Pingpong Way…

Day#2 ภารกิจ#5
=============

เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องแปลก…
ที่ห้องนอนผมมีเข้าแม่กวนอิมตั้งไว้บูชา ผมคอยกราบไหว้ และ เปลี่ยนน้ำให้ท่าน…

ไปเที่ยวที่ไหน ถ้ามีเจ้าแม่กวนอิม ก็มักจะเข้าไปไหว้ขอพร…

แต่มาจีนเที่ยวนี้ไม่ได้ใส่โปรแกรมไหว้ท่านไว้เลย

ตอนที่ผมเดินที่สวนหมดไปครึ่งนึงแล่วน่ะ ตอนแรกว่าจะกลับ เพราะ ห้าโมงแล้ว… แต่ยอด Tower ที่สูงตระหง่านท้าทายให้ไปดูมาก…

…เอาวะ… สู้ ไกลยังไงกฌยะงอยู่ในสวน มาทั้งทีแล้ว ดูให้ครบ…

สาบานเลยว่าวันนี้สมิงผมแปลกมาก …ตอนนั่งรถมา จ่ายเงินไป ห้าหยวน อะไรไม่รู้ทำให้ผมคิดตลอดเวลาว่า ผมจ่ายไป 500 บาท … ทั้งๆ ที่มันไม่ถึง 28 บาทเอง… อารมณ์ที่ว่ามาแล้วต้องให้คุ้มค่ารถ (งก) เลยวนเวียนในหัว

ผมเดินกละบเข้ามาทางเดียวกับที่เริ่ม ขัเนบันไดนับร้อยขั้น ที่มีตุ๊กตาเด็กวิ่งขึ้นบ้นไดโดนผมเดินผ่านรอบสอง …

เดินรอบนี้รู้แล้วว่า เมิ่อกี้ เดินเลี้ยวไปทางซ้ายเพราะเห็นก๊อกน้ำ เลยแวะทานน้ำแล้วก็เดินไปทางโน้น เลยทำให้เดินทั่วโซนใต้ของสวนไปหมด

เที่ยวนี้เดินตรง มาจนถึงอนุสาวรีย์ของสวน ช่วงนี้บันไดตลอด ยังนึกอยู่ว่าถ้าไม่ฟิตร่างกาย คงกลับบ้านไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว…

อากาศเย็นๆ แต่ผมเหงื่อเต็มตัว!

จากใจกลางสวน ผมมองเห็น Tower อยู่ไม่ไกล (จริงๆ แล้วไม่ใกล้) ทางเดินขึ้นข้างหน้า ยิ่งเดินยิ่งเป็นทางชัน …เดินไป เริ่มถามตัวเองว่า …จะขึ้นไปดูอะไร?

….เงียบ…ไม่มีคำตอบ แค่อยากไปให้ถึง…

ทางเดินเป็นถนน ชันขึ้นเรื่อยๆ ใครเคยเดินทางชัน คงรู้ว่าเหนื่อยขนาดไหน เดินมาจนถึงกำแพงกั้นห้ามเข้า พร้อมทางเบี่ยงขวาเป็นบะนไดที่มิงขึ้นไปผมยังไม่เห็นปลายทาง…

ตอนนั้น บอกตรงๆ ว่าถอดใจ เหนื่อยมาก เสื้อชุ่มเหงื่อไปหมด อุณหภูมิ 24 C แต่ความชื้นสูง ทำให้เหงื่อไม่ระเหย เหนียวเหนอะหนะไปหมด…

ตอนขึ้นรถไฟเมื่อเช้ายังบอกตัวเองว่า สาวๆ ที่นี่กลิ่นตัวชัดเจนมาก เที้ยวนี้กลิ่นตัวเองคงกลบกลิ่นอื่นไม่เหลือ…

ผมดูเวลาจะหกโมงเย็นแล้ว ฟ้าที่หลัวทั้งวัน ทำให้ ดูครึ้มตลอดบ่าย ประเมินดูแล้วกลับดีกว่า มาถึงฐาน (เชิงบันได) แล้วนึกซะว่าเป็น base camp ละกัน

ทันใดนั้นเห็นคนแก่ประมาณ 6 คน มุดออกมาจากกำแพงที่กั้นไว้ (เวลาผมพูดว่าคนแก่ ให้นึกถึง 60+ นะครับ ต่ำกว่า 60 ผมถือว่าหนุ่มฟ้อ) ผมมุดเข้าไปดู แล้วก็เปลี่ยนใจ กลีบลงทางเดิมเพราะ กลัวมืด

จากเชิงบันได เดินลงมานิดนึงจะเป็นทางแยกที่เขียนว่า enter/exist เป็นบันไดเหมือนกัน ผมหมายตาไว้ตั้งแต่ขามาแล้ว กะว่านี่น่าจะเป็นทางออกจากสวน

อะไรไม่รู้ดลใจให้ผม เข้าไปในช่องนั้นแทนที่จะกลับทางเดิม ทาทอดไปในทิศที่ผมคิดว่าใช่ หากแต่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ

…มีขึ้นเดี๋ยวก็คงลง… ผมคิดแบบนั้น เดินขึ้นมาพักใหญ่ จู่ๆ ทางก็หักเลี้ยวไปทางซ้าย …นั้นไม่ใช่ทิศที่ผมคิดละ …มีคนเดินสวนมา ผมทักไป ว่าทางนี้ไป Tower หรือเปล่า… เขาบอกว่าใช่

“ไกลมั๊ยครับ” (How far?) ผมเริ่มไม่อยากขึ้น

“หอสูงน่ะเหรอ” (Tower?) เขาถามย้ำ

“อืม.. น่าจะอีก 100-200 ขั้น ..ไม่เท่าไหร่หรอก ขึ้นไปตามทางนั่นแหล่ะ ” (umm… around 100-200, just follow the step.)

ผมมองเห็น Tower ไม่ไกล เอาวะ มาถึงนี่แล้ว อุตสาห์ ไม่ขึ้นแล้วยังหลง ขึ้นมาจนได้ …ไปก็ไป ….

ผมเดินขึ้นมาจนถึงฐาน Tower บันไดด่านนี้ออกแบบให้ลูกนอนกว้าง และ ลูกตั้งไม่สูง เดืนขึ้นมาได้เรื่อยๆ ไม่ถึงกลับหายใจ ไม่ทัน…

ผมมาถึงฐาน Tower ฟ้ามืดแล้ว ลมเย็นๆ พัดผ่านทำให้หายเหนื่อยขึ้นบ้าง….ยกนาฬิกาขึ้นมาดู นี่ผมเดินไป 15 kn แล้ววันนี้ น้ำไม่ได้ดื่มมา สามชั่วโมงแล้ว..
และแล้วสิ่งที่ทำให้ผมขนลุก ก็ปรากฏตรงหน้า

รูปปั้นเจ้าแม่กวนอิม ประทีบไว้ที่ Tower มองมาที่ผม เขม็ง….

ว่าแล้วทำไมวันนี้มันแปลกๆ

#pingpongbackpack