Ophalen

Ik was twaalf en Jos, dertien, kwam mij vaak na het eten halen. Naast elkaar gingen we dan in het trappenhuis  luisteren naar zijn transistorradiootje. Mijn vader vond dat niks, op die trap met de deur dicht, dus om de tien minuten trok hij aan het touw waardoor de buitendeur openging.
“Oh,” riep hij dan naar beneden, “ik dacht dat er gebeld werd”.
Als het hem te lang duurde, riep hij: “Joke, naar bed, je pyjama ligt klaar!” Het was dan nog geen half acht. Mijn vriendje droop af en ik ging boos naar boven, want ik hoefde pas om half negen naar bed. Maar mijn vader had geen medelijden; “wie weet wat je daar allemaal uitspookt. Wat moet je met die jongen?” Ik had geen idee, maar merkte wel dat het anders was dan ‘gewoon’.

Jos haalde mij altijd op, ook als ik niet naar buiten mocht. Dan fietste hij de hele avond heen en weer in de straat en keek of hij mij voor het raam zag. Mijn vader lachte hem erom uit en mijn zus en mijn moeder lachten mee. Ik vond dat gefiets ook wel grappig, maar stiekem was ik er trots op dat hij dat voor mij deed.

Op een avond toen ik weer naar boven werd geroepen omdat mijn pyjama klaarlag, gaf Jos mij ineens een zoen. Ik voelde het in mijn buik kriebelen. Verlegen namen we afscheid.

Niet veel later verhuisde ons gezin naar een andere wijk. Jos heb ik nooit meer gezien.

Geschreven voor Write On Wednesday. 

De spelregels vind je hier
Meer WOW’s lezen over ophalen? Klik hier

===============================================================================