Τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια η λέξη κρίση έχει μπει στο λεξιλόγιο του κάθε κατοίκου αυτής της «όμορφης» χώρας∙ πολλές φορές μάλιστα με κάποιου είδους αστειάκια ή και ως δικαιολογία όταν το αφεντικό σου λέει ότι δεν έχει να σε πληρώσει. Οι συνέπειες όμως της κρίσης, η πίεση και η βία που αυτή επιφέρει δεν σηκώνουν πολλά αστεία. Πόσο μάλλον που το ελληνικό κράτος ανά τακτά χρονικά διαστήματα ψηφίζει μέτρα, το ένα χειρότερο απ’ το προηγούμενο για να βγούμε τάχα από την κρίση, να πάρουμε τις δόσεις, να.. να.. μα στην πραγματικότητα για να μας κάνει να δουλεύουμε όλο και φθηνότερα. Και κάπως έτσι, στις αρχές Οκτώβρη έπεσε στο τραπέζι η «φαεινή ιδέα» της κατάργησης της ισχύουσας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και της υπογραφής νέας με μειωμένους κατώτατους μισθούς. Ειδικότερα, οι σύμμαχοι και χρηματοδότες του ελληνικού κράτους πρότειναν, αν δεν υπάρξει συμφωνία με τα συνδικάτα, να προχωρήσει το υπουργείο Εργασίας στη μονομερή θεσμοθέτηση της μείωσης των κατώτατων μισθών. Το «καημένο» το ελληνικό κράτος, αναγκασμένο για άλλη μια φορά υπό το βάρος της πίεσης της τρόικας και για να μην τεθεί σε κίνδυνο η συνέχιση της βοήθειας από την Ε.Ε και το Δ.Ν.Τ, να εγκρίνει σωρηδόν μέτρα όπως η άμεση εφαρμογή του θεσμού της εργασιακής εφεδρείας, οι περικοπές σε μισθούς στον στενό δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ, η άμεση δρομολόγηση των ιδιωτικοποιήσεων... Ο μπαμπούλας της χρεοκοπίας πάνω απ’τα κεφάλια μας μάς καλεί να συστρατευθούμε στον κοινό σκοπό της σωτηρίας του έθνους.

Χρεοκοπία, ελεγχόμενη χρεοκοπία, κούρεμα, αναδιάρθρωση…Τι γίνεται με όλα αυτά; Διάφοροι «αναλυτές» ενημερώνουν ότι το «κούρεμα» του χρέους που τόσο κομψά ονομάστηκε και αποφασίστηκε στα τέλη Οκτώβρη μάς γυρνάειστο χρέος που υπήρχε το 2004: «Υπάρχουν σημαντικά στοιχεία σε αυτή τη συμφωνία, πράγματι. Το πρώτο είναι ότι επί του παρόντος δεν χρεοκοπούμε. Δεν μας αφήνουν να χρεοκοπήσουμε, για την ακρίβεια. Δεύτερον, δεν μας σουτάρουν από το ευρώ. Μένουμε μέσα και δεν παίρνουμε τον καταστροφικό δρόμο της δραχμής. Τρίτον, μειώνουν το εθνικό μας χρέος κατά περίπου 100 δισ. ευρώ – είναι πολλά τα λεφτά, αναγνώστη μου. Ποια είναι τα αρνητικά; Αυτά που δεν ξέρουμε και που προφανώς είναι στις πίσω σελίδες της απόφασης, σαν τα ψιλά γράμματα στα δάνεια των τραπεζών, αν και η Ανγκελα ήταν αρκετά αποκαλυπτική: θέλει ντε και καλά να μας θέσει υπό μόνιμη επιτήρηση, με την τρόικα εδώ, με καθημερινό έλεγχο, με… με… Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ξαναρχίσει το πάρτι, λοιπόν, είναι μακριά νυχτωμένος. Και πολύ γελασμένος».¹

Εμείς από τη μεριά μας θεωρούμε ότι όσο περισσότερο αποφεύγει κανείς τη φιλολογία περί «κουρέματος» του χρέους τόσο το καλύτερο. Πολύ απλά γιατί δεν είναι αυτή η ουσία του πράγματος. Η ουσία είναι ότι ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ζόρια και κοιτάει πώς θα περιορίσει τις απώλειές του μέσα σε ένα περιβάλλον παγκόσμιας κρίσης, χωρίς πάντα να τα καταφέρνει όπως θα ήθελε. Γι’ αυτό και μας φαίνεται πως η παραδοχή ότι οι ελληνικές τράπεζες (τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τα αναφέρουμε καν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα έπαιρναν τίποτα) θα χάσουν κάπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ, αφού το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι «λεφτά υπάρχουν», είναι κάπως πιο σύνθετη υπόθεση από ένα «κούρεμα ή ξύρισμα». Γιατί τι είδους ανταλλάγματα και εγγυήσεις δόθηκαν στους τραπεζίτες για να δεχτούν τη συμφωνία και τι είδους (αναβαθμισμένο) πολιτικό ρόλο θα διεκδικήσουν εκείνοι να παίξουν; Φυσικά, δεν γνωρίζουμε αν τελικά το ελληνικό κράτος θα χρεοκοπήσει σε κάποια φάση ή όχι (αν και ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει), αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αν θα μείνουμε στο ευρώ ή αν ακόμα τα αφεντικά της ευρωζώνης κρίνουν ότι η μέχρι τώρα «ένωση» των ευρωπαϊκών κρατών έχει φάει τα ψωμιά της και χρειάζεται κάποια αλλαγή.. Για ένα όμως είμαστε σίγουροι, ότι το ελληνικό κράτος, ακόμα και αν χρεοκοπήσει (όπως έχει κάνει περίφημα και σε άλλες στιγμές στην ιστορία του), δεν σημαίνει ότι θα καταρρεύσει και ότι θα σταματήσει να υπάρχει. Ίσα ίσα που το ελληνικό κράτος φροντίζει να δημιουργεί καινούριες συμμαχίες εν μέσω κρίσης, να βρίσκει υποστηρικτές, να κερδίζει χρόνο κι όλα αυτά πάντα εναντίον της τάξης μας. Γι’ αυτό και όσοι αναμασάνε μπούρδες (ότι δήθεν φταίει μόνο το Δ.Ν.Τ. και η κακιά Μέρκελ) δεν κάνουν τίποτα άλλο πέρα απ’ το να αναπαράγουν τον κυρίαρχο λόγο. Μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι ο εχθρός είναι πρώτα και κύρια το ελληνικό κράτος που κάνει νταραβέρια με τα υπόλοιπα κράτη εκπροσωπώντας τα ντόπια αφεντικά, τα συμφέροντα των οποίων θα υπερασπιστεί και με το όπλο της «νόμιμης βίας» που έχει στα χέρια του.