After five unforgettable days in Lesotho, we had to leave and go back to South Africa. Even leaving this country is an unforgettable experience as you have to cross the famous Sani Pass through the mountains of Drakensberg. Sani Pass isn’t such a difficult mountain pass but the scenery is really beautiful and it can be the best ending or the worst beginning for a trip in Lesotho. This depends on whether you climb down to South Africa or up from South Africa. Crossing Sani Pass was the basic reason I took the decision to travel to Lesotho. Many South Africans told me stories about how beautiful it is and made me want to see it, but the final decision was taken when I heard the phrase: “You’ll never manage to cross Sani Pass on a Vespa with two persons on it and all the luggage you carry!”.
Click here to see all the photos from South Africa
From the previous night, we had started picking up our stuff and putting them back on the Vespa. When we approached Sani Pass, we saw that all the stories about the beauty of that place were true but we also realized that the rest of the country was even more beautiful. Crossing Sani Pass and ignoring the rest of Lesotho is like finding a fountain with crystal clear water while thirsty and choose to drink just a sip of it! Going down through Sani Pass is not as difficult as they say but climbing up is another story. The slope is steep and the altitude is at 2,876m so, someone who wants to climb up should consider that the…fuel consumption is going to be high (we went down with the engine off!) but you will easily make it to the top. We found all these stories about how difficult it is a bit exaggerated and we definitely managed to cross it with no problems at all. The deepest “river” we had to cross was 1cm deep and there were no huge rocks blocking our way! Please, don’t listen to anyone trying to scare you (not even me!). Always follow your heart!
So, going down peacefully with the engine off and with no problems at all, we entered South Africa again. At the borders, we had an unpleasant surprise: we were thinking that the stamps on our passports with the new date of entrance in South Africa, would allow us to be in the country for 90 more days. The police officer (there is only a police station there, no immigration office) politely informed us that the extension of a tourist visa is not their responsibility and that we had to go to a home affairs office in one of the big cities of South Africa. We tried a lot to convince him to help us, but it was impossible.
We were now in South Africa, at a reasonably low altitude and after we spent a night in Howick, we arrived in Durban the next day. I remember that the scenery on our way to Durban was interesting but what was more “interesting” and I don’t think I’ll forget it, was the fog. For many kilometers, we had to drive in thick fog and we couldn’t exceed the speed of 40km/h. We already knew where we would stay the 2 nights we would spend in Durban: at Johann’s place. Johann lives in Durban and I had first met him in Lome, Togo. We were staying in the same campsite. That time I was traveling with Steven (the German guy on the XT) and Johann was traveling back to Durban from England on his Aprilia Caponord with Charlie (an English guy on a KTM 990 ADV) and Francis – yes, I’m talking about that Francis you all know – on a GS 800 (Later, I also traveled with Francis).
Durban was a really pleasant surprise for us, and contrary to what people say, we found it beautiful (people usually compare it to Cape Town and that’s why they say that it’s not beautiful). But we hadn’t visited Cape Town yet and additionally to this, we compared it to some cities in Greece that they don’t look that nice. We were a bit envious, to tell you the truth, because in terms of cleanness and tidiness, Durban is much better than the majority of big cities in Greece. We tried some Indian dishes (“bunny chow”) and we concluded that if we could find some ouzo, frappe coffee, souvlaki, bougatsa or any other typical Greek flavors, we could stay in Durban for a long time! Our plan had now changed as you may have realized: We had spent only 5 days in Lesotho (we regret that we didn’t stay there more…) and the Vespa had proven that it could make it with both of us and our luggage on it. So we decided to make the whole tour of South Africa. That means that we would continue to Cape Town, stay there for some days and then back to Johannesburg from the shorter way, as Alexandra had to travel back to Greece in some days. The Vespa didn’t have any problem with some more kilometers, so we decided to do it!
We easily covered the distance from Durban to Cape Town, though it was a bit boring and too wet – it was constantly raining for 2 days. The South African landscape in that area resembles more to Europe and not to what we have in mind about African landscapes. I know that it is not right to compare South Africa to north, west or central African countries, but from the moment I crossed the borders of D.R.C. and went to Zambia, I feel that Africa has ended. Everything here is too predictable, too tidy and too beautiful (ideal for the Western standards). I know that many people disagree with me on this but that’s the way I feel and I want to be honest with you. However, the highway was not too “European”, it was more “Greek-European” – with too much traffic, too many trucks and a single lane for each of the two opposite directions. And there were tolls we had to pay for that “highway”!
From Durban we followed the N2, passed from East London and from Port Elisabeth (unfortunately, we didn’t have enough time to visit these cities) and we went to the southernmost place of Africa, Cape Agulhas. What we now know about traveling at the most touristic areas of South Africa is that the prices change a lot during the high season. So, we have an advice for you: if you are about to travel during the high season you should take into account that in some places the prices will be double than the normal, check it out first! We spent one night in a campsite the first day of the “high season”. The normal price for a spot to pitch our tent was at 200ZAR (14 euros), but during holidays it was 87.5% higher than the normal one! (of course we know how to negotiate, so we managed to get a reduction and we stayed there at the normal price…)
In Struisbaai, a small town next to Cape Agulhas, we came across an unbelievable surprise! Usually, I prefer to stay in campsites and not in hostels, but this time when I saw the sign for “Cape Agulhas Backpackers” I stopped and went in to ask for the price. The unbelievable coincidence is that 2 years ago, Nikos and Georgia (the pinproject) from Greece had stayed for some months in that hostel! When they visited Cape Agulhas, all their stuff and their passports were stolen and they had to stay there for some time. We stayed in the same hostel. In Cape Agulhas we also met the most unsociable motorcyclists! Generally, around Cape Town no one greets no one on a motorcycle, contrary to what usually happens in the most places on planet Earth! The day we visited the southernmost tip of Africa to take some pictures, we came across a group of motorcyclists on BMWs and Harleys and even if we tried to talk to them or just greet them, they turned their backs on us pretending they didn’t see us! Maybe because they saw that we were on a humble, rusty vespa and not on a shiny new BMW, or because they saw that we were Greeks or maybe because they were a group of snob rich pensioners who can’t understand much of being a real motorcyclist…Well, we’ll never know!
From the southernmost tip of Africa, we headed to Cape Town which is not far from there. In Cape Town, I finally met Christopher in person. Christopher is a vespa lover also and he had been traveling on his vespa for a long time. I had the intention to host him in Thessaloniki in 2013 when he was traveling from Cape Town to Dublin (8 months, 32,000kms), through East Africa on his LML 150 with some of his friends, but his plans changed and he didn’t come to Greece. You can find more information about Christopher on his facebook page and on the book he is about to publish. His unbelievable adventure unfortunately cost him his eyesight due to some severe health problems he had in Tanzania. When we finally made it to Cape Town, he hosted us in his house for the nine days we stayed there. Chris, his fiancee Tamlyn and his parents Ivan and Lynette, were the best hosts we could ever imagine! They are all open-minded people, very hospitable and it was a real pleasure meeting and talking with them. The nine days we spent in Cape Town we tried to visit as many places as we could in the city, we spent some time eating local food (you should definitely try “potjie”) and having “braai” (the word for barbeque in Afrikaans) and we visited some places around Cape Town.
We also made a 1-day ride to the Cape of Good Hope. A 120kms tour around Cape Town through Chapman’s Peak drive – a beautiful route next to the ocean. We didn’t exactly visit the Cape of Good Hope because you have to pay about 9 euros per person to go there and, as it is not a monument which needs maintenance but just a geographical spot, we found it absurd to pay any money to visit it. We also went to Simon’s Town to see the penguins – which were absent at the moment – and to Kalk Bay to feed the seals and ourselves also! We ate at Kalkys restaurant its famous fish ‘n’ chips and we found out that the owner of the place is Greek!
Another thing that we definitely wouldn’t miss was a tour at the wineries in the region of Stellenbosch. The wines of Cape Town are famous, so we grabbed the chance for some wine tasting. We had my friend Steven and the couchsurfer who hosted him with us and we visited 3 wineries where we paid 30ZAR each (2 euros) to taste 5-6 different wines and also eat some really delicious cheese (produced in nearby local farms). We saw many things, walked a lot in the city, ate many delicacies and concluded to what we initially thought about Cape Town: it’s a beautiful city, clean, tidy, green…a city to live in. However, it doesn’t look like a typical African city, it’s more of a European one. As I have said before, South Africa is not a typical African country either.
The nine days in Cape Town passed really fast and the time had come to go back to Johannesburg. Unfortunately, it was impossible to stay more and visit other places we would like to see for 2 reasons: 1. Alexandra couldn’t extend her stay in South Africa and 2. I had to see what I could do with my visa…I forgot to mention the answer the officer at Home Affairs in Durban gave me about my visa: there is no way to extend a 90-days tourist visa! The only thing someone can do is to return to his country and then enter again South Africa. It was the first time I had to deal with such a problem. Even in the “underdeveloped” African countries there was always a way for a visitor to stay some more time. I tried to explain my case but the answer was still negative. Even if I would travel to any of the neighboring countries and then try to enter again South Africa, it would be impossible to get a new visa. The legislation had changed 3 months ago because of the government’s attempts to control immigration from other African countries. Clever idea! You can also build one more fence on your borders to keep them safe! And then, you can ban tourism! Very clever! I also heard that Katarina, the Slovenian girl on a bicycle I had met some months ago didn’t make it to South Africa. In every embassy she went to acquire a visa for South Africa, she was told that the only way to enter the country is to go back to her country, buy a visa from the embassy there and come again! Completely absurd!
So, that’s how my visit in South Africa ended: under pressure! I have written on the blog, in the post “Best and Worst in Africa” that South Africa is my least favorite African country. I would like to be able to spend some more time there and possibly change my point of view, but the South African State isn’t that hospitable. You can also see the reasons I didn’t enjoy much my stay in the country in the first video about South Africa. People are not open-minded (there are always exceptions, of course) and they are too conservative due to religion. The relations between white and black South Africans are tense and the positive comments I heard about Apartheid (from white South Africans), as well as the racist behavior from both sides, made me think that it is a society in crisis. The crime rates are also very high, which makes people feel unsafe and in many cities the majority of the houses are hidden behind concrete fences with electric wires and 24h security surveillance! Especially in Johannesburg, people carry panic buttons with them and they usually avoid to walk in the city! In the remote areas, in farms or holiday houses, people carry guns to protect themselves.
I don’t know…maybe the way I saw things in South Africa is not the right one and everything is better than I think. Maybe I had in mind the ultimate adventure I lived crossing the “hostile” and “underdeveloped” countries of Africa, which proved to be so hospitable and humane, and we the “developed” ones have to reconsider our new western values and approach simplicity again. I know it’s more complicated than this, but I’m sure we can make an example of these people who are so different from us. Somewhere on our way to pursue what the Western lifestyle commands, we lost our contact with each other and with our natural environment.
These countries had a huge impact on me. I know that I’m not the same person anymore and I’m sure that wherever I’ll go next, whatever I’ll see next, I will compare it to Africa. And by saying “Africa”, I mean all those people and those places that we “Westerners”, think they have absolutely nothing, but in reality, they may have everything! This was the Africa I will never forget…
Click here to see all the photos from South Africa
Stergios Gogos 
Alexandra Fefopoulou
Alexandra Fefopoulou, Stergios Gogos
23/02/2015
Νότια Αφρική (μέρος 2ο)
Μετά από ένα μοναδικό πενθήμερο στο Λεσότο, είχε έρθει δυστυχώς η ώρα να ξαναγυρίσουμε στην Ν.Α. Ακόμα και η έξοδος όμως απ’ τη μικρή ορεινή χώρα, θεωρείται μοναδική και πολύ εντυπωσιακή, αφού πρέπει πρώτα να περάσεις από το περίφημο Sani Pass στα βουνά του Δράκου (Drakensberg), ένα όχι και τόσο δύσκολο, αλλά αρκετά εντυπωσιακό ορεινό πέρασμα στα νότια της χώρας, το οποίο είναι και το ιδανικότερο (ή χειρότερο) κλείσιμο (ή ξεκίνημα) για το Λεσότο (αναλόγως με ποια φορά κινείσαι). Το Sani Pass αποτέλεσε ίσως και τον καταλύτη που με βοήθησε ν’ αποφασίσω πως θέλω να δω το Λεσότο. Όλες αυτές οι μοναδικές περιγραφές των Νοτιοαφρικάνων και οι προτροπές τους πως δεν έπρεπε με τίποτα να το χάσω, την έκαναν τη δουλίτσα τους. Η απόφαση όμως πάρθηκε – όπως πάντα – μόνον όταν στ’ αυτιά μου ήχησε η φράση κλειδί: «Δεν μπορείς με τίποτα να το περάσεις με μια Vespa, πόσο μάλλον δικάβαλος και φορτωμένος».
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες από τη Ν.Α.
Από το προηγούμενο κιόλας βράδυ, αρχίσαμε με την Αλεξάνδρα να μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας και να τα φορτώνουμε στο εργαλείο. Όπως καταλάβαμε την ημέρα της κατάβασης, τα σχόλια περί ομορφιάς και μοναδικότητας κτλ, ήταν όντως εύστοχα, αλλά χάνονταν μπροστά στην ασύγκριτα μεγαλύτερη ομορφιά όλου του υπόλοιπου Λεσότο. Θα έλεγα πως το να πας στο Sani Pass και να μην αφιερώσεις τουλάχιστον άλλες πέντε μερούλες για μια μικρή βόλτα στο Λεσότο, είναι σαν να είσαι μπροστά σε μια πηγή πεντακάθαρου, κρυστάλλινου νερού, κι αντί να φορτώσεις δυο – τρεις νταμιτζάνες να έχεις για καβάτζα, εσύ να πιεις μονάχα ένα σφηνάκι! Όσο για την κατάβαση την ίδια και για τη δυσκολία της, θα έλεγα πως δυσκολίες απλώς…δεν υφίστανται. Φυσικά το ανέβασμα στα 2.876 μέτρα είναι κάτι ελαφρώς πιο μπελαλίδικο, αφού δεν έχεις σύμμαχό σου τη βαρύτητα και θα ξοδέψεις πολύ περισσότερη βενζίνη, γκαζώνοντας για να τ’ ανέβεις (το μεγαλύτερο κομμάτι το κατεβήκαμε με σβηστό κινητήρα για να καταλάβετε). Τώρα για όλες αυτές τις τόσο ανατριχιαστικές περιγραφές, για τις προειδοποιήσεις που δεχτήκαμε από πολλούς, πως δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε, πως με τίποτα δεν θα μπορέσουμε να διασχίσουμε όλα αυτά τα ποτάμια, τα βουνά και τα λαγκάδια τι να πω πάλι (κάτι από την τρομοκρατική προεκλογική εκστρατεία της Ν.Δ. μου θύμισε όλο αυτό): Εμείς πάντως το μεγαλύτερο ποτάμι που διασχίσαμε, δεν παίζει να ‘ταν βαθύτερο από…ένα (1) εκατοστό. Μιλάμε για εξτρίμ καταστάσεις όπως καταλαβαίνετε! Όπως συνήθως λέω, μην ακούτε κανέναν – ούτε και τις δικές μου μαλακίες – αλλά πάντα “follow your heart”!
Τσουλώντας με σβηστό κινητήρα στο φιδίσιο πέρασμα και μετά από μια μικρή ελεύθερη πτώση (όχι πτώση), ξαναμπήκαμε στη Νότια Αφρική. Εκεί, στο συνοριακό σταθμό, μας περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Ενώ περιμέναμε πως και πως να πέσουν καινούργιες σφραγίδες στα διαβατήριά μας, δίνοντάς μας έτσι δικαίωμα παραμονής για άλλες ενενήντα ημέρες, η αστυνομία (δεν υπήρχε υπηρεσία αλλοδαπών) μας έριξε ένα – κατά τα άλλα ευγενέστατο – άκυρο, ενημερώνοντας μας πως αυτή η δουλειά γίνεται πλέον μόνο στα γραφεία “εσωτερικών υποθέσεων” της εκάστοτε πόλης. Δυστυχώς όσο κι αν κλαφτήκαμε, όσο κι αν παρακαλέσαμε δεν καταφέραμε απολύτως τίποτα, αφού όπως φαίνεται οι αστυνομικοί απλά δεν είχαν πλέον την αρμοδιότητα να κάνουν το οτιδήποτε.
Έχοντας κατέβει σε νορμάλ επιτέλους υψόμετρα, και κάνοντας μια διανυκτέρευση στο Howick, την επόμενη μέρα φτάσαμε στο Ντέρμπαν. Η διαδρομή θυμάμαι πως ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, αλλά αυτό που σίγουρα θα θυμάμαι πιο έντονα, είναι αυτή η ομίχλη που έκανε την οδήγηση αρκετά “ενδιαφέρουσα” για πάρα πολλά χιλιόμετρα, με την μέγιστη ταχύτητα να μην ξεπερνά τα 40 km/h. Για το Ντέρμπαν είχαμε κάνει τα κονέ μας προκαταβολικά, κι έτσι μας περίμενε από ένα κρεβατάκι κι ένα κεραμίδι για να βάλουμε το κεφάλι μας για τις δυο βραδιές που θα μέναμε εκεί. Ήταν το σπίτι του Γιόχαν, ενός Νοτιοαφρικάνου, με τον οποίο είχα συναντηθεί για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα του Τόγκο, Λομέ, όπου και μέναμε στο ίδιο κάμπινγκ. Εκείνη την περίοδο εγώ ήμουν παρέα με τον Στίβεν (τον Γερμανό με το XT) κι εκείνος κατέβαινε με ένα Aprilia Caponord από Αγγλία, παρέα με τον Τσάρλι (έναν Άγγλο με KTM 990 ADV) και τον Φράνσις – ναι τον γνωστό Φράνσις – με το GS800, με τον οποίο συνταξίδεψα αργότερα.
Το Ντέρμπαν ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και σε αντίθεση με τη γνώμη των περισσοτέρων τουριστών στους οποίους δεν αρέσει και πολύ (αφού μπαίνουν στη διαδικασία να το συγκρίνουν με το Κέιπ Τάουν), σ’ εμάς άρεσε αρκετά, μιας και πρώτον δεν είχαμε δει το Κέιπ Τάουν, και δεύτερον γιατί το συγκρίναμε με τις δικές μας, τις ελληνικές πόλεις, οι οποίες πολύ θα θέλαμε να του μοιάζουν έστω και λίγο σε οργάνωση και καθαριότητα. Αν μπορούσαμε να βρούμε και τέσσερα πραγματάκια που μας έλειψαν – φραπέ, μπουγάτσα, ούζο και κάνα σουβλάκι – πέρα απ’ το καταπληκτικό ινδικό φαγητό, θα του δίναμε άριστα με τόνο (δοκιμάστε οπωσδήποτε “μπάνι τσάο” – “bunny chow”). Το πλάνο μας πλέον, όπως καταλαβαίνετε είχε αλλάξει. Αφού το Λεσότο μας πήρε μόλις πέντε μέρες για να το διασχίσουμε (δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο το έχω μετανιώσει που δεν ξοδέψαμε 25 αντί για 5 μέρες), και αφού δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα με το εργαλείο παρόλο που το είχαμε φορτώσει σαν γαϊδούρι, είπαμε να προσπαθήσουμε το απόλυτο. Να φτάσουμε δηλαδή ως το Κέιπ Τάουν, να κάνουμε μια στάση λίγων ημερών, κι έπειτα να οδηγήσουμε απ’ τον συντομότερο δρόμο πίσω στο Γιοχάνεσμπουργκ. Τα χιλιόμετρα πολλά, ο χρόνος πολύ περιορισμένος (η Αλεξάνδρα πετούσε σε λίγες μέρες για Ελλάδα), ευτυχώς όμως το πρόβλημα της χιλιομετροφαγίας απ’ το οποίο πάσχει τα τελευταία χρόνια η Vespa, μας ξελάσπωσε γι’ άλλη μια φορά!
Η απόσταση από το Ντέρμπαν ως το Κέιπ Τάουν καλύφθηκε σχετικά εύκολα και βαρετά θα έλεγα, αν εξαιρέσουμε πως μουλιάσαμε απ’ την βροχή που φάγαμε επί δύο μέρες. Η περιοχή θυμίζει περισσότερο Ευρώπη παρά Αφρική. Το ξέρω πως ίσως είναι λάθος να μπαίνω στη διαδικασία σύγκρισης της Ν.Α. με την κεντρική, δυτική και βόρεια Αφρική, αλλά απ’ την ώρα που πέρασα τα σύνορα Κονγκό – Ζάμπιας νιώθω πως το κεφάλαιο Αφρική έκλεισε για μένα. Εδώ όλα είναι προβλέψιμα, τακτοποιημένα, όμορφα – για τα δυτικά πρότυπα – μα το χειρότερο, τόσο αποστειρωμένα. Ξέρω πως πολλοί θα διαφωνήσουν, αλλά δυστυχώς έτσι νιώθω, και θεωρώ σωστό να το μοιραστώ μαζί σας. Ο αυτοκινητόδρομος παρόλα αυτά δεν είναι και πολύ ευρωπαϊκός, αλλά μάλλον περισσότερο ελληνοευρωπαϊκών στάνταρντς, με πάρα πολλή κίνηση κυρίως από μεγάλα φορτηγά, με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση στο μεγαλύτερο μέρος του, δίχως διαχωριστικό διάζωμα, αλλά την ίδια στιγμή ΜΕ διόδια.
Από το Ντέρμπαν λοιπόν πήραμε τον Ν2, περάσαμε από East London και Port Elisabeth (δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος να τα δούμε) και οδηγήσαμε ως το νοτιότερο σημείο της Αφρικής, το Cape Agulhas. Το μόνο άξιο αναφοράς από αυτό το κομμάτι του ταξιδιού μας, η μόνη συμβουλή αν θέλετε, είναι να τσεκάρετε καλά το που θα φάτε και που θα μείνετε εάν ταξιδέψετε κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Οι τιμές καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς κυμαίνονται σε νορμάλ επίπεδα, αλλά μόλις πλησιάσουν οι γιορτές “φουσκώνουν” σαν κέικ μέχρι και 100%! Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κάμπινγκ στο οποίο μείναμε την πρώτη μέρα της “χάι σίζον”. Η νορμάλ τιμή ήταν 200 ραντ (14€) για μια σκηνή, με την εορταστική να είναι αυξημένη κατά 87,5%! Φυσικά ως Έλληνες και με τις τρομερές διαπραγματευτικές μας ικανότητες – σε στυλ Βαρουφάκη – καταφέραμε να βρούμε μια πιο βιώσιμη λύση, και να κουρέψουμε το απεχθές καπέλο.
Στο Struisbaai, το χωριό ακριβώς πριν το Cape Agulhas, συνέβη κάτι απίστευτο. Ενώ σπάνια μένω σε χόστελ, αυτή τη φορά, σχεδόν ασυναίσθητα και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, βλέποντας μπροστά μου την πινακίδα “Cape Agulhas Backpackers”, φρέναρα, σταμάτησα και πήγα να ρωτήσω για τιμή. Το απίστευτο της υπόθεσης είναι πως σε αυτό ακριβώς το χόστελ, πριν από δύο χρόνια, έμειναν για μερικούς μήνες ο Νίκος και η Γεωργία (οι pinproject) όταν τους έκλεψαν πολλά απ’ τα υπάρχοντά τους, μεταξύ των οποίων και τα διαβατήριά τους. Απίστευτη σύμπτωση!
Εδώ συναντήσαμε και τους πλέον αντικοινωνικούς μοτοσυκλετιστές που έχουμε ποτέ συναντήσει! Γενικότερα, στην επαρχία του Κέιπ Τάουν κανείς δεν σου μιλάει, ούτε καν σε χαιρετά στο δρόμο – όπως συμβαίνει οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη Γη μεταξύ μοτοσικλετιστών, αλλά και ειδικότερα στο Cape Agulhas, την ημέρα που το επισκεφτήκαμε για τις κλασσικές, αναμνηστικές φωτογραφίες, συναντηθήκαμε με μια μεγάλη παρέα “μηχανόβιων” (ρε, μπας και ήταν τίποτα συνταξιούχοι που είπαν να το παίξουν Γαρδέληδες στα γεροντάματα;;;) με Harley και BMW φυσικά, οι οποίοι όσες φορές κι αν προσπαθήσαμε να τους μιλήσουμε ή απλά να τους χαιρετίσουμε, αυτοί απλά κι επιδεικτικά μας γυρνούσαν την πλάτη! Να μας σνόμπαραν επειδή καβαλούσαμε ένα ταπεινό, σκουριασμένο βεσπάκι; Να μας σνόμπαραν λόγω της ελληνικής πινακίδας; Ή μήπως γιατί απλώς ήταν σνομπ; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ…
Από το νοτιότερο άκρο της Αφρικής το Κέιπ Τάουν είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Εμάς μας πήρε λίγο παραπάνω γιατί δεν καπνίζουμε. Εδώ συνάντησα επιτέλους μετά από ενάμιση χρόνο ιντερνετικής γνωριμίας, τον Κρίστοφερ – έναν έτερο βεσποταξιδευτή – τον οποίο δεν έκατσε δυστυχώς να φιλοξενήσω στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη το 2013, όταν και ξεκίνησε εδώ απ’ το σπίτι του με ένα σκούτερ σχεδόν ίδιο με το δικό μου (LML 150) και μαζί με άλλους τρεις φίλους, μια τρελή περιπέτεια: ένα ταξίδι οχτώ μηνών και 32.000 χιλιομέτρων μέσω της Ανατολικής Αφρικής, για να φτάσει τελικά στο Δουβλίνο! Περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι του μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του στο facebook και σε λίγο καιρό και στο βιβλίο που θα γράψει για την βεσπο-ιστορία του, που του κόστισε ούτε λίγο ούτε πολύ την…όρασή του, μετά από μια πολύ άσχημη περιπέτεια υγείας στην Τανζανία!
Ο Κρις εδώ και μήνες ανυπομονούσε να με γνωρίσει (όπως κι εγώ φυσικά αυτόν) αφού όλο καθυστερούσα την άφιξή μου για διάφορους λόγους, κι έτσι με μεγάλη του χαρά μας παραχώρησε ένα δωμάτιο στο σπίτι του, στο οποίο και μας φιλοξένησε για τις εννιά μέρες που μείναμε. Αυτός, η κοπέλα του και οι γονείς του, ήταν οι καλύτεροι οικοδεσπότες που θα μπορούσαμε να έχουμε στο Κέιπ Τάουν. Ιδιαίτερα φιλόξενοι άνθρωποι, ακομπλεξάριστοι και πολύ ανοιχτόμυαλοι και “κουλ”, ειδικά σε συνάρτηση με τα νοτιοαφρικάνικα δεδομένα. Αυτές τις εννιά μέρες κάναμε όπως ήταν αναμενόμενο το παραδοσιακό νοτιοαφρικάνικο μπράι (βλ. μπάρμπεκιου), φάγαμε μπόλικο και πεντανόστιμο ντόπιο φαγητό (προτείνω ανεπιφύλακτα να δοκιμάσετε “ποέκι” (potjie – με οποιοδήποτε τύπο κρέατος), και προσπαθήσαμε να εξερευνήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία της πόλης, και όχι μόνον.
Το “όχι μόνον” πηγαίνει στην αυθημερόν εξόρμηση μας στο ακρωτήρι της “Καλής Ελπίδας”, μια γύρα 120 περίπου χιλιομέτρων, περνώντας από το Chapman’s Peak με τα ωραία στροφιλίκια του πλάι στον ωκεανό, από το νοτιοδυτικοτεροχεσεψηλακιαγνάντευε σημείο της Αφρικής το οποίο είδαμε με τα κιάλια και φύγαμε (ε όχι, 9€ δεν τα δίνω για μια φωτογραφία, μου αρκεί η δωρεάν που έβγαλα στο νοτιότερο άκρο), από τη Simon’s Town όπου χαιρετήσαμε τους πιγκουίνους (καλά – καλά δεν τους χαιρετήσαμε αυτοπροσώπως γιατί είχαν πεταχτεί για κάτι δουλίτσες, αλλά είπαμε στους γείτονες να τους δώσουν πολλά φιλιά), και τέλος απ’ το Kalk Bay όπου ταΐσαμε φώκιες, αλλά και τα θορυβώδη στομάχια μας με το φημισμένο fish ‘n’ chips στο Kalkys, στο πλέον πολυσύχναστο ταβερνάκι του λιμανιού, το οποίο ανήκει – που αλλού – σε Έλληνα!
Κάτι άλλο που δεν γινόταν με τίποτα να χάσουμε, ήταν μια βόλτα στα οινοποιεία γύρω απ’ την πόλη. Όλη η περιοχή γύρω απ’ το Κέιπ Τάουν φημίζεται για τα πολύ καλά κρασιά της κι έτσι ήταν ευκαιρία για μια επιτόπια δοκιμή. Κάνοντας μια βόλτα 100-120 χιλιομέτρων και με παρέα απ’ τα παλιά, τον Στίβεν και τον couchsurfer που τον φιλοξενούσε, επισκεφτήκαμε τρεις φάρμες στις οποίες πληρώνοντας όχι περισσότερα από 30 ραντ (2€) ανά άτομο, είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε απεριόριστο τυρί και από έξι περίπου ποτηράκια κρασί σε κάθε φάρμα, όλα δικής τους παραγωγής. Γυρίσαμε, είδαμε, περπατήσαμε, μυρίσαμε, φάγαμε, οδηγήσαμε και καταλήξαμε σε αυτό που απ’ την αρχή σκεφτόμασταν για το Κέιπ Τάουν: πως είναι μια πανέμορφη πόλη, καθαρή, τακτοποιημένη, πράσινη, μια πόλη που βλέποντάς την σκέφτεσαι πως θα ήθελες να ζήσεις εδώ! Αλλά όχι εμείς… Γιατί ρε φιλαράκι τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε: σαν τη Χαλκιδική δεν έχει! Ναι, ναι…όλα καλά, υπέροχη πόλη, καλή, χρυσή, αλλά δεν είναι αυτό που θέλαμε να δούμε. Είναι μια πόλη εκτός Αφρικανικού χωροχρόνου.
Οι εννιά μέρες πέρασαν σαν αστραπή και είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στο Γιοχάνεσμπουργκ. Δεν χωρούσε δυστυχώς αναβολή όσο κι αν θέλαμε να δούμε κι άλλα μέρη, πρώτον λόγω της πτήσης της Αλεξάνδρας και δεύτερον εξαιτίας της αφόρητης πίεσης που είχα με τη βίζα μου. Ξέχασα να σας αναφέρω το σημαντικότερο, την επίσημη απάντηση που πήρα απ’ τα χείλη της αρμόδιας υπαλλήλου στο γραφείο εσωτερικών υποθέσεων του Ντέρμπαν, όταν ζήτησα μια λύση στο πρόβλημά μου, μια επέκταση της βίζας μου, ή κάποιον – οποιονδήποτε – τρόπο να παραμείνω λίγο καιρό παραπάνω στη χώρα ώστε να μπορέσω να βρω πως θα στείλω το μηχανάκι μου στην Λατινική Αμερική. Η απάντηση ήταν πως “απλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα, και πρέπει να γυρίσω πίσω στη χώρα μου, μέσα στις 90 μέρες που μου έχουν δώσει”! Καμία απολύτως λύση, κανένας τρόπος επέκτασης της βίζας (πράγμα που πολύ εύκολα κατάφερα σε πολλές “τριτοκοσμικές χώρες”), τι κι αν τους εξήγησα πως είχαν τα πράγματα, και τον τρόπο / μέσο με τον οποίο ταξίδευα. Επίσης δεν υπήρχε πλέον ούτε η δυνατότητα να περάσω σε κάποια γειτονική χώρα και να επιστρέψω παίρνοντας άλλες 90 μέρες. Όλα είχαν αλλάξει μόλις τρεις μήνες πριν (όπως μας είπαν) όταν βγήκε καινούργια νομοθεσία ώστε να φρενάρει την παράνομη μετανάστευση. Μπράβο ρε τσακάλια. Χτίστε τώρα κι έναν φράχτη απ’ την μια άκρη της χώρας ως την άλλη, σαν κι αυτόν που έκανε ο δικός μας ο Μαλακαντώνης (με Μ κεφαλαίο) στον Έβρο και μετά να δείτε ανάπτυξη. Το πρωτογενές πλεόνασμα θα’ ναι μεγαλύτερο κι απ’ το πλεόνασμα που έχουν οι μαύροι ανάμεσα στα σκέλια τους. Εύγε…μαλάκες! Απ’ αυτή την “ιστΕρία” επηρεάστηκε και η Καταρίνα, η Σλοβένα ποδηλάτισσα αν θυμάστε απ’ τις παλαιότερες ιστορίες μου, η οποία έφαγε πόρτα σε όλες τις νοτιοαφρικάνικες πρεσβείες γειτονικών χωρών στις οποίες πήγε ζητώντας ν’ αγοράσει – όχι να κλέψει – βίζα, μιας και οι Σλοβένοι πρέπει να πληρώσουν και ν’ αγοράσουν βίζα από πριν. Η απάντηση που πήρε σε όλες, ήταν η ίδια με αυτή που έπαιρνα κι εγώ, δηλαδή “Απλά go home μαντάμ! Δεν μας ενδιαφέρει από που έρχεσαι, τι κάνεις και που πας!”…
Έτσι λοιπόν και αρκετά βεβιασμένα, η επίσκεψή μου στη Ν.Α. έφτασε στο τέλος της. Όπως έχω γράψει και στο ποστ “καλύτερο – χειρότερο”, η Ν.Α. κατατάσσεται δυστυχώς τελευταία στη λίστα με τις αγαπημένες μου αφρικανικές χώρες, και παρόλο που πολύ θα ήθελα να μείνω παραπάνω καιρό και να την εξερευνήσω λίγο καλύτερα, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία απ’ τις αρμόδιες αρχές. Τους λόγους που δεν μου άρεσε και τόσο, τους αναφέρω λίγο – πολύ και στο πρώτο βίντεο. Οι άνθρωποι εδώ, τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς που γνώρισα, δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλοι, οι σχέσεις μαύρων – λευκών και περισσότερο απ’ τη μεριά των “δικών μας” άσπρων δεν είναι και οι καλύτερες, τα ρατσιστικά σχόλια και οι τρελές συγκρίσεις με την “χρυσή” – μη χέσω – εποχή του Απαρτχάιντ είναι καθημερινό φαινόμενο, και φυσικά όλα αυτά έρχονται στις περισσότερες περιπτώσεις και δένουν αρμονικά με την πολυαγαπημένη μου θρησκεία. Για να νιώσετε όμως λιγάκι πιο κοντά στη Ν.Α. και την αρρωστημένη κοινωνία της, θα πρέπει να προσθέσετε και το αλατοπίπερο, δηλαδή την τεράστια αίσθηση ανασφάλειας που επικρατεί σε όλη σχεδόν τη χώρα, από τις μεγάλες πόλεις όπου όλα τα σπίτια είναι οχυρωμένα με ηλεκτροφόρους φράχτες, 24ωρο security, κι ανθρώπους που δεν κάνουν βήμα χωρίς το panic button τους, και φυσικά δεν πάνε πουθενά πεζοί (ειδικά στο Γιοχάνεσμπουργκ δεν κυκλοφορεί πεζός!), μέχρι και την τελευταία φάρμα στην εξοχή, όπου οι γαιοκτήμονες περιμένουν με τις καραμπίνες την επόμενη επίθεση.
Όπως και να’ χει το πράγμα, ίσως να τα βλέπω εγώ τόσο στραβά τα πράγματα και ο γιαλός να ‘ναι μια χαρά στη θέση του. Ίσως να’ μαι υπερβολικά επηρεασμένος απ’ την απόλυτη περιπέτεια, την απίστευτη εμπειρία που έζησα διασχίζοντας όλες αυτές τις φαινομενικά αφιλόξενες χώρες της δυτικής και κεντρικής Αφρικής, που όμως αποδείχτηκαν τόσο “καθαρές”, τόσο ανθρώπινες, τόσο αυθεντικές, και διάολε τόσο φιλόξενες, που για να τις φτάσουμε πρέπει να πάμε πολλάαα χρόνια πίσω και να θυμηθούμε όλα αυτά που έχουμε ξεχάσει κυνηγώντας τον δυτικό τρόπο ζωής που είναι τόσο κόντρα στην ανθρώπινη φύση, και ν’ ανακτήσουμε αξίες και ιδανικά που χάθηκαν μαζί με την μπάλα της επίπλαστης οικονομικής ανάπτυξης.
Αυτές οι χώρες με χάραξαν τόσο βαθιά, με στιγμάτισαν τόσο που – θέλοντας και μη – ό,τι και να συναντήσω πλέον μπροστά μου, όπου και να ταξιδέψω, ό,τι και να δω, θα το συγκρίνω πάντα μ’ αυτές. Με ανθρώπους και περιοχές που ενώ στα δικά μας “ανεπτυγμένα” μυαλά και μάτια φαίνεται να μην έχουν απολύτως τίποτα, στην πραγματικότητα έχουν τα πάντα! Αυτή ήταν η Αφρική που ποτέ δεν θα ξεχάσω…
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες από τη Ν.Α.
Στέργιος Γκόγκος 
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος, Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
23/02/2015
worldvespa 
One thought on “South Africa (part 02)”