-πρότυπες μεταφράσεις-
Πρώτη δημοσίευση 3 Δεκ. 2015
Η γη βρίσκεται αυτή τη περίοδο στα πρόθυρα εισόδου σε μια Εποχή νέου Παγετώνα, σύμφωνα με μια μεγάλη και συναρπαστική συλλογή αποδεικτικών στοιχείων μέσα από το χώρο της επιστήμης του κλίματος. Πολλές πηγές δεδομένων που παρέχουν τη βασική γνώση μας για τη μακροπρόθεσμη αλλαγή του κλίματος δείχνουν ότι η θερμή, δώδεκα χιλιάδων χρόνων περίοδος ολόκαινου, μάλλον σύντομα πλησιάζει στο τέλος της και στη συνέχεια η γη θα επιστρέψει σε συνθήκες Εποχής Πάγων για τα επόμενα 100.000 χρόνια.

Η Γη στα πρόθυρα μια εποχής παγετώνων

Οι Πυρήνες πάγου, οι πυρήνες ιζημάτων των ωκεανών, το γεωλογικό αρχείο και οι μελέτες των αρχαίων φυτικών και ζωικών πληθυσμών, όλα μαζί καταδεικνύουν ένα κανονικό κυκλικό μοτίβο μιας Εποχής Παγετώνων που κάθε μέγιστο της παγετωνικής περιόδου έχει διάρκεια περίπου 100.000 χρόνιων, στην οποία παρεμβάλονται θερμές μεσοπερίοδοι, που κάθε μια διαρκεί περίπου 12.000 χρόνια.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ο διάσημος Αμερικανός αστρονόμος Καρλ Σαγκάν και άλλοι επιστήμονες άρχισαν να προωθούν τη θεωρία ότι τα «αέρια  θερμοκηπίου», όπως το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) που παράγονται από τις ανθρώπινες βιομηχανίες, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καταστροφική υπερθέρμανση του πλανήτη. Από το 1970 η θεωρία της «ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη» (AGW) έχει σταδιακά γίνει αποδεκτή ως γεγονός από το μεγαλύτερο μέρος του ακαδημαϊκού κόσμου, και η αποδοχή του AGW έχει εμπνεύσει ένα παγκόσμιο κίνημα για να ενθαρρύνει τις κυβερνήσεις να κάνουν καθοριστικές αλλαγές για την πρόληψη της επιδείνωσης του AGW.

Το 1999, το βρετανικό περιοδικό «Nature» δημοσίευσε τα αποτελέσματα δεδομένων που προέρχονται από πυρήνες πάγου παγετωνικής περιόδου που συλλέχθησαν στο σταθμό Βοστόκ της Ρωσίας στην Ανταρκτική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Τα δεδομένα του παγωμένου πυρήνα Vostok περιλαμβάνουν καταγραφές της παγκόσμιας ατμοσφαιρικής θερμοκρασίας, το ατμοσφαιρικό CO2 και άλλων αερίων του θερμοκηπίου και άλλα αεροφερόμενα σωματίδια, που ξεκινούν από 420.000 χρόνια πριν και εκτείνονται ως τις μέρες μας.

Βασικά δεδομένα στο διάγραμμα του πάγου Vostok αποκαλύπτουν ότι τα παγκόσμια επίπεδα CO2 αυξάνονταν τακτικά και μειώνονταν σαν μια άμεση αντίδραση του φυσικού κύκλου μιας Εποχής Παγετώνων με ελάχιστες και μέγιστες τιμές, κατά τη διάρκεια των τελευταίων τετρακοσίων είκοσι χιλιάδων χρόνων. Μέσα σε αυτό το φυσικό κύκλο, περίπου κάθε 110.000 χρόνια η παγκόσμια θερμοκρασία -που ακολουθείται από παγκόσμια επίπεδα τιμών του CO2- κορυφώνεται, περίπου στα ίδια επίπεδα που κυμαίνεται και στις μέρες μας.

 Ο λόγος που τα επίπεδα CO2 αυξάνονται και μειώνονται παγκοσμίως, ανάλογα με τη παγκόσμια θερμοκρασία, οφείλεται στο γεγονός ότι το κρύο νερό είναι ικανό να διατηρεί περισσότερο CO2 από ότι το ζεστό νερό. Αυτός είναι και ο λόγος που τα ανθρακούχα ποτά χάνουν ποσοστά της ενανθράκωσης τους όταν αποθηκεύονται σε ένα ζεστό περιβάλλον. Αποθηκεύουμε ανθρακούχα αναψυκτικά, το κρασί και τη μπύρα σε ένα δροσερό μέρος για να εμποδίσουμε την ελάττωση του «αερίου» τους, που είναι το χαρακτηριστικό της ενανθράκωσης τους, ή το περιεχόμενο σε CO2. Στη Γη αυτή τη στιγμή η θερμοκρασία αυξάνεται ως αποτέλεσμα του φυσικού κύκλου της Εποχής των Πάγων. Καθώς οι ωκεανοί ζεσταίνονται, απελευθερώνουν αυξανόμενες ποσότητες CO2 στην ατμόσφαιρα.

Επειδή η απελευθέρωση του CO2 από τους ωκεανούς του πλανήτη υστερεί σε σχέση με τις αλλαγές της θερμοκρασίας της γης, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τα παγκόσμια επίπεδα CO2 να συνεχίζουν να αυξάνουν για άλλα οκτακόσια χρόνια μετά το τέλος της τρέχουσας μεσοπαγετωνικής θερμής περιόδου της γης. Θα πρέπει ήδη να είμαστε οκτακόσια χρόνια εντός της επερχόμενης Εποχής των Πάγων πριν τα παγκόσμια επίπεδα CO2 αρχίζουν να μειώνονται σαν αντίδραση στην αύξηση της ψύξης των ωκεανών του κόσμου.

Σήμερα, είμαστε πάλι στην κορυφή, και κοντά στο τέλος μιας ζεστής μεσοπαγετωνικής περιόδου, και η γη είναι τώρα στα προθυρα της επόμενης Εποχής των Πάγων. Αν είμαστε τυχεροί, μπορεί να έχουμε λίγα χρόνια για να προετοιμαστούμε. Η Εποχή των Πάγων θα επιστρέψει, ως συνήθως, στα πλαίσια του τακτικού και φυσικού κύκλου της, με ή χωρίς επίδραση από τις επιπτώσεις της AGW.

Η θεωρία AGW βασίζεται σε στοιχεία που προέρχονται από ένα γελοιωδώς μικρό χρονικό διάστημα και αυτό δείχνει μια περιφρόνηση αδικαιολόγητη για την «μεγάλη εικόνα» των μακροπρόθεσμων κλιματικών αλλαγών. Τα δεδομένα από την παλαιοκλιματολογία, συμπεριλαμβανομένων των πυρήνων πάγου, ιζημάτων της θάλασσας, τη γεωλογία, τη ζωολογία και την παλαιοβοτανολογία, δείχνουν ότι είμαστε στα πρόθυρα της εισόδου μιας άλλης Εποχής των Πάγων, και τα στοιχεία δείχνουν επίσης, ότι η σοβαρή και μόνιμη αλλαγή του κλίματος μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγα μόνο χρόνια. Ενώ η ανησυχία για την αμφίβολη απειλή της ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη συνεχίζει να αποσπάει την προσοχή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, η πολύ πραγματική απειλή της επικείμενης και αναπόφευκτης Εποχής των Πάγων, η οποία θα καταστήσει μεγάλα τμήματα του Βόρειου Ημισφαιρίου ακατοίκητα, ανοήτως αγνοείται.

pravda.ru
Science » Planet Earth
Gregory F. Fegel
11.01.2009

Πηγή

====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======

 Ένα παράδειγμα των αποδεικτικών στοιχείων ότι, οι αλλαγές της ηλιακής δραστηριότητας ευθύνονται για την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και όχι η επίδραση του ανθρώπου, όπως θέλει η προπαγάνδα των κρατούντων. Η ηλιακή δραστηριότητα, όπως οι ηλιακές κηλίδες, αυξήθηκαν – μειώθηκαν και στη συνέχεια αυξήθηκαν και πάλι κατά περίπου τον ίδιο τρόπο, όπως η θερμοκρασία του πλανήτη. Μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή αντιστοιχία βρέθηκε από δύο επιστήμονες, οι οποίοι επικεντρώθηκαν στην διάρκεια του κύκλου των ηλιακών κηλίδων:

Πηγή

====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======

 

Όταν ο κλιματολόγος George J. Kukla Lamont-Doherty από το Γεωλογικό Παρατηρητήριο του Columbia University και η σύζυγός του Helen ανέλυσαν δορυφορικές πληροφορίες για τον καιρό στο βόρειο ημισφαίριο, διαπίστωσαν ότι η έκταση των πάγων και το χιόνι είχαν ξαφνικά αυξηθεί κατά 12% το 1971 και η αύξηση συνεχίζεται από τότε. Περιοχές της νήσου Baffin στην καναδική Αρκτική, για παράδειγμα, ήταν κάποτε εντελώς απαλλαγμένες από το χιόνι όλο το καλοκαίρι. Τώρα καλύπτονται όλο το χρόνο.
Πηγή

====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======
ντοκιμαντέρ:  Η μεγάλη απάτη για την Υπερθέρμανση του Πλανήτη   01:15:56

Εδώ θα βρείτε γράφημα με τις θερμοκρασίες από το 1650

Καθημερινές Ηλιακές φώτο, στερεογράμματα και πολλά άλλα εδώ
====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======

Είναι μία εποχή παγετώνων που έρχεται;

Υπάρχει μια μεγάλη αντιπαράθεση για την  επίδραση του ανθρώπου στο θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ο Αλ Γκορ είναι από τη μία πλευρά και ο καιρός φαίνεται να είναι από την άλλη. Οι άνθρωποι ακόμα μιλούν για την “Επίδραση Γκορ”!

Κάνει απροσδόκητο κρύο. Ο καιρός φαίνεται ακολουθεί τον Αλ Γκορ. Αν έρθει στην πόλη για να δώσει μια ομιλία σχετικά με την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, θα κάνει θραύση το κρύο ή ακόμα και το χιόνι.

Αυτή τη στιγμή, η Βρετανία, και μεγάλο μέρος της Ευρώπης, υπομένουν ένα τρομερό χειμώνα. (12/2010)  Έχει χαρακτηριστεί ως ο χειρότερος χειμώνας εδώ 100 χρόνια στη Μ. Βρετανία. Το Βρετανικό Υπουργείο μετεωρολογίας προέβλεψε ένα ήπιο χειμώνα. Στο Λονδίνο, ωστόσο, ήταν έτοιμοι για το χιόνι. Μα για πολύ χιόνι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το Λονδίνο έχει προετοιμαστεί αρκετά καλά για τον καιρό εκτός από το αεροδρόμιο Heathrow το οποίο είχε κλείσει για δύο ημέρες. Γιατί στη πόλη του Λονδίνου ήταν καλύτερα από το Heathrow και τα περισσότερα μέρη της Βρετανίας;
Ο Δήμαρχος εξηγεί ότι χρησιμοποιεί ένα ιδιώτη στις προβλέψεις του καιρού ο οποίος γίνεται όλο και περισσότερο σεβαστός από τους ανθρώπους που πρέπει να γνωρίζουν για τις καιρικές συνθήκες, όπως οι αγρότες και οι επιχειρηματίες. Και ο δήμαρχος του Λονδίνου.

Είναι όντως αλήθεια ότι κανείς δεν είχε δει αυτό που ερχόταν;

Στην πραγματικότητα, το είδαν. Επιτρέψτε μου να συστήσω στους αναγνώστες το Piers Corbyn, μετεωρολόγο και αδελφό του παλιού στενού φίλου μου, το γενειοφόρο αριστερόχειρα MP Jeremy. Ο Piers Corbyn εργάζεται σε ένα γραφείο χωρίς διάκριτικά στο Borough High Street. Δεν έχει τηλεσκόπιο ή υπερυπολογιστή. Οπλισμένος μόνο με ένα laptop, τεράστιες ποσότητες δεδομένων διαθέσιμων και στο κοινό και ένα πρώτης τάξεως πτυχίο στην αστροφυσική, και βγαίνει σωστός ξανά και ξανά.

Πίσω τον Νοέμβριο, όταν το γραφείο μετεωρολογίας έκανε ακόμα τις προγνώσεις για ”ήπιο χειμώνα”, ο Corbyn είπε ότι θα ήταν ο πιο κρύος για τα 100 τελευταία χρόνια. Πράγματι, ήδη από το Μάιο είχε προβλέψει για πρώτη φορά ένα χιονισμένο Δεκέμβριο και έβαλε στοίχημα στα άσπρα Χριστούγεννα περίπου ένα μήνα πριν η Μετεωρολογική Υπηρεσία προβεί σε τέτοια πρόβλεψη. Είπε ότι η Μετεωρολογική Υπηρεσία θα ήταν λάθος για το μυθικό “καλοκαίρι για μπάρμπεκιου” του περασμένου έτους, και είχε δίκιο. Ήταν πιο κοντά στην αλήθεια για τον περασμένο χειμώνα, επίσης.
Φαίνεται να το κάνει σωστά περίπου 85 τοις εκατό του χρόνου και σοβαροί άνθρωποι των επιχειρήσεων – κυρίως στον τομέα της γεωργίας – έχουν αρχίσει να επενδύουν στις προβλέψεις του. Στα μάτια πολλών παικτών, κάνει το χρηματοδοτούμενο από τους φορολογούμενους Γραφείο μετεωρολογίας να ντρέπεται. Πώς στο καλό μπορεί και το κάνει; Μελετά τον Ήλιο.

Κοιτάζει τη ροή των σωματιδίων από τον Ήλιο, και πώς αλληλεπιδρούν με τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, ειδικά ρεύματα του αέρα, όπως το jet streams, και εξετάζει πώς η Σελήνη και άλλοι παράγοντες επηρεάζουν αυτή τη ροή των σωματιδίων

Παίρνει μια εικόνα του τι γίνεται στον Ήλιο ανά πάσα στιγμή, και στη συνέχεια κοιτάζει πίσω στο αρχείο για να δει πότε συνέβη τελευταία κάτι παρόμοιο. Στη συνέχεια ελέγχει πως ήταν ο καιρός τότε στη Γη – και κάνει μια προφητεία

Πολλοί από εμάς τους σκεπτικιστές του κλίματος πιστεύουμε ότι ο ήλιος ελέγχει τον καιρό μας και ο Piers Corbyn πιστεύει ότι οι τελευταίοι τρεις χειμώνες θα μπορούσαν να είναι ο προάγγελος μιας μίνι εποχής των παγετώνων που θα μας έρθει έως το 2035, και θα μπορούσε να ξεκινήσει το ψυχρότερο κλίμα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 200 χρόνια. Συνεχίζει να κάνει υποθέσεις ότι η πραγματική εποχή των παγετώνων θα μπορούσε να έρθει στη συνέχεια, δεδομένου ότι η εποχή των παγετώνων έχει πλέον κυκλικά καθυστερήσει πολύ.

Πηγή

====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======

Τρεις νέες μελέτες διέγνωσαν απραξία της ηλιακής δραστηριότητας για την επόμενη δεκαετία

Ο ρους των κλιματικών γεγονότων κατά την τελευταία εικοσαετία ήταν σταθερά η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, το λιώσιμο των πάγων και ο φόβος τής ανύψωσης της στάθμης των θαλασσών. Η μελλούμενη ξηρασία και λειψυδρία ήταν ο εφιάλτης όλων μας και το μέγα κίνητρό μας να περικόψουμε τα καυσαέρια που προκαλούσαν _ ή έστω επέτειναν – την υπερθέρμανση. Λίγο προτού φτάσουμε όμως στη συνυπογραφή νέου πρωτοκόλλου, στην περυσινή αποτυχημένη συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης, κάτι άρχισε να αλλάζει άρδην στα δεδομένα μας για το «ποιος πειράζει» το κλίμα της Γης. Κάτι το μη «ανθρωπογενές». Οχι ότι πήρε συγχωροχάρτι ο ρυπογόνος επεκτατισμός των ανθρώπων στον πλανήτη Γη, αλλά πλέον κάποιος εξωτερικός και κατά πολύ ισχυρότερος παράγων διαμόρφωνε την ένταση της κλιματικής αλλαγής.

Ο κύκλος του Ηλιου
Ο παράγοντας αυτός είναι ο Ηλιος, ο οποίος κάθε 22 χρόνια αντιστρέφει τους μαγνητικούς του πόλους. Κατά τις ημιπεριόδους αυτής της αντιστροφής _ τους ενδεκαετείς κύκλους _ οι αστροφυσικοί έχουν παρατηρήσει την ίδια ακολουθία έξαρσης και μείωσης του αριθμού των ηλιακών κηλίδων και της όλης ηλιακής δραστηριότητας. Η επίδραση αυτής της κυκλικότητας των ηλιακών φαινομένων στο κλίμα της Γης πρωτοσυζητήθηκε από τους επιστήμονες το 1893, όταν ο βρετανός αστρονόμος Edward Maunder παρατήρησε πως κατά την 70ετία μεγάλου ψύχους των ετών 1645-1715 η ηλιακή δραστηριότητα είχε ουσιαστικά σταματήσει (περίοδος γνωστή έκτοτε ως Maunder Minimum). Επειτα από έναν σχεδόν αιώνα, το 1976, ο αμερικανός φυσικός John Endy διατύπωσε την υπόθεση ότι η εμφάνιση Εποχών Παγετώνων στον πλανήτη μας συναρτάται άμεσα με την παύση της ηλιακής δραστηριότητας.

Ακολούθησαν τέσσερις δεκαετίες παρατήρησης του Ηλιου με όλο και τελειότερα τηλεσκόπια και δορυφόρους και η μελέτη του μηχανισμού «δυναμό» που προκαλεί την αναστροφή των μαγνητικών του πόλων με όλο και καλύτερα προσομοιωτικά προγράμματα υπερυπολογιστών. Εικασίες πολλές προέκυψαν για την αλληλεπίδραση του «ηλιακού κλίματος» και του γήινου, αλλά τίποτε το δραματικό δεν έδειχνε να διαταράσσει τους κύκλους αυξομείωσης των ηλιακών κηλίδων. Φθάσαμε έτσι να διανύουμε τώρα τον 24ο μετρηθέντα ηλιακό κύκλο (2008 – 2019) και να ετοιμαζόμαστε για την έναρξη του 25ου. Αλλά από το 2006 και μετά, αφότου δηλαδή περάσαμε το προβλεπόμενο χρονικό σημείο ελάχιστης ηλιακής δραστηριότητας του 23ου κύκλου, οι μελετητές του Ηλιου άρχισαν να έχουν ενδείξεις ότι κάτι το ασυνήθιστο συμβαίνει. Κάτι που ο Ηλιος είχε να κάνει εδώ και τρεισήμισι αιώνες.

Η ασυνήθιστη συμπεριφορά του Ηλιου άρχισε να γίνεται αισθητή όταν διαπιστώθηκε μια… ασυνέπεια στο ραντεβού του: η NASA περίμενε την έναρξη του 24ου κύκλου στις αρχές του 2007, αλλά… τίποτε. Τότε οι αστροφυσικοί επανεκτίμησαν την έναρξη του κύκλου για τον Οκτώβριο του 2008, για να διαψευσθούν και πάλι. Επειτα ανέβαλαν το ραντεβού για τον Ιανουάριο του 2009 και… με ανακούφιση χαιρέτισαν τις μεγαλειώδεις ηλιακές εκλάμψεις τού Αυγούστου του 2010, λέγοντας: «Επιτέλους, άρχισαν». Τα στοιχεία όμως ήταν πλέον τέτοια ώστε από τις αρχικές εκτιμήσεις για ένταση των κορυφαίων εκλάμψεων της τάξεως του 137 να φθάσουν τώρα να προβλέπουν μέγιστη ένταση της τάξεως μόλις του 64! Αρα κάτι όντως ασυνήθιστο συνέβαινε, αλλά τι και γιατί;

Τα δεδομένα του GONG
Τις απαντήσεις ανέλαβαν να μας δώσουν τρεις διαφορετικές ομάδες ερευνητών στο μεγαλύτερο διεθνές συνέδριο για τη συμπεριφορά του Ηλιου που διοργάνωσε από τις 12 ως τις 16 Ιουνίου του 2011 η Αμερικανική Αστρονομική Εταιρεία στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού, στο Las Cruces. Η πρώτη, υπό τον καθηγητή Frank Hill, εξέτασε τα δεδομένα των έξι σταθμών παρατήρησης του GONG (Global Oscillation Network Group) που καταγράφουν τις ανακλάσεις ηχητικών κυμάτων στην επιφάνεια του Ηλιου. Από αυτά προέκυπτε ένα ρεύμα αέρα που διατρέχει διαμπερώς την ηλιακή σφαίρα από Ανατολή προς Δύση. Το γεωγραφικό πλάτος αυτού του «μεταναστευτικού» ρεύματος αντιστοιχίζεται με την εμφάνιση νέων κηλίδων σε κάθε ηλιακό κύκλο και επιτρέπει την πρόβλεψη εκείνων του επομένου κύκλου. Προς έκπληξή τους, ο χάρτης για τον 25ο Κύκλο είναι κενός. «Αυτό μας υποδεικνύει», δήλωσε ο δρ Hill, «ότι η έναρξη του 25ου Κύκλου αναβάλλεται για το 2021 ή για το 2022, ή και ότι μπορεί να μη συμβεί καθόλου!»


Ο χάρτης αυτός των ηλιακών δραστηριοτήτων μάς προετοιμάζει για μια αναπάντεχα ψυχρή περίοδο (δεξί τμήμα του), με άγνωστη ακόμη ημερομηνία λήξεως

Το τηλεσκόπιο Kitt Peak
Η δεύτερη ομάδα ερευνητών, απαρτιζόμενη από τους Matt Penn και William Livingstone, εξέτασε τα στοιχεία 13 ετών παρατήρησης του τηλεσκοπίου που βρίσκεται στο Kitt Peak της Αριζόνας. Πρόσεξαν ότι η μέση δύναμη μαγνητικού πεδίου στον Ηλιο έπεφτε κατά 50 Gauss κατ’ έτος, τόσο στον 23ο Κύκλο όσο και στον τωρινό 24ο. Επίσης, σημείωσαν ότι οι θερμοκρασίες των ηλιακών κηλίδων είχαν την αναμενόμενη αύξηση για μια τέτοια μεταβολή του μαγνητικού πεδίου. Εάν αυτή η πορεία συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό η δύναμη του πεδίου θα πέσει κάτω από τα 1.500 Gauss, οπότε το μαγνητικό πεδίο δεν θα επαρκεί για να υπερκεράσει τις συγκλίνουσες δυνάμεις στην επιφάνεια του Ηλιου, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση των κηλίδων.

Ο διάπυρος σίδηρος
Η τρίτη ομάδα ερευνητών, υπό τον Richard Altrock, απαρτιζόταν από επιστήμονες της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας. Χρησιμοποίησαν ένα φωτόμετρο για να χαρτογραφήσουν τον διάπυρο σίδηρο στην επιφάνεια του Ηλιου, που φθάνει στη θερμοκρασία των 2 εκατ. βαθμών Κελσίου. Γνώριζαν ότι οι αναδυόμενες κηλίδες από το εσωτερικό του Ηλιου προσελκύουν μαγνητικά αυτόν τον σίδηρο και ότι συνήθως τον συγκεντρώνουν σε γεωγραφικό πλάτος 70 μοιρών, κατά την έναρξη κάθε Ηλιακού Κύκλου, για να τον σπρώξουν προς τον Ηλιακό Ισημερινό προς το τέλος του Κύκλου. Ταυτόχρονα, τα νέα μαγνητικά πεδία σπρώχνουν τα υπολείμματα του προηγούμενου Κύκλου προς τους πόλους ως τις 85 μοίρες. «Στους Κύκλους 21ο ως και τον 23ο, το ηλιακό μέγιστο συνέβη όταν αυτή η ροή εμφανίστηκε σε γεωγραφικό πλάτος 76 μοιρών», δήλωσε ο Altrock. «Ο 24ος Κύκλος όμως ξεκίνησε με καθυστέρηση και αργό ρυθμό και μπορεί να μην είναι αρκετά ισχυρός για να δημιουργήσει ροή προς τους πόλους, πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουμε ένα πολύ ασθενές ηλιακό μέγιστο το 2013, ή και καθόλου. Αν η ροή προς τους πόλους αποτύχει, εγείρεται μέγα θεωρητικό δίλημμα, καθώς θα σήμαινε πως το μαγνητικό πεδίο του 23ου Κύκλου δεν θα εξαφανιστεί τελείως στην περιοχή των πόλων και… κανείς δεν γνωρίζει τι θα κάνει τότε ο Ηλιος!»

Τρεις μελέτες, ένα συμπέρασμα
Ο δρ Hill, συνοψίζοντας τα ευρήματα των τριών ομάδων, υπογράμμισε το ότι οι τρεις διαφορετικές μετρήσεις κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: ο επερχόμενος 25ος, ενδεκαετής κύκλος ηλιακών εκλάμψεων δεν θα χαρακτηρίζεται από τη συνήθη ηλιακή δραστηριότητα, αλλά από μια… χειμερία νάρκη του ζωοποιού μας άστρου. «Αν είμαστε σωστοί», κατέληξε, «ίσως αυτός να είναι ο τελευταίος ηλιακός κύκλος που θα δούμε για αρκετές δεκαετίες. Κάτι τέτοιο θα επηρεάσει τα πάντα, από την εξερεύνηση του Διαστήματος ως το κλίμα της Γης».
Οπότε, το ενδεχόμενο επανάληψης της «μινι-εποχής παγετώνων» που σημειώθηκε μεταξύ των ετών 1645 και 1715 θεωρείται τώρα ιδιαίτερα πιθανό. Κατά χρονική σύμπτωση, μία εβδομάδα πριν από τις εν λόγω ανακοινώσεις κυκλοφόρησε το αναλόγου περιεχομένου βιβλίο ενός συμβούλου της NASA, του John L. Casey, υπό τον τίτλο «Cold Sun». Σε αυτό ο Casey υποστηρίζει ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη μας έχει σταματήσει και ότι οι θερμοκρασίες των ωκεανών και της ατμόσφαιρας πέφτουν ραγδαία, ότι οι παγετώνες αυξάνουν τον όγκο τους και ο φόβος ανύψωσης της θάλασσας έχει εκλείψει, αλλά και ότι αυτή η φάση χειμερίας νάρκης του Ηλιου θα μας βάλει στην κατάψυξη τουλάχιστον για τα επόμενα τριάντα χρόνια!

Η προφανής συνέπεια μιας τέτοιας ταχείας κατάψυξης θα είναι ένας άγριος αγώνας δρόμου μεταξύ των χωρών του πλανήτη για την ανεύρεση και εκμετάλλευση νέων ενεργειακών αποθεμάτων. Αντιπαρερχόμενοι τη συνωμοσιολογική υποψία ότι η τρέχουσα οικονομική κρίση και οι κοινωνικές αναταραχές σε πετρελαιοπαραγωγές χώρες (νυν ή εν δυνάμει) σχετίζονται με όλα αυτά, σκεφτόμαστε με ανανεωμένο ενδιαφέρον το πόσο επείγει η αξιοποίηση των όποιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων έχουμε στα βάθη των θαλασσών μας. Πάντως έως ότου και όπως κι αν αυτό συμβεί, για όσους αποζητούν την πιο έγκυρη «πρόγνωση διαστημικού καιρού», αυτή καταγράφεται ανά τριήμερο στην ιστοσελίδα www.swpc.noaa.gov/forecast.html.

Σε αυτό το «διάγραμμα από πεταλούδες» βλέπουμε την παραλληλία των σιδηρομαγνητικών συγκεντρώσεων (επάνω) με την εκδήλωση ηλιακών κηλίδων (κάτω), στη διάρκεια 12 ηλιακών κύκλων

«ΚΑΤΑΨΥΞΗ» Ή ΑΠΛΩΣ «ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ»;
Περιττό ίσως να πούμε ότι η «ψυχρολουσία» της Τρίτης τάραξε τους απανταχού κλιματολόγους και τους έριξε σε μια δίνη προβληματισμού. Ηδη κάποιοι υπέρμαχοι της κλιματικής αλλαγής υποψιάζονται «πλεκτάνη» των πολεμίων της ώστε να ατονήσουν τα μέτρα περιορισμού των καυσαερίων. Από καθαρά επιστημονική σκοπιά, το μόνο παρήγορο αντιστάθμισμα σε μια πραγματική προοπτική πολύχρονης εξαφάνισης των ηλιακών κηλίδων μας το παρέχει μια περυσινή προσομοίωση δύο ερευνητών του γερμανικού Ινστιτούτου Ερευνών Κλιματικών Επιπτώσεων του Potsdam, του Stefan Rahmstorf και του Georg Feulner, που υπολόγισε την επίπτωση εξαφάνισης των κηλίδων ως το 2100. Εκτίμησαν, τελικά, ότι η μέση θερμοκρασία του πλανήτη θα έπεφτε μόλις κατά 0,3°C. Δεδομένου ότι η αύξηση της θερμοκρασίας που περιμέναμε να συμβεί ως τότε λόγω των καυσαερίων μας ήταν μεταξύ 2 και 4,5°C, η χειμερία νάρκη του Ηλίου απλώς θα μετριάσει κάπως την τότε λαύρα. Αυτό, βεβαίως, εφόσον η προσομοίωση δικαιωθεί στην πράξη…

ΟΙ «ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ» ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ
Αν σας πουν «τώρα δες, εκδηλώθηκε ηλιακή κηλίδα», αυτό που θα δείτε με το τηλεσκόπιο είναι μια σκοτεινή κουκκίδα στην επιφάνεια του Ηλιου. Τι είναι και γιατί είναι σκοτεινή;

Η συνοπτική εξήγηση των επιστημόνων είναι ότι κάθε ηλιακή κηλίδα αποτελεί «μπέρδεμα μαγνητικών πεδίων», όπως ακριβώς δημιουργούνται οι κόμποι στα μαλλιά. Συνήθως εμφανίζεται για λίγες εβδομάδες και έπειτα ξεθυμαίνει, αφήνοντας πίσω της ένα «κουφάρι» μαγνητικών πεδίων. Τα κουφάρια αυτά παρασύρονται από τον «καυτό ποταμό» που διατρέχει τον Ηλιο – ανάλογο της ζώνης ωκεάνιων ρευμάτων στη Γη –  προς τους πόλους του Ηλιου και εκεί καταβυθίζονται σε βάθη 200.000 χλμ. Σε αυτά τα βάθη το «δυναμό του Ηλιου» κατορθώνει να τα «αναστήσει» (βλ. να ανατροφοδοτήσει τα μαγνητικά τους πεδία), οπότε αναδύονται ξανά προς την επιφάνεια και εμφανίζονται ξανά ως νέες ηλιακές κηλίδες. Η συχνότητα της επανεμφάνισής τους σχετίζεται άμεσα με την ταχύτητα ροής του «καυτού ποταμού». Αλλοτε το ρεύμα πηγαίνει γρήγορα, οπότε μια πλήρης περικύκλωση του Ηλιου παίρνει 30 χρόνια, και άλλοτε αργά, κάτι που ισοδυναμεί με κύκλο 50 ετών.

Λόγω ακριβώς τού ότι κατά τα έτη 1986 – 1996 η ταχύτητα αυτού του «ποταμού» ήταν γοργή, οι επιστήμονες ανέμεναν ότι το επόμενο «ηλιακό μέγιστο» των κηλίδων θα εμφανιζόταν νωρίτερα – μέσα στο 2011- με κηλίδες ιδιαίτερα έντονες. Μάλιστα, όπως θα θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες του ΒΗΜΑScience, η NASA μας προειδοποίησε από πέρυσι για επερχόμενη ηλιακή καταιγίδα μέσα στον 24ο κύκλο.

Παρά το ότι ο πλανήτης μας βρίσκεται σήμερα ένα εκατομμύριο χλμ. μακρύτερα από τον Ηλιο απ’ ό,τι στα χρόνια της Pax Romana, τα καυσαέριά μας ανέκοψαν την ψυκτική πορεία του. Αλλά ίσως μόνον παροδικά!

ΚΡΥΟ «ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ»
Η τρέχουσα διαταραχή της «κανονικής» λειτουργίας των ηλιακών κύκλων είναι κάτι που εντοπίζουμε στην κλίμακα των τρεισήμισι αιώνων που τους καταγράφουμε. Πολύ όμως ευρύτερης σημασίας είναι το τι συνέβη στο κλίμα του πλανήτη μας στο σύνολο των «ιστορικών του χρόνων». Και αυτό είναι κάτι που μας το είπε μόλις στις 3 Σεπτεμβρίου του 2009 – με δημοσίευση στο περιοδικό «Science» – το πόρισμα μελέτης διεθνούς ομάδας ερευνητών.
Συγκεκριμένα, χρηματοδοτούμενοι από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών (NSF) των ΗΠΑ, επιστήμονες από το Northern Arizona University, το Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικής Ερευνας των ΗΠΑ (NCAR), το βρετανικό University of East Anglia και από πανεπιστήμια της Δανίας και της Αλάσκας, πήραν δείγματα από πυθμένες λιμνών και «διακρίβωσαν» τις θερινές θερμοκρασίες που είχαν σημειωθεί σε διάρκεια 1.600 ετών. Επεξηγώντας τα ευρήματα, ο διευθυντής του Κέντρου Κλιματικών Ερευνών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στο Amherst, Raymond Bradley, είπε: «Μεταξύ των ευρημάτων που μας κατέπληξαν ήταν το ότι ο πλανήτης μας συνεχώς ψυχόταν, εδώ και 2.000 χρόνια, αλλά αυτό άλλαξε ξαφνικά στα μέσα του 20ού αιώνα». Δηλαδή η μινι-εποχή παγετώνων του Μεσαίωνα ήταν μεν αιφνίδια κορύφωση, αλλά μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια μιαςσυνεχούς πορείας πτώσης της μέσης θερινής θερμοκρασίας κατά 0,2 βαθμούς Κελσίου ανά χιλιετία, καθώς η τροχιά της Γης γύρω από τον Ηλιο όλο και την απομάκρυνε από αυτόν. Το καλοκαίρι όμως του 1950 η θερμοκρασία ήταν 0,7 βαθμούς υψηλότερη από την αναμενόμενη και το καλοκαίρι του 2009 1,4 βαθμούς υψηλότερη.

Η ερμηνεία που δώσαμε τα τελευταία χρόνια ήταν πως τα καυσαέρια που εκπέμπαμε – με την εξάπλωση της εκβιομηχάνισης και την αυτοκίνηση – ανέτρεψαν τον προγραμματισμό της φύσης και προοιωνίζονταν έναν αιώνα υπερθέρμανσης. Δεν υποψιαστήκαμε ότι ο Ηλιος ίσως είχε τρόπο να υπερκεράσει τις δικές μας «θερμάστρες» και να μας θυμίσει την παντοδυναμία του με ένα «σκοτσέζικο ντους».

Πηγή

====== = = = = = = ======= = = = = = = ======= = = = = = = =======

Για να δούμε και ένα δημοσίευμα, 30+ χρόνια πριν….

1975 Newsweek:

Η Παγκόσμια Ψύξη

Από τον Peter Gwynne
28η Απριλίου 1975

Υπάρχουν σημάδια ότι ο καιρός στη γη έχει αρχίσει να αλλάζει δραματικά και ότι αυτές οι αλλαγές μπορεί να προμηνύουν μια δραστική μείωση της παραγωγής τροφίμων – με σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις σχεδόν για κάθε έθνος στη Γη. Η μείωση της παραγωγής τροφίμων θα μπορούσε να αρχίσει πολύ σύντομα, ίσως μόνο 10 χρόνια από σήμερα. Οι περιοχές που προορίζονται να αισθανθούν τις επιπτώσεις της είναι η μεγάλη σιτοβολώνες που παράγουν τα εδάφη του Καναδά και της ΕΣΣΔ στον Βορρά, μαζί με έναν αριθμό των οριακά αυτάρκεις τροπικών περιοχών – περιοχές της Ινδίας, του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές, της Ινδοκίνας και της Ινδονησίας – όπου η αυξανόμενη σεζόν εξαρτάται από τις βροχές που φέρνουν οι μουσώνες

Τα στοιχεία για την υποστήριξη αυτών των προβλέψεων έχουν ήδη αρχίσει να συσσωρεύονται τόσο μαζικά που οι μετεωρολόγοι με δυσκολία κατορθώνουν να συμβαδίσουν. Στην Αγγλία, οι αγρότες έχουν δει αύξουσα μείωση της εποχής τους κατά περίπου δύο εβδομάδες από το 1950, με μια επακόλουθη γενική απώλεια στην παραγωγή σιτηρών που εκτιμάται έως και 100.000 τόνους ετησίως.
Την ίδια στιγμή, η μέση θερμοκρασία γύρω από τον ισημερινό έχει αυξηθεί κατά ένα κλάσμα του ενός βαθμού – ένα κλάσμα που σε ορισμένες περιοχές μπορεί να σημάνει την ξηρασία και την ερήμωση. Τον περασμένο Απρίλιο, με το πλέον καταστροφικό ξέσπασμα ανεμοστρόβιλων που δεν έχουν καταγραφεί ποτέ… 148 Στρίφτες σκότωσαν περισσότερους από 300 ανθρώπους και προκάλεσαν ζημιές αξίας μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων σε 13 πολιτείες των ΗΠΑ.
“Μια σημαντική αλλαγή του κλίματος θα αναγκάσει την οικονομική και κοινωνική προσαρμογή σε παγκόσμια κλίμακα“, προειδοποιεί μια πρόσφατη έκθεση της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, “επειδή τα παγκόσμια πρότυπα παραγωγής τροφίμων και του πληθυσμού που έχουν εξελιχθεί είναι έμμεσα εξαρτώνται το κλίμα του παρόντος αιώνα“.
…
Μια έρευνα που ολοκληρώθηκε πέρυσι από τον Dr Murray Mitchell της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας, αποκαλύπτει, πτώση μισού βαθμού στις μέσες θερμοκρασίες εδάφους στο βόρειο ημισφαίριο μεταξύ 1945 και 1968. Σύμφωνα με τον George Kukla του Πανεπιστημίου Κολούμπια, δορυφορικές φωτογραφίες υποδεικνύουν μια ξαφνική, μεγάλη αύξηση στο Βόρειο Ημισφαίριο κάλυψης χιονιού το χειμώνα του 1971-1972. Και σε μια μελέτη που κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα από δύο επιστήμονες της NOAA, το ποσό της ηλιοφάνειας που φθάνει στο έδαφος στα ηπειρωτικά των ΗΠΑ, μειώθηκε κατά 1,3% μεταξύ 1964 και 1972.
Για τους μη ειδικούς, η σχετικά μικρή αλλαγή στη θερμοκρασία και την Ηλιοφάνεια μπορεί να είναι εξαιρετικά παραπλανητικά. Ο Reid Bryson του Πανεπιστημίου του Wisconsin επισημαίνει ότι η μέση θερμοκρασία της Γης κατά τη διάρκεια των μεγάλων παγετώνων ήταν μόνο περίπου επτά βαθμούς χαμηλότερη από ό, τι κατά τις πιο θερμές εποχές – και ότι η σημερινή ύφεση έχει μεταφέρει τον πλανήτη περίπου στο ένα έκτο της διαδρομής προς την εποχή των παγετώνων, κατά μέσο όρο.
Πηγή

Πρώτη δημοσίευση 27 Σεπ. 2011 από τον Αβερράνδο

————————

Richmond Weekly Intelligencer – 27 March 1822

Ξένες Ειδήσεις. Με τις καθυστερημένες αφίξεις έχουν παραληφθεί εφημερίδες του Λονδίνου [μέχρι τις 22 Ιανουαρίου]. Ο καιρός ήταν τόσο ήπιος στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ιδιαίτερα στην Πολωνία και τη Ρωσία, που μοιάζει με άνοιξη περισσότερο παρά χειμώνα· και στη περιοχή του Dundee της Σκωτίας, ένας χωράφι κριθαριού θερίστηκε στα μέσα Ιανουαρίου· είχε σπαρθεί τον Αύγουστο. Σε καμία από τις προηγούμενες περιόδους δεν θυμόμαστε να έχουμε διαβάσει μια τέτοια διαδοχή τεράστιων και καταστρεπτικών καταιγίδων αέρα, βροχής, χαλαζόπτωσης, κεραυνών και αστραπών όπως τις βίωσαν στην Ευρώπη τους τρεις τελευταίους μήνες του 1821. Πολλές πόλεις στο εσωτερικό της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας έχουν πλημμυρίσει, σπίτια έχουν ισοπεδωθεί, ζωές έχουν χαθεί και μεγάλες ιδιοκτησίες έχουν παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά. Η ναυτιλία σε ακτές και λιμάνια έχει υποστεί σοβαρές ζημιές. Οι εφημερίδες έχουν γεμίσει με φοβερές και τρομακτικές πληροφορίες ναυαγίων και ταλαιπωριών. Σε μερικές περιπτώσεις πλοία βυθίζονται στα αγκυροβόλια τους και ολόκληρα πληρώματα έχουν χαθεί.– N.J. Eagle

Richmond Weekly Intelligencer – 24 April 1822

Μια εφημερίδα του Λίβερπουλ της 6ης Φεβρουαρίου αναφέρει: “Σε αυτή εδώ τη περιοχή υπήρξαν μόνο 24 μέρες καθαρού, ανέφελου ουρανού μεταξύ της 1ης Ιανουαρίου 1821 και της 31ης Ιανουαρίου 1822, μια περίοδος δεκατριών μηνών και οι περισσότερες των 24 ήταν κατά τους μήνες Ιανουάριο, Φεβρουάριο και Μάρτιο, 1821.

Richmond Weekly Intelligencer – 15 May 1822

Πενήντα χιλιάδες ελαιόδεντρα έχουν καταστραφεί από τον παγετό στην επαρχία Var της Γαλλίας.

Επιβεβαιώνεται η έρευνα μας του 2011, από τα δύο παρακάτω βίντεο

 

Φούσκες – Το παράδειγμα της κλιματικής αλλαγής