίξει το καθεστώς με κάθε τρόπο, πολεμώντας στο στρατό και θεωρεί ότι τέτοιες ενέργειες τις υποκινεί το Κρεμλίνο. «Λαϊκά κράτη, και αντιφασισμός μέσω του στρατού….».

Ταυτόχρονα στη Κριμαία η διαδήλωση της 1ης Μαΐου έφερε ανάμικτες σοβιετικές σημαίες και σημαίες του κόμματος του Πούτιν «ενωμένη Ρωσία«. Еίναι εμφανές ότι τόσο στην δυτική όσο και στην ανατολική Ουκρανία από μερίδα του κόσμου(από τα κάτω δηλαδή) και φυσικά με την επικουρία των κρατών συγκροτείται ένας νέος εθνικός λόγος, μια νέα εθνική ενότητα η οποία προσδοκά με ανάλογο τρόπο να ενσωματώσει κάθε κοινωνική αντίθεση αλλά και το παρελθόν, στο ζήτημα του πολέμου που διεξάγεται τώρα. Όλα στην Ουκρανία και την «Νοβορωσία» ερμηνεύονται στο δίπολο «φιλορωσισμός-φιλοουκρανισμός».

Γίνεται εμφανές ότι κάθε γεγονός τόσο στην Δυτική όσο και στην Ανατολική Ουκρανία, γίνεται αντικείμενο αντικρουόμενων συμφερόντων τόσο των «από τα κάτω» όσο και εντός της πολιτικής εξουσίας.

Επιβεβαιώνεται συνεπώς ότι ο πόλεμος είναι ο βέλτιστος τρόπος να συγκροτηθεί ένα (τρία  για την ακρίβεια ) κράτος και ο βέλτιστος τρόπος να καναλιζαριστούν οι αντιφάσεις του κεφαλαίου σε έναν «εξωτερικό άλλο» (τον Ρώσο, τον Ουκρανό, τον γερμανό…) συγκροτώντας έτσι ταυτόχρονα το έθνος κράτος, και οργανώνοντας τις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου σε εθνικά όρια, σε άμεση αλληλεξάρτηση φυσικά με τη διεθνή κατάσταση του κεφαλαίου, του εμπορίου, της διεθνούς παραγωγής κτλ. Παρόλα αυτά αυτή η διαδικασία ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένη, οι κοινωνικές αντιθέσεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να αναπαράγονται τόσο στα δυτικά, όσο και στα ανατολικά (υπάρχουν αναφορές για απεργίες ή για διαδηλώσεις στα ανατολικά με αιτήματα απλήρωτους μισθούς ή ελλείψεις σε τρόφιμα, παρόλα αυτά ειναι δύσκολο να επιβεβαιωθούν ενώ προφανώς αποδίδονται στον πόλεμο), η εθνική ενότητα κάποια στιγμή πάντα διαρρηγνύεται, ακόμα και σε αυτούς που κάποτε την στήριξαν.