Sorry Baas

Na wat er gisteren is gebeurd, zal ik het web verrassen met een nieuw stukje van mij, eigenpotig opgekrabbeld en ingetypt door de baard. Gisteren hebben mijn echte baas – Carolien – en ik ons wel en vooral wee gedeeld. Het was achteraf niet handig, maar het leek zo leuk: even samen naar buiten om de vogeltjes eten te geven. Daarna wilde Carolien weglopen, maar ik stond in haar weg. Ik tril nog na van de smak die het vrouwtje op het terras maakte en hoor mezelf nog janken van de pijn.

Iedere ochtend komt eerst die baard naar beneden. Ik biets dan even een lekkere backrub, blaf de buren wakker – omdat ik dat niet mag en maak het aantrekken van de schoenen ingewikkeld om vervolgens samen met die baard een bezoekje aan het park te brengen. Daarna geeft hij mij mijn ontbijt en dan … kijkt ‘ie nauwelijks meer naar me om. Meestal maakt ‘ie zich al snel uit de voeten. Ik heb dan even weinig beters te doen, dan wachten tot de echte baas beneden komt.

Ik moet wel geduld hebben. Hoewel ik veel meer haar heb dan zij, duurt het bij haar kennelijk toch langer voor alles in model zit. Maar als ze er dan eindelijk is, is het direct feest! We teuten wat met elkaar, ik vraag om een koekie (of twee) en kwispel mijn staart uit mijn lijf. Heerlijk is dat. Gisterenmorgen was dat ook weer zo. Het zonnetje scheen erbij en toen Dolly Duif begon te koeren ging de baas naar buiten. Ik erachteraan. Ja, wat wil je: je wilt toch zo dicht mogelijk bij haar blijven? Misschien valt er nog wat van dat spul voor Dolly op de grond. Lekker is het niet, maar als Dolly het eten kan, kan ik het ook.

Toen Dolly was voorzien, draaide Carolien zich om. “Leuk, dansen!”, dacht ik, en schoof lekker tegen haar voeten aan. Maar Carolien struikelde over me; ik vluchtte weg, maar ben inmiddels al aardig bejaard aan het worden, dus dat gaat niet meer zo snel. Zo kwam ik precies op de plek die Carolien voor haar andere been nodig had. Ik gilde, terwijl ze bovenop me stapte en samen vielen we naar de aarde. Daar lag de echte baas, op haar hand, waar de vingers allemaal van achterover gedraaid waren. Ik bezorg die baard er kriebels van in zijn benen, als ik het opschrijf.

Ze stond ook niet direct op. Ik was wat aan het huffen: “kom op joh, kom overeind, dit is al gek genoeg en ik heb me ook pijn gedaan …”. Maar het baasje schonk geen aandacht aan me. Toen het haar gelukt was overeind te komen, moest ze snel op de bank gaan liggen en mompelde: “dit is niet goed”. Ik ben er maar naast gaan liggen. Ineens was alle vrolijkheid waar de ochtend mee begonnen was, voorbij. Carolien probeerde nog wat te doen, maar dat lukte niet. Toen heeft ze gebeld en kwam de oude variant van de baard haar ophalen om naar de dokter te gaan. Een uurtje later waren ze weer terug. “Niet gebroken”, hoorde ik. En ik? Ben ik ook niet gebroken?

Haar hand zag er vreemd uit. Dik vooral en ze bewoog haar vingers niet meer. Ze slikte nog weer een pil erbij en ging toen slapen. ’s Middags kwamen we een beetje bij. Er kwamen ex-kinderen-uit-de-klas om juf haar veters te strikken en samen gingen we een stukje wandelen. De rest van de dag heeft het vrouwtje haar hand in de lucht laten steken en keek ze hoeveel centimeter elk van haar vingers zich bewegen kon.

Vanmorgen was het vrouwtje veel eerder dan anders beneden. Twee keer per week doet ze dat. Dan wordt het direct een saaie dag, want de helft ervan moet ik in de hal slapen. Haar hand zag er nog dikker en blauw uit, maar ze wilde doen alsof er niets aan de hand was. Tegen de baard zei ze dat ze het zelf moest proberen, anders kon ze wel vergeten om weg te gaan. Weggaan is haar gelukt. Waar ze was heeft ze handige mensen naar haar hand laten kijken. Die hebben gezegd dat pezen en botten er nog goed uitzien. Nu is het hopen dat ondanks haar lage leuco’s het herstel toch snel plaatsvindt. Ik schrijf maar op wat ik hoor als mijn bazen aan het eten zijn…

Inmiddels snap ik wel dat ik het was die wat onhandig deed. Het vrouwtje en ik hebben een abonnement op botsingen met een doktersbezoek als gevolg.

C had een flinke aanvaring met hond J. Haar neus staat nu scheef wanneer ze met een schuin hoofd in de spiegel kijkt.

17 February 2012 20:46 via HootSuiteReplyRetweetFavorite

@e3here

Eelco Drieenhuizen

Het is maar goed dat een hond geen schuldgevoel heeft, anders was ik vandaag mijn mand niet uitgekomen. Het is een vreemd gezicht om het vrouwtje zo onthand te zien zitten. Je zou zeggen dat ze dan niks kan, maar ze schijnt erg handig geworden te zijn doordat ze maandenlang een infuus in haar arm had. Daardoor kan ze meer dan zelfs die baard zich voor kan stellen.

Met mijzelf gaat het ondertussen best wel goed. Mijn trots is wel gekrenkt en ik kijk de halve baas, die baard dus, de komende dagen even niet hartelijk aan. Want hij vindt het toepasselijk om mij – rasechte Sheltie die ik ben – nu Tackel te noemen. Kijk, dat gaat een dropneus als ik toch echt een stap te ver. Maar tegen de echte baas zeg ik: “sorry, sorry, sorry”. Speciaal voor jou laat ik de baard een lekkere cracker met komkommersalade maken, die je met één hand kunt opeten. En ik neem er zelf ook één.