My coming into Buddhism
Tero
กว่าข้าพเจ้าจะเป็นชาวพุทธ
เทโร
I was born in the year of 1968 in Finland, where Christianity is the dominant state religion covering 90% of Finnish population. Due to the fact that Finland is a nondharma country. hence the possibilities of getting direct contact with the eastern philosophies of life seem understandings and knowledge has led me with lots of dead ends. As a born-Christian, I use to have lots of difficulties accepting all the “absolute truth” base on the answers given which was mainly on the surface-level. I strongly believed that there must be some logical answers which could be investigated further. At the back of my mind, I alwas asked myself questions like “ who am I, what is the purpose of life?” What happens after death? Why some people suffer so much, while others live happily?”
As a teenager, my friend recommended me to read Siddartha’s life story as he considered it as a very good “ storybook”. I read it and the ending chapter of the book was so touching that I dropped my tears. I didn’t understand at that time that it was actually a real life story of the Lord Buddha. During my high school, I was very interested to learn about meditation after I read an article from local
ข้าพเจ้าเกิดในปี ค.ศ. ๑๙๖๘ ที่ประเทศฟินแลนด์ซึ่งมีคริสต์ศาสนาเป็นศาสนาหลัก มีชาวฟินแลนด์นับถือร้อยละ ๙๐ ประเทศฟินแลนด์เป็นประเทศที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักพุทธธรรม โอกาสที่จะได้รู้จัก ปรัชญาตะวันออกที่นั้นจึงยากเหมือนการงมเข็มในมหาสมุทรการแสวงหาความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องในเรื่องนี้ของข้าพเจ้าจึงไม่เป็นผลสำเร็จในฐานะที่เกิดมาเป็นชาวคริสเตียนข้าพเจ้าเคยมีปัญหามากในการยอมรับ “สัจสมบูรณ์” (Absolute Truths)* ซึ่งส่วนมากเป็นคำตอบระดับผิวเผิน ข้าพเจ้าเชื่อว่าน่าจะต้องมีคำตอบที่มีตรรกะลึกซึ้งกว่านั้น ข้าพเจ้ามักถามตนเองเสมอว่า “เราคือใคร จุดหมายของชีวิตคืออะไร ตายแล้วเป็นอย่างไรทำไมบางคนจึงทุกข์มากขณะที่บางคนอยู่อย่างเป็นสุข
เมื่อยังเป็นวัยรุ่นเพื่อนของข้าพเจ้าแนะให้อ่านเรื่องราวชีวิตของ สิทธารถะ** ซึ่งเขาบอกว่าเป็น “เรื่องเล่า” ที่ดี ข้าพเจ้าอ่าน และบทสุดท้ายนั้นจับใจข้าพเจ้ายิ่งจนต้องหลั่งน้ำตา ในตอนนั้นข้าพเจ้าไม่รู้ว่านี่คือเรื่องจากชีวิตจริงขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อยังเรียนชั้นมัธยมปลาย ข้าพเจ้าสนใจการฝึกสมาธิเป็นอย่างยิ่ง หลังจากได้อ่านบทความโฆษณาเรื่องการฝึกสมาธิเป็นอย่างยิ่ง หลังจากได้อ่านบทความโฆษณาเรื่องการฝึกสมาธิแบบภาวนาคำใดคำหนึ่งในใจซ้ำ ๆ (TM) ในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น แต่ค่าเรียนนั้นแพงเกินกำลังของข้าพเจ้า
* “absolute Truths” คำสอนทางคริสต์ศาสนาว่าด้วยเรื่องการกำเนิดโลกการกำเนิดและวาระสุดท้ายของชีวิต เป็นต้น – ผู้แปล
** “Siddhartha” ประพันธ์โดย เฮร์มาน เฮสเส
Transcendental Meditation(TM) advertisement but training course fees were far too high for my budget.
I graduated in 1992 from Helsinki polytechnic. I was enthusiastic to get a job but unfortunately, Finland was facivg serious economic downturn and as a newly graduate engineer, there was not much hope of getting any decet jobs. Until 1994, I was still unable to get a proper job. One day, I received a phone call from my mum. She suggested that i should try to enroll myself to a business course held in Singapore sponsored by the Finnish government. I decided to send my application. Soon, I received an acceptance letter and found myself sitting on a plane heading to the other side of the globe. Those eight month period in Singapore were like honeymoon. Imet some new local friends, exotic food tastes, lots of parties etc. I never seem to get in any contact with Dharma teaching despite there were plenty of temples and books available. Yes, I visited some temples as a tourist but I didn’t feel any connection. Instead, I met a nice Singaporean lady and we got married in June 1997.
The life experiences in Finland were hard for Asians. The weather was dark and cold in the autumn and winter. Moreover, we also had language
ข้าพเจ้าสำเร็จการศึกษาจาก เฮลซิงกิ โพลีเทคนิคข้าพเจ้าเร่งหางานทำ แต่โชคไม่ดีที่ขณะนั้นประเทศฟินแลนด์ประสบปัญหาทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรง วิศวกรจบใหม่เช่นข้าพเจ้าจึงมีความน้อยที่จะได้งานในทันทีกระทั่งปี ค.ศ. ๑๙๙๔ ข้าพเจ้าก็ยังไม่ได้งานที่เหมาะสม วันหนึ่งได้รับโทรศัพท์จากแม่ แม่แนะให้ข้าพเจ้าลงทะเบียนเรียนหลักสูตรธุรกิจที่สิงคโปร์ ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลฟินแลนด์ ข้าพเจ้าตัดสินใจส่งใบสมัคร ไม่นานก็ได้จดหมายตอบรับและนั่งเครื่องบินตรงไปยังอีกซีกโลกหนึ่ง ๘ เดือนในสิงคโปร์ข้าพเจ้าเพลิดเพลินราวดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ เช่นได้พบเพื่อนใหม่ชาวสิงคโปร์ อาหารเลิศรสและมีงานสังสรรค์อยู่บ่อย ๆ เป็นต้น ข้าพเจ้ามิได้เฉียดเข้าใกล้ธรรมะแม้ว่าจะมีวัดและหนังสืออยู่มากมายก็ตามจริงอยู่ข้าพเจ้าได้ไปบางวัดเพื่อท่องเที่ยว แต่มิได้รู้สึกสัมผัสธรรมะแต่ประการใด ข้าพเจ้ากลับพบสุภาพสตรีแสนดีชาวสิงคโปร์และแต่งงานกันในเดือนมิถุนายน ปี ค.ศ. ๑๙๙๗
ชีวิตในฟินแลนด์โหดร้ายสำหรับชาวเอเชีย อากาศหม่นหมองและเย็นเยียบในฤดูใบไม้พลิและฤดูหนาว ทั้งยังมีกำแพงทางภาษา ค่านิยมวัฒนธรรมของเราแตกต่างกันอย่างที่สุด เธอตัดสินใจว่าเราควรกลับไปเอเชีย และข้าพเจ้าก็ได้ทำสัญญาทำงานในกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซียเป็นเวลา ๒ ปี ข้าพเจ้าเครียดจัดเพราะชั่วโมงทำงานยาวนานความรับผิดชอบสูง และต้องเดินทางเพื่อทำธุรกิจบ่อย ๆ
barriers. Our cultures and values of lives were entirely different. She decided that we should move back to Asia and I managed to secure two years contract based in KL Malaysia. Long working hours, high responsibilities and frequent business trips made me very stressed. I was desperate to find some other ways to relax. I bought some Yoga videos and then later some self-help meditation books. Finally, I was able to sleep peacefully. But one evening, something went completely wrong in my meditation. I saw sparks of very bright lights and other kind of visions which really scared me so badly that I stopped the practice. This journey has led me to nowhere closer to Buddhism but at least, I had willpower to chance my lifestyle.
Back in Finland 1999, my wife was full time polytechnic student and I was working full time as well as a part time student in the University to continue my Master degree. We were both so busy with our studies that we hardly had much time to communicate other than the necessary daily issues. Our relationship was far from good.
Ond day, I found a Tibetan book on Living and dying written Finnish translation. This book gave me new insight on the way of thinking about life
ข้าพเจ้าหาวิธีผ่อนคลาย โดยหาวิดีโอการฝึกโยคะและหนังสือสอนฝึกสมาธิด้วยตนเองบางเล่มมาอ่าน ในที่สุดข้าพเจ้าก็นอนหลับได้อย่าสงบ จนเย็นวันหนึ่งเกิดสิ่งผิดปกติอย่างที่สุดขึ้น ในระหว่างที่ข้าพเจ้านั่งสมาธิ ข้าพเจ้าเห็นแสงสว่างวาบและภาพนิมิตที่น่ากลัว ทำให้ข้าพเจ้าหยุดการฝึกการฝึกสมาธิที่ผ่านมานี้ไม่ช่วยให้ข้าพเจ้าเข้าใกล้พุทธศาสนามากขึ้นแต่อย่างใด แต่อย่างน้อยข้าพเจ้าก็มีความตั้งใจจะให้โอกาสแก่ชีวิตของข้าพเจ้า
เมื่อกลับไปประเทศฟินแลนด์ในปี ค.ศ.๑๙๙๙ ภรรยาของข้าพเจ้าเข้าเป็นนักศึกษาในสาขาสหวิทยาการและข้าพเจ้าก็ทำงานพร้อม ๆ กับเป็นนักศึกษาปริญญาโทภาคพิเศษ เราทั้งคู่ยุ่งอยู่กับการศึกษา ทำให้ไม่มีเวลาคุยอะไรกันมากกว่าการสนทนาทั่ว ๆ ไป ความสัมพันธ์ของเราจึงไม่ค่อยดี วันหนึ่งข้าพเจ้าพบหนังสือของทิเบตเรื่อง “ชีวิตและความตาย” ที่แปลเป็นภาษาฟินแลนด์หนังสือนี้ให้ความเข้าใจเรื่องชีวิตและความตายแก่ข้าพเจ้าใหม่ ไม่นานข้าพเจ้าก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับพุทธศาสนาทุกประเภท
สองปีต่อมาตรงกับ ค.ศ. ๒๐๐๔ ภรรยาของข้าพเจ้าป่วยหนัก เธอต้องกลับสิงคโปร์เพื่อรักษาตัว ข้าพเจ้าประกาศขายห้องพักและรถยนต์ในเวลาสั้น ๆ และทำสัญญาทางธุรกิจ เพื่อเริ่มต้นทำธุรกิจในสิงคโปร์ เมื่อสุขภาพของภรรยาข้าพเจ้าดีขึ้นแล้ว ข้าพเจ้าก็เริ่มแสวงหาวัดและอาจารย์ที่เหมาะสมเพื่อเรียนสมาธิ บ่ายวันเสาร์วันหนึ่งภรรยาข้าพเจ้าชี้ให้ดูวัดอนันดาซึ่งเป็นวัดไทย เธอบอกข้าพเจ้าว่าพ่อของเธอเคยพาเธอมาเมื่อยังเล็ก และบอกว่า
and dead. Soon, I was surrounded by all kinds of Buddhist books.
Two years later in 2004, my wife had fallen very sick. She needed to return to Singapore for medical treatment. I had to sell our apartment and car in a very short notice. I managed to sign a few business contracts to start business in Singapore. When my wife’s health had improved, I began my search for suitable Buddhist temple and teacher to learn meditation. On one Saturday afternoon, my wife spotted, Wat Ananda temple. She told me that her father used to bring her thre when she was a child. Immediately she said to me : If I ever start getting interested in practicing meditation the only option would be this Thai temple. Finally, one day we visited the temple and we asked is there any meditation course held here. Those days, I didn’t know the formalities on how to behave in temple and how to pay respect to the Buddha and the Sangha. On veery first Thursday of the month, basic meditation class was held mainly for the new beginners. I was very enthusiastic. I had never done chanting and I couldn’t understand the reason for doing it. Anyway, I just follow blindly by repeating those Pali texts without understanding. Our teacher, Sister Soo Ngoh introduced herself and gave the first lesson for the beginners. Weeks
หากข้าพเจ้าจะเริ่มฝึกสมาธิทางเลือกที่เหมาะสมที่สุดคือที่วัดไทยแห่งนี้ ในที่สุดวันหนึ่งเราก็ไปที่วัดและถามว่าที่นี่มีการสอนฝึกสมาธิหรือไม่ในตอนนั้นข้าพเจ้าไม่เคยรู้มาก่อนว่ามารยาทในวัดเป็นอย่างไร ไม่รู้วิธีเคารพพระพุทธรูปและพระสงฆ์
ที่นั่นทุกวันพฤหัสแรกของเดือนจะมีการฝึกสมาธิพื้นฐานแก่ผู้เริ่มฝึกใหม่ ข้าพเจ้ากระตือรือร้นอย่างยิ่ง ข้าพเจ้าไม่เคยสวดมนต์มาก่อนและไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสวด อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าก็สวดท่องคำบาลีตามไปทั้งที่ไม่รู้ความหมาย แม่ชีซูง้ออาจารย์ของข้าพเจ้าแนะนำตัวท่านและสอนบทเรียนแรกสำหรับผู้เริ่มต้น สัปดาห์หนึ่งผ่านไปข้าพเจ้าก็ค่อย ๆ เข้าใจรายละเอียดของการฝึกสมาธิยิ่งขึ้น
ตอนแรกข้าพเจ้าฝึกแต่ที่วัดแล้วค่อย ๆ เพิ่มเป็นฝึกทุกวันที่บ้าน ชาวยุโรปส่วนมากมีข้อต่อที่แข็ง ข้าพเจ้าก็เป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าปวดขามากเมื่อพยายามนั่งท่าขัดสมาธิราบ แต่ก็พยายามจะ “เข้มแข็ง” และใช้อาสนะรองนั่งบาง ๆ เหมือนผู้ปฏิบัติชาวเอเชียคนอื่น ๆ อันที่จริงอาจารย์ได้แนะตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่า
ชาวยุโรปควรนั่งบนอาสนะที่สูงกว่าที่คนเอเชียใช้อยู่ เพื่อให้นั่งได้ถูกท่า โชคไม่ดีที่ข้าพเจ้าลืมคำแนะนำของท่าน ในปีแรกของการฝึกข้าพเจ้าจำได้แต่เพียงความเจ็บปวดเท่านั้น หลายครั้งข้าพเจ้าถามตนเองว่า ความทรมานนี้มีเป้าหมายอะไรหรือ
ในที่สุดเวลาที่ข้าพเจ้าจะได้ไปวัดอัมพวันที่ประเทศไทยก็มาถึง หนึ่งเดือนก่อนเดินทาง ข้าพเจ้ากังวลเรื่องการปฏิบัติธรรมเป็นเวลานานที่วัดอัมพวัน ข้าพเจ้า
passed by and gradually I started to understand more details about meditation.
First I practiced only in the temple and extended gradually to daily basis at home Most Europeans have very stiff joint and therefore, being one of them, I had great amount of pain when trying to sit at half lotus position. On the other hand, I tried to be the “tough” guy and sit on thin cushion like the other local practitioners. Actually during my first meditation lesson our teacher hinted that it might be more suitable for Europeans to use higher cushion to correct the sitting posture. Unfortunately I missed her advice. All I can remenber that the first year was with lots of pain. Multiple times I asked my self whether this suffering has any purpose. Finally, it was time to go for my first retreat in Wat Amphavan in Thailand. One month before the trip I was quite worried about the long tetreat and whether I could manage the pain during the intensive meditation sessions gradually until one day, I managed to 1 hr. Walking and 1
จะจัดการกับความปวดระหว่างการฝึกที่เข้มข้นได้หรือไม่ ข้าพเจ้าตัดสินใจฝึกอย่างจริงจังที่บ้านข้าพเจ้าค่อย ๆ เพิ่มระยะเวลานั่งให้นานขึ้น กระทั่งวันหนึ่งข้าพเจ้าจึงเดินจงกรมหนึ่งชั่วโมงและนั่งสมาธิหนึ่งชั่วโมงข้าพเจ้าจำได้ว่าความปวดนั้นรบกวนจิตใจข้าพเจ้ามาก และเกือบจะทำให้เลิกปฏิบัติข้าพเจ้าถึงกับเพิ่มระยะเวลาฝึกเล็กน้อยเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมรับความเจ็บปวดที่หนักขึ้น เราได้รับคำแนะนำอย่างละเอียดก่อนจะมาฝึกที่ประเทศไทยข้าพเจ้าได้รับคำแนะนำที่สำคัญอย่างเช่น กินน้อย พูดน้อย ปฏิบัติมาก ข้าพเจ้าจำความหมายของคำสอนนั้นไว้ในใจข้าพเจ้ารอมากกว่า ๓๗ ปี และไม่อยากจะพลาดโอกาสและล้มเหลวในการฝึก เพียงเพราะไม่ได้ทำตามคำแนะนำ ยิ่งกว่านั้นเรายังถูกสอนให้กำหนดทุกอิริยาบถ ไม่เพียงแต่ยามฝึกสมาธิเท่านั้น แม้ในขณะเดินไปเข้าห้องน้ำหรือขณะรับประทานอาหารก็ไม่เว้น ทั้งยังสอนว่า สำคัญมากที่จะไปวัดโดยไม่คาดหวังและต้องมีความตั้งใจจริง ข้าพเจ้าบอกแก่ตนเองว่าจะต้องทำตามคำแนะนำที่สำคัญเหล่านั้นอย่างดีที่สุด
เราไปถึงวัดอัมพวันก่อนเวลาเริ่มฝึกไม่นาน เราเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและรับศีลแปดในพิธีที่มีท่านเจ้าอาวาสเป็นประธาน วันแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแม้ว่าจะได้รับประทานอาหารเพียงเล็กน้อยข้าพเจ้าก็มิได้รู้สึกหิวนัก ตารางปฏิบัติเริ่มตั้งแต่ตี ๓ โดยมีการสวดมนต์ทำวัตรเช้าและปฏิบัติธรรม ๔ ช่วง ช่วงละ ๓ ชั่วโมง แต่ละวันจะสิ้นสุดเมื่อเวลา ๓ ทุ่มครึ่งไปแล้วและเราจะได้รับประทานอาหารเช้าและอาหารกลางวันเพื่อบรรเทาความหิว
hr. Sitting. I remember that the pain was gruelling my mind and I almost gave up. Even tried few longer sessions just to prepare myself for the worst. We got detailed instructions before heading to our Thailand retreat. I memorized those important notices like eat less, talk less and practice more. I took literally these instructions into my heart. I have been waiting for this moment for over 37 years and I didn’t want to miss this opportunity and fail this training because of not following all the instructions. Furthermore, we were instructed to note everything and not only during meditation but also when walking to the toilet or noting each step when eating. We were told that it was important to go there without any expectations and with sincere heart. I told to myself to do my best to follow all these essential guidelines.
Retreat
We had just arrived to our retreat place at Wat Ambhavan and it was time to get started with serious intensive practice. We changed our clothes and took eight precepts in a ceremony held by the resident monk. First day passed fast and despite eating very little I hardly felt any hunger. Daily routine started 3 am. By morning chanting, followed by 4 meditation session 3 hrs each. Day ended somewhere 9.30 pm. After. We had one breakfast and lunch to allay our hunger.
หลังจากวันที่สองข้าพเจ้าเริ่มปวดร่างกายเพราะฝึกอย่างหนัก ข้าพเจ้ายังคงพยายามจะ “เข้มแข็ง” และควบคุมความปวด การฝึกแต่ละช่วงช่างเป็นการทรมานจิตใจข้าพเจ้า ในวันที่ ๔ ข้าพเจ้าก็พ่ายแพ้ ข้าพเจ้าไม่อาจหนีจากความคิดของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเริ่มตระหนักถึงความดื้อของตนเอง ความกลัว และอารมณ์ฝ่ายต่ำที่สะสมมาตลอดหลายปีขณะกำลังเดินจงกรมในช่วงเช้า ข้าพเจ้ารู้สึกว่าอาจารย์ของข้าพเจ้ามองดูข้าพเจ้าอยู่ การไม่มีสติทำให้นั่งสมาธิอย่างทุกข์ทรมาน หลังจากการฝึกรอบนั้นสิ้นสุด ข้าพเจ้ามองย้อนไปยังสมัยที่ข้าพเจ้ายังวัยเยาว์เวลาที่ครูโมโหข้าพเจ้า เวลาที่น่าละอายหรือช่วงเวลาที่เสียหน้า เช่น ตอนที่เสียงของข้าพเจ้าหายไปขณะรายงานบนเวที หรือความผิดพลาดที่ข้าพเจ้ากระทำในชั่วโมงเรียนวิชาดนตรี ข้าพเจ้าตระหนักได้ว่าเป็นเพราะความกลัวของข้าพเจ้าเอง ระหว่างฝึกสมาธิช่วงค่ำ ข้าพเจ้าทนปวดต่อไปไม่ไหวแล้ว และยอมแพ้อย่างสิ้นรูป ข้าพเจ้าน้ำตาไหล ตัวสั่นไปหมด นี่คือการเริ่มต้นการเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง หลังการฝึกรอบค่ำ ข้าพเจ้าเข้าใจแล้วว่าข้าพเจ้าต้องการอาสนะที่สูงขึ้นเพื่อให้นั่งได้ถูกต้อง และโชคดีที่ข้าพเจ้าหามาได้อันหนึ่งข้าพเจ้าขอพระพลานุภาพจากพระพุทธองค์เพื่อให้ข้าพเจ้าปฏิบัติต่อไปได้ ข้าพเจ้าผ่อนคลายลง อ่อนล้าอย่างที่สุด ไม่นานนักก็รู้สึกง่วงนอน
เมื่อตื่นนอนในวันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้ารู้สึกสดชื่นระหว่างการฝึกช่วงเช้า ข้าพเจ้าซาบซึ้งในความหมายของความพยายามชอบ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าเรียนรู้ที่จะผ่อนคลาย มีสติในการเดินจงกรมและในการกำหนดอื่นๆระว่างสองสามวันสุดท้าย
After second day I started to aching body due to our intensive practice. I was still trying to be the “tough” guy and control the pain. Each session was really gruelling my mind.
By the 4th day, I broke down, I couldn’t escape anywhere from my own mind. I started to realize my own stubbornness, fears and other negative emotions I had accumulated within all these years. While doing my walking meditation in that morning, I felt the presence of my teachers watching me. Being not mindful, this led into the painful sitting meditation. After the session was over a strong vision projected back to my younger days where my teachers had raged their angers at me either in a shameful situations or embarrassed moment such as losing my voice while I was on a stage presentation or mistakes that I made during the music lessions. I realized that the reason was my fear. On the same day, in our evening meditation session, I couldn’t take pain anymore and completely broke down and my tears started to drop all over. My whole body was shaking. This was the beginning for learning to let go. After the evening session, I suddenly understood that I needed to have a higher cushion to correct my sitting posture and fortunately, I managed to find one. I prayed for strength from the
ข้าพเจ้ารู้จักตนเองหลายประการ ความถือตนส่วนมากของข้าพเจ้าละลายหายไป และได้ละทิ้งโทสะ ความดื้อรั้น และความเห็นแก่ตัวไปไม่น้อยข้าพเจ้าเริ่มเข้าใจความหมายของความเจ็บและความตายได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ข้าพเจ้าเรียนรู้ที่จะสุภาพอ่อนโยน และทั้งหมดทั้งมวลข้าพเจ้ารู้สึกเป็นสุขยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิต เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าพบความแจ่มกระจ่าง ความสงบ และความมั่นใจในหัวใจของข้าพเจ้า
ก่อนที่จะได้ปฏิบัติธรรมความเข้าใจของข้าพเจ้าตั้งอยู่บนความเชื่อที่มืดบอด และความเข้าใจจากการอ่านหนังสือซึ่งมิได้ให้ปัญญาญาณแก่ข้าพเจ้าเลย ข้าพเจ้าได้แต่ใช้ความเข้าใจที่ตั้งอยู่บนทฤษฎีทางปรัชญา เพื่ออภิปรายหรือโต้แย้งกับเพื่อนฝูงและญาติ อันเป็นผลให้เกิดการถกเถียงซึ่งเพิ่มความโกรธและความฉุนเฉียว
หลังจากปฏิบัติธรรมข้าพเจ้าตระหนักถึงปัญญาอันลึกซึ้งทีได้จากการฝึกสมาธิ ซึ่งเราต้องมองตัวเราเองจากจิตใจของเราโดยตรง ข้าพเจ้าเข้าใจแล้วว่า การมีอาจารย์ที่แท้จริงผู้ฝึกมาอย่างดี เพื่อชี้นำเราข้ามพ้นทะเลอันเกรี้ยวกราดและมีอุปสรรคมากมายนั้นสำคัญเพียงใด ข้าพเจ้าจำได้หลายครั้งเมื่อเผชิญกับอุปสรรคในการฝึกสมาธิ ข้าพเจ้าจะเดินไปหาอาจารย์เพื่อขอคำแนะนำ บางคราวข้าพเจ้าก็หวังว่าจะได้รับคำตอบสวยหรูเพื่อสรรเสริญการฝึกสมาธิของข้าพเจ้า แต่ทั้งหมดที่อาจารย์ของข้าพเจ้าตอบก็เป็นแต่เพียงให้ “กำหนดรู้” ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
Buddha to carry on my practice. I was relieved, extremely tired and fell asleep in seconds.
When I woke up the next morning, I felt very light During the morning meditation session I understood the meaning of right effort. This was first time when I learned to relax and more mindful on walking meditation and when noting things. During the last few days, I learned several realizations about myself. Great part of my ego melted away and I let go much of my anger, stubbornness and selfishness. I managed to understand the deeper meaning on sickness and death. I learned to become a softer person and overall I felt happier than ever earlier in my life. First time I felt some clarity, peace and confidence in my heart.
Before the retreat my understanding about life was merely based on blind belief and understanding by reading from the books which bring me to no wisdom. I only used my lblid understanding based on theoretical philosophies to have discussion or debate with my friends and relatives. This has resulted to arguments and it made me more angry and frustrated. After the retreat, I now realized that the real insight understanding comes from
หลังการฝึกข้าพเจ้าจึงเข้าใจเหตุผลที่ท่านแนะนำดังนั้น เมื่อใดก็ตามที่เราเผชิญอุปสรรคระหว่างฝึกสมาธิเราต้องการคำตอบที่ปลอบประโลมเพื่อยกยอการปฏิบัติของเรา อันเป็นการหาคำตอบจากภายนอก บางคราวข้าพเจ้าถึงกับหวังได้คำเยินยอจากอาจารย์เมื่อปฏิบัติได้ดีเพื่อที่จะกระพือความทะนงตนและความผยองของข้าพเจ้า แต่ที่จริงข้าพเจ้าควรอดทนและพากเพียรกำหนดรู้ ไม่ว่าจะมีอะไรมากระทบช่องทางสัมผัสทั้งหกปัญญาที่ได้จากการเห็นทุกสิ่งที่ผุดขึ้นมาแล้วดับหายไปนั่นเองคือกุญแจไขคำตอบสำหรับอุปสรรคของข้าพเจ้า ที่สุดแล้วข้าพเจ้าก็เข้าใจอย่างแจ่มชัดว่าคำตอบนั้นอยู่ในจิตภายในของข้าพเจ้าเอง และตัวของข้าพเจ้าเองเท่านั้นที่ปลดอุปสรรคและช่วยเหลือตนเองได้
แม้ว่าธุรกิจของข้าพเจ้าจะล้มเหลว และต้องจากสิงคโปร์ไปในเดือนมิถุนายน ปี ค.ศ. ๒๐๐๖ (พ.ศ. ๒๕๔๙) ข้าพเจ้าก็มิได้รู้สึกลำบากประการใด ยามนี้ข้าพเจ้าพบว่าความสุขที่จริงแท้มิได้ขึ้นอยู่กับทรัพย์สินเงินทองข้าพเจ้าพบบางสิ่งอันมีคุณค่าสูงกว่า นั่นคือพระธรรมคำสอน และการเจริญวิปัสสนากรรมฐานแห่งพระพุทธศาสนา
แปลโดยนางสาวณีรนุช แมลงภู่
meditation where we have to observe ourselves by directing our mind inwards.
I understood how important is to have genuine teacher who has practiced well to guide through the rough sea where many obstacles might arise. I remembered several cases when I was facing some challenges in my meditation and i approached my teacher to seek for advice. Sometimes I expected to have some great philosophical answers to complement along with my meditation practice. All my teacher would answer me was that just “Acknowledge” whatever arises. Only after retreat I really understood the reason for her advices. It was due to the fact that whenever we face obstacles in our meditation, we wanted to look for comforting answers as to compliment our own doings and actions which is equivalent to us looking for answers from external. Sometimes I even looked for recognition from our teacher when I have had practiced well to boost my own pride and ego. Instead I should have patience and perseverance just to continue the meditation and acknowledge all six sense based whatever arises, because the acknowledgement of all things that arises and ceases is the key answers to my obstacles. Finally, I fully understood that the answer lies within
my internal mind and I am the only person who can unlock the obstacles and help myself.
Despite my business failed and I had to leave Singapore in July 2006, I didn’t have any hard feelings. This time I found my true happiness not in a sense of money or materials. Instead, I had found something which is more valuable and precious, that is theBuddhist teachings of Dharma and Vipassana meditation pratice.
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ
เราต้องพึ่งตัวเราเอง คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
บุคคลผู้ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งที่ได้แสนยาก
Oneself indeed is master of oneself,
Who else could other master be?
With oneself perfectly trained,
One obtains a refuge hard to gain.
จากพุทธวจนะในธรรมบท
แปลโดย ศาสตราจารย์พิเศษ เสถียรพงษ์ วรรณปก ราชบัณฑิต
คณะผู้จัดทำ http://www.jarun.org/contact-webmaster.htmlหนังสืออิเล็กทรอนิกส์เล่มนี้จัดทำเพื่อเผยแพร่เป็นธรรมทานเพื่ออุทิศส่วนกุศล ให้แก่ บรรพบุรุษ บิดา มารดา ญาติสนิท มิตรสหาย ผู้มีพระคุณ ครูอุปัชฌาย์ อาจารย์ เจ้ากรรมนายเวรทุกภพ ทุกชาติ
กฏแห่งกรรม ธรรมปฏิบัติ 