ธัชพล ลิ้มสมัย
กระผมนายธัชพล ลิ้มสมัย เป็นบุตรคนที่ 4 ของครอบครัว เตี่ยมีลูกทั้งหมด 7 คน เตี่ยสั่งสอนให้ลูกๆ เป็นคนขยัน กระผมและพี่น้องทุกคนจึงเป็นคนขยันทำงานเหมือนที่แม่กับเตี่ยสอน ตอนนี้กระผมอยู่กับน้องสาวชื่อจริยา โสตถิธรรมรักษ์
กระผมได้ร่วมธุรกิจกับน้องชายและพี่สาวเมื่อปี 2538 โดยการบริหารของน้องชาย ธุรกิจเจริญก้าวหน้ารุ่งเรืองมาโดยตลอด จนกระทั่งปี 2545 กระผมได้แยกตัวออกไปประกอบธุรกิจมือถือเอง จนมีเงินทองพอสมควร ไม่เคยเชื่อเรื่องเวรกรรม พี่สาวบอกว่าหลวงพ่อให้ชวนน้องไปวัด เศรษฐกิจจะย่ำแย่มาก คนที่มีธรรมะจะรอด กระผมก็ทำเฉยเพราะกระผมไม่เคยเชื่อเรื่องเวรกรรมอยู่แล้ว กระผมคิดเองว่าคนมีกรรมคือคนขี้เกียจ เอาแต่นั่งสวดมนต์งานการไม่รู้จักทำ จะเอาเงินไหนมา เวลาพี่ชวนไปวัดกระผมก็นั่งหัวเราะ และคิดว่าพี่สาวฉันนี่บ้าหรือเปล่า แต่กระผมเป็นคนที่ไม่ค่อยขัดพี่น้อง เมื่อพี่สาวชวนมากเข้าจึงเกิดความรำคาญ เลยตัดสินใจไปวัด กระผมก็ชวนน้องชายคนเล็กไปด้วย และลงทะเบียนอยู่ 3 วัน พอวันที่ 2 น้องชายชวนกลับ
เราสองคนมาคิดดูว่าการนั่งกรรมฐานมันเหมาะกับคนว่างงาน คนขี้เกียจทำงานนั่งๆ นอนๆ ให้หมดไปวันๆ เท่านั้น ไม่เห็นจะได้อะไรขึ้นมาเลย การทำบุญทำเมื่อไหร่ก็ได้ถ้ามีเงินเสียอย่าง กระผมและน้องชายจึงชวนกันไปลาศีลกับหลวงพ่อ หลวงพ่อมองหน้ากระผมสองคน น้องชายก็แจ้งความจำนงกับหลวงพ่อจะขอลาศีล เนื่องจากเราสองคนห่วงกิจการที่บริษัทไม่มีใครดูแล หลวงพ่อก็ยืนมองและพูดขึ้นว่า อยู่กี่วันแล้ว น้องบอกว่าอยู่ 2 วันแล้วครับ หลวงพ่อบอกว่าอยู่อีกวันหนึ่งให้ครบ 3 วันแล้วจะรวย กระผมสองคนก็ดื้อไม่ยอม ขอสึกลูกเดียว ตอนนั้นกระผมคิดในใจว่าถ้าไม่กลับไปดูแลกิจการซิมันจะไม่รวย หลวงพ่อจึงสึกให้
กระผมประกอบอาชีพต่อไปตามปกติ ไม่ได้คิดอะไรอีก ปี 2545 ธุรกิจของผมเริ่มมีอุปสรรคค้าขายไม่ค่อยดี มีปัญหาเรื่องการเงินตลอดเวลา ทะเลาะกับภรรยาเสมอ จนกระทั่งปี 2550 กระผมใช้ความคิดมากขึ้นจะทำอย่างไรดี เพื่อให้กิจการของเราอยู่ตลอดรอดฝั่ง คิดอยู่คนเดียวตลอดเวลา จนกระทั่งวันนั้นกระผมจำได้ว่า วันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2550 กระผมเข้านอนแต่หัวค่ำ พอตื่นนอนขึ้นมาตอน 9 โมงเช้าขาขวาของผมขยับไม่ได้ สัญชาตญาณบอกทันทีว่ากระผมเป็นอัมพฤกษ์ ผมเรียกภรรยามาช่วยยก ภรรยาผมไม่เชื่อ เพราะผมชอบพูดเล่น พอเห็นเป็นจริงจึงได้นำส่งโรงพยาบาล
เรื่องรู้ถึงพี่สาว พี่สาวบอกให้ไปสร้างบุญที่วัดอัมพวัน เธอเป็นน้องชายฉัน เธอจะรักษาตัวอย่างไรฉันไม่ว่า แต่ต้องไปรับบุญก่อน เพราะบุญเก่าเธอหมด กระผมไม่เชื่ออีก และคิดว่าฉันเดินไม่ได้จะเอาฉันไปทรมานทำไม แต่ด้วยความรักพี่สาวไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ปฏิบัติอย่างจริงจัง พอครบ 7 วันกระผมก็กลับบ้าน รักษาตัวด้วยการหาหมอหลวงและรับประทานสมุนไพรคู่กันไป
พออาการเริ่มดีขึ้นกระผมก็มาวิเคราะห์ดูว่าการปฏิบัติกรรมฐานมีประโยชน์หรือไม่ หลังจากกลับมาจากวัด ผมก็มาปฏิบัติที่บ้าน และนั่งสวดมนต์ อิติปิโส 108 จบ อยู่ประมาณ 1 อาทิตย์ กระผมสังเกตอาการดีขึ้น ไม่ทรมาน เส้นที่ตึงเริ่มคลาย ช่วงที่ผมป่วยทั้งหมดเป็นเวลา 10 เดือน แน่นอนในเมื่อหัวหน้าครอบครัวสุขภาพย่ำแย่ เงินที่มีอยู่หมดไปกับการรักษาตัว บ้านที่ต้องผ่อนก็ผ่อนไม่ไหว รถ 2 คันถูกยึด เพราะภรรยาทำงานได้ไม่เต็มที่ ต้องปิดกิจการ เป็นหนี้บัตรเครดิตอีกเป็นล้าน กระผมหมดตัว
ผมหวนคิดถึงความฝันของภรรยาซึ่งเขาปฏิบัติกรรมฐานและฝันว่า มีชายแก่คนหนึ่งชี้หน้าต่อว่ากระผมว่า “มึงฆ่าลูกกู กูจะจองล้างจองผลาญมึงทุกชาติไป” กระผมมาคิดขึ้นได้ว่าตอนหนุ่มๆ กระผมขับเรือเดินน้ำมันชนคนตายโดยมิได้เจตนา วิญญาณของเขาคงยังอยู่ และทำให้ผมหมดตัว ทุกวันนี้กระผมอาศัยอยู่กับน้องสาว กระผมเชื่อหลวงพ่อ เริ่มต้นสร้างบุญใหม่ ปฏิบัติกรรมฐานและสวดมนต์ทุกวัน แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวร กรรมฐานทำให้กระผมมีร่างกายแข็งแรง ได้สติในการดำเนินชีวิต ช่วยให้กระผมมีเหตุผลมากขึ้น รับฟังคนอื่นมากขึ้น เพราะกระผมเป็นคนดื้อมากๆ ไม่ยอมใคร ทุกวันนี้อาการกระผมดีขึ้นเกือบเป็นปกติ ได้เริ่มต้นทำธุรกิจใหม่คือขายปุ๋ยอินทรีย์ชีวภาพ ถ้าขายดีขึ้นเพราะเป็นกิจการที่เริ่มต้นด้วยการปฏิบัติกรรมฐาน เกิดมีสติมากขึ้น
ท้ายสุดนี้ ใครที่มีนิสัยคล้ายกระผมคือไม่เชื่อเรื่องเวรกรรม ขอให้ท่านได้ลองไปปฏิบัติกรรมฐาน แล้วท่านจะได้มีสติ และได้รู้เองว่ากรรมฐานนั้นดีอย่างไร
ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ดลบันดาลให้หลวงพ่อมีสุขภาพที่แข็งแรง เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของลูกศิษย์ทุกคน
นายธัชพล ลิ้มสมัย
บ้านเลขที่ 14 หมู่ 2 ซอยเพชรเกษม 79
เขตหนองเขม กรุงเทพมหานคร
คณะผู้จัดทำ http://www.jarun.org/contact-webmaster.html
หนังสืออิเล็กทรอนิกส์เล่มนี้จัดทำเพื่อเผยแพร่เป็นธรรมทานเพื่ออุทิศส่วนกุศล ให้แก่ บรรพบุรุษ บิดา มารดา ญาติสนิท มิตรสหาย ผู้มีพระคุณ ครูอุปัชฌาย์ อาจารย์ เจ้ากรรมนายเวรทุกภพ ทุกชาติ
กฏแห่งกรรม ธรรมปฏิบัติ 