EHBO-posten; ik vind ze woest interessant. Het is dat je niet geacht wordt om er zomaar aan te schuiven, maar anders zou ik gerust af en toe een vrijdagavond met wat knabbels en een biertje willen plaatsnemen.

In EHBO-wachtkamers huizen namelijk altijd hele rare mensen. Hoe het boven wordt geregeld, ik weet het niet, maar altijd als ik onverhoopt (dronken van de fiets gevallen, door de Teckel in de vinger gebeten of zoals nu, met verdachte blindedarm) plaats mag nemen, barst de wachtkamer van het sociaal dubieuze bijeenschraapsel uit zijn voegen.

Binnenkomen in de wachtkamer, daar begint het al mee. Je bent ziek, of in ieder geval vermoedelijk aangedaan, anders kwam je er niet. Monter binnen huppelen en kwiek gaan zitten, dat is iets voor betere mensen. Dus dat doe je niet. Maar strompelen is dan ook weer zoiets. Als je niet direct iets strompelveroorzakends hebt dan tenminste. Voorzichtig lopen is de beste tred, zo weet ik inmiddels. Dat kan op alles duiden. Een kneuzing, een breuk, een abces, allerhande pijnen en ontstekingen. Het geeft je genoeg credits om desgewenst stil in een hoekje te gaan zitten, maar je mag er ook mee converseren.

Voor gaan zitten geldt hetzelfde. Zitten doe je het beste met een aarzeltje. Niet zomaar neerploffen; dan denken ze “oh, dus het valt allemaal wel mee met die pijn, nou dan mag die mevrouw met dat scheve gezicht en die bloedneus even voor”. Dus: voorzichtig plaatsnemen in de plastic kuip. En dan? Boekje lezen? Oogt dat niet te beter? Kun je Heel Ziek en Zielig wel lezen? Liggen die boekjes daar niet als test, om te zien wie er écht ziek is en wie er doet alsof? Voor je het weet bega je een enorme EHBO-faux pas en zit je er over 2 uur nog. Anders ook wel hoor, maar toch.

Dan de medecursisten. Een gedeelte zit – zoals ik, uiteraard – in de wachterkamer met Helse Pijn. Een ander patiëntenveld zit er niet voor de pijn. Dit zit er omdat ze het er – ook net als ik – zo gezellig vinden. Die hebben niets. Maar vinden wel dat ze van alles hebben. Mensen die bij voorkeur graag vaak en lang door CT-scans worden gereden om te zien of die ingescheurde teennagel niet heel misschien toch stiekem een naar gezwel is dat zal leiden tot onmiddellijke letaliteit. Van die mensen die om de vijf minuten naar de balie lopen om te verzoeken of het niet iets sneller kan. En of er niet alvast een foto kan worden gemaakt. Of een echo. Of allebei. En die vervolgens gaan mopperen dat het bij andere ziekenhuizen véél sneller gaat. Waren ze niet zo ziek geweest, dan waren ze er vast heen gereden.

Het zijn ook mensen die hun leed graag delen, bij gebrek aan een dokter. Dat begint dan vaak met een mompel: “Nou, daar zitten we weer”. Of “ja, het duurt hier altijd héél lang hoor”. De bedoeling is dan dat je vraagt waar dat ‘weer’ op slaat. En of er soms eerdere ervaringen aan die laatste opmerking ten grondslag liggen. Eenmaal toegehapt wordt het medische dossier geopend en zou je bijna je eigen pijn vergeten door de uitgebreide verhandelingen over alle denkbare dokters en specialismen, spannende plotwendingen en bloederige details.

Dit keer claimden een meneer en mevrouw met een blond dochtertje – dat desalniettemin naar een naam luisterde die leek op een bananenmerk – de wachtkamer. Ik dacht even dat ze er zaten wegens een overdosis tatoeage-inkt, maar het bleek om Shaquina te gaan. Of Daniqua. Of Taquina. Quanisha. Of Quanshita, daar wil ik vanaf wezen. Had koorts. Of, koorts. Had 37,2. En daarvoor even 37,9. Kon wel de hele wachtkamer nog onderspetteren met het water uit de watertank, dat wel hoor. Maar je wist het immers maar nooit, ze had eerder ook al eens blaasontsteking gehad (drie keer zelfs) en dat gingen ze dus mooi even niet nog een keer laten gebeuren. Want ze was geboren met 30 weken. En nu dus een hele flinke. Maar ja, dus wel met een moeilijke blaas. Dokter van de Heuvel, die moest je hier dus hebben. Dokter Bergman niet, prutser eersteklas. En…

Gelukkig had ik zo overtuigend gestrompeld en was mijn totzitkoming zo uiterst aarzelend geweest dat ik naar binnen mocht.

Wordt vervolgd…