Peter van der Wijk schrijft

Het valt nooit mee een goede campagne op te volgen, laat staan een briljante. Na jaren van de “rund als je stunt” campagnes en de ijzersterke films en online communicatie met vuurwerk-Taliban moet je knap in je schoenen staan om met iets beters te komen. Aan de andere kant: hoe hoger de lat ligt, hoe groter de glorie als het lukt om eroverheen te komen. En wat staat je eigenlijk in de weg om net zo lang door te werken tot je iets hebt liggen waarmee je dat voor elkaar krijgt?

Voor de vuurwerkcampagne van dit jaar is geen seconde langer gewerkt dan strikt noodzakelijk, zoveel is wel duidelijk. “Hou jongeren een lachspiegel voor en draag zo bij aan het verminderen van het aantal vuurwerkslachtoffers”, lees ik als doelstelling. Oorzaak en gevolg worden hier wel erg gemakkelijk aan elkaar gesmeed. Niet alleen omdat je lachspiegels en lachspiegels hebt, maar ook omdat jongeren niet zo snel om zichzelf lachen. Jongeren nemen niets of niemand zo serieus als zichzelf. Geen doelgroep met zo’n kort lontje als jongeren op het moment dat ze zich ook maar een beetje gecorrigeerd wanen. Daar kan elke buurtregisseur (politie-agent, vroeger) uitgebreid over mee praten.

Om de functie van lachspiegel te bekleden werd het succesvolle TV-programma ‘Benidorm Bastards’ erbij gepakt: stoute oudjes, lachen! Als TV- serie wel, inderdaad. Als vuurwerkcampagne niet. De Belgische makers schijnen er zelf aan meegewerkt te hebben, maar hebben het waarschijnlijk als leuk betaald tussendoortje voor de Hollanders gezien. Ongeïnspireerd gemaakt, nauwelijks origineel en deze keer werkelijk senielig geacteerd zijn de resulterende filmpjes een belediging voor het oorspronkelijke programma: http://bit.ly/fkJwFd

Consument & Veiligheid liet eerder haar campagnes ontwikkelen door allround campagnemakers, die het meest heldere idee voorop stelden en vervolgens alles uit de kast haalden voor de meest optimale uitvoering daarvan in alle benodigde media. Dit jaar werd gekozen voor een online activatie bureau. Waar ‘m de activatie zit in deze campagne, wordt echter niet duidelijk, behalve dat de filmpjes op een Facebook pagina geplaatst zijn. Ja, dat zou een regulier bureau natuurlijk nooit gekund hebben.

Netto resultaat van zo’n bureaukeuze is een mislukte campagne, van filmpjes zonder boodschap, entertainment om het entertainment. Best mogelijk dat er hier en daar nog een jongere om zal moeten lachen. Maar om zichzelf? Niet in deze lachspiegel van vakmatig onvermogen.

Jammer dat er niemand bij Consument & Veilgheid kritisch genoeg in de eigen spiegel keek om deze campagne af te blazen. Dat had misschien nog een paar afgeblazen vingers kunnen schelen.

Probleemcreatie: Nederland zou er een officieel exportproduct van moeten maken. Wat zou Nederland floreren. Kaas, gas, bloemen, baggerschepen, het verdwijnt allemaal in het niet bij de geweldige kennis en expertise in het bedenken van problemen waar ze niet zijn. Het moet de droom zijn van elke internationaal denkende marketeer.

Een van de allerbeste producten in de range is sinds jaar en dag ons eigen coffeeshop probleem. Van nul af aan bedacht, door ontwikkeld, verbeterd en zorgvuldig verder gecultiveerd tot majeure problematiek. Zo geduldig als een kweker van Japanse bonsai boompjes heeft de Nederlandse overheid gemanicuurd aan de coffeeshop, de verkoop, de wiet en de gebruikers. Het eindresultaat is onovertrefbaar. Een enorm succes. Vanuit het buitenland is de belangstelling overstelpend: jongeren uit heel Europa sparen elke cent die ze hebben om zo vaak mogelijk de Easyjet of Ryanair te pakken om dit wonder van bestuurlijk onvermogen te bewonderen. Tot vanuit Parijs en diep in Duitsland komen ze met Peugeotjes vol om ook zelf enthousiast bij te dragen aan het uitdijende probleem.

Met glimmende ogen drommen ze samen aan de voordeur van zoet geurende etablissementen waar het aan de achterdeur verboden is handelswaar in te kopen. Hoe de Nederlanders dat toch voor elkaar krijgen: er mag niets ingekocht worden, maar toch krijg je iets in een plastic zakje als je erom vraagt. Als je het zo zegt, is het net of je al high bent, zo weird klinkt het, dude.

Klein nadeel van zo’n prachtig zelf bedacht probleem is dat je toch niet alles vooraf kunt bedenken, kennelijk. Dat je half Europa binnen krijgt als je de enige bent die het zo aanpakt. Dat je coffeeshop eigenaren opzadelde met zoveel cash geld dat ze eigenlijk wel blij waren dat na jaren wachten eindelijk de belastingdienst eens langs kwam. Dat de kwekers die hun niets in steeds grotere hoeveelheden en steeds heftiger kwaliteit aan de achterdeur kwamen aanbieden, elkaar steeds driester naar het leven begonnen te staan. Dat krijg je natuurlijk wanneer je een markt voor coffeeshop problematiek ontwikkelt: het is zo lucratief dat iedereen ervan wil profiteren. Het aantal zolderkamers, kelderruimtes en andere creatieve wijkholen waar hennep plantages de kilowatts staan te verbranden, is bijvoorbeeld ook al niet meer bij te houden.

Maar zoals dat gaat, komen er op een gegeven moment politici die vinden dat het probleem nu wel mooi genoeg is. Het punt is gemaakt, de wereld weet het nu wel: als je een probleem wilt creëren, moet je in Nederland zijn. Het mag wel wat minder. Natuurlijk gaan we dat wel doen met een briljant nieuw probleem als oplossing: pasjes. Zonder pasje geen toegang. Fantastisch nieuw probleem: wie wel een pasje krijgt, gaat lekker buiten  op straat of via de 06 zelf wat lopen dealen. Tig keer op een dag met je pasje in en uit en dan telkens wat je kopen mag buiten weer doordealen aan de liefhebbers in hun Peugeotje. Het is wat lastiger, dudes, maar als probleem verbleekt het opnieuw bij de pasjesregeling zelf; toch weer knap bedacht van zo’n overheid, waar halen ze het vandaan? Het ene probleem dat er bij uit die Haagse koker komt, overtreft het andere in enthousiaste nutteloosheid.

Crux is natuurlijk dat ze het coffeeshop probleem helemaal niet willen oplossen. Zo moeilijk is dat natuurlijk niet. Je hoeft maar een paar verschillende coffeeshops binnen te stappen , maakt niet uit waar in het land, en je komt altijd dezelfde types tegen. Honkbalpetje, hangrug, suf hoofd en karakter van vloeipapier.  De cofffeeshop is de enige plek waar je losers tegenkomt die er ook 100% als loser uitzien. Geen betere plaats om een campagne te beginnen over de ‘lol’ van het blowen dan daar.

Het verhaal van de chillende schoolverlaters zonder toekomst laat zich het best vertellen door de chillende schoolverlaters zonder toekomst zelf. School is kut, diploma’s slaan nergens op, m’n vrienden zijn ook hier, nou en als ik geen werk vind, heb ik toch geen zin in, weet je. Pay-off erachter: Sure, OK, blow your life away.

Klaar.

Blowen is hip gemaakt, relaxed, chill, overal beschikbaar in steeds cooler ingerichte coffeeshops. Nooit ook maar iets van een campagne gezien die de schone schijn ervan probeerde weg te poetsen. Nog nooit een communicatieve inspanning gezien die probeerde de teleurstellende werkelijkheid aan het licht te brengen.

Pasjes, shops verhuizen naar 300 meter van scholen: het is precies wat je niet moet doen. Hoe onbereikbaarder je blowen maakt, hoe mythischer het wordt voor kids. Doe het omgekeerde. Laat zien wat een losers die coffeeshops bedienen met hun Afghaanse shit of Nederwiet. Laat maar ‘ns horen en zien wat een loser de blowende loser is. Kom maar door met zo’n sufgeblowed hoofd onder zo’n would be dude-muts.

Breng de propositie ‘blower=loser’ tot leven. Positioneer de gebruiker als zielig figuur en de coffeeshop glijdt vanzelf af naar zielig tentje. Scholieren herkennen losers van een mijl afstand en in de bikkelharde jeugdcultuur is het snel over met je populariteit als je naar die Jupiler-league van jongeren bent gedegradeerd. Probeer het met een campagne die ze zelf aan het denken zet. Jongeren houden van communicatie die ze wel een spiegel voorhoudt, maar geen vingertje.

En als niet helpt? Dan kan dicht timmeren van de hele handel altijd nog, Opstelten. Dude.

Opvallend nieuws op de site van Saab. Team Liga, de vrouwenschaatsploeg van Marianne Timmer, ‘kiest voor Saab’: http://bit.ly/fj3ToI. Team Liga kiest voor Saab? Stonden er nog andere merken in de rij, pet in de hand? En waarom koos Marianne voor Saab? ‘Het past met zijn Nederlands/Zweedse roots bij het schaatsen en het richt zich na een turbulent verleden op een succesvolle toekomst”.

Nederlands/Zweedse roots? Daar sta je dan als Zweeds oermerk, bedenker en maker en ontelbare technologische innovaties en een historie die besprenkeld is met originele en eigenzinnige auto’s uit een land dat graag z’n eigen weg gaat. Het kan een slippertje zijn, even niet opgelet bij het opstellen van het persbericht. Maar ik ben bang dat het er staat omdat Saab zelf niet meer weet wat het is, wil zijn of wil worden. Wat moet je bijvoorbeeld met een vrouwenschaatsploeg? Welke gedachte zit daarachter? Vrouwen waren altijd al verliefd op Bjorn Borg, houden van Stieg Larsson en vallen dus als een blok voor Saab?

Eind jaren ’80 reed ik in een zwarte Saab 900i. Daarmee viel ik uit de toon ten opzichte van veel van mijn collega copywriters en art directors. Die reden een Saab Turbo. In de directiekamers van reclamebureaus nam een salarisbespreking destijds een goed half uur in beslag: 5 minuten over de ton aan salaris en 25 minuten over wel of geen Saab Turbo.

Saab was hot, toen. Aparte stijl, origineel, sportief, luxe en het reed als een beest. Niet dat het marktaandeel een bedreiging werd van de gevestigde orde in het zakelijke segment als BMW en Mercedes, maar Saab deed wel mee. De uitstraling van de creatieve beroepsgroep als berijder deed het merk goed.

Dat succes is deskundig verkwanseld. De originaliteit verdween, de modellen werden verzakelijkt, versaaid, versuft, vermiddenklasserd. De vergaarde aandacht, interesse en sympathie voor het merk, dat meest kostbare goed aller merken, zakte weg. En het is maar de vraag of dat ooit nog terug keert. Een aanwijsbare strategie om het tij te keren lijkt er vooralsnog niet te zijn.

Op de radio hoor ik wat hulpeloos zeggen dat je voor hetzelfde geld niet in een Saab rijdt. Saab wil na z’n revival snel Saabs verkopen, dat begrijp ik. Maar zolang Saab niet aan z’n identiteit sleutelt, dwarrelt zo’n prijsboodschap even stilletjes neer in de automarkt als een sneeuwvlok in een Zweeds dennenbos. Opnieuw loopt een merk in de val van jachtige begeerte: op prijs communiceren terwijl de merkidentiteit nog niet aan bod is geweest.

Alle lof voor Victor Muller. Ballen van Zweeds staal. Tong van Brugman. Maar Victor, Victor, wat heb je tot nu toe een kans laten liggen. Het machtige momentum dat je zelf gecreëerd had, heb je niet benut om hoogstpersoonlijk follow-up te geven in de nieuwe communicatie van Saab. Had een heel Ster-blok gekocht – peanuts vergeleken bij een Saab-fabriek – om zelf in de sneeuw van het Zweedse landschap, temidden van schitterende oude en nieuwe Saabs, verleden en toekomst met elkaar te verbinden.

Had als persoonlijk betrokken, passioneel autoliefhebber en Saab-redder meeslepend een lans gebroken voor een nieuwe kans voor een meesterlijk merk. Had even overtuigend als je tegen General Motors bent geweest nu tegen de Nederlandse autokoper gezegd: ‘Dit is een merk dat net is zo dwars is als jij en ik, dat niet doet wat anderen doen, dat never opgeeft, dat koppig Zweeds gaat laten zien dat er weer iets aparts te kiezen is, een merk voor kenner en liefhebber, een merk waarin je iemand bent, iemand die ook zegt: “wereld, doe wat je niet laten kan, maar ik ga die kant uit. Ik hou van auto’s met historie, ziel en karakter en Saab is zo’n auto.”

Je had Saab niet alleen moeten kopen, Victor. Je had Saab ook moeten vèrkopen. Met je geloofwaardige profiel van hartstochtelijk autoliefhebber, met je koppige eigenzinnigheid, durf en moed om alles anders te doen, sluit je perfect aan op de koppige Zweedse roots van Saab. Niemand beter om de identiteit van Saab in een machtige zwaai weer boven tafel te tillen dan de man die in Saab zag wat niemand nog in Saab zag.

Als er geld is voor nikszeggende billboards en bedeesde radiocommercials zonder Victor Muller, dan is er ook geld voor billboards en radiocommercials met Victor Muller. Laat je zien, laat je horen, Victor. Laat Saab niet identiteitsloos aanrommelen als een grijze muis. Vol erin met die Zweedse koppigheid. Laat dat geloof in eigenheid doorklinken. Maak Saab persoonlijk weer zo cool als Saab wel degelijk kan zijn.

Team Liga kiest Saab: dat is genötel. Victor Muller kiest Saab: dát is een verhaal.

Jaren geleden was er rond de uitreiking van de ADCN Lampen altijd wel die vraag van journalisten aan creatieven: “”En, is er nog sprake van een trend in de reclame dit jaar?”

Altijd goed voor een belrondje en een dubbele pagina Adformatie met pasfoto’s en ja, nee, geen idee antwoorden. Op een gegeven moment hield dat op bij gebrek aan te ontdekken trends. De tijdgeest die ooit nog wel eens doorklonk in de stijl van reclamefotografie, typografie en commercials zette immers een aantal tandjes bij en was niet meer bij te houden. De vakmensen die in staat waren om inhoudelijk of stylistisch de toon te zetten (oftewel ‘de trendsetters’ om een prachtig jaren ’80 woord te gebruiken), hoeven inmiddels ook niet meer zo nodig en hebben de voorgrond voor de achtergrond geruild.

Gelukkig is er nu toch weer een nieuwe trend te ontdekken. We hadden al Het Nieuwe Rijden. Inmiddels zijn daar bij gekomen: Het Nieuwe Werken, Het Nieuwe Eten, Het Nieuwe Solliciteren, Het Nieuwe Wassen, Het Nieuwe Pinnen en voor een of ander wasmiddel kan ik me ook nog vaag herinneren dat 15 graden nu Het Nieuwe Warm was. Het zou zomaar kunnen dat er nog tal van andere voorbeelden te vinden zijn, maar zo los uit het hoofd is het al een aardige greep. We mogen echt wel spreken van een volwassen trend.

Echter, begon het nog aardig met Het Nieuwe Rijden van twee Hollandse boerenjongens, inmiddels is de lol wel af van Het Nieuwe Whatever. De aanduiding is vervallen tot stoplap, tot een gemakzuchtige greep naar iets dat best wel aardig klinkt en waarvan je geheid weet dat de klant er meteen enthousiast over zal zijn (“Het Nieuwe Snuiten, geweldig, ik zie het al helemaal op onze tissuedozen staan”). Juist daarom mag je ervoor vrezen dat deze trend zich nog wel even zou kunnen doorzetten. Dit zijn toch al geen tijden om het klanten lastig te maken met iets wat ze nog nooit eerder gezien of gedaan hebben en met Het Nieuwe Puntjepuntje laat je toch iets op de PowerPoint verschijnen waarvan je kunt zeggen: “daar zetten we natuurlijk wel wat mee neer”.

Dus wat kunnen we nog verwachten? Het Nieuwe Stoelgaan voor Activia (je vraagt je af waar het blijft), Het Nieuwe Bellen van T-Mobile (nu met bereik), Het Nieuwe Bouwen van Gamma (nu ook Pools sprekend personeel), Het Nieuwe Stofzuigen voor Philips (nu bijna zo goed als Dyson) en Het Nieuwe Koffiedrinken voor Senseo (nu met echte koffie).

Het fijne is natuurlijk dat het altijd en voor elk merk kan. Als je er in jouw productcategorie en markt maar het eerst mee komt aanzetten, is voor jou Het Nieuwe Succes verzekerd. Een keer Het Nieuwe Naaien op een rondje billboards en voila, je bent in een klap mentaal marktleider in het naaimachinesegment. Een commercial met Het Nieuwe Leven en pats, niemand kan meer om je heen als dé toonaangevende aanbieder van de Reïncarnatie-polis.

En zo simpel. Als adverteerder kun je het bijna zelf bedenken. Noemen we dat Het Nieuwe Communiceren – klinkt goed, niet?

Voor kranten is het al een tijd elke dag wintersport: remmend de berg af is het adagium. Nieuws is gratis, het aanbod van gratis online nieuws is groot, breed en diep genoeg om te weten hoe de wereld door draait en in elkaar steekt. Dat weten de kranten zelf ook wel. Dus wordt het vizier gericht op de jongere generatie, de online populatie. De komst van nrc.next in 2006 was in ieder geval een mooi initiatief: een tabloid formaatje met een jongere tone of voice, leesbaar gemaakt door een jong denkende en schrijvende redactie. Dat werkte – aanvankelijk.  In april 2006: oplage 125.000 exemplaren per dag, vooral dankzij 45.000 (proef-)abonnementen. Meest recente cijfers, van het tweede kwartaal van 2010: een betaalde oplage van 69.600 abonnees en circa 3.400 kranten die via losse circulatie worden verkocht.

Ik zou zeggen: nrc.next, hang de vlag uit, koester die 70.000 schatten van mensen. Meer zal het niet worden. Met het denkende deel van de jongeren als kerndoelgroep heb je namelijk te maken met de lastigste klanten van het land. Steeds meer studenten blijven lekker thuis wonen en lezen daar de krant, de studietoelage staat onder bezuinigingsdruk en er zijn nu eenmaal altijd leukere dingen te doen met dat beetje geld dat je hebt. Ga je dan 188 euro per jaar uitgeven aan een krantje die je echt niet zoveel meer te bieden heeft dan wat je online gratis kunt vinden? Geef je echt voor 188 euro cafeplezier op voor de meerwaarde van Fokke & Sukke, wat columnistjes en ‘onze digitale archieven die handig zijn bij het maken van scripties’? De vragen stellen is het beantwoorden ervan. En studenten met hersens hebben aan een paar seconden nadenken wel genoeg.

Misschien daarom dat nrc.next dacht nu eens even voor echte meerwaarde te zorgen: een iPad cadeau bij een 2-jaar abonnement van nrc.next. Of zoiets. ‘Ja, echt: nrc.next geeft iPads weg bij tweejarig abonnement,’ twitterde hoofdredacteur Rob Wijnberg. Even later het bericht dat het andersom is: ‘We geven een jaar nrc.next weg bij een iPad.’ Nog even later blijkt dat slechts acht maanden te zijn. Ja, daaag. Er kwamen direct allerlei rekensommen voorbij op internet, waarvan er uiteindelijk een was die aanschaf van de iPad zo inderdaad wat goedkoper maakte dan in de winkel. Maar die was al lang niet meer in staat boven te komen drijven in de zuigende brei van verwarring.

Mager stukje marketing en dan ook nog ‘ns kreupel gecommuniceerd. Onbegrijpelijk dat het om een of andere reden niet lukt om een concreet aanbod juist te formuleren, onweerlegbaar doorgerekend en daardoor dus 100% onweerstaanbaar.  De eerste indruk is alles, dus voor het succes van de actie valt te vrezen.

Persoonlijk denk ik dat het beter zou zijn de 70.000 bestaande abonnees allemaal een iPad aan te bieden voor de helft van de prijs, als ze hun abonnement verlengen met een of twee jaar. Zou ook een stunt zijn met publiciteitswaarde en laat bovendien zien dat het kennelijk loont om nrc.next abonnee te zijn.

Maar ook zoiets blijft behelpen. Ook dat brengt geen garantie op een lang en gelukkig krantenbestaan meer.  Of kranten willen of niet: er zal een streep moeten door de papieren versie. Huil erom zoveel als je wilt, maar doe het. Kies voor volledige concentratie op het maken van een fantastische online krant, interactief as hell, tot over de rand gevuld met meerwaarde wegens innige samenwerking met adverteerders en andere media. Een krant die online abonnees voortdurend leuke extra’s aanbiedt, van exclusieve live online interviews met bijzondere nieuws-makers tot VIP toegang tot popconcerten, een Call of Duty game gratis voor de eerste duizend die ‘hier klikken’ of een uur facetime met Obama, Mandela of Lady Gaga.

Bedenk het maar. Alles wat kan bijdragen aan een spannend, interessant, boeiend, onderhoudend, dynamisch en onderscheidend produkt, waarmee je als jonge online planeetbewoner graag te koop loopt. Al dan niet op basis van een instapabonnement met kleine downloadfees à la iTunes als behapbare extra’s.

Daar heb je dan wat aan op je iPad – en dan vergeet je misschien nog wel dat je die ooit te duur hebt aangeschaft tijdens die rare actie in 2010.

Het beste bewijs dat er tegen alle goede bedoelingen in maar wat wordt aangeklooid door bedrijven en hun bureaus, is hier te bezichtigen. http://bit.ly/cPb5js Vorig jaar introduceerde OHRA Het Nieuwe Zorgverzekeren, op zichzelf al een zouteloze en gemakzuchtige term. Hadden we jaren eerder al niet het NIeuwe Autorijden gezien? Het kwam er in het geval van OHRA op neer dat je nu van alles online kon doen tussen OHRA en jou. Goh.

In de introductie commercial werd dat benadrukt door een soort Lara Croft voor wie een borstverkleing op z’n plaats zou zijn geweest – maar het kan zijn dat dat niet of nauwelijks door het Nieuwe Zorgverzekeren wordt gedekt. De mensen van OHRA toonden zich in ieder geval laaiend enthousiast, met name een medewerker wist van vurig verlangen z’n handen niet van elkaar te houden.

Die man is nu dus terug en is gepromoveerd tot hoofdrolspeler in een follow-up. Over consistentie geen klagen. Over beeldvorming des te meer. Gezonde overdrijving is de basis van iedere opvallende commercial, maar zoals zo vaak is humor een ingezeepte glijbaan die je met beleid moet benaderen. Dat is even niet gelukt. Met als gevolg dat de mensen van OHRA nu met z’n allen gerepresenteerd worden door een zwakbegaafde medewerker met Gilles de la Tourette.

Het was al geen bijster sterke campagne onder het thema ‘De mensen van OHRA’. Zo authentiek als dat uitgangspunt klinkt, zo nep en onecht waren en zijn de uitingen die er invulling aan gaven. Wat er bij OHRA door de mensen van OHRA bedacht werd, moest op een of andere manier toch weer gebracht worden met een laagje humor waar de boodschap zich piepend onder vandaan moest wurmen.

Jammer, want de paraplugedachte ‘de mensen van OHRA’ roept associaties op met echte mensen die echt vanuit de klant denken en echt aan het werk zijn om echte oplossingen te bedenken voor echt betere dienstverlening vanuit echte betrokkenheid. Daar kun je wel wat mee als reclamemaker. Daar had meer moeten uitkomen dan quasi-leukige situatietjes die je tien keer gezien moet (willen) hebben voor je ze een keer begrijpt.

En OHRA  stond er nog wel zo goed op na de commercial met de paarse krokodil. Alleen die ene commercial al zette op meesterlijke wijze een bedrijf neer dat begreep wat mensen wilden, dat no-nonsense te werk ging, een afkeer had van gedoe en het klanten werkelijk gemakkelijk wilde maken. In die ene commerial zat meer authenticiteit dan in de hele ‘mensen van OHRA’ campagne. Weg is die innemende tone of voice, weg is de ingehouden humor, weg is de overtuigingskracht.

Natuurlijk gaan die dingen zo. Er is altijd wel een reden voor een koerswijziging in het communicatiebeleid. En kom maar eens over het succes van zo’n paarse krokodil heen. Maar je zou toch op z’n minst verwachten dat je elke uiting toetst aan de kernwaarden, aan de gewenste beeldvorming? Hoe komt zo’n commercial bijvoorbeeld over bij de  echte mensen van OHRA? Herkennen die zich in deze mafkees met klaphanden? Wat voor boodschap wordt hier uitgezonden? Welk beeld van het bedrijf blijft er op je netvlies hangen, als kijker?

Het zal wel overdreven gevonden worden als ik zeg dat een enkele commercial als deze een kras op je merk kan aanbrengen. Maar ik zeg het lekker toch. Deze manische handenklapper is zo’n sterk geval van jammer dat ik als directie van OHRA toch ‘ns hevig de vraag zou stellen of er wat kritischer en zorgvuldiger naar de invulling van de campagne gekeken kan worden. Op z’n minst. En anders maar helemaal geen nepmensen van OHRA meer op TV. Daar zouden de echte mensen van OHRA waarschijnlijk al erg blij mee zijn.