Ik schreef onlangs een artikel voor Oikos.

Oude nummers van Oikos kan je van de website van Oikos downloaden, nieuwe helaas niet, dus ik kan dat artikel niet zomaar met jullie delen. Tenzij je een abonnement neemt, wat sowieso wel de moeite waard is want Oikos besteedt zeer veel aandacht aan transitie. Of je kan het tijdschrift gaan lezen in de bib natuurlijk.

In elk geval, geen nood, want Hugo van Transitie Ekeren maakte zomaar eventjes een samenvatting van dat Oikos artikel en plaatste die op zijn blog. Meer nog, hij gaf mij zelfs toestemming om zijn samenvatting op mijn eigen blog te kopiëren. En daar ben ik hem uiteraard zeer dankbaar voor!

Hier komt ‘m:

In het nr 67 van Oikos schrijft Esmeralda Borgo onder de titel ‘ Met permacultuur oplossingsgericht nadenken over duurzaamheid ‘ , een wat vage titel maar inhoudelijk zat het voor mij helemaal snor. Het was duidelijk, ook voor leken, waar permacultuur voor staat.

Even kort : Een natuurlijke manier om voedsel te produceren.

Even wat langer en dus iets complexer : Permacultuur gebruikt de natuur als gids, denkt holistisch vanuit een systeembenadering , is oplossingsgericht, is een benadering die vertrekt vanuit een ontwerp, is gebaseerd op samenwerking en onderlinge verbanden en creëert overvloed en harmonie.

De rest van het betoog vloeit daar uit voort maar wat mij persoonlijk als nieuwe elementen in de uiteenzetting trof, wil ik graag nog eens oplijsten. Verrassend, dat wel, maar toch ook weer logisch. En dat gaat over de bredere benadering die ook mogelijk is, naast de onderdelen van een natuurlijk ecosysteem.

1. De permacultuurbeweging begint ook na te denken hoe je menselijke systemen efficiënter en duurzamer kan maken. Maw hoe kan je de ontwerpmethode , bekend voor tuinen en land- en bosbouwproductie, ook breder kan gebruiken. Gebouwen of landschapsarchitectuur. Of op je eigen persoonlijke levensstijl, je energieverbruik, mobiliteit, waterverbruik, afval, etc.

2. De 3 basisprincipes van de permacultuur, zorg voor aarde, mensen en eerlijk delen vertalen naar de economie is verrassend : bv eerlijk delen is amper te verzoenen met de heersende ideologie van de competitieve neoliberale markteconomie, waar steeds minder ruimte is voor herverdeling.

3. Transitie tracht de lokale gemeenschappen veerkrachtiger te maken door oa te streven naat hogere onafhankelijkheid van olie. Ze werken ook aan een grotere sociale cohesie. Zelf verantwoordelijkheid nemen en niet steeds maar kijken naar bedrijven en overheden.

4. Sociale permacultuur zorgt dus voor de mens. Persoonlijke duurzaamheid is een nieuw begrip : wie niet in staat is om te werken aan zijn persoonlijke duurzaamheid is moeilijker in staat om te werken aan duurzaamheid in het algemeen, op wat langere termijn.

5. We hoeven ons niet te laten meeslepen door producten en keuzes die de comsumptiemaatschappij ons voorschotelt, we hoeven niet te wachten op wat de overheid ons voorschotelt en we moeten ons niet verstoppen achter beweringen zoals ‘ het maakt toch niets uit wat ik doe’. Treed uit je comfortzone en doe de dingen waar je wel invloed kan op hebben, hoe klein ook. Aldus treden we uit onze oude patronen en gewoonten als de te passieve consument die zich laat ‘ leiden’.