Zaterdag en zondag hielden we een vriendenweekendje. De deur stond open, figuurlijk dan, want het was best frisjes. Vanaf 11 uur mochten de mensen bij ons binnenvallen.
Vanaf 11 uur stond er dus een op en neer springende oudste zoon bij het raam, af en toe ook buiten op de stoep (‘even kijken of er al iemand komt…’). Autisme en vage afspraken, zo van ‘kom maar af, we zien wel’, dat is altijd een spannende combinatie. 😉

Al snel stroomden de bezoekers binnen. Nooit met veel tegelijk, alsof ze dat met elkaar hadden afgesproken. Het was heerlijk, want we kregen de kans om gezellig met iedereen te babbelen.
Er kwamen mensen die we kort geleden nog ontmoet hadden, maar ook oude studievrienden die we al twintig jaar niet meer gezien hadden! De gesprekken gingen over de kinderen, over Zweden, over het weer, het eten … Bij vertrek klonk erg vaak: ‘Tot in Zweden!’ Kijk, dat vinden we dus leuk!

We kregen verhalen mee, over elkaar missen en over blij zijn elkaar te mogen kennen…
De kinderen kregen elk een prachtig schilderijtje van hun lieve oppas Aurelie. De schilderijtjes vormen samen een groot schilderij. We zullen ze een prachtige plek geven in ons nieuwe huis!
We kregen een heerlijk zacht dekentje voor de koude Zweedse winter, lekkere lettertjes en lieve kaarten en brieven. Zelfs een kaartje dat ik pas in Zweden mag openmaken!!! (Ja Mieke, de envelop zit nog dicht! 😉 )

Dit weekend beseften we maar weer eens dat we geen eiland zijn. Vele mensen raken ons, wij raken vele mensen. Dat mag.

We hebben lang niet iedereen dag kunnen zeggen, natuurlijk.
De deur blijft openstaan, hier én in Zweden.
Zo ver is het niet.
De wereld is maar een muggenscheetje groot.